คนที่ติดตามภัยพิบัติคือคนที่อยากตาย ?

สงสัยมานานละคิดว่าคนส่วนใหญ่เดี่ยวนี้เป็นโรคซึมเศร้ากันรึป่าว แบบว่าอยากหายไปจากโลกนี้แต่ทำไม่ได้ก็เลยอยากให้โลกนี้พังๆพร้อมกันซะทุกอย่างจะได้จบๆไปจนในแต่ละวันใจจดใจจ่ออยากดูความหายนะจุดจบโลกใบนี้ว่าจะถึงวันไหน

 

บางคนอยากได้โลกใหม่ อยากมีความสุข
บางคนอยากได้โลกใหม่ อยากให้คนไม่ดีตาย ตัวเองรอด (ความคิดคนดีหรือเนี่ย)
บางคนอยากตาย แต่ไม่กล้าฆ่าตัวตาย กลัวบาป พอรู้ว่าอาจจะตายกันหมด ก็เลยดีใจ
บางคนอยากอยู่รอด เลยติดตามข่าวสาร จะได้ระวังตัว

 

ผมประเภทที่ 4 ครับ อิอิ

 

"ขอเพิ่มเติมประเภทที่ อยากหนีหนี้ "

 

ตัวเองจะเป็นอย่างไรก็ได้ ห่วงก็แต่อนาคตของลูก จึงทำให้ต้องคิดเตรียมการ

 

ผมอยากรู้แค่ว่ามันจะเกิดจริงตามคำทำนายหรือเปล่าแค่นั้น :boo:

 

แง่ลบ

- อยากเป็นผู้นำกลุ่มชนที่เหลืออยู่ ชาบูๆ

- อยากเปลี่ยนทำเลถิ่นอาศัย

- ไม่อยากผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ผ่อนคอนโด ผ่อนเครื่องใช้ไม้สอยประดามี

- ขี้เกียจเรียน ขี้เกียจทำงาน

- เบื่อโลกความเป็นจริงที่ต้องเจอะเจอในแต่ละวัน

- เซ็งเจ้านาย หน่ายเพื่อร่วมงาน เกลียดขี้หน้าคนข้างบ้าน

แง่บวก

- อยากให้ธรรมชาติสิ่งแวดล้อมดีขึ้น

- อยากให้สังคมและผู้คนดีขึ้น

ฯลฯ

 

ผมขอเพิ่มอีกเหตุผลหนึ่ง:

อยากให้มีภัยพิบัติเพราะเชื่อว่าพอเกิดแล้ว ตัวเองจะเป็นคนที่มาช่วยโลก

 

คนที่ประมาทคือคนที่ตายแล้ว การเฝ้าดูภัยพิบัติ เพื่อการเตรียมพร้อมรับ เพราะผมเชื่อว่า เมื่อถึงเวลาที่เกิดขึ้นมาจริง ๆ คนที่บอกว่าอยากตาย จะต้องหนีตายกันแน่นอน ดังนั้นการรอดูสัญญาณ คำเตือนต่าง ๆ เพื่อการมีชีวิตรอดที่ไม่ลำบากมากนัก หากไม่เกิดอะไรตามที่เขาบอกมา เราก็นั่งกินของเก่าที่เราเตรียมไว้ แต่หากมันเกิดขึ้นมาจริง ๆ คนที่ไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรเลย ย่อมอยู่อย่างยากลำบาก แต่หากว่าเตรียมแล้ว เราเองตาย คนที่อยู่ข้างหลังเราที่เขาไม่ตายก็จะได้ไม่ลำบากมากนัก

 

โลกดวงนี้มันไม่เที่ยง คล้ายๆ กับดาวอื่นอีกเยอะแยะนั่นแหละ มีการเปลี่ยนแปลงทางธรรมชาติเรื่อยๆ เพราะงั้น บรรพบุรุาคนเราตั้งกะโบร่ำโบราณ ก็เลยต้องปรับตัวตามสภาพการเปลี่ยนแปลงอยู่เรื่อยๆ

ถ้าว่ากันอย่างเก๋ากึ๊กหน่อยก็ ตำนานน้ำท่วมโลก รึตำนานการพบเจอเทพเจ้าที่มาโดยยานจากท้องฟ้า เป็นที่น่าสังเกตว่า เรื่องทำนองนี้ มีอยู่ทั่วโลก

มันก็เป็นไปได้ว่า โลกเคยเจอภัยธรรมชาติครั้งใหญ่มา รึชาวโลกสมัยก่อน เคยเจอชาวดาวอื่น ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องมหัศจรรย์เหนือธรรมชาติ มันเป็นไปได้ แต่มันเป็นอดีตล่วงมาแล้ว ควรจะเอาบทเรียนจากอดีต มาทำให้เกิดประโยชน์กับปัจจุบันมากกว่า

เช่น ถอดบทเรียนว่า ทำอย่างไร น้ำจึงจะไม่ท่วมถิ่นที่อยู่อาศัยของผู้คนอีก จะใช้วิธีสร้างฟลัดเวย์ รึจะใช้วิธีไม่ไปปลูกสร้างที่อยู่ขวางทางน้ำ รึจะรักษาสภาพแวดล้อมให้ดี ก็ว่ากันไป

พระสงฆ์สุปฏิปันโณหลายต่อหลายรูป ท่านสอนให้วางเรื่องที่ล่วงมาแล้ว ไม่ยึดติดกับปัจจุบัน ไม่พะวงกับเรื่องที่ยังไม่เกิด ยังมีลมหายใจอยู่ก็ทำให้ใจมันชิลๆ

แต่ควรเร่งสร้างบุญกุศลคุณงามความดีให้มาก หาโอกาสทำ เท่าที่จะทำได้ในแต่ละวัน ไม่ต้องใช้สตางค์ซักบาทก็ทำได้ เช่น เดินเข้าไปในวัด จับไม้กวาด มากวาดลานวัด ขัดห้องน้ำ รึเห็นคนถือของหนักๆ บนรถเมล์ เขาไม่ได้นั่ง ก็ลุกให้เขานั่ง

ดีกว่าเอาเวลาไปนั่งนึกนอนนึก ว่าเมื่อไร จะเกิดภัยพิบัติอะไรสักอย่าง มาถล่มโลกสักที แต่ละคนมาคนเดียว ไปคนเดียว เร่งทำความดีเข้า เกิดเป็นคนแต่ละครั้งมันยากหนักหนา

ไหนๆ ก็มีคะแนนบุญจำนวนหนึ่ง เป็นต้นทุนที่จะอัพเลเวลแล้วชาตินี้ ก็รีบอัพเพิ่มเข้า นาฬิกาชีวิตแต่ละคน มันเหลือเวลาไม่เท่ากัน อย่ามัวใช้เวลาที่เหลืออยู่ ด้วยความพะวงหวาดกลัว กริ่งเกรงอยู่แต่กับภัยพิบัติอะไรต่อมิอะไรเลย

ที่ว่ามาทั้งหมมด ไม่ใช่บอกปัดปฏิเสธว่า ภัยพิบัติไม่มี จริงอยู่มันมี ทุกวันแหละ เดี๋ยวที่นั่น ที่นี่

มันเป็นธรรมดาที่จะมีอยู่แล้ว ไม่ใช่เพิ่งยุคนี้ เป็นมานานตั้งแต่ไหนแต่ไร เพราะดาวโลกมันมีการเปลี่ยนแปลงทางธรรมชาติอยู่เรื่อยๆ มันตั้งอยู่บนฐานของคำว่า ไม่เที่ยง

เอาง่ายๆ ถึงแต่ละคน จะไม่จากภพภูมินี้ไปด้วยภัยพิบัติ ก็ต้องจากไปด้วยโรค รึด้วยสาเหตุอื่นๆ อยู่ดี ในวันใดวันหนึ่ง เดือนใดเดือนหนึ่ง ปีใดปีหนึ่ง โมงยามใดโมงยามหนึ่ง มีใครหนีพ้นยังงั้นรึ ต่อให้พยายามแสนพยายามแค่ไหนก็เหอะ

ไม่ได้บอกว่า ต้องใช้ชีวิตอย่างประมาทกับเรื่องภัยธรรมชาติ แต่ต้องการบอก ติดตามข่าวสาร หาข้อมูลนั่นทำไปเถอะ อย่างรอบด้านก็ยิ่งดี เพราะโลกนี้มันไม่เที่ยง มันมีการเปลี่ยนแปลงอยู่เรื่อยๆ

แต่อย่าไปจมจ่อมพะวักพะวงอยู่กับมันมาก ให้มันกลางๆ เรียกว่าตระหนักกับมัน แต่ไม่ตระหนกตกตื่น

สมมติกรณีมีความตระหนกมากกว่าความตระหนัก เช่น ย้ายถิ่นฐานไปอยู่ที่แห่งใหม่ โดยขาดการหาข้อมูล หรือไตร่ตรองอย่างรอบด้าน ก็อาจไปซื้อที่ดินในจังหวัดที่ตั้งอยู่บนรอยเลื่อนแผ่นดินไหว เช่น บางจังหวัด ทางภาคเหนือตอนบน รึภาคอีสานตอนบน

แต่ก็ไม่เป็นไร พออยู่ได้ เพราะคาบอุบัติการเกิดแผ่นดินไหวซ้ำ มักกินเวลาเป็นร้อยปี ส่วนที่จะเป็นอยู่ในปัจจุบัน คือการเขย่า รึไม่ก็สั่น ให้รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนอยู่เรื่อยๆ

 

.

เราคิดว่า คนที่ชอบหาเรื่อง(อ่านภัย)ประเภทนี้
เขาคงชอบความตื่นเต้น คงคล้ายๆคนซื้อหวย!!
แล้ว คอยลุ้นวันหวยออก ประมาณนั้นมั้ง?
ไม่ว่าจะออกอะไรแล้วแต่ อย่างน้อย
หัวใจเต้น ตูม ตูม เลือดสูบฉีดปู๊ดป๊าด(มันเขาล่ะ)ดีกว่าอยู่เฉยๆ อิ อิ

 

ถ้าจะปลุกเสกเลขยันต์ สร้างเกราะเพชรเจ็ดสีไว้ป้องกันอันตราย มันอาจไม่มีจริง เป็นมโนนึก

แต่ถ้าสร้างเสบียงบุญ เสบียงกุศล ด้วยการทำบุญกับพระ ที่ท่านช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยาก นี่สิ เป็นรูปธรรม เป็นของจริง ที่จับต้องได้เห็นๆ

http://palungjit.org/threads/ขออนุญ...มนุษย์-ขอรับบริจาคเสื้อกันหนาว-ผ้าห่ม.406141/

 

แบะๆๆๆๆๆแล้ว แบะๆๆๆๆ

 

ดัน............

 

เหมายกลัง

 

อยากเห็นมนุษย์ต่างดาว ^_^

 

โดนใจกับอันแรกมาก ท่านพนมกุเลน คงจุกกันไปหลายนิ หุหุ
ช่วงหลังจากน้ำท่วมปีที่แล้วมาสังเกตุเห็น นอกเหนือจากพวกที่ไม่คิดอะไรยังทำมาหากินปกติเงินคือพระเจ้า ที่เหลือก็แบ่งคนออกเป็นสองกลุ่ม คือกลุ่มยังไม่แน่ใจโลกนี้ โลกหน้า กลุ่มนี้ เลยใช้ชีวิตสุดเหวี่ยงเงินทองไม่เก็บกันแล้ว ลุยแหลกประมาณว่า ชีวิตไม่แน่เสียแล้วใช้ให้คุ้ม จะตายวันตายพรุ่งไม่รู้ บางคนเลิกกับสามี ภรรยากันไปก็มาก อายุอานามก็ไม่น้อยกันนะ เพราะน้ำท่วมนี่ล่ะ เป็นไปแล้วไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เห็นกับตา อีกกลุ่มเริ่มหาที่พึ่ง ทางพระบ้าง ทางผู้แสดงตนว่าช่วยได้บ้าง หาทางธรรมมากขึ้น แต่บังเอิญมันมีหลายทาง เลยยังไขว้เขวกันอยู่ เลยมีคนประเภทอยากให้มันเกิดๆ ไปแบที่ท่านยกมาก็น่าฟังดี

 

อาจจะมีบางกลุ่ม ที่อยากให้มันเกิดภัยพิบัติแบบระเบิดระเบ้อ ยิ่งตูมตามใหญ่โตไปทั่วโลกยิ่งถูกใจ ว่าฝ่ายฉันทำนายแม่น ป๊าดดดด..นั่นไง ฉันว่าแล้ว

กลุ่มนี้ก็จะมานั่งลุ้น นอนลุ้นกันทุกโมงยาม ว่ามันจะมีอะไรเอ๊ะอ๊ะขึ้นมาที่ไหน เมื่อไร ยังไง

แต่ก็อาจจะมีบางกลุ่ม ที่ตระหนักแต่ไม่ตระหนก มีสติ มีสัมปชัญญะ มีเหตุมีผล ไม่มัวเมาเต่าตุ่น แต่จะยึดเอาข้อมูลรึรายละเอียด ที่มีแนวโน้มถูกต้องและน่าเชื่อถือ จากแหล่งต่างๆ มากกว่า 1 แหล่ง เช่น เชิงสถิติ มาใช้ในการติดตามสังเกตธรรมชาติ