ผีก็คือคนเพียงแต่ไม่มีร่างกายแล้วแค่นั้นเอง ทำไมต้องกลัวด้วย

จะไม่กลัวเลย ถ้ามาแบบเหมือนคนปรกติ แต่ส่วนมากจะไม่ใช่

เจอมาล่าสุด ผีผูกคอตายมาขอส่วนบุญ มาแบบดำมืดมาทั้งตัว น่ากลัวๆ

 

ได้เพิ่มปัญญาขึ้นอีกข้อหนึ่งครับ ขอบคุณมากๆ เลยครับ ตามเข้ามาอ่าน แต่ก็บังเอิญได้สิ่งดีๆ ไป โดยไม่ได้ตั้งใจครับ


ผมตอนนี้ก็คิดอย่างเจ้าของกระทู้เหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้าไปที่มืดๆ คนเดียว ถึงมีโอกาสได้ไปก้กล้าไป แต่จิตจะมีความไวขึ้น อีก 200 เท่าตัว (กะประมาณเอานะครับ555) คือกลัวนั้นแหละครับ พยายามให้เป็นปรกติมากที่สุดอยู่ครับ เ
ข้าใจว่าต้องใช้เวลาครับ ทำให้เป็นความเคยชิน

 

คนเรานี่ไม่ได้กลัวผีกันหรอก
เรากลัวใจของตนเองต่างหาก

ผีจะเป็นยังไง เขาก็เป็นของเขายังงั้น
จะมาดี มาเละ เขาก็เป็นของเขายังงั้น
ใจเราเองนี่แหละ ที่มาหลอกตัวเอง

เห็นภาพเขามาสภาพไม่สวยงาม ก็ไปคิดว่า เขาน่าเกลียดน่ากลัว
อันนี้ความกลัว มันอยู่ที่ใจเรา ที่ไม่อยากไปเห็นสิ่งไม่สวยงาม ใจเรามันหลอกเราเองอยู่

 

คนทั่วไป คงจะเป็นการยาก ที่จะมานึกพิจารณา ขั้นลึก ให้เห็นเป็นว่า ใจมันหลอกเราอยู่ คนส่วนใหญ่ เห็นอะไรน่ากลัวๆ เหม็นเน่า ความมืด สยดสยอง ก็จะส่งใจไปข้างนอก กลัวสิ่งที่กระทบข้างนอกไว้ก่อนละครับ ส่วนในใจก็รู้สึกว่ากลัวสยดสยอง แต่ไม่มีตัวให้คิดไปได้เลย ว่า ใจมันหลอกเราอยู่ มันต้องผ่านการฝึกฝนเท่านั้นละครับ ถึงจะ มีสติพิจารณา ให้เห็น

 

สาธุ...

เมื่อฝึกมองกลับเข้ามาในจิตตนเอง
เห็นใจของตนเองเมื่อไหร่ ก็เห็นกระบวนการ ใจตนเอง หลอกตนเอง เมื่อนั้น

 

จะให้ไม่กลัวได้ยังไงครับก็ไม่เข้าใจว่าผีแต่ละ ตนทำไมไม่มาในสภาพที่ดีๆในเมื่ออยากจะขอส่วนบุญเขาไม่ใช่มาแบบ

1. มานั้งข้างๆผมยาวๆไม่มีตาจมูกมีแต่ปาก ฉีกยิ้มปากแยกถึงใบหู
2. เดินเขามาหาในสภาพอื่ด ทั้งตัวกลมๆอ้วนๆใหญ่ยกมือ2ข้างเดินมาหาเรา สยองกลัวสุดๆ
3. มาคุยหัวเราะน่ากลัวๆหมอบข้างๆ ยืนมือเรียบที่นอนค่อยๆมาหาให้เราเห็นมือที่ขาวซีดติดกระดูก
4. วิ่งออกจากตู้เสื้อผ้ามีแต่ท่อนล่างเอวถึงขา
5. อื่นๆอีกหลายรูปแบบครับเจอเยอะว่างๆจะเล่าให้อ่าน

 

ที่กลัวผีก็เพราะไม่เห็นตัวและแสดงสิ่งต่างๆเหนือธรรมชาติได้นี่แหละครับ แต่ถ้าผมทำแบบที่ผีทำได้เมื่อไรละก้อ ผมจะหลอกผีเพื่อแก้แค้นให้เพื่อนมนุษย์ของผมครับ

 

เราก็เคยเจอบ่อยๆนะเจอผีมาตั้งแต่อายุห้าขวบตอนนั้นคุณแม่ออกน้องชายประมาณตีสามมีเสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้นเราก็เลยมองไปเห็นเป็นผู้ชายไม่ใส่เสื้อใส่ผ้าเตี่ยวผืนเดียวกำลังพยายามจะเปิดประตูห้องเข้ามาหาพวกเราในห้องเราก็เลยร้องขึ้นว่ามีคนจะเข้ามาดังๆเค้าก็เลยรีบออกไปทันทีแต่ที่แปลกคือจริงๆแล้วประตูห้องไม่ได้ถูกเปิดเลยและตอนอายุประมาณเก้าขวบตอนนี้โดนหลอกตั้งแต่ตีสามยันตีห้าโอโหเรางี้กลัวมากๆๆหลายเดือน55555อีกครั้งประมาณสองทุ่มเศษเราคุยโทรศัพย์กับเพื่อนคุยกันอยู่ดีๆในจิตเราดันไปมองเห็นที่หน้าบ้านของเพื่อนมีเสาไฟฟ้าสูงเลยหล้งคาบ้านสองชั้นแนะแต่ร่างที่อยู่ที่หน้าเสาไฟนี่สิแหม่เค้าสูงกว่าเสาไฟนิดหน่อยเราก็มองดูอยู่งงว่าตนเองกำลังเห็นอะไรเค้าคงรู้ว่าใครมองเค้าอยู่หึหึหึเค้าดันหันมามองเราเร็วมากและก็แลบลิ้นใหญ่ยาวเชียวเรางี้ตกใจในจิตนะไม่กลัวนะแต่ตัวเจ้ากรรมคางมันตีกันจนพูดก้นไม่รู้เรื่องเลย55555แล้วอีกครั้งเราไปที่บ้านเพื่อนเพื่อบอกข่าวบุญเรื่องกฐินในปีที่แล้วน้องสาวของเพื่อนพอเค้ารู้ว่าเราจะไปบ้านเค้าก็เป็นลมเลยพอเราไปถึงประมาณบ่ายสามโมงเย็นเราก็ดันไปพูดว่าใหนขอคูยกับคนที่อยู่ข้างในหน่อยสิ หึเรางงต้วเองมากๆๆๆๆๆๆตูพูดอะไร เค้าก็จัดให้ทันทีมานั่งต่อหน้าหลับตาปี้แล้วพูดว่าึงรู้ใหมกูลำบากมาก เราก็พูดว่าอาวแล้วเธอคือใครเหรอ ุไม่บอกมึงหรอก เราก็คิดว่าน้องเพื่อนคงโดนวิญญาณผีตายโหงมั่งก็เลยถามเค้าว่าเธอต้องการอะไร เค้าพูดว่าูจะเอาผัวมันให้หลาน ู ตอนนั้นเราคิดไม่ทันนะก็เลยพูดว่าเราจะเอาบุญให้นะเอาใหม เค้าพูดว่า ูยังไม่ตาย ูไม่เอาหรอกบุญหรอก เราก็เลยพูดว่าแล้วมาอยู่ในเค้าทำใม ูจะให้มันตาย เราก็พูดว่าเราขอนะ เค้าก็บอกว่า ูลำบากมากๆๆกินก็มีแต่ของหน่าเหม็นมูดคลู เราก็เลยถามว่าเธอเป็นป_ปหรอ เค้าพูดว่าเออ เรางี้อึ้งเจออีกแล้วหรอ แล้วเราจะช่วยเค้าทั้งสองอย่างไรดี เราคุยกับเค้าประมาณครึ่งชั่วโมงเพื่อขอไม่ให้เค้าทำอันตรายน้องเพื่อนแต่เค้าก็ไม่ยอม แล้วเค้าก็ออกจากร่างของน้องเพื่อนไป เราก็กลับบ้านแบบงงแต่เพื่อนบอกว่าทุกวันนี้เค้าก็ยังสิงอยู่ในร่างของน้องสาวเพื่อนอยู่ เราก็ได้แต่แนะนำให้น้องของเพื่อนเค้าสวดมนต์และแผ่เมตตาเท่านั้นเอง เพราะเรายังไม่มีปัญญาที่ถูกต้องว่าจะช่วยอย่างไรให้ดีที่สุด นี่คือสิ่งที่เราเข้าใจนะทุกๆดวงจิตที่ได้รับทุกข์อยู่นั้นตอนมีชีวิตอยู่ลืมศึกษาในเรื่องของศีลและสนใจปัฏิบีติให้ถูกต้องทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์ที่ตนต้องการจริงๆและไม่เคยได้ศึกษาพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ท่านทำให้ไม่มีตัวปัญญาเห็นถูกทีนี้พอสะสมแต่สิ่งไม่ดีในจิตมากๆมรดกอันนี้มีสิทธิ์บังคับให้ผลเกินคาดหมาย เลยทำให้คนอื่นไม่สามารถช่วยได้เท่าที่ควร

 

ถ้าเป็นคนก็ต้องเป็นคนทีด้วย แต่เรามองไม่เห็นจึงไม่รู้ว่าเขาดีหรือไม่ดี..ก็น่ากลัวอยู่ดี

 

ไม่ได้กลัวสักหน่อย อยากให้มาหาด้วยซ้ำค่ะ
(แต่เลือกผีนะคะ)

 

แบบที่ หนึ่ง กับแบบที่สามโดนบ่อย แถมแกล้งให้หายใจไม่ออกอีก แล้วจะแผ่เมตตาให้ยังไง

 

ผมว่าคนส่วนใหญ่ อาจจะกลัวความมืดก็ได้นะครับ...แต่ไปพูดถึงสิ่งที่อยู่ถัดไปคือ ผี...
ทั้งๆที่ ตอนกลางวันแสกๆ ยืนอยู่ได้ ไม่กลัวอะไร(เช่นข้างเมรุเผาศพ) ตอนกลางคืน ดึกๆ ที่เดียวกัน กลับไม่กล้าแม้แต่เดินเฉียด ดังนั้นแล้ว อาจจะกลัวความมืดมากกว่านะ...

ผมเองตอนเด็กๆ แม่ก็ชอบหลอกเอา ว่าระวังไอ้หง่าว...เด็กๆก็กลัวมาก โตมาแล้วจึงพอสันนิษฐานว่า ผู้ใหญ่หลอกเอาเพราะไม่ต้องการให้ออกไปเล่นที่มืดๆ มันอาจมีอันตรายได้ ความรู้สึกกลัวเหล่านี้ จึงติดตัวมาจนโต...

เคยมีคนให้ความเห็นกับผมว่า การที่เรากลัวผีนี่ก็เป็นเพราะเราไม่รู้เรื่องผีเพียงพอ มันยังเป็นอะไรที่ลึกลับ ลองถ้าวันนึง สามารถจับผีมาใส่กรงเลี้ยง อย่างที่เลี้ยงนก เลี้ยงกระต่ายได้แล้ว เรื่องกลัวผี ก็คงจะหมดไปเองแหละ...ว่าปะ...

 

อันนี้ความเห็นส่วนตัวกับความรู้สึกของตัวเองนะคะ คือเวลากลางคืน มันมืดแล้ว มองไม่เห็น และพอมองไม่เห็นก็เกิดความกลัว จินตนาการไปเองว่าจู่ ๆ อาจจะมีอะไรโผล่มา โดยเฉพาะพวกที่ชอบดูหนังผี จริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นผี เป็นคน เป็นน้องแมว เป็นน้องหมา โผล่มามืด ๆ ทำเสียงดังนิดหน่อยตอนกลางคืนเงียบ ๆ ก็ตกใจกลัวหมดค่ะ

ที่ว่ากลัวผีคือ ผีก็มีหลายแบบ จริง ๆ ไม่ต้องเป็นผีก็ได้ แค่เป็นคน ปรากฏมาในลักษณะประสบอุบัติเหตุ หน้าเละ เลือดอาบ อยู่ ๆ บังเอิญผ่านมาให้เห็นก็กลัวแล้วค่ะ ฮ่า ๆ พูดจากใจจริง

 

คือแค่อ่านประสบการณ์ของแต่ละคนก็กลัวแล้วนะ ที่กลัวผีก็คงเพราะขนาดเป็นคนเรายังไม่รู้ใจเขาดีเลยแล้วจะเอาอะไรกับผีนิ แถมตอนเจอบรรยากาศน่ากลัวกว่าเยอะเลย