หนีไม่พ้น

ไม่มีอะไรหรือใครจะใหญ่เกินกรรม
เเต่ตัวหนังสือพี่โตกว่าของเเป้งนะ :555:

ขอบคุณน้องนิคสำหรับกระทู้เตือนใจ บางทีพี่ก็ลืมไป ต้องหมั่นระลึกไว้ พรุ่งนี้พี่อาจจะตายก็ได้ อีกสามนาทีก็อาจจะตายได้ ...

 

ถูก ใครเล่าจะใหญ่เกินกรรม กรรมลิขิตโดยตน

กรรมดีย่อมไปสู่ปลายทางดี

กรรมเลวย่อมไปสู่ปลายทางเลว



บทพิจารณา ตายก่อนตาย


โดย พระไพศาล วิสาโล


ขอให้น้อมใจสงบด้วยการตามลมหายใจเข้าและออก ให้เรานึกภาพดอกไม้ที่งดงามเบ่งบาน นึกต่อไปอีกว่าดอกไม้ดอกนั้นค่อย ๆ โรยกลีบร่วงลงทีละกลีบ ส่วนที่ยังอยู่ก็เหี่ยวแห้ง สีที่เคยสวยก็ค่อย ๆ หมองคล้ำ


นึกภาพจนกระทั่งเห็นดอกไม้เฉาลงในที่สุด นึกถึงทิวทัศน์อันงดงามยามอรุณรุ่ง ดวงอาทิตย์เพิ่งพ้นขอบฟ้า นึกถึงสถานที่เดียวกันนั้นในยามบ่าย แดดร้อนแรง อาทิตย์อยู่กลางฟ้า


วันเวลาเคลื่อนคล้อยไปเรื่อย ๆ จนตกเย็น อาทิตย์คล้อยต่ำลงเป็นลำดับ จนลับขอบฟ้า เหลือแต่ความมืดมิด


น้อมภาพเหล่านี้เข้ามาใส่ตัวเรา ว่าชีวิตของเราก็เหมือนกับดอกไม้ที่สักวันหนึ่งก็ต้องร่วงโรยเหี่ยวเฉา เช่นเดียวกับอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้า ไม่นานเราก็ต้องลาจากโลกนี้ไป


สักวันหนึ่งเราต้องจากโลกนี้ไป ไม่มีใครรู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ อาจจะเป็นปีหน้า เดือนหน้า หรือพรุ่งนี้ก็ได้ ขอให้ทุกคนนึกในใจว่า วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะอยู่ในโลกนี้ ไม่มีพรุ่งนี้สำหรับเราอีกต่อไป


ให้นึกไว้ในใจว่า อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ทุกชีวิตและทุกผู้คนที่เราคุ้นเคย ที่เราเคยพบปะ ที่เราเคยหยอกเย้าแย้มยิ้ม คนเหล่านี้เราจะไม่มีโอกาสได้พบอีกต่อไป ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว


นึกถึงใบหน้าของพ่อแม่ ลูกหลาน ญาติพี่น้องที่เคยพบเห็นทุกวี่ทุกวัน เรากำลังจะจากเขาไปในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า นึกถึงใบหน้าของคู่ครองคนรัก

วันเวลาที่จะต้องจากเขา ใกล้มาทุกขณะแล้ว นึกถึงมิตรสหายที่เราคุ้นเคย อีกไม่นานเราจะไม่มีวันได้พบเขาอีกแล้ว


นึกถึงภาพเหตุการณ์เมึ่อเช้า เราได้พบเจอใครบ้าง ได้ทำอะไรบ้าง นึกถึงช่วงเวลาบนโต๊ะอาหารเมื่อเช้านี้ นึกถึงชวงเวลาที่ส่งลูกไปโรงเรียน นึกถึงเพื่อนฝูงที่พบเจอในห้องประชุม

"พ่อคะ แม่ขา หนูรักพ่อกับแม่นะคะ ต่อไปนี้ หนูคงไม่มีโอกาสได้ดูแลพ่อกับอีกแล้ว"


"ลูกจ๋า คนดีของพ่อ ดวงใจของแม่ เป็นเด็กดีนะลูก พ่อแม่คงไปรับลูกที่โรงเรียนไม่ได้อีกแล้ว"


นึกถึงทรัพย์สมบัติ สิ่งของที่เราหามาด้วยความเหนื่อยยาก บ้าน รถยนต์ เครื่องประดับ เงินทอง ของหวงของรักทั้งหลาย เรากำลังจะสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างไป

นึกถึงงานการทั้งหลายที่เรารักและทุ่มเทมาตลอด ไม่ว่าจะมีค่าปานใด

เราจะไม่มีโอกาสได้ทำอีกต่อไป งานทั้งหลายที่คั่งค้างไม่แล้วจบ เราจะไม่มีวันได้สะสางอีกแล้ว

อีกไม่นาน โลกที่เราคุ้นเคยมาตลอดชีวิต จะหายวับไปอย่างสิ้นเชิง ไม่เหลือแม้แต่น้อย ที่สำคัญก็คือ ชีวิตของเราทั้งชีวิต กำลังจะสูญสิ้นไปในอีกไม่กี่ชั่วโมง


ทีนี้ลองกลับมาสำรวจดูความรู้สึกของเราในขณะนี้ ความรู้สึกในขณะนี้เป็นอย่างไร?


เรารู้สึกกลัวหรือไม่?


ลองพิจารณาความกลัวดู ค่อย ๆ สัมผัสรับรู้ความกลัวนั้น ความกลัวอยู่ที่ตรงไหน?


เรากลัวอะไร?


ลองสัมผัสรับรู้ความกลัวเหล่านี้ด้วยใจสงบ มีความกังวลหนักใจเกิดขึ้นหรือไม่?


อะไรที่เรารู้สึกตัดใจลำบากที่สุด พ่อแม่? คนรัก? ลูกหลาน? มิตรสหาย?

ทรัพย์สมบัติ? งานการ ?


ขอให้เราตั้งสติและพิจารณาในใจว่า ทรัพย์สมบัติทั้งหลายที่เรามีนั้น มันเป็นของเราจริงหรือ?


เราเอามันไปด้วยได้หรือไม่ สิ่งเหล่านี้เพียงแต่มาอยู่ในความดูแลรักษาของเราชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น บัดนี้ถึงเวลาที่เราจะมอบให้คนอื่นดูแลและใช้ประโยชน์ต่อไป


ส่วนงานการทั้งปวง เราก็ได้ทำมามากแล้ว บัดนี้ได้เวลาเลิกงานแล้ว ถึงเวลาที่เราจะต้องวางมือ และให้คนอื่นรับไปทำต่อไป

เราได้ฝากงานไว้กับโลกมามากพอแล้ว งานทั้งหลายได้กลายเป็นของโลกไปแล้ว ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องห่วงกังวลอีกต่อไป


พ่อแม่ ลูกหลาน ญาติพี่น้อง และคนรักทั้งหลาย เรามีบุญวาสนามาอยู่กับเขาได้นานพอสมควรแล้ว หน้าที่ที่สมควรทำ เราก็ได้ทำมามากพอแล้ว บัดนี้ได้เวลาที่เราจะต้องลาจากไป


ขอให้มั่นใจว่าเขาจะอยู่ต่อไปได้โดยไม่มีเรา


เราเคยลาจากเขาเหล่านี้มาก่อนแล้ว ครั้งนี้เราเพียงแต่ลาจากไปนานกว่าครั้งก่อน ๆ เท่านั้น อีกไม่นานเราก็จะละร่างนี้ไป ร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา เราเพียงแต่หยิบยืมมาจากธรรมชาติ


ร่างนี้เราได้มาเปล่า ๆ จากท้องแม่ บัดนี้ถึงเวลาที่จะคืนให้แก่ธรรมชาติไป ได้เวลาแล้วที่ร่างนี้จะคืนสู่ดิน น้ำ ลม ไฟ ในธรรมชาติ บัดนี้ถึงเวลาที่เราจะปลดเปลื้องสิ่งหมักหมมจิต ความรู้สึกผิดติดค้างใจ ความเศร้าเสียใจที่ได้กระทำผิดต่อผู้อื่น


อย่าปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านี้กดถ่วงหน่วงทับใจอีกเลย ไม่สายเกินไปที่จะขออภัย ณ บัดนี้ ขออภัยต่อทุกคนที่เราได้เคยล่วงเกิน หมางเมิน และเบียดเบียน
ขอเราทั้งหลายอย่าได้มีเวรต่อกันอีกเลย


หากเรามีความคับแค้นใจ รู้สึกไม่ดีต่อใครบางคน อย่าปล่อยให้อกุศลจิตนี้กัดกินใจเราอีกเลย ขอจงให้อภัยเขาเหล่านั้น อโหสิทุกคนที่เคยทำความทุกข์แก่เรา ปลดเปลื้องใจเราให้เป็นอิสระจากความเคียดแค้นชิงชัง


ขอให้เราทั้งหลายจงเป็นสุข ๆ เถิด


ท้ายที่สุดนี้ ให้ละวางทุกอย่างที่เคยถือเป็นของเรา ละวางแม้กระทั่งตัวตน หรือความรู้สึกว่าตัวฉัน แท้จริงแล้ว ไม่มีอะไรที่เป็นของเราเลยแม้แต่น้อย

แม้กระทั่งตัวตนที่นึกว่าเป็นของเรา ก็มิใช่ของเราจริง ๆ ให้ละวางความยึดถือในตัวตน อย่าไปนึกหรือคาดหวังว่าตัวตนจะไปเกิดเป็นอะไร


ให้ระลึกในใจว่า ไม่ว่าจะไปเกิดเป็นอะไร ก็เป็นทุกข์ทั้งนั้น ไม่มีอะไรที่น่าเอา น่าเป็น ไม่มีอะไรที่ควรยึดมั่นถือมั่น ปล่อยวางทุกสิ่ง ไม่ว่าอดีตหรืออนาคต
น้อมจิตสู่ความสงบ สู่ความว่าง สู่ความดับเย็นอย่างสิ้นเชิง

 

ชีวิตนี้ไม่มีอะไรแน่
แต่ความตายเป็นของแน่

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ....ที่สุดของชีวิตก็คือความตายค่ะ

ความรัก ไม่เที่ยง

ความโศกเศร้า ไม่เที่ยง

ความสุข ไม่เที่ยง

ความทุกข์ ไม่เที่ยง

ทรัพย์ ไม่เที่ยง

ลาภ ยศ สรรเสริญ ไม่เที่ยง

แต่มีอยู่สิ่งเดียวที่เป็นของเที่ยง.....คือ...ความตาย ค่ะ

 

ความตายป็นสิ่งที่ทุกชีวิตไม่มีทางหนีพ้น จงทำความดีตั้งแต่บัดนี้เถิดก่อนที่จะไม่มีโอกาสให้ทำ
อนุโมทนากับเจ้าของกระทู้ครับ

 

... .....เหมือนจะมีกรรมหนักกว่าแป้งเลยอ่ะ

(เลยต้องทำตัวใหญ่ๆ เน้นๆ หน่อยว่ากรรม ใหญ่จริง ๆ เนอะ)

 

เเหม๋รู้ดี

 

อนุโมทนา สาธุ

ทุกสิ่งจบสิ้นลงด้วยความตาย วุ่นวายทำไม

 

อะโห เหมือนหนังสือ191ที่เคยอ่านเลย

ยังไงก็หนีไม่พ้นทุกๆคนครับ ระหว่างมีลมหายใจอยู่ก็ใช้ให้คุ้มล่ะกัน ถ้าเสียดายกันนัก ก็อย่าลืมทำมรดกไว้ให้โลกล่ะกัน ไว้ให้คนอนุโมทนาบุญถึง ความดีไงครับ ทำได้หลายอย่าง ผมชอบคำนี้ครับเคยได้ยินมา "สังขารเป็นเพียงสะพานข้ามผ่าน ให้สู่ฝั่งยังนิพพาน" สาธุๆๆ(good)

 

คนเราส่วนมากยังลุ่มหลงในกิเลส ตัณหา ราคะ จนลืมนึกถึงความตายซึ่งเป็นสิ่งทุกคนหลีกหนีไปไม่พ้น ไม่ว่าจะยาก ดี มี จน ก็ต้องตายด้วยกันทั้งนั้น หลายๆคนยังดำเนินชีวิตอยู่บนความประมาท ขาดความยั้งคิด กว่าจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อสายไปเสียแล้ว ที่แย่ไปกว่านั้นบางคนยังไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำจนกระทั่งความตายมาเยือน

การนึกถึงความตายอยู่ตลอดเวลาเหมือนเป็นเครื่องเตือนใจให้เราไม่ประมาท ไม่ยึดติดในลาภ ยศ สรรเสริญ ไม่ลุ่มหลงมัวเมาในกิเลส ตัณหา ราคะ ไม่ยึดติดในรูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ อันจะเป็นหนทางสว่างและพ้นจากความทุกข์

เจ้าเกิดมามีอะไรมาด้วยเล่า
เจ้าจะเอาแต่สุขสนุกไฉน
เจ้ามาเปล่าแล้วเจ้าจะเอาอะไร
เจ้าก็ไปตัวเปล่าเช่นเจ้ามา

ขอความสุข สวัสดี จงมีแด่ทุกท่านเทอญ

 

จะตายช้าหรือเร็ว ก็ต้องตายเหมือนกัน เมื่อก่อนเคยกลัวตายมาก แต่เดี๋ยวนี้ไม่แล้ว บางทีอยากตายให้มันเร็ว ๆ เหมือนกัน ไม่ต้องเจ็บปวด ไม่ต้องคิดอะไรอีก

 

ขอให้ทุกดวงวิญญาณจงไปสู่สุขติด้วยเถอะค่ะ อนุโมทนาสาธุ

 

อนุโมทนา...สาธุ

ขอบพระคุณท่านผู้ให้ความรู้

แรก ๆ ทนดูไม่ค่อยได้...ดูได้แค่รูปเดียวก็ต้องรีบหายาดมมาดม (กลัว)

แต่พอดูบ่อย ๆ เข้า กลับไม่รู้สึกกลัวเลย แต่รู้สึกปลงเสียมากกว่ากลัว

ขอให้ผลบุญนี้จงเป็นของสมาชิกทุก ๆ ท่าน และสังขารเจ้าของภาพ

ขอให้ไปสู่สุคติ...สาธุ


(good) (good) (good) (good) (good) (good)

 

สยองจริงๆ น่ากลัวอ่ะ

 

พี่ครับผมดูแล้ว ผมกลัวมากเลย กลัวผีอ่ะครับ ผมเข้าใจคับว่าร่างกายคนเรามันสกปรก แต่ที่ใจซึ่งแตกต่างกันนั้น เราเลือกได้ว่าจะทำให้สะอาดได้แค่ไหน ตามแนวทางของพระพุทธบิดาของเราใช่มั้ยครับท่าน

 

ความตายสิ่งที่เรากลัวกันหนักหนา สักวันเราก็ต้องถึงมันเป็นแน่แท้
ไม่ว่าใครจะพูดจะคิดจะรู้สึกอย่างไร ก็ไม่อาจหลีกหนีพ้นซึ่ง
ความตายไปได้เลย เพราะฉะนั้นเราทุกคนพึงมาฝึกตนให้ตายก่อนตาย
เทิอด ตายจากบาปอกุศลทั้งปวงและมุ่งหน้าสู้อมฤตธรรมเป็นที่สุด
เดินตามรอยพระอริยะ ปฎิบัติตนตามคำสอนพระพุทธองค์เพื่อแหวกพ้น
สังสารวัฐนี้ให้ได้

 

************
<TABLE class=blog_center_data><TBODY><TR><TD>

<<นานแล้วมิได้ทำให้เห็นเป็นขวัญ(ตา)>>

>>

กระทู้ธรรม(กรทุ)นี้ เป็นการนำบุคคลที่จักต้องถูกนำมาอุบัติเป็นอุทาหรณ์

​

 

***********

<<ปักษาแดนสนธยา>>
>>
​

 

น่ากลัวจริง ๆ แต่ทุกคนก็หนีไม่พ้นไม่ช้าก็เร็วต้องตายทุกคน ขออนุโมทนาให้เจ้าของกระทู้ ผู้ตอบกระทู้ และเหล่าท่านทั้งหลายที่ได้สละร่างเพื่อให้บุคคลทั่วไปได้ศึกษา และปลง สาธุ สาธุ สาธุ (ขอจงไปสู่สุขติทุกๆ ดวงวิญญาณ)
(ขอยืมนะคะเฮีย กึ๊ยๆๆ)

 

หนีไม่พ้น (กระทู้นี้) จริงๆ ตอนนี้กำลังกินข้าวอยู่
หลงเปิดเข้ามาอีก หลายมื้อแล้ว
ถ้าตั้งชื่อกระทู้ให้สื่อถึงเรื่องราวข้างในอีกสักหน่อย
ก็น่าจะดีนะครับ บางคนไม่พร้อมเปิดเข้ามาอาจจะ
ตกตลึงความงามของภาพเอาได้ง่ายๆครับ