ชีิวิตที่เหลืออยู่ จะมีประโยชน์อะไร ถ้าคนที่เรารักจากไปหมดแล้ว

เข้าใจครับ ไม่ว่าจะเป็นอะไรกับเราเศร้าเหมือนกันครับ แต่เรายังต้องอยู่ต่อไปครับ เข้มแข็งไว้นะครับ คนที่เขาทุกข์กว่าเรายังมีอีกมากมาย และอย่าลืมว่ามีคนที่รักเราอยู่อีกนะครับ

 

น่าสงสารท่านมากน่ะครับ ที่ชีวิตท่านไม่ได้เป็นนายตัวเอง กลับต้องให้คนอื่นมาเป็นนายชีวิตท่าน ยังไม่พอ ซ้ำยังให้จิตใจของท่านส่งไปเป็นทาสของเขาอีก..





ขอให้ทุกท่านจงเจริญในธรรม...

 

แม้ผมจะไม่เข้าใจความสูญเสียนะ
แต่ผมก็มีประสบการณ์เกี่ยวกับความโกรธ ที่ทุกครั้งที่คิดถึงมันมันจะวิ่งและจี๊ดขึ้นไปบนสมอง (เอาเป็นว่าเรียกว่าแค้นละกัน 555+)
หลายๆคนบอกผมว่าห้ามโกรธ ผมก็ตอบไปว่าผมก็มีสิทธิ์จะโกรธ
แต่สิทธิ์ที่จะโกรธของผม ทำไปเพื่อไม่ให้เก็บกด ทำไปเพื่อดูอนัตตาของตัวมัน จนว่าจิตจะวาง ผมไม่นิยมการกดข่ม แต่ผมจะนำมาเพื่อเจริญสติ ให้มันฉับไวและเข้มแข็ง เพื่อตัดความรู้สึกนั้นๆให้ขาด

ผมก็หวังว่าคุณจะนำสิ่งเหล่านั้นมาใช้เจริญสติเพื่อให้เห็นอนัตตาของมันละกันครับ เพราะอย่างไรๆทุกสิ่งในโลก มันก็เป็นอนัตตาอยู่แล้ว ไม่มีสิ่งใดในโลกที่สมควร โกรธ เกลียด เสียใจ หรืออาลัยอาวรณ์อยู่แล้ว

 

ความท้าทายมันอยู่ที่ว่า เมื่อไม่มีใคร เราๆ ท่านๆ อยู่ได้หรือไม่ ในทุกๆ สถานการณ์
มีพบ มีจาก มีรัก มีชัง มีขอ มีให้ เหมือนงานเลี้ยง ต้องมีการเลิกลา
เอาใจช่วย สู้ ๆ ๆ ๆ

 

ดีสิ ไม่มีห่วงไม่มีบ่วง เป็นเราจะไปที่ชอบๆ ไปอยู่วัดอยู่ป่า บำเพ็ญเพียร มุ่งนิพพานอย่างเดียว ถึงไม่ถึงไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่อยากเกิดอีก.....แต่ติดอยู่ที่ห่วงแม่อย่างเดียวตอนนี้...ไม่งั้นไปที่ชอบตั้งนานแร่ะ

 

หากแม้หาคนที่เรารักไม่ได้แล้ว ก็อยู่เพื่อคนที่รักเรานะคะ
ทำอะไรที่ดีๆเพื่อเขา...
อย่างน้อย ก็มีตัวเอง ที่มีค่าที่สุด

 

คนลูกเค้าตายกันเยอะแยะไป เข้มแข็งสิคับลูกแค่คนที่เกิดมาใช้กรรมร่วมกับคุนโดยอาศัยคุน ตายจากกันมันธรรมดา คิดมากอาลัยมากลูกคุนที่เสียไปทุกข์หนักกว่าคุนคับ น้ำตาพ่อหยดนึงเท่ากับแม่น้ำทั้งสายที่ขวางลุกให้ไปไหนไม่ใด้ พระเกษมพูดใว้ คิดดูนะคับมานั่งเสียใจลูกคุนแทนที่จะออกจากร่างเน่าเหม็นไปเอาร่างทิพบนสรวงสวรรค์หาความสุข ก้อไปไม่ใด้ เปนวินญานเร่ร่อนโดนน้ำตาพ่อแม่ขวางทางใว้

 

ลูกเป็นอะไรตายครับ?.(ทำไมถึงตาย?)

 

ถ้าเป็นผมนะหันหน้าเข้าปฏิบัติธรรมอย่างเต็มที่ สละสิ่งของทุกอย่างไปอยู่วัด ปฏิบัติธรรม เพื่อส่งผลบุญให้แก่คนที่เรารักที่จากไปทั้งหมด และก็เทพ เทวดา ครูบา อาจารย์ เจ้ากรรมนายเวร ตัวเราเองด้วย

 

ขออนุญาต ในเวลาที่ไม่เหลือใคร จงเข้มแข็ง การอยู่คนเดียวมันทรมาน มันอ้างว้าง มันเหงา รู้สึกอย่างนั้นใช่ใหม มองไปยังสถานที่ที่เคยอยู่ ภาพเก่า ๆ จะปรากฎ ทำให้รู้สึกแย่ยิ่งกว่าเก่า ใจก็จะเศร้า ดำดิ่งลึกลงสู่ห้วงแห่งความทุกข์ วนเวียนไม่จบสิ้น ให้ท่านนึกถึงวงกลม เริ่มจากจุดเริ่มต้น และมันก็จะสิ้นสุดอยู่ที่จดเริ่มต้น และมันก็เริ่มต้นใหม่ ครับ การกำเนิดภพชาติต่อไป เป็นอย่างนี้แหละครับไม่รู้จักจบสิ้น สิ่งที่จะช่วยให้เราออกจาวังวนความทุกข์ได้คือ สติ สติระลึกถึงเหตุแห่งทุกข์ ว่าเกิดจากที่ใด ค่อย ๆ สาวหาไปเรื่อย ๆ พร้อมกับปล่อยวาง ตัดทิ้งไปเรื่อย ภพนี้เขาจากเราไป ภพหน้าเขาก็จะจากเราไปอีก ปัจจุบันกับอดีตชาติ จะคล้าย ๆ กัน เพราะผลของกรรมมันตามเราทัน จะเป็นเช่นนี้ไม่รู้จักจบจักจบสิ้น หากท่านยังคิดเศร้าที่จากคนที่เรารักจากไป ครั้งนี้เป็นลูก ครั้งต่อไปเป็นใคร ไม่จบครับ มีสติซะ คิดอย่างมีสติซะ หาสาเหตุ แล้วขจัดให้มันสิ้นไป ท่านจะทราบว่าที่ทุกข์จริง นั้นอยู่ที่ไหน แล้วจะดับที่ไหน ทำให้ได้นะครับ โอกาสมายังท่านแล้ว ท่านจะใช้โอกาสที่ฟ้าประทานมาให้หรือไม่ อยู่ที่ตัวท่านนะครับ เป็นกำลังใจให้
ขอให้ข้อความนี้จงเป็นแสงส่องทางให้ท่านพ้นจากทุกข์ได้ด้วยเทอญ

 

นั่นสิ อยู่ไปทำไมล่ะ..... ไปคว้านท้องตัวเองตายซะ.....................................
ไปเป็นผี ทนเหน็บหนาว เห็นคนผ่านไปผ่านมา เรียกก็ไม่ฟัง ไปเจอคนที่เรารักที่ตายไปแล้ว เค้าก็ไม่ยุ่งกับเรา ไม่รู้จักเรา เหมาะดีนะ...............................................
................................................................................................
..................................พูดเล่นนะอย่าทำจริงล่ะ....................................
ลองมองมุมใหม่ ทำอะไรใหม่ๆดู ย้ายที่อยู่ ออกไปดูโลกเพิ่มขึ้น ชีวิตคนเรานั้นอยู่ได้ด้วยตัวเอง คนที่เรารัก หรือรักเรา มันมีพบ มีพราก มีจาก เราจะเจ็บมาก ถ้าชีวิตเรามัวแต่ยึดติด ชีวิตที่ไร้ประโยชน์และเห็นแก่ตัว มันก็จะทุกข์แบบนี้แหละ ทำไมไม่ลองหัดไปทำอะไรให้คนอื่น โดยไม่เลือกเชื้อชาติ ศาสนา เผ่าพันธ์ บ้าง แต่ควรจะเลือกระหว่างคนดี กับเลวนะ อาสาไปทำงานให้มูลนิธิ ต่างๆบ้าง มันจะเปลี่ยนมุมมองเราให้เรารู้ว่า เราควรอยู่ และอยู่ให้นานที่สุด ไม่มีใครรักก็ช่าง มีแต่คนชังก็ไม่สน ถ้าทำประโยชน์ได้มาก ชีวิตก็มีค่ามาก แต่นี่ คุณเจ้าของกระทู้ เขียนเหมือนโศกเศร้า ชีวิตมีค่าน้อย เพราะเป็นคนมีประโยชน์ต่อผู้อื่นน้อย ............ ไปนั่งปลูกต้นไม้ตามป่า ตามเขา ไปสร้างฝ่ายแม้ว อะไรก็ได้ป่ะ ไม่ต้องมีใครรู้ใครเห็นทำให้มันเสร็จๆเป็นชิ้นเป็นอัน แล้วจะรู้ว่าชีวิตมันมีค่ามาก กว่ามานั่งเศร้า......

 

จริงๆ แล้ว เขาเหล่านั้นไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ แต่อยู่อีกภพหนึ่ง จะเป็นภพที่ต่ำหรือสูงกว่าเดิมก็อยุู่ที่บุญของเขาและเราที่ร่วมกันสร้างในขณะที่ยังมีชีวิต
เราช่วยเขาได้โดยการรักษาศีล ทานและวิปัสสนา ทั้ง 3 อย่างนี้ ช่วยสงเคราะห์เขาได้ค่ะ ให้เร่งทำค่ะ เขาได้เต็มๆ บุญทั้งหมดนี้จะช่วยทำให้เขาจะมีความเป็นอยู่ที่ดีในภพนั้นและยังสามารถขยับภพที่สูงกว่าเดิมได้ ดิฉันอาจจะใช้เวลาเขียนให้อ่าน ในสิ่งที่ดิฉันได้สัมผัสด้วยตนเองเมื่อไม่นานมานี้ค่ะ เพราะดิฉันอยากจะยืนยันกับทุกท่านว่าบาปและบุญเป็นเรื่องจริงแน่นอนค่ะ ท่านอย่าได้ลังเลเลย แต่คงต้องขอเวลาสักพักใหญ๋ เพราะงานทางโลกรัดตัวเหลือเกิน เร่งสร้างบุญบารมีเสียตั้งแต่ตอนนี้เลยอย่าชักช้า เราเห็นเขาตาย วันหนึ่งความตายมันก็จะมาถึงเรา อีกนัยหนึ่ง จริงๆแล้ว เราตายอยู่แล้วทุกวินาทีค่ะ อย่ามัวมานั่งยอมแพ้นิวรณ์และขันธ์ 5 อยู่เลยค่ะ

 

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ขอให้สู้ๆ..แต่ต้องมีสติค่อยๆคิดพิจารณาว่า...ทุกๆคนได้ผ่านความรู้สึกแบบนี้กันมานับไม่ถ้วน ต้องพลัดพรากและสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก.. เพราะโลกมนุษย์อยู่ภายใต้กฏของไตรลักษณ๊ พระพุทุธองค์ท่านตรัสเปรียบเทียบว่าน้ำตาของเราที่ต้องร้องไห้เพราะสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักในทุกชาติภพที่ต้องมาเวียนว่ายตายเกิดเปรียบได้ดังน้ำในมหาสมุทรทั้งหมด ท่านคิดดูว่าเราจะต้องร้องไห้กันมาเท่าไรแล้ว...
ถ้าท่านเดินไปตามถนนท่านลองถามคนที่ท่านเดินผ่านว่ามีใครที่ไม่เคยสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักบ้าง ท่านจะได้คำตอบว่าไม่มี ... เพราะทุกคนต้องพบกับการสูญเสียกันมาแล้วทั้งนั้น...
วิธีปฏิบัติด้านธรรมะหลายๆท่านก็ได้แนะนำท่านบ้างแล้ว..และอยากให้ท่านเชื่อมั่นและปฏิบัติตาม ลูกท่านที่เสียไปแล้ว เพียงแค่ร่างกายสังขารเค้าสูญสลาย แต่ดวงจิตเค้ายังอยู่...ในช่วงแรกๆอาจยังวนเวียนๆไม่รู้จะไปไหนด้วยซ้ำ...สายใยความรักและสัญญายังคงอยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครห้ามไม่ให้คุณเป็นพ่อลูกและเลิกรักกัน...ในช่วงนี้คุณควรเข้มแข็งเร่งสร้างบุญให้กับลูก...เค้าชอบกินอะไรก็ทำบุญใส่บาตรให้...ไปวัดทำบุญสร้างถาวรวัตถุตามสมควร..เร่งสวดมนต์นั่งสมาธิและแผ่เมตตาให้เค้า...แสงบุญที่คุณทำให้เค้าจะได้ส่องทางให้ลูกไม่หลงทางและไปสู่ภพภูมิที่สูงขึ้น..ไม่แน่ว่าด้วยสายใยและสัญญาลูกอาจจะมาเกิดวนเวียนใกล้ๆคุณก็ได้...
ส่วนถ้ามองด้วยความรู้สึกแบบหยาบๆของมนุษย์...คุณลองคิดดูว่าถ้าลูกรู้ว่าคุณทุกข์เพราะเค้าแล้วเค้าจะทุกข์มั้ย..คุณต้องคิดว่าเป็นความทรงจำที่สวยงามและมีความสุบที่ได้เกิดและใช้ชีวิตร่วมกัน..แม้จะเป็นช่วงเวลาที่สั้นแต่คุณควรเก็บความทรงจำนี้ไว้เพื่อระลึกถึงมากว่า คิดว่าลูกคุณจะรู้สึกดีมากกว่าการที่คุณเก็บความรู้สึกเจ็บปวดไว้...
หากคุณคิดว่าไม่อยากจะมีชีวิตอยู่..แต่คุณอย่าลืมว่าหากคุณตายคุณก็อาจจะไม่ได้พบลูกคุณก็ได้..วิธีที่ดีคือปฏิบัติธรรมบุญได้ทั้งคุณและลูก...หากคุณเพียรพยายามปฏิบัติมากๆคุณอาจจะสามารถสัมผัสอะไรๆก็ได้..
ขาดตกบกพร่องประการใด ขออภัยด้วยค่ะ พิมพ์ยากมากและไม่เคยพิมพ์ยาวๆแบบนี้...

 

เข้ใจและเห็นใจค่ะ รู้ว่าหากเกิดขึ้นกับใคร ไม่ว่าจะเสียใครก็ตามที่เรารัก มันเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดค่ะ แต่อยากให้พยายามเรียกสติกลับมา พยายามบอกตัวว่า ใชเมื่อเรายังต้องมีชีวิตอยู่ ก็ขอให้อยู่เพื่อทำความดีแทนคนที่เรารัก หมั่นสร้างความดีถือศิล หากมีเวลาอยากแนะนำให้ไปปฎิบัติธรรม จะช่วยให้สติเรากลับมาและแข้มแข็งได้เร็วขึ้น สู้ๆนะคะ คุณจะต้องผ่านวันเวลาอันเลวร้ายนี้ไปได้ค่ะ

 

"ชีิวิตที่เหลืออยู่ จะมีประโยชน์อะไร ถ้าคนที่เรารักจากไปหมดแล้ว"
มีประโยชน์...อีกมากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณ ตราบใดที่ยังไม่ตาย!!
คนที่เรารัก..มีแค่ครอบครัวอย่างเดียวหรือครับ รักคนรอบข้างคุณนั้นแหละ(สังคม.ชุมชน)
........อย่างน้อยก็ทิ้งความดีความรู้สึกดีๆให้สังคมรอบๆตัวคุณไว้..............
.........สุดท้ายคุณก็รักษาจิตใจของคุณให้มีความสุขและสงบ................

 

ขอให้เขาคงเป็นสิ่งสวยงมที่สุดในใจ และเป้นพลังที่ผลักดันการกระทำที่เป๊นกุศลแก่ผู้เป็นที่รักอย่างยิ่งนั้น เพื่อให้ผลบุญส่งให้เขาสุขสบายและจากไปในภพภูมิ ที่เปป็นสุขติ แม้จะไม่ได้ดูแลกายเนื้อแล้วก็ยังได้ช่วยดูแล จิตวิญญาน อันเป็นที่รัก เป็นนู๋ก็ทำใจไม่ได้หรอกแต่ทำร้ายตัวเองยิ่งทำร้ายเขามากกว่าทำให้เขาเป็นสุข สู้ๆเป็นกำลังใจให้ สร้างสรรสิ่งดีงามเพื่อเขาคะ

 

มันยากมากที่จะทำใจ ...ทุกครั้งที่จิตเศร้าหมอง ก็บอกลูกเถอะค่ะ ...ขอให้พ่อมีกำลังใจ
มีพลังที่จะก้าวต่อไป...แล้วก็ส่งบุญให้ลูก...ส่งให้มากๆๆ....ส่งทุกครั้งที่จิตเศร้าหมองนะคะ

...เวลาจะช่วยยกสภาวะจิตให้ดีขึ้นเอง ...การจะพ้นทุกข์ต้องเข้าถึงทุกข์นะค่ะ ทุกข์นั้นเมื่อถึงที่สุดก็จางคลายไปเอง .....เอาใจช่วยนะค่ะ.

 

ขอแสดงความเสียใจกับการสูญเสียของท่านด้วยครับ..

เรียนถามท่านจขกท ว่า ก่อนที่ท่านจะรู้จักอ่านออกเขียนได้ ท่านทำอย่างไร? ท่านทำงานได้ โดยไม่ต้อง ศึกษาหรือว่า ไม่ต้องเรียนทฤษฎี อะไรๆมาเลย ก็ทำอะไรๆได้เอง?..

เหล่าเพื่อนๆที่เขาเสนอแนะความคิดเห็นดีๆเพื่อช่วยให้ท่านคลายทุกข์ได้ เขาก็ต้องอาศัย"ฟัง"หรือ"เรียน"ทฤษฎี"แก้ทุกข์ที่ไม่มีใครสอนได้นอกจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า..เมื่อท่านเหล่านั้นเรียนไว้ด้วยดีแล้ว ก็นำไปใคร่ครวญและใช้ในขีวิตจริง ต่างเห็นผลสอดคล้องกันว่าช่วยให้ใจลดทุกข์ไปได้จริงตรงตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้จริง...

ท่านเหล่านั้นพิสูจน์กันมามากครั้งแล้ว แต่อาจเป็นกรณีที่ต่างๆกันไป..และเข้าถึงทุกข์ที่สาหัสต่างกันไป..

บัดนี้ถึงเวลาที่ท่านจขกท จะได้โอกาสเพื่อศึกษาและพิสูจน์ทฤษฎีอันแสนประเสริฐของพระพุทธเจ้่าแล้ว...เพราะทฤษฎีนี้เท่านั้นที่ช่วย"แก้ทุกข์"ได้จริง อย่างอื่นไม่มีทางช่วยได้..ลองดูครับ..

 

คุณเคยคิดไหม ว่ามันคือ วิบากกรรม จากกรรมที่คุณเคยได้ทำเอาไว้ในชาติไหนก็ไม่รู้ส่งผลมา อาจเคยพรากลูกผู้อื่นไม่ว่าจะสัตว์หรือมนุษย์ หรือสมรู้ร่วมคิดหรือเห็นดีเห็นงามกับบาปผู้อื่นในการพรากเขา เป็นต้น

ข้าพเจ้ารู้ซึ้งถึงความทุกข์เป็นอย่างดี เนี้อเรื่องอาจแตกต่างกันไปแต่มันก็คือทุกข์ ตัวเดียวกันนั่นแหละ เห็นใจคุณนะ