เมื่อศรัทธา เกินความพอดี ทำแล้วเราได้บุญ แล้ววัดต้องจัดการอย่างไร

สวัสดีครับผม ในฐานะชาวพุทธ คนหนึ่งที่ มั่นใจในการทำบุญกุศล เพื่อเป็นเสบียงในภพหน้า และความสบายใจในภพนี้ แต่ในบางครั้งภาพที่เห็น เริ่มทำให้ความศรัทธาที่คิดไตร่ตรองแล้ว เริ่มสั่นคลอน และตั้งใจหาทางออก และคำอธิบายน่ะครับ
---ภาพที่แนบมา เป็นต้นโพธิ์ใกล้ศาลเจ้าที่ ในวัด แห่งหนึ่งในตำบลผม เป็นภาพเหล่าพระพุทธรูปที่ ผู้คนมาถวายวัด เพื่อสะเดาะเคราะห์บาง ทำบุญสืบชะตาบ้าง อุทิศให้กับญาติที่ หมอดูทักมาอยู่ในภพภูมิที่ไม่ดีบ้าง____ซึ่งทุกคนทำ เพราะความศรัทธาในบุญ แต่หลังจากนั้น พระพุทธรูปที่มากเกินไป จนทางวัดเองไม่รู้จะไปเก็บที่ไหน ---
_พอเห็นภาพนี้ ก็สลดใจ ขึ้นมา และคิดต่อว่า นี่เรากำลังปรามาส พระพุทธเจ้าหรือไม่ ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นแค่ปูนธรรรมดา สังเกตุว่าส่วนใหญ่เป็นพระพุทธรูปที่ทำมาจากปูน ไม่มีที่ทำจากโลหะ (ผมคิดว่า ราคาที่เหมาะสมสำหรับเช่า บูชา)
คิดต่อไป หากไม่มีคซื้อและถวาย ร้านสังฆภัณฑ์ และ โรงหล่อ คงแย่
_____แต่เมื่อศรัทธา เกินความพอดี เราควรทำอย่างไร____
แลกเปลี่ยน แนวคิด องค์ความรู้ เพื่อเป็นอีกแรงหนึ่งบำรุงพุทธศาสนา น่ะครับ

 

นำไปซ่อมแซม แล้วให้บูชา หรือ เก็บไว้ในที่สมควร

แล้วก็ติดป้าย จับปรับ 10000 ใครนำมาไว้อีก

 

บุญ สำเร็จไปแล้ว ไม่ว่ายังไง ตายไปก็เอาไปไม่ได้ เรานะสิ่ ต้องเป็นผงก่อนพระพุทธรูปพวกนี้ จะวางไว้ไหนก็เหมือนกันแหล่ะ อย่าไปยึดติดวัตถุ พระธรรมสิ่

 

ช

ไม่ยึดติดก็ดีแล้ว แต่อย่าไปปรามาส คิดว่าเป็นแค่รูปปั่น เป็นแค่วัตถุ ระวังลงนรกไม่รู้ตัว ^^

 

ผมคิดว่าคนที่เอาไปวางไว้ คือ พระภิกษุในวัด แหละครับ

 

ก็ต้องปล่อยให้เป็นไปตามกฏแห่งกรรม

คนอื่นทำไม่ดี เราก็อย่าไปเอามาทำให้ใจเราคิด อกุศลกรรม

 

คิดแสวงนรก

 

....ท่านจขกท. มีความเป็นชาวพุทธที่หาได้ยากในปัจจุบัน ...ความคิดที่จะเปลี่ยนแปลงใครอื่นนั้น เป็นเจตนาไม่อาจเป็นไปได้ เพราะไม่อยู่ในอำนาจควบคุมของใครแม้แต่ตนเองเลย....ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะใจเป็นสังขารที่เกิดด้วยเหตุปัจจัยปรุงแต่งมากมาย ไม่ใช่อัตตาตัวตนที่ใครจะไปบังคับบัญชาให้เป็นไปตามความต้องการของใครได้....

ท่านจขกท. มีศรัทาดีในพระพุทธศาสนา พึงรักษาศรัทธานั้นไว้ให้มั่นคงไม่หวั่นไหวเพียงเพราะสิ่งที่ไม่ใช่เรื่องของพระพุทธศาสนาอันเป็นวิสัยของชนผู้ที่ไม่ได้สดับพระธรรมที่ถูกแท้ กำลังทำกันไป"เพราะไม่รู้"

ศาสนาพุทธเท่านั้นสอนให้คนมีปัญญาพ้นความหลงงมงาย และไม่ใช่วิสัยที่ทั่วไป จะรับนับถือเอาได้โดยง่ายเพราะสวนกระแสกิเลสตัณหาของปุถุชน..

จึงใคร่แนะนำให้ท่านจขกท. เพิ่มพูนศรัทธาแลสติปัญญาด้วยการศึกษาพระธรรมที่พระพุทธองค์ตรัสสอนไว้ดีแล้วให้มาก..ท่านย่อมทราบเหตุผลของการกระทำทั้งที่ดีหรือแปลกๆได้ตามจริง ไม่ต้องไปถามใครๆ ...ทั้งสามารถเจริญกรุณาแก่ผู้ที่บันเทิงในการทับถมตนด้วยความไม่รู้ ที่จะมีผลให้หมดโอกาสจะหลุดรอดออกมาได้จากความไม่รู้...แม้ได้เกิดในแถบถิ่นที่มีพระพุทธศาสนา...ที่สอนให้คนมีปัญญารู้สรรพสิ่ง"ตามความจริงแท้"ในธรรมชาติ

เมื่อท่านจขกท. ได้ความรู้ที่ถูกตรงจากพระธรรมของพระพุทธเจ้าแล้ว ย่อมสามารถชี้แจงแนะนำแก่ผู้ไม่รู้ได้ แม้นี้ย่อมเป็นมหากุศลยิ่งนัก เพราะเป็นการให้ธรรมะเป็นทาน เลิศกว่าทานทั้งปวง...

เมื่อท่านเจริญกัลยาณธรรม ให้ธรรมะที่ถูกตรงได้ ย่อมสั่งสมสันดานที่จะยินดีพอใจในธรรมะที่ถูกแท้ ไม่หลงเข้าพงรกของธรรมะแปลกปลอมหรือคำสอนที่ไม่เป็นจริง...และไม่พอใจเพียงเพราะมีศรัทธาในอาจารย์โดยไม่คิดจะตรวจสอบความถูกต้องอะไรๆ เป็นต้น...ท่านย่อมได้ชื่อว่า เป็นผู้มี"ปุพเพกตปุญตา" คือบุญทำไว้ดีแล้วในกาลก่อน เพื่อที่จะได้พบพระพุทธศาสนาอีกในอนาคต ย่อมสามารถทำกิจเพื่อพ้นวัฏฏะได้ในที่สุด ...

ส่วนผู้ที่กระทำย่ำยีต่อพระพุทธศาสนานั้น แม้จะได้พบพระธรรมของพระพุทธเจ้า ก็จะไม่ถือสาระอะไรได้..บาปกรรมนั้นย่อมปิดกั้นขวางปัญญาแกชนเหล่านั้น เพราะเคยขัดขวางปัญญาชาวบ้านมาจนชำนาญ...เหตุแลผลย่อมสอดคล้องกันดังนี้ จึงควรระวังสังวร ศึกษาพระธรรมให้ดี...

ขอให้เจริญในธรรมและอนุโมทนาในทานทั้งหลายที่ท่านจขกท.เพียรทำอยู่

 

ดิฉันขออนุญาติออกความเห็นตามตรงว่า ชาวพุทธบริษัทไม่ค่อยฉลาดในการทำทาน หมั่นเพียรแต่ถวายวัตถุทานแม้จะเป็นองค์พระพุทธรูปที่มีคุณค่าทางจิตใจ แต่ทำไมข่าวอาชญากรรมหรือคนยากไร้ยังมีอยู่ให้เห็นรายวัน

ขอโยงประเด็น ชีวิตดิฉันตอนนี้ต่างจากแต่ก่อนมากเพราะมีความสุขกับการที่ มีนิสัยจาคสัมปทา คือการทำทานเราต้องพร้อมเสมอตลอดเวลา เพราะผู้ขออาจเป็นใครก้อได้ ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นพระสงฆ์ และบางครั้งเราจะรู้ว่าเรายังหวงของ แต่เราต้องสละ เพราะมีคนมาชอบมาขอ (คนที่ตลาดชอบสร้อยข้อมือ คนที่ตลาดมาแย่งของแจกจากมือ) คือการทำทานต้องพร้อมสละออกทุกเมื่อ ไม่ใช่ว่าวัดกันตรงที่ต้องเข้าไปถวายพระพุทธรูปที่วัดเท่านั้น เมื่อบ่ายดิฉันซื้อทาโกะยากิมา35บ. จากห้างกำลังเดินกลับบ้าน ด้วยจาคสัมปทา ความถึงพร้อมด้วยการบริจาค ดิฉันเห็นคนเก็บของเก่าขายเป็นลุงแก่ๆ ดิฉันต้องสละให้ทันที เรื่องนี้เป็นความรู้สึกที่ละเอียดอ่อน ต้องหมั่นสร้างนิสัยนี้อยู่ตลอด วันนึงพบหลวงตาบิณฑบาตเดินสวนมา ซาลาเปาที่ซื้อจากเซเว่นจะนำไปฝากคุณพ่อ แต่ความคิดตัดสินใจไวว่าคุณพ่อมีกับข้าวเยอะแล้ว และพระท่านอาจนำอาหารไปให้คนยากไร้ในชุมชนแถววัดก้อเป็นได้ เลยนิมนต์และสละซาลาเปาลูกนั้น

เมื่อก่อนดิฉันใส่บาตรเพราะถูกปลูกฝังมา แต่พอศึกษาธรรมะก้อเข้าใจการทำบุญกุศลได้ลึกซึ้งขึ้น

เพียงแค่มีใครสักคนในโลกแผ่เมตตาอัปปมัญญา ดิฉันว่าจะมีประโยชน์กับทุกภพภูมิและมีอานิสงค์มากกว่าการถวายพระพุทธรูป

ยกเว้นกรณีชำระหนี้สงฆ์ *** แต่ก้อสามารถหยอดตู้ได้นี่คะ

ดิฉันไม่มีเจตนาจะบอกว่าพระพุทธรูปเป็นเพียงวัตถุนะคะ เพราะพระภิกษุเองควรมีการบริหารจัดการสิ่งที่โยมนำมาถวายด้วย ต้องฉลาดในการจัดการด้วย เพราะที่บ้านดิฉันเคยจัดงานบุญตักบาตรข้าวสารอาหารแห้ง ท่านก้อไปให้วางไว้ในโรงเรียนโดยไม่มีใครจัดการ คนที่นั่นก้อบอกว่าให้เราเอากลับมากิน แต่เราเป็นคนทำบุญนะคะ ไม่ใช่คนยากไร้ เรานำของมาส่ง แล้วทำไมยังจะแบ่งให้เราเอากลับมาอีก สิ่งของที่ทางหมู่บ้านทำบุญมีมากมายเกินความจำเป็นของทางวัด

สังคมไทยน่าจะปลูกฝังการขัดเกลาจิตใจเป็นหลัก เลิกงมงายกับการเชื่อโชคลาง สะเดาะเคาระห์สักที ทำสังฆทานครั้งเดียวเจ้ากรรมนายเวรจะอโหสิเลยทันทีหรอคะ และถ้าไม่เปลี่ยนตัวเอง อะไรก้อคงดีขึ้นมาไม่ได้หรอกค่ะ

 

/||\ /||\ /||\

 

พระพุทธรูปไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ที่ชาวบ้านถวายมาล้วนมีความสำคัญ ทางวัดควรเก็บรวบรวมเอาไว้ให้ดีเพื่อรอบรรจุในพระเจดีย์หรือในองค์พระใหญ่

 

ไม่เกี่ยวกับเรา ไม่ต้องไปยุ่งคับ
ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นคับ
ทำตัวเราเองให้ดีพอแล้วคับ
ทำศีลของเราให้ครบ ทำบุญอะไรของเราไป

ไม่ใช่แค่ที่นี้ที่เดียว ที่อื่นก็มี

การที่เรามีศีล มีอะไร ทำตามคำสอนพระพุุทธเจ้า
ก็เท่ากับเป็นการบำรุงศาสนาแล้วคับ
เราทำกับเรื่องยาก ๆพวกนี้ไม่ได้ เราก็บำรุงศาสนาด้วยวิธีนี้ดีกว่า
คือเป็นผู้ปฏิบัติ
ทำง่าย และสบายใจ คับ

คนเราตัวเล็กนิดเดียวเองคับ
โลกใบใหญ่
ทุกอย่างก็ดำเนินไปตามเรื่องของมัน
เราสนใจ ในส่วนที่เราสบายใจดีกว่า