ได้ อานาปานสติ ขั้น 4 แล้วครับ

คือการที่กำหนดลมหายใจเข้า-ออก โดยที่จับลมหารใจไม่ได้เหมือนลมหายใจหายไปครับ

อยากทราบว่าถ้าฝึกอานาปานสติเพิ่มขึ้นเรื่อยๆดีอย่างไรครับ ??

แล้วเป็นการกรรมฐานหรือวิปัสนาอย่างนึงป่าว

ขอบคุณครับผม

 

ผมก็เคยครับ แต่ของผม มีปิติ น้ำตาไหลด้วย
น่าจะเป็น อุปจารสมาธิ ครับ รอผู้รู้ ตอบอีกทีครับ

 

แท้จริงแล้วลมหายใจไม่ได้หายไปไหน หากสังเกตุดี ๆ ด้วยจิตที่ตั่งมั่นจริง ย่อมเห็นครับ หาจุดกระทบสัมผัสให้เจอ

อานาปานสติ คือหนึ่งใน พระกรรมฐาน ทั้ง 40 กองครับ ประโยชน์คงไม่ต้องถามว่าดีอย่างไร เพราะองค์พระสัมมาท่านตรัสรู้ได้เพราะสิ่งนี้ เป็นกรรมฐานกองแรกที่ท่านแนะ

วิปัสสนา และ สมถะ ทั้งสองอย่างนี้ จะมีบทบาทในการต่อยอดเข้าสู่มรรคผลครับ

หากต้องการทราบอย่างละเอียด รอผู้ที่ปฏิบัติดีชอบหลายท่าน มาแนะทางให้ครับ

หากผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยครับ

 

ช่วยเล่าปฏิกริยาที่เกิดขึ้นกับจิตและร่างกายและนิมิตรที่เกิดให้ฟังเพิ่่มเติมหน่อยได้ไหมครับ

 

อานาปานสติขั้นสี่คืออะไร?

จตุตถญานหรือครับ?

พิจารณาตัวเองให้ดีๆ เพราะ ขนาดพระโพธิสัตว์ยังไม่เคยบรรลุจตุตถญานโดยมีอานาปานสติเป็นฐานเลย จนกระทั่งวันตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ

------------------------------------
จับลมหายใจไม่ได้เพราะอะไร ลมหายใจดับหรือสติไม่ถึงกันแน่

กรรมฐาน นี้หาเป็นอย่างกรรมฐานอื่น ๆ ซึ่งปรากฏชัดยิ่ง ๆ ขึ้นไป ส่วนกรรมฐานนี้เมื่อเจริญยิ่งสูง ๆ ขึ้นไป ก็ถึงเพียงความละเอียด แต่ไม่ถึงความปรากฏ แต่เมื่อกรรมฐานนั้นไม่ปรากฏอย่างนั้น ภิกษุนั้นก็พึงอย่าลุกจากที่นั่งสลัดท่อนหนังไปเสีย ถามว่า พึงทำอย่างไร? แก้ว่า อย่าลุกไปด้วยคิดว่าเราจักถามท่านอาจารย์หรือด้วยเข้าใจว่า บัดนี้กรรมฐานของเราเสื่อมเสียแล้ว เพราะเมื่อทำอิริยาบถให้กำเริบไป กรรมฐานก็จะกลายเป็นของใหม่ๆไปเท่านั้น เพราะเหตุนั้น เธอนั่งอยู่ตามเดิมนั่นแหละพึงนำ (ลม) มาจากถิ่นที่เกิด

ในข้อนั้นมีอุบายเครื่องนำ (ลมคืน) ดังต่อไปนี้ ภิกษุนั้นรู้ภาวะคือความไม่ปรากฏ แห่งพระกรรมฐานแล้ว พึงพิจารณาดูดังนี้ว่า ขึ้นชื่อว่าลมหายใจออกเข้านี้มีอยู่ที่ไหน ไม่มีที่ไหน มีแก่ใคร หรือไม่มีแก่ใคร? ครั้นเมื่อเธอพิจารณาอย่างนั้นก็จะทราบได้ว่า ลมหายใจออกเข้านี้ไม่มีอยู่แก่สัตว์ที่อยู่ในท้องของมารดา ๑ ไม่มีแก่พวกคนที่ดำลงในน้ำ ๑ ไม่มีแก่คนตาย ๑ ไม่มีแก่ผู้เข้าจตุตถฌาน ๑ ไม่มีแ่ผู้ประกอบด้วยรูปภพและอรูปภพ(พรหม) ๑ ไม่มีแก่ผู้เข้านิโรธ ๑ ฉะนี้แล้ว พึงตักเตือนตนด้วยตนเองดังนี้ว่า นี่แน่ะ พ่อบัณฑิต ตัวเจ้ามิใช่ผู้อยู่ในท้องมารดา มิใช่ผู้ดำลงในน้ำ มิใช่ผู้ที่ตายแล้ว มิใช่ผู้เข้าจตุตถฌาน มิใช่ผู้ประกอบด้วยรูปภพอรูปภพ มิใช่ผู้เข้านิโรธ มิใช่หรือ ลมหายใจออกเข้าของเจ้ามีอยู่แท้

แต่เจ้าไม่อาจกำหนดได้เพราะภาวะที่เจ้ามีปัญญาอ่อน ลำดับนั้นเธอพึงวางจิตไว้ตามที่ลมกระทบโดยปกติ ยังมนสิการให้เป็นไป ก็ลมหายใจออกเข้าเหล่านี้ สำหรับคนจมูกยาวกระทบกระพุ้งจมูกเป็นไป สำหรับคนจมูกสั้นกระทบริมฝีปากบนเป็นไป เพราะฉะนั้นเธอพึงตั้งนิมิตไว้ว่าลมกระทบที่ตรงนี้ จริงอยู่ พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงอาศัยอำนาจประโยชน์นี้แลจึงตรัสไว้ว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราไม่กล่าวอานาปานสติภาวนาแก่คนที่หลงลืมสติไม่มีสัมปชัญญะ

จริงอยู่ กรรมฐานอย่างใดอย่างหนึ่งย่อมสำเร็จแก่คนผู้มีสติสัมปชัญญะเท่านั้นก็จริง แต่ว่ากรรมฐานอื่นจากนี้ เมื่อภิกษุมนสิการไป ๆ ย่อมปรากฏ(ชัดขึ้น) ส่วนอานาปานสติกัมมัฏฐานนี้หนัก(เพราะยิ่งละเอียด ยิ่งสัมผัสยาก) การภาวนาก็หนัก เป็นภูมิแห่งมนสิการแห่งพระพุทธเจ้าพระปัจเจกพระพุทธเจ้าและพระพุทธบุตรทั้งหลาย ผู้เป็นมหาบุรุษเท่านั้น ไม่ใช่การนิดหน่อยและไม่ใช่การที่สัตว์เล็กน้อยจะสร้องเสพได้ มนสิการไปด้วยประการใด ๆ ก็ย่อมสงบและสุขุมไปด้วยประการนั้น ๆ เพราะเหตุนั้นในกรรมฐานข้อนี้จำต้องปรารถนาสติและปัญญาอันกล้าแข็ง เหมือนในเวลา ชุนผ้าเนื้อเกลี้ยง แม้เข็มก็ต้องใช้เข็มเล็ก ยิ่งด้ายร้อยห่วงเข็มยิ่งต้องใช้เล็กกว่านั้น ฉันใดในเวลาเจริญกรรมฐานนี้อันเป็นเช่นผ้าเนื้อเกลี้ยง ก็จำต้องปรารถนาทั้งสติที่เปรียบด้วยเข็ม ทั้งปัญญาอันสัมปยุตด้วยสติเปรียบด้วยด้ายร้อยห่วงเข็มอันกล้าแข็ง ฉันนั้นเหมือนกัน (วิสุทธิมรรค)

ผลของอานาปานสติ

อานาปานสติสมาธิแม้นี้แล อันพระโยคีเจริญแล้วทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นธรรมสงบประณีตเยือกเย็นและเป็นเครื่องอยู่เป็นสุข และยังอกุศลธรรมอันลามกที่เกิดขึ้นแล้ว ๆ ให้อันตรธานสงบระงับไปโดยพลัน ดังนี้ แล้วทรงแสดงไว้อย่างนี้ว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็อานาปานสติสมาธิอันพระโยคีอบรมแล้วอย่างไร ? ทำให้มากแล้วอย่างไร ? จึงเป็นธรรมสงบประณีตเยือกเย็นและเป็นเครื่องอยู่เป็นสุข และยังอกุศลธรรมอันลามก ซึ่งเกิดขึ้นแล้ว ๆ ให้อันตรธานสงบระงับโดยพลัน (วิสุทธิมรรค)

----------------------------------------

ป.ล. อานาปานสติเป็นกรรมฐานที่เป็นทั้งสมถะและวิปัสสนา

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

เนื่องจากซ้องวิ่งเพื่อเตรียมสอบ ใจจะคิดตลอดเวลาว่าอีกไกลๆๆๆ

เลยเอาธรรมะเข้าช่วย เลยนั่งสมาธิมาหลายเดือน

อารมณ์คือหายใจ เข้า-พุทธ ออก-โท แล้วพอสตินิ่งแล้วพุทธและโทที่หมั่นภาวนาในใจหายไป ไม่นึกคิดอะไรเลย ประมาณนี้ครับที่ผมอธิบายได้

ขอบคุณทุกๆท่านนะครับ ที่สอนสั่ง ขอบคุณฮะ

 

เรามีหน้าที่ทำ เมื่อได้แล้ว ก็รักษาเอาไว้ให้ได้ อย่าหลงคิดเป็นอย่างอื่น เช่น ดีแล้ว เก่งแล้ว เอาจิตอยู่กับลมหายใจ ให้แนบแน่น และตลอดเวลา เมื่อจิตตามดูลมหายใจได้ทั้งวัน ทุกอิริยาบท ได้ซักระยะหนึ่งแล้ว เดี๋ยวพระท่านจะสงเคราะห์เองจ๊ะ สำคัญต้องได้ทั้งวันทั้งคืน ทั้งหลับและตื่นจ๊ะ

 

ทำดีแล้วค่ะ แค่มีความพยายามทำ ก็ดีมากแล้วค่ะ
ขอให้พยายามต่อไปนะค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ​