เป็นความผิดของพวกท่านนั้นแหละ

เดิมทีข้าพเจ้านั้นทำสมาธิอยู่ก็สงบ สบายดี
เพื่อขจัดความเครียด เพื่อให้นอนหลับสบาย
แต่พอได้มาอ่านเรื่องของท่านทั้งหลายก็เริ่มอยากลอง
อยากเห็น เริ่มเพ่ง เริ่มมุ่ง วุนวายละที่นี้ใจเรา
หรือว่าทำไม่ถูก ก็เริ่มค้นหาข้อมูล ก็ยิ่งได้อ่านมากขึ้น
ต่างคนก็ต่างพบนั้น เจอนี้ ข้าพเจ้าชั่งกิเลศหนาเหลือเกิน
ไม่เห็นจะได้เจออย่างที่เขาเจอ อย่างที่เขาเห็น หรือว่าทำไม่ถูก
ข้าพเจ้าก็ยิ่งกลับไปค้น ทั้งในเว็บ ทั้งหนังสือ คราวนี้อย่างว่าแค่ไม่
ดีขึ้นเลย ทำให้ข้าพเจ้า นอนไม่หลับเสียด้วยซ้ำ คิดอยู่เสมอ ว่า
อยากทำให้ได้ ทำอย่างไรถึงจะทำได้ เหนื่อยมากทั้ง กาย จิต
แล้วที่นี้จะทำอย่างไร ถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

พวกท่านต้องรับผิดชอบด้วย

 

เหมือนกระทู้นี้เลย

ฝึกตามรู้รูปนามอยู่ครับ นอนไม่หลับ ทำไงดี
http://palungjit.org/showthread.php?t=108370

แต่ในนั้นผมอธิบายเขาด้วยวิธีแบบคนกันเอง ก็เลยกล่าวไปแบบแปลกๆ
แต่สำหรับคุณ เราก็อยากอธิบาย แต่กรณีแบบนี้นั้น ถ้าอธิบายเมื่อไหร่
จะยิ่งแย่ เราจะอธิบายดีๆก็คงไม่ถูก จะอธิบายอ้อมก็ไม่ถูก จะเป็นเหลือเกิน
ที่จะต้องพูดกันตรง

ที่นี้ มันอาจจะตรงเกินไป ก็ขึ้นกับว่า คุณพร้อมหรือเปล่าที่จะรับฟังทุกอย่าง
โดยแค่เปิดใจให้รับฟังเฉยๆ จะไม่เอาอารมณ์ไปใส่ในคำอธิบายที่จะได้รับ

 

ความอยากรู้อยากเห็น ความลังเลสงสัย มีประโยชน์ที่ทำให้เกิดการแสวงหา อันเป็นบ่อเกิดของปัญญา แต่เป็นอุปสรรคต่อการเจริญสมาธิภาวนา

ฝึกใช้ความอยากรู้อยากเห็น ความลังเลสงสัย เมื่อควรแก่โอกาส ย่อมได้ปัญญา

ฝึกวางความอยากรู้อยากเห็น ความลังเลสงสัย เมื่อควรแก่โอกาส ย่อมได้สมาธิ

ฝึกวาง ฝึกใช้ เมื่อควรแก่โอกาส ย่อมได้ทั้งสมาธิและปัญญา

 

เอาเข้าไป วิธีไหนทำแล้วสงบ เข้าสู่สมาธิได้ก็ควรทำตามวิธีนั้นต่อไปเรื่อยๆ จะเปลี่ยนไปทำไมเล่าคุณ และจะไปอยากเห็นทำไมครับ หลายๆท่านก็บอกอยู่แล้วอย่าไปอยากเห็น แล้วจะไปโทษใครครับ

 

พาไปเลี้ยงข้าว แทนได้ป่าว

ก็เขาบอกกันในทุกตำราว่าอย่านึกอะไรให้อยู่แต่คำภาวนา ก็อย่าไปนึกอะไรซิก็จบแล้ว ไม่เครียดแล้ว<!-- / message -->

 

หลวงตาท่านเมตตาแนะนำไว้อย่างนี้ครับ ลองเปิดใจอ่านก่อนนะครับ
http://palungjit.org/showthread.php?t=108405

ขออนุโมทนาบุญครับ

 

ก็อย่าไปอยากสิครับ หยุดอยากก่อน ผลของการปฏิบัติก็ตามมาเอง
ยิ่งเราอยากได้นั้นได้นีี่จิตมันฟุ้งซ่านครับไม่เป็นสมาธิหรอก
อย่าลืมนะครับว่า การฝึกสมาธินั้นก็เพื่อให้จิตสงบไอ้สิ่งที่จะตามมา
ไม่ต้องไปสนใจมันครับ เอาให้จิตสงบพอ
ไอ้อาการที่ท่านเล่ามานั้นเป็นกันทุกคนแหละครับ
ขออนุโมทนาในความตั้งใจนะครับ

 

ไม่ต้องทำอะไร​

"อาจารย์ครับ ผมมีปัญหาคาใจอยู่ ไม่แจ่มแจ้งจากใจเลย คำว่าไม่ต้องทำอะไรกับการเรียนธรรมะของอาจารย์นั้นช่วยขยายให้กระจ่างหน่อยเถอะอาจารย์"​

อาจารย์ว่า​

"ถ้าขยายมันก็ไม่ใช่เซ็นน่ะซี อาจารย์สอนเซนก็ให้ตรงแน่วไปสู่จิตหนึ่งเท่านั้น"​

"เถอะน่า! ไม่ต้องเซ็นสักครั้งไม่ได้เลยหรือครับอาจารย์"​

"เป็นพิเศษก็แล้วกันนะ" อาจารย์ตอบ​

"ครับๆ ดีครับ"​

"ตัวจิตปัจจุบันประจำขันธ์ห้านี้จริงๆ มันว่างอยู่รู้อยู่ พอปรุงเป็นความคิดขึ้นมันก็เกิด-ตายขึ้นเป็นกรรมทันที ดีหรือชั่ว ชอบไม่ชอบ มันเลยบังจิตเดิมเราเสีย เลยไม่เห็นหน้าเดิม เพราะหน้าเดิมเขาว่างอยู่ประจำอยู่แล้ว ยามใดไม่คิดไม่ปรุงอะไรมันไม่ต้องทำอะไรเลย เพราะจิตปัจจุบันมันว่างเลยเป็นว่างพร้อมกับว่างเดิม เขาจึงไม่ต้องไปทำอะไรเลยไงล่ะ แต่ถ้าขยับขึ้นนิดเดียวก็บังทันที จึงต้องแบมือทั้งสองข้างเสีย ไม่ต้องยึดอะไรๆ ไงล่ะ"​

"ครับอาจารย์ เที่ยวนี้แจ่มจริงๆ ขอบพระคุณอาจารย์มากๆ เลยครับ" ​

อ.กตฺธุโร ​

​

 

เด่วๆๆๆๆๆ........ทำไมต้องมาโทษแก๊สโซฮอลล์ด้วยล่ะ

ก็ตัวเข้ามาดูเอง กลับไปคิดเอง สับสนเอง ฟุ้งซ่านเอง

แก๊สโซฮอลล์ไม่เกี่ยว น่ะตัว.....อิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

อ่านข้อความของเจ้าของกระทู้ไป ก็ข่ำไป ( ขออภัยจริง ๆ)
อืมเป็นไปได้เนาะ

ที่หลังฟังอะไรมา ดูอะไรมา ก็อย่าเชื่อให้มากนัก ให้นึกถึง กาลมสูตรเอาไว้สภาวะของคนอื่น ก็ไม่เหมือนของเรา ของเราก็ไม่เหมือนคนอื่น

คนอื่นเค้าปวดหัวเค้าก็กินยาแก้ปวดหัว เราปวดท้องดันไปฟังมาแล้วไปกินยาตามอย่างเดียวกันมันก็ได้ ผลข้างเคียงมา

ยังไงก็ใจเย็นๆเอาไว้ ค่อยๆทำไป เดี๋ยวก็หาย

อีมบ่นได้น่ารักดี

 

(1)ให้ไปหาครูบาอาจารย์ ท่านสอนวิธีปฏิบัติเบื้องต้นก่อนนะ ฝึกกับอาจารย์สักพัก แล้วกลับมาฝึดต่อเองได้
ก้าวหน้าหรือติดขัดอย่างไรก็ไปขอคำแนะนำจากอาจารย์ วิธีนี้จะได้ผลเร็วกว่าการลองผิดลองถูกเอาเอง สำหรับคยที่เพิ่งเริ่มฝึกสมาธิ

(2)และะที่สำคัญอย่าไปอยาก เช่น ยากได้โน่นได้นี่เห็นโน่นเห็นนี่ มีฤทธิ์ ฯลฯ ความอยากเป็นกิเลสจะทำให้จิตขุ่น จะทำให้สมาธิไม่ได้ผล คือล้มตั้งแต่เริ่มเลย

(3) ต้องอย่าท้อ ต้องมีความเพียร ฝึกไปความก้าวหน้าจะเกิดขึ้นเรื่อย ๆ แล้วจะรู้เอง ต่อไปการเข้าออกสมาธิจะทำได้รวดเร็ว เช่นว่าเพียงแค่หลับตาหายใจอยาว ๆ ไม่เกินเจ็ดครั้งจิตก็รวมแล้ว ให้นึกเสมอว่าต้องทำได้และไม่ทิ้งความพยายาม

 

เมียงูๆ ดูได้ จับได้ แต่อย่าเอาไม้แหย่รู

 

ข้าพเจ้าขออนุญาต shareทัศนะและขอขมาไว้ล่วงหน้า
กล่าวโดยความเข้าใจของข้าพเจ้า
***ขอเพิ่มเติมค่ะ ข้าพเจ้าจำได้ว่าอ.กรรมฐานทุกท่านสั่งไว้เสมอว่า สิ่งที่ควรยึดไว้เสมอคือ จงโทษตัวเราเองก่อน ทุกอย่างเกิดจากตัวเราค่ะ
เราเท่านั้นเป็นผู้เลือกและตัดสินใจเราเลืิอกที่จะอ่านแล้วเชื่อเอง จะโทษใคร
จะโทษให้ถูกก็ต้องบอกว่า "เออ ข้ามันโง่เอง" แต่ข้าพเจ้าอาจโง่กว่าที่เพิ่มข้อความนี้เพราะ คิดว่าตัวดีกว่าท่าน ที่โง่กว่านั้น รู้แล้วยังโพสต่อ
คุณยังไม่เข้าใจเลยว่าอะไรคือสัมมาปฏิบัติ ข้าพเจ้าเป็นคนหนึ่งที่พยายามฝึกตนให้เข้าทางที่พระพุทธท่านสอน ถามว่า เห็นคนอื่นได้ฌาณ ญาณ อภิญญาสมาบัติ ข้าพเจ้าก็อยากได้ไม่ไม่เคยได้ หลายครั้งที่สงสัยตัวเองว่าทำไมๆๆแต่คำตอบที่หาให้ตัวเองคือ
ชั่วชีวิตนี้ไม่มีสิ่งใดประเสริฐไปกว่าพระไตรรัตน์อีกแล้วข้าพเจ้าขอถวายทุกสิ่งโดยเฉพาะดวงจิตหนึ่งเดียวเป็นพุทธบูชาไปแล้วสิ่งที่ควรทำคือตั้งใจละชั่ว (ราคะ โลภะ โทสะ โมหะ)ใฝ่ดี(ปลูกใจที่เป็นกุศล) ภาวนา(ให้เห็นไตรลักษณ์ ในขัณฑ์ทั้ง ๕)เราทุกคนสามารถสร้างเหตุได้แต่ไม่สามารถบันดาลผลได้ ฌาณ ญาณ อภิญญาสมาบัติ เป็นผลที่เรากำหนดให้มันเกิดไม่ได้ต่อเมื่อมีแล้วเราก็เชื่อตามทุกอย่างที่ปรากฏไม่ได้เช่นกัน
หน้าที่ของเราขั้นแรกคือกางกั้นถอดถอนอกุศลทุกอย่างที่เกิดขึ้นในใจก่อนแล้วพยายามผันให้มันเป็นกุศลแค่นี้ขั้นต้นทำกันอีกจนตายก็อาจถอนได้ไม่หมดแล้วขั้นเตรียมอนุบาลไม่จบจะโดดไปขึ้น ป ๖ มันก็คงต้องหกเขมนตีลังกาเสียตั้งแต่ตั้งท่าโดดเป็นแน่
ตอนนี้คุณรู้ตัวไหมว่านิวรณ์กินแล้ว ฟุ้งซ่าน กังขา กามราคะ ถีนะมิธะ(ใจหดหู่ ท้อ) พยาบาทะ(ไม่พอใจ ) มันทุกตัวเลย แก้พวกนี้ให้หลุดก่อน แล้วเคยรักษาอย่าให้พวกนี้เกิดอีกพร้อมทั้งเชื่อมั่นในพุทธบารมีเถิด (พระพุทธท่านจะสงเคราะห์เองเมื่อถึงเวลาที่ท่านเห็นสมควร)
ขึ้นอยูกับว่าคุณจะเอาไงกับชีวิต จะเลือกเชื่อผู้ปฏิบัติที่พยายามคลำทางอย่างเราๆท่านๆที่ศึกษาและปฏิบัติตามตามสติและกำลังอินทรีย์นิ่มๆหรือเชื่อมั่นในพระพุทธและพระธรรม
หากคุณทำใจให้ตรงเป็นสัมมาทิฏฐิ บางทีคุณอาจพบสิ่งที่คุณต้องการทีสุด ณ เวลานี้
ไม่ใช่ ฌาณ ญาณ อภิญญาสมาบัติ แต่เป็นการโน้มใจให้เห็นความไม่เที่ยงของกายใจ ตามพระสุคตพยายามสั่งสอนกว่าจะให้เห็นไตรลักษณ์ ไม่ใช่ของง่ายนะ
ข้าพเจ้าเห็นว่าลิงค์ของหลวงตาดีมากๆข้าพเจ้าเคยฟังหลวงตาพูดแต่ก็ไม่เข้าใจนัก
หลวงตาบอกว่า "เอาธรรมฟาดๆๆๆมันเข้าไป"ตอนฟังๆแรกๆก็ไม่เข้าใจกว่าจะเข้าใจขึ้นเล็กน้อยก็ใช้เวลาอักโขอยู่
ธรรมมันเป็นคู่ปรับกิเลสคือเมื่อ สงสัย ต้องทำความเข้าใจให้ถูกตรง เมื่อฟุ้งซ่านต้องอานาปา เมื่อมีโทสะต้องกสิณแดงเหลือง หรือเมตตา บางครั้งต้องใช้เวลาในการรักษาเพราะมันอยู่กับเรามานานจนจิตเราโง่จนแยกมันออกจากกันไม่ได้ลองหลายอย่างเพื่อหายาให้ถูกจริตกับจิตที่ป่วยเพราะกิเลสสิง
พล่ามไปพล่ามมาชักยาวยิ่งพูดยิ่งโชว์ความโง่จริงๆ ขอจบเท่านี้ละกันค่ะ
ขอให้โชคดีพบท่างเดินของตน
พระจอมไตรศาสดาเคยตรัสว่า
"ทางนี้เป็นทางที่เดินไปคนเดียว" แล้วเชื่อเถอะ คนเดียวจริงๆค่ะ
อย่าคาดหวังอะไรเลยเพราะมันไม่มีอะไรเป็นดั่งใจหรอกค่ะคิดอย่างนี้ก็เห็นไตรลักษณ์นะค่ะ เพราะไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเรา เราจึงกำหนดผลอะไรไม่ได้
สร้างเหตุให้ดีและถูกตรงเถอะ ผลนั้นขอถวายเป็นพุทธบูชา

 

เค้าดูเจตนาจ้า...

คนอื่นเมื่อเข้าใจเจตนา ย่อมจะไม่เล็งโทษกัน...

ถ้าแบบนี้ท่านก็ผิดที่ท่านคิดแบบนี้เหมือนกัน...เพราะคนอื่นเขาก็ปฏิบัติ ก้าวหน้าของเขาดีๆ แต่ท่านกลับไม่เป็นแบบเขา..

 

....แค่คุณหยุด....
....คุณก็จะพบ....

 

โชคดี

เมื่อเกิด เป็นปุถุชน อยู่บนโลก สุขและโศก ธรรมดา อย่าท้อถอย
คงมีบ้าง หนามชีวิต ขีดเป็นรอย เป็นส่วนน้อย ของชีวิต คิดทำไม
มีล้มลุก คลุกคลาน ผสานสม มีขื่นขม มีหอมหวาน มีหวั่นไหว
มีการพบ การพราก การจากไกล มีได้มา แล้วเสียไป ไม่จีรัง
จึงอยากเตือน เพื่อนรัก สักเพียงนิด เมื่อพ่ายแพ้ อย่าพึ่งคิด ว่าสิ้นหวัง
แม้อาทิตย์ บางคลา ล้ากำลัง ถูกบดบัง แสงบ้าง บางเวลา
สองมือปาด หยาดนำตา ให้หยุดไหล สอนหัวใจ ให้แข็ง ให้แกร่งกล้า
เมื่อต้องมี ปัญหาร้าย กรายเข้ามา จงฟันฝ่า อุปสรรค ด้วยฝีมือ
ขอให้เพื่อน มุ่งมั่น อย่าหวั่นไหว ด้วยดวงใจ อันแข็งกล้า อย่าท้อถอย
ถึงลำบาก อยากเพียงใด ให้รอคอย เวลาสอย ความสำเร็จ บำเหน็จตน
(sing)
หลายท่านช่วยตอบให้แล้ว เมื่อได้ฌานแล้ว ให้เข้าบ่อยๆ ไม่ต้องนาน ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ก็ตาม เอาให้ชำนาญ เอาอย่างเดียวให้แหล่มเลย ชำนาญแล้วจะทรงนานได้เอง เจริญไป อภินิหารก็มาเอง ให้ยึดหลักมหาสติปัฏฐาน4 เข้าฌานให้สงบ แล้วถอยออกมานิด พิจารณาตามหลักมหาสติ อย่างเร็ว1วัน อย่างช้า7ปี
ได้เป็นพระอริยะขั้นใดขั้นนึง ... โชคดี
(kiss) (kiss) (kiss)

 

ความเหนื่อยใจก็กล่าวได้ว่าเป็นกิเลส ต้องใช้ความเพียรเป็นเครื่องแผดเผา แรงลมที่ใช้เป่าไฟให้โหมแรง คือ ความศรัทธาในปัญญาพลังของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสิทธัตถะ

เหนื่อยกายต้องหยุดพัก แต่ อุปาทานในความเหนื่อยใจนั้นอย่ามีเลย

อนุโมทนาครับ

 

คุณสี บุญมา ช่างโชคดี ที่มีคนช่วยรับผิดชอบแนะนำตั้งเยอะแยะหหลายวิธี เลือกเอาที่ตัวเองชอบก็แล้วกันเนาะ
"คิดยังไงก็ไม่รู้ เมื่อหยุดคิดจึงรู้ แต่ก็ต้องอาศัยคิด"

 

ขอบคุณทุกท่านที่เมตตา
การตำนิผู้อื่นนั้นไม่ควร ทราบดีโดยเคารพ
ขออภัยที่กิเลสมันใหญ่กว่าใจ ทำให้กล่าวโทษท่านทั้งหลาย
ต่อไปนี้ข้าพเจ้าจะพอใจในสิ่งที่ข้าพเจ้าได้รับอยู่ก็พอแล้ว
ไม่อยากเห็น ไม่อยากรู้ อย่างคนอื่นได้เห็น ได้รู้ เพราะนั้นมันขึ้นอยู่กับ
บารมีของแต่ละบุคคล
ขออภัยเป็นอย่างสูง และขอขอบคุณที่กรุณา เมตตา แนะนำ ว่ากล่าว ข้าพเจ้า
ขอบคุณอย่างยิ่ง

 

จะยอมกันจริงๆ ก็ตอนจิตก้าวหน้าโน่นแหละครับ

ตอนนี้อาจจะยอมกันไปก่อนบ้าง แต่ก็ยังไม่เข้าใจใช่ไหม..อิอิ ตามวาระนะ สาธุ