ใครเคยตายมาแล้วบ้าง อดีตชาติจำได้ไหม เขาตายกันอย่างไร

สันตติบ้าง ​โดยกาลบ้าง

 

.....อันที่จริง ท่านสมาชิก ได้ ท้วงติง ถูกแล้วครับ.....ถ้าดูตามอริยสัจ มรรคมีองค์แปด คือ หนทางแห่งความดับไม่เหลือของทุกข์ นั้น ....ไม่ใช่ การ วิเคราะห็ การ ตัดสายโซ่ อันใด ไม่ ...ต่อ เมื่อ ถึง พร้อมด้วย อินทรีย์ พละ....ที่ เพื่อน สมาชิกว่า คุรกล่าวไม่ถูกต้อง ไม่ ครอบคลุม นั้น ลองพิจารณาดู นะ ครับ เคยได้ ยิน คำสอน ที่ว่า ให้ วิญญาน ไม่มีที่ตั้ง แล้วจะหลุดพ้น มั้ย? เช่น บอกว่า เมื่อ เราฝึกหัด ทิ้งนาม มาอยู่กับ รูป เมื่อจะตายแล้วรูป สลาย วิญญาน จะหลุดพ้น ไปได้....ผมยังไม่เชื่อนะ...ผมว่า มันต้องเกิด ความรู้ คือ ญานทัสนะบางประการ(เช่น วิราคะญาน วิมุติญานทัสนะ)(อย่าเพิ่งเชื่อ เป็นความเห็น ส่วนตัว)...การวิเคราะห์ พระสูตรใดพระสูตรหนึ่ง มา เป็น วัตรปฎิบัติเอง เออเอง จะสุ่มเสี่ยงอย่างนี้..ไม่ว่าคุณผิดนะ อาจถูกก้ได้...แต่ จะทำให้ พลานุภาพแห่งธรรมมะของพระองค์ แคบและอาจผิดจุดประสงค์ที่แท้จริงก็เป็นได้ ลอง คิดดู นะ

 

...................อันนี้ดูนะครับ ที่ว่า เคารพพระวจนะ มัน ไม่ค่อยแน่เสียแล้ว ถ้า วิเคราะห์ แล้ว สรุปเอาแบบนี้...ลองถอยห่าง อีกนิด อีกนิด นั่น แหละ...แล้วจะตบหน้าผาก อ๋อ เลย คนที่ วิเคราะห์ เหมือนคุณอีกคน ก็ คุณ จิตยิม

 

หลวงพ่อตอบปัญหาธรรม ฉบับพิเศษ เล่ม ๑๐(ปัญหาการปฏิบัติธรรม)
ผู้ถาม กราบเท้าหลวงพ่อที่เคารพ คือเวลาที่ลูกนั่งปฏิบัติพระกรรมฐาน เวลาจิตสงบแล้วจะนิ่งไปเลย นิ่งไปชนิดที่เรียกว่า ไม่รับรู้ไม่รับทราบ มันนิ่งไปเฉย ๆ ข้างล่างก็ไม่ไป ข้างบนก็ไม่ไป ลูกก็เกรงว่าถ้าหากตายไปในลักษณะนิ่งไม่รู้สึกอย่างนี้จะไปในที่ไม่ดีไม่ชอบเป็นแน่ จึงกราบเรียนถามหลวงพ่อว่า มีคำแนะนำอย่างไรต่อไปจากนิ่งเจ้าคะ?
หลวงพ่อ มันนิ่ง ต่อไปก็นอน โธ่เอ๋ย เขาก็ต้องการกันแค่นิ่ง ไอ้นิ่งเป็นอารมณ์ของฌาน มันเป็นอุเบกขาใช่ไหมล่ะ ถ้าจิตเป็นอุเบกขาจัดว่าเป็นฌานสูง ต้องการกันแค่นั้น จะไปนิพพานหรือไม่ไปนิพพานอยู่ที่อารมณ์ต้น ก่อนที่เราจะภาวนาต้องพิจารณาใคร่ครวญก่อน ตัดสินใจว่าเราจะไปที่ไหนก่อน ถ้าตายแล้วจะไปไหน อย่างที่เคยบอกไว้นะ แล้วเราก็ภาวนา ถ้าจิตเป็นสมาธิถ้าตายเมื่อไร เราก็ไปตามที่เราต้องการเมื่อนั้น

เผื่อไครยังไม่รู้อ่านเจอเมื่อ 2-3 วันก่อนพอดี

 

คนที่ได้ฌาณ ๔ มีแต่เอกกัคคตาและอุเบกขาบริสุทธิ์ๆ ก็ยังไม่พ้นโลก ตายไปก็ยังอยู่ในโลก พรหมนี้ ก็ตั้งอยู่ในโลกอย่างนั้น จะพรหมโลก มนุษยโลก ก็ยังอยู่ในโลก

คนทั่วไปในโลก มีหลายคนที่เฉยๆ กับโลก และไม่รู้เลยว่าจิตมันยังยึดมั่น ยึดติดอะไรไว้ จึงยังอยู่ในโลก คนในโลกที่เฉยกับทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ได้ฌาณเป็นเสียส่วนใหญ่ ขนาดพระพรหมเองยังไม่ทราบเลยเหตุใดตนยังอยู่ในโลก(พรหมโลก) คนเราก็เช่นกัน ก็ไม่เคยทราบเลยว่า ที่ว่า ที่คิดว่า จิตคือตน ตนคือจิต แล้วจิตมันไปยึดอะไรไว้เมื่อไหร่กันหนอ หลายคนที่เฉยในเวทนาทั้งปวง เวลาตายก็งง ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันหลุดมาจากร่างนั้นล่ะ ทำไมมันไม่ตายแล้วสูญล่ะ ไม่ทราบด้วยว่า ทำไมยังวนเวียนอยู่กับร่างกายที่ตายไปแล้ว ทั้งที่ความจริง นั้นถือว่า ภพใหม่ ตัวตนใหม่ ไปนานแล้ว จะมีใครมาเรียก ชื่อ (ตนที่ตายไป) อีก ไม่มีใครรู้จักเลย ไม่ต่างกับซากศพร่างกายที่กลายเป็นเถ้าธุลี จะไม่มีใครเรียกเถ้าธุลี ใดว่า คุณชื่อนั้นชื่อนี่อีก แต่โอปปาติกะนั้น ก็ยังหลงวนเวียนกับเหตุการณ์ในโลกและร่างกายอยู่เป็นเวลานานกว่าจะรู้ตัว (ในหลายกรณี)

นั้น เพราะไม่ทำความรู้จักว่า ความยึดมั่นถือมั่นของจิตมันฝังรากลึก ภาษาพระจึงเรียกว่า ดับกิเลสต้องถอนรากพร้อมทั้งโคน ก็ในเมื่อเวลาเรามีกาย มีรูป จิตก็ยึด เราไม่ทันรู้ตัว เวลาตายก็ดี เวลานั่งสมาธิก็ดี รูปกายละเอียดยังยึดรูปร่างหน้าตาแบบเดิมไว้อีก มันยึดโดยที่คนที่คิดว่า จิตคือตน ตนคือจิต ไม่รู้ตัว ก็ในเมื่ออย่างนี้ จะยึดมั่นอย่างนั้นด้วยเหตุใด ลองภาวนาดู เพิกถอนว่าเรามีกายอย่างที่เห็น เป็นกายอย่างที่เรานึก อย่างใดก็ได้ ทำจนชำนาญ จนจิตมันติดกับมโนที่ตนสร้าง แล้วนั่งสมาธิด้วยความยึดติดอย่างนั้น รูปกายละเอียดก็จะเปลี่ยนไป แต่ช้าก่อน หากหยุดความคิดนั้น รูปกายแบบกายเนื้อก็จะกลับมา เพราะจิตมันเห็นมันยึดติดได้ง่าย เหมือนคนที่ทานข้าวอยู่ทุกวัน ปากบอกว่าไม่ยึดติด กินอะไรก้ได้ พอสักวัน ไปอยู่สวีเดน ลองทานอาหารที่นั้นดู มันรู้สึกขาดๆ หายๆ ไม่คุ้นเคย โอ้ นั้นแหละครับ จิตมันติดไปแล้ว ไม่รู้ตัว พระจึงสอนให้พิจารณาเนืองๆ ซึ่งบิณฑบาตร จีวร ยา ที่อยู่อาศัย การที่จิตยึดแค่นั้น ไม่ต้องไปคิดว่า กามตัณหาแรงๆ วิภวตัณหาแรงๆ ภวตัณหาแรงๆ แค่จิตมันยึดธรรมดาโลกนี่แหละเป็น ตัณหา อุปาทาน ภพ หลายรอบแล้ว โดยที่คนที่คิดว่า จิตนั้นคือเรา เราคือจิตก็ยังไม่ทันจิต จิตมันไปเสวยสิ่งใด ยังไม่รู้ตัวเลย

 

ด้วยความเชื่อว่ามีชาติก่อนภพก่อนคงสามารถตอบได้ว่าเคยตายมาแล้ว แต่จำอดีตชาติไม่ได้ ยกเว้นมีเหตุการณ์มากระทบจึงจะพอจำบางอย่างได้ และก็ไม่สามารถอธิบายปรากฎการณ์นั้นแบบวิทยาศาสตร์หรือเดจาวูเพราะว่าบางครั้งฝัน หรือคิดว่าเป็นเช่นนั้นเช่นนี้ ไปบอกคนอื่นแล้ว
ปรากฎว่ามันก็เป็นจริงตามนั้น บางคนก็เลยเชื่อถือ และเพื่อความสงบสุขของตนเองก็จะพยายามเฉยๆแล้วบอกว่าไม่ว่าง เพราะปัจจุบันสำคัญที่สุด

 

ตายแล้วพิจารณาไม่ได้เลย เริ่มใหม่ก็คือเริ่มใหม่อาจรู้หรือไม่ก็ไม่ใช่สาระเพราะเป็นเพียงรู้แก่ตน การสร้างสมความเพียรหรือความดีล้วนอาศัยเวลาแม้กระทั่งการปฏิบัติธรรมที่สมควรแก่ธรรมก็ใช้เวลาและสะสมความรู้ที่เกิดจากการพิจารณา แม้กระทั่งการฝึกจิตให้เป็นฌานสมาบัติก็ต้องอาศัยเวลาในการสั่งสม ฝึกอยู่เนืองๆ หมายถึง มีสติรับทราบอยู่ตลอดเวลา เมื่อเปรียบเทียบกับผู้ที่ไม่รู้ไม่เห็นหรือเห็นเพียงเมื่อหมดเวลาแล้วทำอย่างไรย่อมเทียบกันไม่ได้ ถ้ามีปัญญาย่อมพิจารณาและระลึกมาแต่นานแล้วจึงไม่ประมาทและไม่ลุ่มหลงในความ...ทั้งหลาย แต่โดยมากไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงมองไม่เห็น พอถึงเวลาหมดเวลาแล้วจะดิ้นรนสร้างนัานสรา้งนี่ มีเท่าไหร่ทุ่มหมด สร้างนัานสรา้งนี่ก็ดี ปฏิบัติอย่างนั้นอย่างนี้ก้ดี แต่น่าหรือจะบอกว่าอนุโมทนานะ หากไม่ถึงเวลาคงไม่ทำนี่มันดูไม่งามเท่าไหร่เพราะเวลาล้วนถูกกำหนดไว้แล้วทำไมเราถึงไม่ระลึก กลับหลงระเริงว่าเวลาไม่มี ไม่มีเริ่มต้นและไม่มีที่สิ้นสุดทั้งที่เราจักไม่ได้รู้ความจริงนั้นเลย...จะไปที่ไหนจะเป็นอย่างไรจะไปสนใจทำไมเพราะมันเกิดจากเพียงความกลัว กลัวว่าจะอย่างนั้นอย่างนี้ แม้ไม่กลัวก้ไม่สนอยู่แล้วว่าจะไปไหนอย่างไร...มีโอกาสอยู่ควรพิจารณา ปฏิบัติให้ทราบอย่าได้หวังเรื่องนิพพาน เพราะนิพพานตามบัญญัติไม่มีทางจะใช้การอ่านการฟังหรือการปฏิบัติเพียงลูบคลำจะเข้าถึง...

 

การปฎิบัติก็เพื่อนิพพาน พ้นจากทุกข์เวียนว่ายตายเกิดในวัฎฎะ ความรู้มันเกิดจากการอ่าน การฟัง การทำความเข้าใจให้ลึกซึ้ง ซึ่งคนมีปัญญาที่ได้อบรมบ่มเพาะมาบ้างแล้ว ก็จักได้รู้ได้เข้าใจมากขึ้นไปอีก การบอกว่านิพพานไม่ได้เกิดจากการรับรู้ทางอายตนะ มันสุดโต่งเหลือหลาย เป็นอุปทานของพวกทิฎฐิทั้งหลาย ที่คิดว่านิพพานต้องถึงด้วยอาการอย่างนั้น อย่างนี้ มันปิดทางกุศลของตนและกุศลของผู้อื่นที่จะพึ่งได้พึ่งถึง ผู้ที่ได้สดับฟังธรรมแล้วบรรลุธรรมจากพระพุทธเจ้านั้นมีมากมาย แต่ผู้ที่ได้สดับฟังธรรมแล้วไม่บรรลุธรรมใดเลยก็มี เพราะเหตุต่างกัน ผลที่ได้ย่อมต่างกัน.

 

เราจำได้นะ จำชาติแรกได้กับชาติที่ผ่านมาได้

 

พิมพ์คำว่า "พุทธวิธีเตรียมตัวก่อนตาย" แล้วเสริชในกูเกิ้ลก้จะได้คำตอบมากมายที่เป็นประโยชน์จริงๆ คนที่มีเวลาพิจารณาก่อนตาย ไม่หลงตาย มีแต่ผู้ที่เจริญสติปัฏฐานเป็นประจำเท่านัั้นถึงไม่หลงตาย ถ้าไม่ซ้อมไว้ จะเอาเวลาตรงไหนมามาพิจารณา ควายตายอยู่ตรงหน้า กำลังใจมันแทบจะหายไปหมด ปลงอะไรไม่ออกหรอกนะ คนที่ไม่ซ้อมแล้วทำได้นั้น มีแค่วิธีเดียว คือ"จะตาย ให้มันตาย -ขอเอาชีวิต
เป็นพุทธบูชา เป็นปฏิบัติบูชา ความไม่กลัวตาย กำลังใจมันสูงมาก ก็รับรองว่า
ทำได้เกือบทุกคน ถ้าตัดความกลัวได้
อดีตชาติตายอย่างไร ผมว่าอย่าไปสนใจเลย เพราะเราระลึกชาติยังไม่ได้ ถึงรู้ก้ยังไม่รู้อารมณ์ปัจจุบันอยู่ดี การที่เวลาหมดไป แล้วไม่ทำไรเลย ก้เหมือนเราตายผ่อนส่งไปแล้ว เป็นวินาที เป็นนาที ชม. คือเราตายทุกๆเวลาไปแล้ว แต่ไม่รู้เรื่อง ก้เลยผ่านไปตั้งแต่เด็กจนแก่ จนเข้าโลง แต่จริงๆก้ยังไม่ร้คำว่า"ตายอยู่ดี."

 

ครั้งแรก " จิตถูกโทษะ ครอบงำจิต " ถ้าสมมติว่า ตายตอนนั้น
ก็จะมีความน่าจะเป็นไปเกิดเป็น " อสุระ " ภพภูมิที่มากด้วย
ปฏิฆสัญญา

ครั้งที่สอง " จิตถูกโมหะ ครอบงำจิต " ถ้าสมมติว่า ตายตอนนั้น
ก็จะมีความน่าจะเป็นไปเกิดเป็น "สัตว์ที่ต่ำกว่ามนุษย์ และ ต่ำกว่า
สัตว์ใหญ่ที่เล็กกว่านกกระจาบ "


จิต มัน "หยุดการรู้" ได้ไหม(หรือที่เรียกว่า จิตสูญบ้าง จิตตายบ้าง)

จะเห็นว่า โมหะครอบงำขนาดไหน โทษะครอบงำขนาดไหน ( และหรือ
โลภะ ครอบงำขนาดไหน) จิตที่มันไม่มีคำว่าตาย มันจะทำหน้าที่ของ
มันคือ " รับรู้ตลอด "

หากไป สำคัญว่า จิตที่มันรู้ได้ตลอด เป็น จิตที่อมตะ นี่โดนเงาของ
จิตมันหลอกเอา เพราะอะไร

เพราะหากไป อนุโลมจิตไม่มีวันตาย เสียแต่ก่อนฝึกอบรมจิต ให้เกิด
สติ แล้ว สำคัญว่า เอ้ย จะตายไม่ตายแหล่ มันรู้ของมันได้ตลอด(แต่
ไม่รู้ว่า จม หรือ จับ อกุศลมูลจิต) ก็มีหวัง ไปเกิดตามมูลจิตที่ย้อมจิต
ณ ขณะจิตที่ตายนั้น

จิตไม่ตาย คือ มันไม่มีวันหยุดการรู้ได้ ...ไม่มีอะไรไปทำลาย หรือ
ห้ามการทำหน้าที่ของจิตได้ ......จิตตอนนั้นหากไป หยิบฉวย โลภะ
โทษะ โมหะ ขึ้นมาดู โดยไม่รู้ว่านั่นคือสภาวะ จิตจะขนขยะเข้าบ้าน
และพาเราไป อุบัติตาม ปัจจัยการ นั้นๆ

มันหยิบฉวยอกุศลมูลจิตเอามาผลิกสำคัญว่า แลอยู่ จิตเที่ยงไม่ตาย
แต่จิตแบบนี้ พาไปอบายภูมิ !! ถ้าไม่อบรมจิตให้ถูกวิธี เป็นไปไม่ได้
เลยที่จะ ปล่อยวางจิต มาตั้งมั่นแล การแปรปรวนของจิต(ไตรลักษณ์ญาณสัมปยุติ)


พระพุทธองค์ จึง อุทานอย่างเหนื่อยใจ ในการสอนให้พิจารณาจิตไม่เที่ยง ว่า

ถ้าจำสำคัญผิดว่า " จิตเที่ยง " สู้ให้มี มิจฉาทิฏฐิ เห็น "กายว่าเป็นตน ของตน ไม่ได้"

เพราะโอกาสที่ จะสำนึกตัว เอะใจ ในลมหายใจสุดท้าย เห็นว่า กายไม่เที่ยง(จะเห็นจิตด้วย)
จะมีโอกาส เป็น ปรินิพพายีบุคคล ใน ขณะจิตสุดท้ายได้มากกว่า(แต่ จะต้องหมั่นสดับ
ธรรมของพระผู้มีพระภาคเนืองๆ ในชีวิตนั้นๆ)

 

5555+
ตาย....
แต่ไม่อยากรู้จักเวลาวิญญานมาบอก
ผมตายยังใง....
มันเหมือนการย้อนไป....เจ็บ