กสิณแสงสว่าง ผมฝึกเเล้วไม่ได้เรื่องได้ราวเลยอะครับ

ถ้าเป็นคนที่เคยได้มาในชาติก่อนๆ แค่ทำสมาธิถึงระดับฌาณได้ของเก่าจะกลับมาเอง เด็กบางคน7-8ขวบก็ทำได้เพราะของเก่าเค้าทำมาเยอะจนคล่อง และวิบากกรรมอีกอย่างที่ทำหน้าที่ขัดขวาง
การใช้เวลานานหรือเร็วย่อมขึ้นกับเหตุในอดีตว่าเคยทำมาในระดับใด แต่ทุกท่านที่สนใจทำก็เนื่องจากอดีตเคยทำมาแล้วทั้งนั้น เหมือนคนเราชอบใจสิ่งใดก็จะสนใจสิ่งนั้นจะฝังอยู่ในจิตไปทุกชาติ
ขอทุกท่านที่ตั้งใจจริงสำเร็จโดยไวครับ

 

ดีแล้วครับ ผมฝึกตั้งหลายปี ไม่เห็นจิตออกไปไหน เลย อยู่ในกายตลอด

 

อ้างอิง:
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ juniper
ผมคิดว่า 5 นาที น้อยไปไหมครับ สำหรับการฝึกกสิณ

จะทำกสิณกองไหนก็ตาม หรือสมาบัติ ผมคิดว่า ต้องฝึกทุกวันนะครับ... บางคนเคยบอกว่า ถ้าชาติปางก่อน เคยได้แล้วจะไว.. แต่ใครจะมาบอกผมล่ะครับ.. ว่าได้กสิณ กองไหนมา... หุหุ

ผมเคยฝึกทุกวันๆ ครับ.. สมาถะภวานา พุทธโธ นี่แหละครับ.. ทำจนท้อครับ..ไม่เห็นอะไร. ไม่มีอะไร.. แต่อยู่มาวันนึงกึ่งหลับกึ่งตื่น. ก็เหมือนได้ยินเสียง ท่านผู้ใด ก็ไม่ทราบ มาบอกว่า.. พยายามหนักหน่อยนะ.. ไม่เกิน 3 เดือน...

ผมคิดว่า ถ้าจะทำอะไรก็แล้วแต่พยายามอย่างเดียวครับ.. ถ้าทำทุกวันแล้ว.. ภายใน 3 เดือน ไม่เห้นผล อะไรก้เลิกครับ.. แต่ผมคิดว่า... ถ้าทำกันจริงๆ 3 เดือนอ่ะ. ได้กันทุกคนครับ...

สู้ๆ ครับ



ดีแล้วครับ ผมฝึกตั้งหลายปี ไม่เห็นจิตออกไปไหน เลย อยู่ในกายตลอด

 

อนันโต....อากาโส....

 

นั่งมองได้ 5 นาทีเเล้วหลับตา
มืดไปหมดเลยครับ
ไม่มีหลอดไฟที่ผมมองตอนลืมตาเลย

----------------------------

ทำแบบนี้ ตาจะเสียเอา แสงจากหลอดไฟมันจะเบิร์นจอรับภาพในลูกตาครับ

ทึ่ถูกคือ ให้มองแค่พอจำแสงนั้นได้ แค่ 2-3 วินาทีก็พอครับ
จากนั้นให้หลับตา แล้วใช้มโนภาพนึกภาพเลียนแบบแสงที่มองเห็นนั้น

นึกไปเรื่อยๆ พอภาพที่นึกไว้ในใจเลือนหายไป หรือนึกไม่ออกแล้ว ก็ให้ลืมตาขึ้นมามองแสงใหม่ แค่ 2-3 วินาที แค่พอให้จำภาพของแสงนั้นได้

แล้วก็หลับตา แล้วใช้มโนภาพนึกภาพเลียนแบบแสงที่มองเห็นนั้นอีกไป เรื่อยๆ

พอเข้าเขตุอุปจารสมาธิ ภาพของแสงที่นึกไว้ในใจ จะปรากฎชัดเหมือนของจริงที่ตอนลืมตาเองครับ

----------------------

เพิ่มอีกนิดนะครับ
ถ้ามองแสง จนรู้สึกว่ามีอาการเหมือนภาพเนกาทิฟ เบิร์นติดประสาทตาไปแล้ว แปลว่า เวลาที่ใช้ในการมองแสง หรือไฟ นานเกินไป
ก็ให้ลดเวลาในการมองลงนะครับ เดี๋ยวตาจะเสียซะก่อน

 

อาโลกสิณ ไม่ได้เพ่งหลอดไฟนะครับ
ไปหาช่องที่มีแสงลอด หรือหาแก้ว ลูกแก้ว พระแก้วใสๆ มามองแทน...
การเพ่งไม่ได้เพ่งให้ติดตา ไม่ได้เพ่งให้มองเห็น แต่ใช้การนึกเห็น นึกเหมือนเราเห็นหน้าแฟน เห็นบ้านเราน่ะ แบบที่คุณกสิณบอกก็ใช่ นึกให้เห็น

นึกไปเรื่อยๆ ลืมก็ไปนั่งมองใหม่ มองให้จำได้แล้วมานั่งนึก ทำทุกวัน นึกให้บ่อยๆ ภาพที่เรานึกจะค่อยๆเริ่มนึกได้แบบขมุกขมัว จนค่อยๆชัด แล้วจะมีสภาวะที่แปรไปตามกำลังฌานที่ได้...

ผมว่า ทำเช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน หากทำวันละ 5 นาที อาจจะเป็นปีหรือไม่ได้เลย ทำไปวันละครึ่งชั่วโมง-ชั่วโมง อาจจะได้ขั้นต้นในเดือนนึง... ทั้งนี้ขึ้นกับของเก่าคุณด้วย และสภาวะแวดล้อมในชีวิตคุณด้วย ยิ่งพูดมาก เล่นโน่นนี่มาก จิตมันไม่สงบ สมาธิไม่ได้กสิณก็ไม่เกิดครับ

ขออนุโมทนาในความตั้งใจนะครับ และขอให้ประสบผลดังใจนะครับ...
อย่าทิ้งความเพียร อย่าทิ้งศีล อย่าทิ้งลมหายใจเข้าออก อย่าทิ้งภาพกสิณ

จำไว้ว่า หากนึกแล้ว ภาพที่นึกได้ไม่ใช่ภาพที่เราตั้งใจนึกเมื่อไร อย่าสนใจ กสิณนั้น นึกถึงอะไรนิมิตต้องเป็นอย่างนั้น สีอาจเปลี่ยน สว่างมืดมัวใสไม่เป็นไร แต่ต้องเป็นนิมิตนั้น เตือนไว้เท่านี้ครับ