ญาณ ๒๐๐ ที่ปรากฎ กับผู้เจริญ อานาปานสติ

ไม่ได้ลืมเปลี่ยน สมาชิกเก่าน่าจะฮุ้ คนเดียวกัง

สำนวนเดียวกัง

ลองวิแคะดูจิฮับ เอาท่านที่คุณยกมาก้ล่าย ว่าท่าน
ปฏิบัตมา เดินไปหลายปะเทส ได้อะไรบ้าง

คนกับคน ตามปะวัติ ก้เหนว่าไม่ได้อะไร
ทำไมรุ้ ก้เพราะเอา ปัญญาตนเปนหลักพิสูจน์
หรือ อาสัยตำราจึงทำให้ ไม่หยุดแสวงหา

กล่าวไป อาจจะงง

พูดง่ายๆ สาวกทุกคน ออกปฏิบัติ ก้เพราะตำรายังปรากฏ

ตำรา หากเอาสันดานคนเข้าจับ ก้จะปรักปรำตำราว่า ภาษาธรรมจืด สู้สิ่งที่ตนปฏิบัตมาไม่ได้

โดยลืมไปว่า ภาษาที่ปราศจากสันดาน ภาษากลางๆ ที่อ่านไม่มีรสชาตินั่นแหละ

เปนภาษาที่ทำให้ วางจิตดิ้นรน สงบ แล้วแกล้วกล้า ลุยลำพังปลีแข้ง

ลองให้นักธรรมพูดภาษาเฮียๆ กันหมด ยัดตำราเข้าตู้

สัทธรรมเรือหาย เพราะคนต่างเก่งแต่ภาษาเคยู กันหมด

ลองวิแคะแกะเกาลงปักจุบังไปเลยฮับตัวเฮีย

 

อ้ออออ
เหรอออออออ

 

ก้ต้อง เผื่อเอาไว้ฮับ

เพราะถ้าไม่ทิ้งตำรา. หมั่นอ่านบ่อยๆ. จะไปเหนบันทัดนึง
ในปฏิสัมภิทามรรค. ที่ปู่ทวดย่ายายครูบาอาจารย์ สารีบุตรเถระ
ระบุไว้ว่า. เหตุในการได้ปฏิสัมภิทา. นั้นมีการ. ขยันอ่าน ด้วย

คนอ่านหนังสือเปน. ก่อนอ่าน. ระหว่างอ่าน วางลง จะมีบางพวก
ที่ทำใจให้แยบคาย. มีสุข. มีปิติ มีเอกัคตา

จะค้นหา ตัดแปะ. ก้ทำด้วยการกำหนดรู้ แลอยู่ นั่นไม่ใช่เรา
ตัดแปะ. หรือเขียนเองแล้วเหมือนเป๊ะ. ก้เพียงอาสัยระลึก

ไม่มีการเอาสัญญาไปทับการปฏิบัติตั้งแต่ต้น ไม่ได้อ่านเพื่อเทียบสีลแปดข้อ
ห้าข้อ สีลเปนข้อๆ. ไม่ได้แฝงอยากในผลก่อนการอ่านการสิกขาการปฏิบัติ

เหตุแห่งปัญหาไม่มี การลูบคลำสีลพรตเพื่ออ้างว่ามี จะมาแต่ไหน

 

เหรออออออ

 

มีความสุขมั๊ย
พี่มีความสุข
หนูก็สุขนะ
ไม่ใช่
พี่สุข.....แล้วหนูก็.....สุก....อย่างนี้นะ

 

สุขไม่เที่ยง ทุกข์ก้ไม่เที่ยง

นัยสีลเปนข้อๆ. แล้วเฉยๆ. อุเบกขาก้ไม่เที่ยง

ยังสาระวนรักสุขเกลียดทุกข์ คว้าเอาเฉย. ก้ตาเหลือกแบบนี้แหละ

 

มากอดหน่อย
555+
ชอบ
555+

ชอบหมดแหละ ทุกข์อารมณ์ื ช่วยเห็นธรรรม
หนูไม่ใช่น้่งเป็นสากกะเบือ
555+

 

นั้นก็ใช่
นี่ก็ใช่
โน้นก็ใช่
ัเอ๊นี่ยิ่งใช่ใหญ่
โอ้โฮ้.....โลกนี่น่าอยู่ขึ้นจมเลย

 

ทำงาน หาตังค์ ยังอยู่ในสังคม
ปรับวิธีคิด
สนุกดี

 

ปู่ทวดย่ายายครูบาอาจารย์สารีบุตรเถระ ท่าน ละอัสมิมานะ นานนนนนแว้ว

จึงไม่ได้เข้าเรียนที่ไหน เพื่อ เทียบผลเข้าหาตัว ( มี ตัวรองรับผล )

ท่านจะเรียนกกับสัญชัย หรือ จะเรียนกลับพระอัสสชิ ท่านวางจิต
เหมือนกันคือ ไม่ได้ มุ่งก๊อปปี้เทียบวัตรและศีลพรตเป็นข้อๆ
เพื่อเอามาประดับตน ( มี ตัวตนอัสมิมานะ รองรับ )

ท่านจึงไม่ได้ถือเอา นั่นก็ไม่ใช่ ไอ้นี้ก็ไม่ใช่ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แบบสัญชัย

ตรงกันข้าม หากกำหนดรู้ อัสมิมานะ แล ไม่ถือตัว ยกตัว กร่อนตัว
ก็จะเกิด ความรู้อันยิ่งเองผุดขึ้นว่า นี่ก็ใช่ นั่นก็ใช่ โน้นก็ใช้
เอ๊นี่ยิ่งใช่ ใช้ "ปัญญาขันธ์" ของ ต้นธาตุปฏิสัมภิทา มากำหนดรู้
ว่า แม้นนี้ก็ไม่เที่ยง เพราะ จิตยังไงก็แล่นไปจับสุข ทุกข์ แม้นเฉยๆ
อย่างไม่รู้ว่ามันไม่เที่ยง อยู่วันยันค่ำ

ตามเห็น จิตอวิชชา ตามความเป็นจริงอยู่เป็นประจำ โดยใช้ ปัญญาอันยิ่ง
ผุดรู้เพื่อแค่อาศัยระลึก แล้ว หนังสือกองโต จะมาทับการปฏิบัติได้แต่ไหน

เหตุไม่ได้กระทำไว้ เพราะละ อัสมมิมานะ ได้

ก็อ๋อ พระสารีบุตรถ่ายทอดศีลขันธ์ สมาธิขันธ์ ปัญญาขันธ์ จากจิตสู่จิต จั๊งซี่

 

แล้ว ขอเลยนะฮับ เวลามาเสวนาธรรมกันเนี่ยะ คุณ อย่าให้ ภาพพระหาย ไปจากจิต

ถ้า ภาพพระคุณหายไปจากจิต แล้ว เกิดอาการสำคัญว่า การปฏิบัติธรรม ฟังธรรม
เป็นเรื่อง โอนอ่อนตามคำสั่งของคู่เสวนาธรรม จนเข้าใจผิดไปโน้น ไปหาว่า
คู่สนทนาธรรมไปรู้วาระจิต เอาเท้าไปยุ่งกับขี้ของคุณ อันนี้ ต้องกำหนดรู้เลยว่า
"ภาพพระคุณหาย"

ถ้า "ภาพพระไม่หาย" จิตคุณจะโอนอ่อนตามธรรม มันจะเป็นเรื่อง ภาพพระคุณไม่หาย

ถ้า "ภาพพระหาย" ก็เอาแล้ว สำคัญว่า การปฏิบัติเป็นเรื่อง ฟังคนนั้นที คนนี้ที
พอทิฏฐิธรรมสัมปทาการปฏิบัติผลิกเป็นเรื่อง "ฟังคนนั้นที คนนี้ที" ก็หันมาเข้าใจ
ผิดคู่เสวนาว่า ไปสู่้รู้วาระจิต สันติ ของคู่สนทนา คนละเรื่องหน่าฮับ

ถ้า พระพระคุณไม่หาย คุณจะกำหนดรู้สมุทัยแล้ว ละ นั่นเป็นเรื่องที่ใครก็ไปยุ่งไม่ได้

ไม่ใช่เรื่องใครไปวุ่นวายตรงนั้นได้ พระพุทธองค์ยังตรัสว่า พระองค์ก็ไปบังคับ
ขันธ์5ของให้ "กำหนดละสมุทัย" ไม่ได้ มันเป็นเรื่อง ของคนๆเดียว ปัจจัตตัง
สันทิฏฐิโก อกาลิโก เอหิปสิโก โอปนยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูฮีติ

อย่ามาตีโพยตีพาย หาเรื่อง เอาคู่สนทนาไปสู่รู้วาระจิต สันติ ของใคร !!!

ภาพพระคุณหาย การปฏิบัติธรรมในจิตผลิกกลายเป็น "ฟังคนนี้ที คนนั้นที" ไปโทษคู่สนทนา

 

ขี้มันเป็นธรรมดาตราบมดที่เรามีสังขาร
ทุกอย่างมันก็เป็นธรรมดา
เารมณ์คนก็เป็นธรรมดา
ปวดขี้ก็ขี้
ปวดเยี่ยวก็เยี่ยว
ก็ยังแบกสังขารอยู่เป็นธรรมดา
มากกกกก

 

เมื่อคุณรู้ว่า
คุณกำลังไหลไปสู่อารมณ์
สมสู่่มนอารมณ์ต่างๆ
เท้ามีคุณกฟ้เบรคซิครับ
ไม่ได้ทำเพื่อความอยากครับ
ทำเพื่อเมตตาต่อกันคับ

 

ยกเว้นแต่คุผนจะแต่งอารมณ์ขึ้นมาเอง
ไปไหลไปสู่
อารมณ์สมสู่ต่างๆ
ครับ

 

ไม่โวยวายแล้วคับ
ทำทานคับ

 

คิดว่า
แบ่งข้าวให้หมามันกินคับ
หมามันหิวโซคับ
ทั้งที่มันมีข้าวกิน
แต่มันก็อดไม่ได้
เพราะน้ำลยยมันไหลคับ
คิดว่า
ให้ทานคับ

 

อีกอย่าง
ถ้าผมตาย
ผมก็อโหสิกรรมครับ
ผมให้ชีวิตแล้วกัน
เป็นทานให้สมความโกรธแค้นที่เขามีคับ
ผมจะได้
สบายซะที
ดีนะครับ
รีบจัดเลยคับ

 

ธรรมข้อนี้ของคุณ
ทำให้ฉันสลดใจมากนะ

สลดตรงใหน
สลดตรง
ผู้หญิงตั้งใจปฎิบัติธรรมคนหนึ่งบุกป่าไปภาวนา
แต่โดนวางยาปลุกเซกขณะห่มขาว
เจ็บปวดมั๊ย

คนมันโดนมาหนัก
แม้แต่ทวารมันยังรับไม่ได้เปิดหมดนั้นแหละขี้ที่คุณก่าวถึง
ขี้เต็มรถเต็มเสื้อผ้าพร้อมเสียงกรีดร้องอันโหยหวล
ฟังดูดี
เพราะมั๊ย

นัีนแหลการร่ำร้องอยากตายมันบังเกิด
อยากโดนบ้างมั๊ย

 

ขี้ของฉันมันคงไม่กระเด็นไปแปะทีีหน้าของคุนได้หรอก
ถ้าคุนไม่อยากดมมัน
ว่ามั๊ย
รึว่าสงกรานนนี้เรามาปาขี้กันดี
แทนน้ำอันสะอาดแทน
รู้อะไร
ไม่ไปหาเหตุก่อน
ค่อยเอาผลมาประจาน
มันคงดีจะดีกว่านี้นะ

 

ตกลงที่ มาร้อง มาทักผมว่า " อ๋อ เหรอ " เนี่ยะ

เบื้องหลังคือ ไม่ได้สนใจธรรมะ


แค่อยากมา หาคนเป็นเหยื่อ ไปรับรู้ เรื่องในอดีต ที่ผ่านไปแล้ว เหล่านั้น

คุณคร้าบ คนในโลกนี้ สรรพสัตว์ในโลกนี้ จะตายเฮีย ตายโฮง ตายฮา
มันตายกันไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ถ้ายังไม่ตายก็มี ภัยจาก ชรา

ถ้ายังๆไม่ชรา ก็มีภัยจาก อุปทาน

ถ้ายังไม่เกิด อุปทาน ก็มีภัย จาก ตัณหา

ถ้ายังไม่มีภัยจาก ตัณหา ก็มีภายจาก เวทนา

ถ้ายังไม่มีภัยจาก เวทนา ...ก็มีภัยจาก.....

ไล่ไปเรื่อยๆ ตาม ปฏิจสัมปบาท คือ ภัยจากมี สังขาร


พอ ไล่มาภัยจาก การมี สังขาร คนที่มีธรรม เขาไม่โทษคนภายนอกแล้ว

เพราะ สังขาร ของ จิตแต่ละดวง มันเกิดจาก จิต ของตน

เห็นภัยจาก สังขาร อันเกิดจาก จิตตนได้ มันไม่ไป นั่งเสียเวลา ตีโพยตีพาย
คนอื่นหรอกว่า มาย่ำยี สังขาร


ก็ คนที่เป็นเจ้าของจิต สร้าง สังขาร ขึ้นมา เป็น พิษเป็นภัย ต่อตัวเอง
ตั้งแต่ต้น คนที่เป็น บัณฑิตเขาก็ฟังธรรมเพื่อกำหนดรู้ทุกข์

ทวนกระแสไปที่ จิตที่ไม่เที่ยง ที่ไม่เที่ยงเพราะ มันไปรู้อะไร มันก็ไม่รู้สิ่งนั้น
มันจึงรู้แล้วก่อเป็นสังขาร ขึ้นมา

สังขาร ตนไปสร้างขึ้นมาเอง สิ่งอื่นมากระทบสังขารนั้น แล้วไปโทษคน
ที่มากระทำสังขารนั้น มันก็เหมือน คนที่ไป โทษคนอื่น

โทษไปเรื่อย

เสวนากับใคร ก็ไป จิกหัวเขาให้มา รับฟัง ความอ่อนต่อธรรม ไม่เคยกำหนดรู้
แล้วเขาพาดู อวิชชา ปัจจัย สังขารา ดันไป ตบหัวเขาว่า มะอึงไม่พาkuภาวนา
ไปเอาธรรมเป็นใหญ่


ธรรมของพระพุทธองค์ พระพุทธองค์ก็ตรัสอยู่แล้ว ว่าเป็นเรื่อง ของคนๆเดียว

ภาพพระ หายไปจากใจ แล้ว โน้นนนนนน วิ่งไปโน้น วิ่งไปปฏิบัติธรรมแบบคลุกคลี
แล้วจะมา โทษ ธรรมะ ว่าไม่ได้สอนทางให้ห่างจาก ข้าศึก ห่างจากการโดนหลอก
ห่างจากภัยเรี่ยราย ตบทรัพย์ ตบปี้