๏ กำลังใจ เตือนจิตสะกิดใจยามทุกข์ ๛

ภาวนาเป็นสงบเย็นเห็นธรรมะ๏คลายกำหนัดขัดเคืองใจให้หม่นหมอง๏เห็นความผิดรู้ชัดตามครรลอง๏จิตโอนอ่อนยอมรับความเป็นจริง

 

อันคนเราใช่เลือกเกิดทุกคนได้๏อย่ามั่นหมายความสวยหล่อล่อใครเขา๏มีความแก่เจ็บตายจริงแท้เรา๏แท้จริงเขาล้วนสลายตายเหมือนกัน

 

ความผูกพันพันผูกทำคุณเก้อ๏ทำจิตเผลอท่องไปในสังสาร๏บ่วงอาลัยติดอยู่ในสันดาน๏จักปล่อยวางได้ไฉนหนอใจคน

 

ดอกไม้งามงามเพียงใดก็โรยร่วง๏ต่อให้สวยสวยเพียงใดก็แปรผัน๏ดั่งธาตุขันธ์แรกแย้มผุดผ่องพรรณ๏ผ่านคืนวันสูญสิ้นทั้งอินทรีย์

 

ทรัพย์ในดินสินในน้ำของลวงล่อ๏ให้เกิดก่อความยึดติดคิดผกผัน๏ให้ขัดข้องเคืองขุ่นกลุ้มจาบัลย์๏ให้ใฝ่ฝันอุบัติภพครบมายา

 

ว่ายวนเวียนว้าวุ่นไปเรื่อยๆ๏มิเหน็ดเหนื่อยหรือไรใคร่อยากถาม๏แสวงหาสิ่งใดหนอวิญญาณ๏สนุกสนานหรือไรในเปลือกตม!

 

ขอบทุกข้อความเลย ขอบคุณนะครับ

 

คิดฟุ้งปรุงจิตซ่านหวั่นไหว๏หลงใหลไล่ตามความฝัน๏เผลอไผลไหลตามแรงกรรม๏ผกผันตามกาลเวลา

 

คืนวันผ่านพ้นหมดสิ้น๏มลทินสลายหายสิ้นบ้างไหม๏มีแต่เพิ่มทวีคูณหรือไร๏เหตุใดไยไม่พิจารณา

 

เรียนรู้รู้หมดทุกสิ่ง๏จิตตนเรียนรู้บ้างไหม๏ปล่อยปะละเลยตามใจ๏ไฉนจักพ้นไพรี

 

จริงจังสักพักเอาอีก๏ผิดซ้ำอีกทีอีกหน๏อีกครั้งอีกคราวปล่อยตน๏ทุกข์ทนจนชั่วชีวี

 

นอนไม่หลับกลุ้มแท้ระทมทุกข์๏คิดไม่หยุดสารพันปัญหา๏ปลงไม่ได้เครียดมากหนักอุรา๏ตะโกนออกมาแล้วแผ่เมตตาระงับดับเวร

 

ปัญหามีไว้ให้แก้ให้เรียนรู้๏จงยืนอยู่สู้ต่อไปอย่าท้อถอย๏สติมีให้บ่อยๆอย่าปล่อยไป๏เป็นเพื่อนใจประเสริฐแท้แน่จริงเชียว

 

สติมาปัญญาเกิดประเสริฐแน่๏ดีกว่าแย่หาที่พึ่งพาจากไหน๏คนอ่อนแอร้องไห้อยู่ร่ำไป๏คนอ่อนน้อมสงบจิตสงบใจระงับเวทนา

 

ยอมไม่เป็นเย็นได้ไฉนเจ้า๏แข็งจิตเราเข้มแข็งควรยึดถือ๏แข็งดื้อดึงขึงโกรธควรแล้วฤๅ๏แข็งยึดถืออัตตามิควรเลย

 

มีผู้ใดใครบ้างไม่เคยผิด๏มีชีวิตใครบ้างถูกเสมอ๏มีผู้ใดใครบ้างวิเศษเลิศเลอ๏มีปัญหาอยู่เสมอทั่วทุกคนไป

 

อยู่ที่ใครแบกอะไรเอาไว้บ้าง๏ใครปล่อยวางของหนักได้เพียงไหน๏ทรัพย์สมบัติญาติมิตรคู่เวรภัย๏บ่วงอาลัยปวงธาตุขันธ์เสนองมายา

 

สลัดคืนสลัดออกอย่างพุทธะ๏คือจาคะจาโคเป็นนิสัย๏โลภโกรธหลงคืนโลกธาตุเขาไป๏ปล่อยดวงจิตดวงใจจากพันธนาการ

 

อาจมองเห็นว่าง่ายแต่มันยาก๏ถึงเก่งกาฉเพียงใดก็ยังเผลอ๏ท่านจึงให้ขยันหมั่นนะเออ๏อย่ามั่วเผลอไถลห่างไกลธรรม

 

อันหนี้สินใครมีแล้วย่อมกลัดกลุ้ม๏ใจร้อนรุ่มสุมหนักดั่งไฟเผา๏แก้อย่างไรไม่พ้นหรอกผ่อนใช้เอา๏เจริญเมตตาเร่งภาวนาเข้าขยันทำมาหากิน