ถามเรื่องสมาธิคับ

จำอารมณ์ไม่ได้อ่ะคับ แต่ที่รู้พอหายใจไม่ออก มันก็เริ่มจุกแน่นขึ้นมาเรื่อยๆ
แล้วก็มันบีบรัดทีหัว(ขอบอกว่ามันเจ็บมาก-*-บีบหัว) ละก็หูจะค่อยๆดับ
ในที่สุด---ผมทนเจ็บไม่ไหวก็ผ่อนลงมา ละก็หายใจออก
อ้อ พอผ่อนมามันก็หอบอ่ะคับ เหมือนเพิ่งออกกำลังกายเหนื่อยๆหายใจไม่ทันอย่างนั้นเลย

 

ก็ท่านเล่นเอาจิตจับที่ศูนย์กลางกาย กำหนดจิตดูลมหายใจตรงนั้น
มันก็เลยจุกนะสิ ทำแบบสบายๆ ดูลมเฉยๆ ยิ้มนิดนึง ไม่ต้องเพ่ง
การเพ่งใช้กับกสินเท่านั้นครับ.

 

มีอีกวิธีหนึ่ง ทดลองดูนะครับคุณ kuro คือกำหนดลมหายใจเหมือนกัน
แต่เป็นกายภายนอก กล่าวคือ กำหนดลมหายใจที่หายใจออกมา เรียกว่า
กายนอกกาย การกำหนดดูลมในขันธ์เรียกกายภายใน
กายภายนอก กำหนดจิตอยู่ห่างจากจมูกที่หายใจออกมา ประมาณเหนือริมฝีปากบน วิธีนั้ไม่ค่อยมีคนใช้ ยกเว้นเราที่อยู่ในป่า จะใช้ทุกวิธีที่ทำให้จิตสงบ
ระงับ แต่มีในตำราด้วยนะครับ และท่านไม่อธิบายด้วย ซึ่งท่านจะยกมาอธิบาย
เฉพาะลมหายใจเข้า ซึ่งมีลำดับที่เหมือนกันครับ.

 

พี่ๆตอบไป
หมดแล้ว เลยได้เเต่โมทนา ล้อเล่นน่ะครับโมทนาจ้า
อาการตรงนั้นณานยังหยาบ และเป็นอาการทางกายต้องปฎิบัติบ่อยๆอย่าไปสนใจมัน
จะได้เข้าสู่ความดียิ่งขึ้นครับ ตั้งกำลังใจเด็ดเดี่ยวไปเลยจะตายช่างมันขอมอบกายถวายชีวิตเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา แต่รับรองภาวนาตายไม่มีถึงตายก็ไปสุคติใช่ไหมครับ(good)

 

มาให้กำลังใจครับ การฝึกมโนมยิทธิสำคัญที่ความศรัทธาและต้องตัดความลังเลสงสัยให้เด็ดขาด จะไปดูได้หรือไม่ได้ก็ขึ้นอยู่กับ 2 ส่วนนี้ครับ ให้ส่งใจไปตามที่ครูฝึกนำ เมื่อเริ่มต้นฝึกใหม่ๆ สิ่งที่เราเห็นอาจไม่ถูกต้องตามจริงทั้งหมด คือถูกบ้างผิดบ้าง แจ่มชัดบ้าง มืดมัวบ้าง ให้วางเฉยไว้ก่อน อันนี้เกิดจากจิตของเราเองที่ยังไม่บริสุทธิ์พอ ยังมีการปรุงแต่งมากอยู่ หรือเรียกได้ว่ากำลังของวิปัสสนาญาณในการชำระจิตยังอ่อนอยู่ครับ เรื่องมโนมยิทธินี้ ผมคงให้คำแนะนำได้เล็กน้อยเพราะไม่ได้ฝึกมาโดยตรง แต่ในเว็บนี้มีเก่งๆ หลายท่าน ลองขอคำแนะนำดูครับ


การปฏิบัติธรรมหรือการฝึกกรรมฐาน เราต้องพยายามรักษากำลังใจของเราให้มั่นคง เรื่องกำลังใจนี้เป็นสิ่งสำคัญมาก แต่ถ้ากำลังใจตก ความเพียรถดถอย ก็อย่าให้ศรัทธาเสื่อมนะครับ

 

ยังไม่ถึงฌาน 1 ครับ แต่ก็ใกล้แล้วครับ อาการที่เกิดขึ้นนั้นเป็นอาการของปิติ(มีหลายลักษณะ) ให้ประคับประคองอารมณ์ ทรงความรู้(นิ่งรู้หรือรู้อยู่เฉยๆ) จิตจะเดินเข้าสู่ความสุข จะเกิดความรู้สึกอิ่มเอิบอยู่ภายในใจ(จะต่างจากอาการของปิติ)พร้อมทั้งจิตจะมีความสงบนิ่ง แนบแน่นกว่าเดิม พยายามทรงความรู้สึกนี้ไว้ให้มั่นคง จนมีอารมณ์เป็นหนึ่งเดียวกันหรือที่เรียกว่าเอกัคตารมณ์ก็จะถึงฌาน 1 แล้วครับ

สิ่งที่ต้องระวังตอนนี้ก็คือ อย่าเข้าไปเล่นกับอาการของปิติต่างๆ ที่เกิดขึ้น (อาการของปิติบางอย่างชวนให้เพลิดเพลินเจริญใจเป็นอย่างยิ่ง) เพราะจะทำให้สะดุดหยุดอยู่แค่นี้ จิตจะไม่เดินเข้าสู่ความสุข

ขอให้การปฏิบัติเจริญก้าวหน้ายิ่งๆ ขึ้นไปครับ

 

การเจริญอรูปฌานต้องอาศัยกำลังของฌาน 4 เป็นฐานครับ และต้องเป็นฌาน 4 เต็มขั้นด้วย มีความชำนาญ(วสี) สามารถอธิษฐานเข้าออกได้ตามกำหนดเวลา การฝึกกำลังหรือบำเพ็ญตบะในฌาน 4 จะอธิษฐานเข้าออกตั้งแต่ 1 ถึง 3 วัน แต่เข้าใจว่าผู้ที่มีกำลังแก่กล้าจะสามารถอธิษฐานจิตให้ทรงอยู่ในฌานได้นานกว่านี้ครับ

ฌาน 4 นี้จะไม่ได้ยินเสียงและไม่รับรู้ความรู้สึกใดๆ ทางกายแล้วครับ จิตจะนิ่งดิ่งอยู่เช่นนั้นจนกว่าจะถึงเวลาที่กำหนดก็จะถอนออกมาเองครับ

ให้ศึกษาทำความเข้าใจตามหนังสือของท่านเป็นหลัก ส่วนผมความชั่วยังมากมี กิเลสยังมากมาย ไม่สามารถเป็นอาจารย์ใครได้ครับ พอให้คำแนะนำได้บ้างตามที่รู้ แต่ที่สำคัญที่สุดเมื่อศึกษาทำความเข้าใจเป็นเบื้องต้นแล้วก็วางตำราเสีย แล้วเร่งลงมือปฏิบัติอย่างจริงจังและต่อเนื่อง รักษากำลังใจให้มั่นคงเป็นปกติ รักษาอารมณ์ให้เกาะเกี่ยวอยู่กับกรรมฐานที่เราปฏิบัติให้ได้ตลอดเวลาที่เรามีสติตื่นอยู่ครับ

ไม่น่าจะถูกครับ เรื่องของปรัชญาบางทีก็ไม่สามารถเป็นไปได้ตามหลักแห่งธรรมชาติ อย่างที่กล่าวมาแล้ว การเจริญอรูปฌานต้องอาศัยฌาน 4 เป็นฐาน จึงไม่สามารถทำอรูปฌานให้เกิดขึ้นก่อนแล้วมาทำรูปฌานทีหลัง

 

การกำหนดจิตหรือการเจริญสติโดยใช้คำภาวนา(คำบริกรรม)ว่า เกสา โลมา นะขา ทันตา ตะโจ ตะโจ ทันตา นะขา โลมา เกสา หรือ ภาวนาว่า ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง หนัง ฟัน เล็บ ขน ผม เป็นอนุโลมปฏิโลมเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ก็เป็นกรรมฐานกองหนึ่ง เรียกว่า กรรมฐาน 5 คือกำหนดลักษณะ 5 อย่างในร่างกายของเรานี้เป็นอารมณ์หรือเป็นที่ตั้งแห่งการเจริญสติ

ในเบื้องต้นให้ภาวนาคำเหล่านี้ไปเรื่อยๆ กลับไปกลับมา(อนุโลมปฏิโลม) โดยมีสติกำกับ มีใจจดจ่ออยู่กับคำภาวนาเหล่านี้ไม่ให้พลั้งเผลอ เป็นลำดับไป อย่าให้สลับกัน หรือตกหล่นคำใด จนกว่าจิตจะสงบลง เลิกส่ายแส่ไปตามความรู้สึกนึกคิดต่างๆ และตั้งมั่นอยู่ในอารมณ์แนบแน่นลงไป จิตก็จะละคำภาวนาไปเอง เมื่อจิตละคำภาวนาแล้วก็อย่ากลับไปยึดหรือกลับไปกำหนดคำภาวนาอีก แต่ให้พยายามทรงความรู้สึกสงบนิ่ง(สมาธิ)อยู่เช่นนั้นครับ

เมื่อฝึกจนสติและสมาธิมีกำลังมั่นคงพอแล้ว ต่อไปจึงค่อยกำหนดเฉพาะลักษณะใดลักษณะหนึ่งเป็นอารมณ์(ตามที่ชอบ) เช่น กำหนดคำว่า เกสา ๆ หรือ ผม ๆ ไปเรื่อยๆ พร้อมทั้งกำหนดนึกถึงผมที่อยู่บนศรีษะของเรา จนกว่าจะเกิดเป็นอุคหนิมิตและปฏิภาคนิมิต ก็สามารถเจริญให้เกิดฌานได้เช่นกัน

อีกทางหนึ่งคือกำหนด(พิจารณา)ให้เห็นว่าเป็นของไม่สวยไม่งาม เป็นของสกปรก ถ้าเราไม่สระผม ไม่ทำความสะอาดเป็นเดือนเป็นปีมันจะมีสภาพเป็นเช่นไร อันนี้เป็นอารมณ์ของวิปัสสนาเพื่อให้เกิดความเบื่อหน่าย จางคลายความยึดมั่นถือมั่นในร่างกายของเรา

กรรมฐานกองนี้กองเดียว สามารถเดินได้แต่ต้นจนจบเลยครับ ไม่ต้องเปลี่ยนอารมณ์กรรมฐานไปกองอื่นเลย มีประโยชน์มาก เป็นกรรมฐานกองใหญ่ครับ

ขอให้เจริญก้าวหน้าในธรรมครับ
ขออนุโมทนา

 

พรุ่งนี้จะหาโอกาสเข้ามาตอบให้ครับ

 

คุณวิมังสาครับ ผมอยากถามว่าเวลาที่ผมนั่งสมาธิผมก็ภาวนาไปเรื่อยๆนะ บางครั้งเกิดความรู้สึกว่าตัวฟู สั่นจากภายใน บางครั้งก็ฟูมาก บางทีก็ฟูน้อย บางวันก็มาเป็นช่วงๆเบาๆ บางวันก็ไม่รู้สึกอะไรเลย ผมเข้าใจว่าเกิดปิติตามตำราเล่มเขียวของหลวงพ่อฤษีนะครับ ผมก็ภาวนาต่อไปเรื่อย ๆ บางครั้งมันจะฟูมากขึ้น แต่บางครั้งมันจะลดลง แต่ผมก็พยายามไม่สนใจอาการนี้เท่าไร เพราะเคยมีคนบอกว่าอย่าไปสนใจ แต่บางครั้งอาการมันไม่เกิดผมเข้าใจว่า วันนั้นผมคงสมาธิไม่ดีหรือเปล่า คิดเอาเองนะ คือว่างงๆ ระหว่างที่ทำก็พยายามขอบารมีสมเด็จองค์ปฐมตลอด บางทีนึกถึงครูบาอาจารย์ที่ไหนได้ก็ขอมั่วไปหมดฟุ้งซ่าน ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป เพื่อให้เกิดความก้าวหน้าต่อไปครับ ช่วยแนะนำที

 

ใช่เลยครับผมกำหนดดูลมที่ท้องยุบพองๆ แล้วก็ดิ่งลงไปเรื่อยมันก็เลยจุก -*-
ขอบคุงคับ

 

วันนี้ได้ชุดใหญ่เลย ขอบคุณพี่วิมังสามากครับ รออยู่ตั้งนาน นึกว่าจะไม่มาโปรดผมซะแล้ว
ขอรบกวนอีกนิด ผมควรจะพิจารณาอะไรรึป่าว หรือทำจิตให้วางเป็นปกติ
แล้วอาการของผมที่รู้สึกว่ามันดึงลึกลงไป ความรู้สึกลดลงไป เกือบจะไม่มี แต่ก็เหมือนโดนอะไรกั้นเอาไว้ ไม่สามารถทะลุผ่านไปได้ ไม่ทราบว่าตรงนี้มีวิธีการอย่างไร หรือ ต้องปฏิบัติให้มากอย่างเดียว

ขอบคุณพี่วิมังสาอีกทีคับ ทีหลังเข้ามาบ่อยๆนะครับ นานๆมาทีแล้วใจเสีย กลัวไม่มีคนแนะนำ

 

ปัญหาอย่างหนึ่งที่พบเจออยู่เสมอสำหรับผู้ที่เริ่มฝึกภาวนาโดยกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกเป็นอารมณ์ คือเมื่อเราเริ่มตั้งเจตนากำหนดรู้ลมหายใจ เราจะค่อยๆ รู้สึกอึดอัด หายใจไม่สะดวก หายใจสะดุดเป็นช่วงๆ และจะหายใจถี่ขึ้นจนเหนื่อยหอบ บางคนจะรู้สึกเหมือนรูจมูกตีบตันหายใจไม่ได้ จนถึงมีอาการปวดหัว เป็นต้น แต่พอเลิกกำหนดไม่สนใจในลมหายใจ อาการเหล่านี้ก็หายไปด้วย ต้นเหตุนั้นเกิดจากการที่เราเริ่มเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการหายใจ ซึ่งปกติจะดำเนินไปตามธรรมชาติ ตามสภาวะความต้องการของร่างกาย เมื่อเอาสติเข้าไปจดจ่อ ก็ทำให้เกิดการบังคับควบคุมการหายใจไปด้วย เนื่องจากยังไม่เคยชินหรือไม่รู้วิธีการกำหนดที่ถูกต้อง ทำให้เกิดการควบคุม บังคับ หรือบีบคั้นลมหายใจเกินไป แต่ที่เกิดเพราะการแทรกซ้อนจากภายนอกก็มีให้เจอได้บ่อยๆ เช่นกัน

ท่านใดที่เกิดปัญหาให้ลองวิธีนี้ดูครับ เมื่อเราเริ่มต้นปฏิบัติ ให้นั่งสบายๆ อย่าให้เกิดการกดเกร็ง(จะนั่งท่าไหนหรือใช้อิริยาบทอื่นก็ได้) ทำความรู้สึกให้ผ่อนคลายเหมือนกับการพักผ่อนตามปกติธรรมดา หายใจเข้าออกลึก ๆ สัก 2 - 3 ครั้ง แล้วปล่อยลมหายใจให้สบาย โดยไม่ต้องกำหนดอะไรทั้งสิ้น ทำจิตใจให้แจ่มใสเบิกบาน อย่าให้เกิดความเคร่งเครียดหรือความตั้งใจมากเกินไป(จะใช้เวลามากน้อยแค่ไหนขึ้นอยู่กับตัวเราครับ) เมื่อรู้สึกสบายแล้วค่อยเริ่มกำหนดลมหายใจตามฐานที่เราถนัด โดยกำหนดรู้เหมือนกับการเฝ้าดูอยู่เฉยๆ ปรับความรู้สึกให้สบายๆ ถ้าเกิดอาการขึ้นก็ให้หยุดกำหนดทันที แล้วกลับไปเริ่มต้นหายใจเข้าออกลึกๆ ใหม่ ไม่นานเราก็จะเกิดการเรียนรู้และคุ้นเคยกับการกำหนดลมหายใจที่ถูกต้องเหมาะสมกับเราครับ

คุณ kurochang สงสัยเรื่องหนามของฌาน 4 ซึ่งก็คือลมหายใจนั้น ขออธิบายดังนี้ครับ การเดินจิตเข้าสู่ฌาน 4 (จากฌาน 3 ขึ้นสู่ฌาน 4) จิตจะต้องละการเกาะเกี่ยวอยู่กับลมหายใจ หรืออาการที่จิตยังคงเกาะเกี่ยวอยู่กับการรู้ลมหายใจก็คืออุปสรรคในการเข้าถึงฌาน 4 นั่นเอง ฌาน 4 นั้นจิตจะแยกออกจากการรับรู้ทางกายอย่างเด็ดขาด ไม่มีความรู้สึกหรือไม่รับรู้อาการใดๆ ที่เกิดขึ้นกับกายเราครับ ที่จริงแล้วตรงนี้ไม่มีปัญหาหรอกครับท่านเขียนแสดงไว้ให้เรารู้ตามหลักการเท่านั้น เพราะเมื่อเราปฏิบัติถึงฌาน 3 ลมหายใจจะแผ่วเบาและละเอียดมากอยู่แล้ว การรู้ลมเป็นสักแต่ว่ารู้โดยไม่ต้องอาศัยเจตนาในการกำหนดลมหายใจแต่อย่างใด และเมื่อกำลังของเราถึงแล้วมันจะเดินเข้าสู่ฌาน 4 เอง เราไม่ได้ไปกำหนดละลมหายใจแต่อย่างใดเลยครับ ถ้าถึงฌาน 3 แล้วไม่ยากหรอกครับ

ในการปฏิบัตินั้น เราต้องเดินมาทีละขั้น โดยเริ่มจากการเจริญสติ(ฝึกสติ)ให้มีกำลังขึ้น ซึ่งในที่นี้ก็คือการกำหนดรู้ลมหายใจนั่นเอง ดังนั้นลมหายใจจึงเป็นสิ่งที่เราต้องให้ความสนใจก่อนครับ ไม่สามารถที่จะไปฝึกกำหนดละลมหายใจหรือทำให้ไม่รู้สึกถึงลมหายใจเพื่อที่จะเข้าถึงฌาน 4 ได้โดยตรงหรอกครับ นอกจากผู้ที่ฝึกได้จนชำนาญ(วสี)แล้วเท่านั้นที่จะกำหนดเข้าสู่ฌานใดก็ได้ตามต้องการ อีกอย่างหนึ่ง การไม่รู้สึกว่ามีลมหายใจหรือไม่มีความรู้สึกทางกาย ไม่ได้หมายความว่าเราเข้าถึงฌาน 4 เสมอไป ตอนผมปฏิบัติใหม่ๆ เกิดอาการอย่างนี้บ่อยๆ แต่ได้แค่อุปจารสมาธิเท่านั้นครับ(ตอนนั้นก็คิดว่าถึงฌานแล้วเหมือนกัน) ขึ้นอยู่กับกำลังสติของเราเป็นหลักครับ เมื่อเราปฏิบัติได้ในระดับที่สูงขึ้นเราจะเข้าใจความแตกต่างได้เองครับ

ขอให้มีความก้าวหน้าในการปฏิบัติยิ่งๆ ขึ้นไปครับ

 

ขอบคุณมากคับ จะพยายามต่อไปคับ...

 

เข้าใจถูกต้องแล้วครับ เป็นอาการของปิติ เช่น รู้สึกตัวพองขยายใหญ่ขึ้น(ตัวฟู) ตัวสั่นโยกไปมา ขนลุกซู่ซ่า น้ำตาไหล ฯลฯ การที่บางครั้งเกิดมาก(แรง) บางครั้งเกิดน้อย เกิดแล้วหายไปเป็นช่วงๆ หรือบางครั้งไม่เกิดนั้น อันนี้จะขึ้นอยู่กับความแนบแน่นหรือความมั่นคงและระดับ(ความละเอียด)ในอารมณ์ของสมาธิครับ

เมื่อปิติเกิดขึ้นแล้ว ถ้าเราเผลอสติลืมการกำหนดในอารมณ์กรรมฐาน ปล่อยจิตให้เข้าไปเล่น(เพลิน)กับอาการของปิติ อาการของปิตินั้นจะแรงขึ้น แต่ถ้าจิตมีความละเอียดและทรงอารมณ์อยู่ในระดับของปิติ อาการของปิติก็จะแสดงออกมาแรงเช่นกัน แต่ถ้าวันไหนเราไม่สามารถทรงอารมณ์ของสมาธิให้ตั้งอยู่ได้อย่างมั่นคงพอ อาการของปิตินั้นก็จะอ่อน หรือเกิดแล้วหายไปเป็นช่วงๆ ครับ ส่วนการที่ปิติไม่เกิดนั้นเป็นได้ 2 ลักษณะ คือ อารมณ์ของสมาธิยังไม่ถึงหรือไม่ก็เกินขั้นของปิติไปแล้วครับ

เรื่องของปิติจะบอกว่าอย่าไปสนใจนั้นก็คงจะไม่ถูกต้องนัก เพราะปิติเป็นอาการของจิตที่แสดงออกมาทางกายอันเป็นผลจากการฝึกสมาธิของเราในระดับหนึ่งและเป็นทางที่เราต้องผ่านด้วย แต่ความสนใจของเรานั้นให้อยู่แค่รู้ว่าปิติเกิดขึ้นเท่านั้น อย่าเผลอสติปล่อยจิตให้ไหลไปตามอาการของปิติ เพราะจะทำให้การปฏิบัติของเราไม่ก้าวหน้าสู่ระดับที่สูงขึ้น ดังนั้นเมื่อปิติเกิดขึ้นแล้วก็ให้ประคับประคองทรงอารมณ์ของสมาธิเอาไว้ โดยกำหนดอารมณ์ของกรรมฐานไปเรื่อยๆ อย่าให้พลั้งเผลอ เมื่อจิตมีความแนบแน่นและมั่นคงในอารมณ์ของกรรมฐานมากขึ้นก็จะเดินเข้าสู่ความสุข แล้วอย่าติดสุขในสมาธินะครับ....

การอารธนาขอบารมีสมเด็จองค์ปฐมและบารมีของครูบาอาจารย์ที่เราเคารพนับถือก่อนปฏิบัติภาวนานั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วครับ เป็นการช่วยเสริมสร้างกำลังใจของเราได้เป็นอย่างดีครับ

ขอให้มีความก้าวหน้าในการปฏิบัติยิ่งๆ ขึ้นไปครับ
ขออนุโมทนา

 

เมื่อเริ่มต้นนั่งสมาธิ การพิจารณาถึงความตายเป็นอารมณ์ตามที่คุณขุนพลแนะนำก็ใช้ได้ดีเช่นกัน จะทำให้เราเข้าสู่ความสงบได้ง่ายขึ้นครับ ยิ่งจิตมีความข้องเกี่ยวหรือยึดติดในกายน้อยลงเท่าใด จิตเราก็จะส่ายแส่ไปในอารมณ์ต่างๆ น้อยลงไปด้วย อีกทั้งจิตยังมีความละเอียดและเบามากขึ้นด้วยครับ

การที่รู้สึกว่าจิตดิ่งลึกลงไป ความรู้สึกต่างๆ ทางกายน้อยลง ตอนนี้ถึงเวลาสำคัญแล้วครับ ตั้งสติให้ดี(เมาไม่ขับ) จิตกำลังเดินเข้าสู่อัปนาสมาธิเต็มขั้น อย่าให้มีความลังเลสงสัยในอาการที่เกิดขึ้น เพราะจะทำให้จิตถอนตัวขึ้นมา การที่รู้สึกเหมือนมีอะไรกั้นไว้นั้น ที่จริงแล้วไม่มีอะไรมากั้นไว้หรอกครับ แค่จิตมันยังลงไม่ถึงฐานของสมาธิเท่านั้น อาจเกิดขึ้นจากความสงสัยหรือความละเอียดในอารมณ์สมาธิของจิตยังไม่พอครับ อย่าพยายามบังคับจิตให้มันลงนะครับ จะเกิดการปวดหัวเปล่าๆ แต่เมื่อจิตมีความชำนาญมีความคล่องตัวแล้วจะรวมวูบทีเดียวถึงเลยครับ

ทำความเพียรให้ต่อเนื่องสม่ำเสมอนะครับ ไม่งั้นจะเสียผลจากการปฏิบัติที่ควรได้ แล้วต้องกลับไปเดินเริ่มต้นมาใหม่จะเสียเวลาครับ

อีกอย่างครับ(อันนี้สำคัญมากเช่นกัน) ถ้าจิตรวมลงได้แล้วอย่างเต็มที่ ให้ปล่อยจนกว่าจิตจะถอนตัวออกมาเอง อย่ากำหนดถอนจิตขึ้นมาเองอย่างเด็ดขาด เพราะเรายังไม่มีความชำนาญในการเข้าออกจากสมาธิ อาจเกิดผลเสียตามมาถึงขั้นสมาธิเสื่อม ไม่สามารถเข้าได้อีกเป็นเวลานานเลยครับ

จะพยายามหาโอกาสเข้ามาให้คำแนะนำและตอบข้อสงสัยให้ครับ

ขอให้การปฏิบัติก้าวหน้ายิ่งๆ ขึ้นไปครับ
ขออนุโมทนา

 

มีเรื่องลืมบอกน่ะคับ ก่อนที่มันจะหายใจไม่ออกน่ะ ผมจับความรู้สึกของลมหายใจไปเรื่อยๆ มันก็รู้สึกดิ่งลงไปเหมือนกัน แต่มันแบบว่า วูบเดียว ฟิ่ว!!!
ลงไปแล้วก็หยุดหายใจ -*- มันเป็นแบบนี้น่ะคับ

 

ขอโทษค่ะ ขอรบกวนถาม
คืออยากจะลองฝึกนั่งสมาธิดูค่ะ
เนื่องจากปกติเป็นคนสมาธิสั้น แล้วก้ออารมณ์แปรปรวน
หลายๆคนบอกว่าถ้า ฝึกสมาธิจะทำให้เรานิ่งขึ้น แล้วก้อสมาธิมากขึ้น

แต่พอลองถามเพื่อนที่(เคย)เคร่งพุทธ และนั่งสมาธิ(บ้าง)
เค้าก้อแนะนำการนั่งสมาธิเสร็จ
แล้วดันตบท้ายบอกว่า เราเป็นคนกลัวผีนี่จะกล้านั่งรึป่าว
เพราะแม่เค้านั่งไปนานๆ จะนั่งจนเห็นวิญญาณมารอส่วนบุญรอบตัว - -''
เค้าเองก้อเป้นคนกลัวผี -*- เค้าก้อหลอน เลยไม่กล้านั่งนาน นั่งรอบละแปปๆ

เราเองก้อ กลัวง่ะ = = ไม่เคยคิดว่าการนั่งสมาธิ จะเป็นบุญกุศลอะไร
แค่รู้สึกว่า ถ้านั่งน่าจะทำให้อารมณ์นิ่งขึ้น ทำอะไรได้ดีขึ้น
แต่เพื่อนบอกว่าสำหรับทางพุทธ การนั่งสมาธิ ถือว่าเป็นบุญกุศลอย่างหนึ่ง
ยกเว้นแต่ว่า สมาธิ ที่เกิดจากการจดจ่อในการทำงานไรพวกเนี้ย ไม่ได้บุญ (เค้าบอกงั้น)
เพราะเรา พวกทำไรแบบกำลังอิน จะไม่ค่อยได้สนใจรอบข้าง
ถึงขนาดไม่ได้ยินคนรอบข้างคุยด้วย - -' โดนตะคอกถึงรู้ว่าเค้าพูดอยู่ด้วย
ยิ่งเวลาดูทีวี ดูอะไรก้อตามอ่ะ โฆษณา ข่าว หรือละคร
ถ้ากำลังตั้งใจฟัง ทีวีมันพูดอยู่ พ่อแม่ คุยด้วยนั่งโต๊ะอยู่ด้วยกันมักจะไม่ได้ยิน - -''

เลยแบบอยากจะลองนั่งสมาธิดูเผื่อจะแก้นิสัยอะไรพวกนี้ได้

สรุปแล้วคือ นู๋กลัวง่ะ - -''' นั่งแล้วจะเป็นแบบนั้นจิงปะ

 

ผมนั่งมาหลายเดือนละ ยังไม่เจอเลย ถ้าเจอแล้วจะมาบอก
แต่ไอ้ที่แก้ นิสัยไม่ค่อยสนใจรอบข้าง นั่งสมาธิไม่รู้จะแก้ได้ป่าว
แต่ถ้าเพิ่มสติ หายแน่นอน แต่ไม่ว่าจะยังไง ทำสมาธิมีแต่ผลดีทั้งนั้น ถือว่าเป็นบุญของเราที่ได้รู้วิธีนั่งสมาธิ ได้พบพระพุทธศาสนา ทำไปเถอะ ดีแน่นอน

 

เงียบๆ ยังไงไม่รู้คับ ....