ตรรกะ คนสมัยใหม่ ในความเห็นเรื่องบาปบุญ กลายเป็นเรื่องของคนโง่หรอครับ?

ขอบคุณสำหรับคำชี้เเนะครับ

เเละต้องขออภัยทุกท่านที่ต้องรบกวน เนื่องจากผมค่อนข้างที่เต็มไปด้วยความไม่รู้เเละสงสัย

เเละวันข้างหน้าถ้ายังไม่ถึงกาลกริยาตาย คงได้มีปุจฉา กันเรื่อยๆครับ

 

สังเกตเข้ามาเลย

แม้นจะเป็น ธรรม

ความพอใจในธรรม แม้นนี้ก็เป็น เวทนา (พอใจ) โดยมี ธรรม เป็น ผัสสะ

เพราะ ความพอใจในธรรม แล้วไม่ได้กำหนดรู้ คุณ และ โทษ ทำให้เกิด อุปทาน

พออุปทานในธรรมรำงับ ตรงนี้ ให้รีบยกดูเลย เราจะเรียก "อุปกิเลส"

พอมี อุปกิเลส ความ ฝุ้งซ่าน สงสัย มันก็ อาศัย ย่ำยี จิตของเรา

ดังนั้น เวลาฟังธรรม ปฏิบัติธรรม รู้ธรรม แจ้งธรรม ให้ ยก ความพอใจ ที่เกิดขึ้น นั้นด้วย

 

พอความพอใจในธรรม ดับ


จิตเรา ก็ สงบ รำงับ สังเกตเข้ามา


เชื่อไหมว่า หากเรา อาศัย จังหวะนี้ ยกจิต ยกสิกขาบทได้

คนในพันธทิพย์เหล่านั้น เขาจะได้กระแสธรรมไปหล่อเลี้ยงจิต
ให้สนใจ ใส่ใจ ที่จะ มาเสวนาธรรม

เขามา ก็เพราะ หิว

แต่เพราะว่า เขายังกำหนดรู้ทุกข ไม่ถูก เขาเลยคลาดธรรม

แต่ถ้าเรา กำหนดรู้ทุกขถูก เขาจะมี เชื้อ มีตัวอย่าง ในการ เอ๊ะ [ เป็นเรื่อง ธรรมฤทธิ์ ผู้หมุนคือ พระศาสดา มีเจ้าของกระทู้เป็นสื่อ ]

เรียกว่า เขาจะกำหนดรู้ ความพอใจในการแย้ง ซึ่งมันก็ เกิดดับ เหมือนที่
คุณเจ้าของวกระทู้ จะยก สิกขาได้ เหมือนกัน เป๊ะ ไม่มีรอยอื่น ต่าง
กันที่สัญญา(กุศลบ้าง อกุศลบ้าง อัพยากตาบ้าง)



" อย่าดูเบา การนิ่งเฉย ของพระอริยะ "






.

 

หมายถึง ปิติ หลังจากการ ใด้รู้ในข้อธรรมที่ไม่เคยได้รู้จากการ ปฏิบัติ

หรือ ฟัง อ่าน พิจารณาจนข้อธรรมเเตก รึเปล่าครับ

พอปิติในธรรมจางคลาย ก็จะมีความรุ่มร้อนขึ้นมาในกรณีของ ผมนนะครับ

เเละใน คำว่า ยกที่นี่ ผมยังไมเข้าใจในบัญญัติ ศัพท์ครับ

คือวางอุเบกขา หรือดู หรือ กำหนดรู้ หรือ พิจารณาต่อ ครับ

 

ปิติ ที่เรามักได้ยิน มักจะเป็นเรื่อง อาการโลดโผน


ปิติ อันเกิดจาก การกำหนดรู้ทุกขสัจจ จะเป็น ปิติในโพชฌงค์
จะมี รสเพียงแค่ให้เห็นว่า เป็นปัจจัยในการ สงบ และ พอสงบ
ก็เป็นปัจจัยกลับให้เกิด ปิติ

ดังนั้น

พอความพอใจในการตั้งกระทู้นี้ คุณจบ

มันจบ เพราะ ความพอใจมันหมด ปัจจัย ( เกิดขึ้นครั้งแรก ตอนตั้งกระทู้
ตั้งอยู่ ขณะที่เสวนาย้อนแย้ง ดับไป ขณะที่กำลังกล่าว ลา )

หากกำหนดรู้ ความพอใจในธรรม ที่เป็นเหตุให้ตั้งกระทุ้ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป

ภพของนักเสวนาก็หมด จบลง

การดับไปของ ภพ ก็อาศัยเห็น ความพอใจในธรรม นั้นดับ

หากยกสิกขาได้ ความสงบรำงับ จะกลายเป็น ธรรมวิจัยยะ


สติจะบริสุทธิ เมื่อ มีอุเบกขา และ มีการ แลอยู่ ( อุเบกขาก็เกิดดับ)

สัมปชัญญะ การเห็นว่าตน ยกสิกขาได้หรือไม่ได้ จะอยู่ที่ เห็น สติ ก็ดับด้วย
ไม่ใช่ อุเบกขาดับอย่างเดียว สติจะต้องดับไปตามอุเบกขาที่ดับลงด้วย

ตามเห็นตามความเป็นจริงแบบนี้ จะค่อยๆ รู้เองว่า ศาสนา คืออะไร

การปฏิบัตธรรมคืออะไร


การเสวนาธรรมตามกาล เป็นมงคล เป็นอย่างไร

การเสวนาธรรมตลอดกาล เป็น อัปมงคล เป็นอย่างไร

 

คนเราถ้ามีปัญญา ไปอยู่ที่ไหนก้ใช้ปัญญาหาเหตุ หาผลได้ ว่ามัน เท็จ จริง ถูก ผิด ประการใด เป็นประโยชน์ไหม แต่ถ้าคิดไม่เป็นเลย ก้จะเหมือนแค่เด็กเกรียนคนนึง(คนสมัยใหม่บางคน)ในเว็บดังที่คิดว่ารู้แล้ว เก่งแล้วที่ถูกหยิบยกเป็นตัวอย่าง ทำให้ผู้รู้คนอื่นมาอ่านเจอแล้วหัวเราะเยาะเอาว่า ที่โพสท์แบบนี้คือมันคิดได้แค่นี้เองหรอ?
นี่หรือชาวพุทธ หรือ นี่หรอเยาวชนของชาติ?!ช่างไม่เข้าใจหลักคำสอนในศาสนาตัวเองบ้างเลย สมเด็จพระญาณสังวรฯ ท่านเคยกล่าวว่าเกิดเป็นชาวพุทธ ไม่ทำหน้าที่ หรือไม่สนใจในหลักคำสอนและหลักปฏิบัติโดยเฉพาะเรื่อง
คุณของพระพุทธเจ้า กฏแห่งกรรม บุญและบาป โลกนี้ โลกหน้า
จัดว่า เป็น "โมฆะบุรุษ" โดยแท้

 

ธรรมะในใจลุงกล้วยไข่นี่ถึงขั้นดีนะ แต่เขียนหนังสือ
ไม่ค่อยเก่งจึงถ่ายทอดออกมาแล้วไม่ค่อยให้สาระกับ
ใครๆ ได้เท่าที่ควรแต่ก็ชอบขีดเขียนไปเหมือนเสพติด
การโพสต์โปรดให้ความเมตตา

 

เอาน้ำสะอาด ใส่แก้วดื่ม กับเอาน้ำสกปรก ใส่แก้วแล้วดื่ม
ผลลัพธ์ที่ได้จากการดื่มน้ำก็ขึ้นอยู่กับน้ำที่ใส่
เอาน้ำดีใส่ ดื่มไป ก็มีประโยชน์
เอาน้ำไม่ดีใส่ ดื่มไป ก็มีแต่โทษ
น้ำดีน้ำเสีย ก็เปรียบเสมือนกรรมดีกรรมชั่ว
ผลจากการดื่มน้ำ ก็คือผลที่เกิดจากกรรมดีกรรมชั่ว
มันเป็นเรื่องของเหตุของผลที่มันเป็นเหตุเป็นผลที่ชัดเจน
ใครจะบอกว่าการดื่มน้ำดีน้ำสะอาด จะได้ผลไม่ดี
ดื่มน้ำสกปรกสิ ถึงจะได้ผลดี
นั่นมันก็อยู่ที่ความสามารถในการพิจารณาของเขา
ถ้าเขาพิจารณาได้ เขาก็รู้เอง ว่าทุกอย่างล้วนเกิดแต่เหตุ
เหตุดี ผลก็ดี เหตุไม่ดี ผลก็ไม่ดี
กระดกน้ำสกปรกเข้าปากไป 1 แก้ว
ตราบใดที่อาการที่เกิดจากการดื่มน้ำสกปรกเข้าไปมันยังไม่ออก
เขาก็ว่าไหนล่ะ ผลไม่ดีที่เกิดจากเหตุไม่ดีน่ะอยู่ไหน ไม่เห็นมันจะมีอะไรเลย
เขาก็ว่าไปอย่างนั้น
จนเมื่อผลมันออกนั่นแหละ เขาถึงจะรู้จะตระหนักจริง
ว่าอ้อ...แท้ที่จริงแล้ว ผลมันเป็นไปตามเหตุจริงๆ
เหตุดี ผลก็ดี เหตุไม่ดี ผลก็ไม่ดี
มันเป็นอย่างนั้น อย่างที่ท่านผู้เจริญทั้งหลายเขาสอนไว้จริงๆ

 

การจะสอนใครเราต้องดูความพร้อมของผู้รับ
สิ่งที่แรกที่เราจะต้องรู้คือเราเป็นเพียงแค่ผู้ชี้ทาง
เขาจะเชื่อหรือไม่พยามเชื่อก็แล้วแต่ตัวเขาเองที่จะ
ตัดสินใจ

 

ท่านผุ้เจริญ ท่านกล่าวมากกว่า เหตุผล น้ำดี น้ำไม่ดี

ท่านผู้เจริญท่านกล่าวถึงปัญญา น้ำดี ก้พิจารณาให้เหนว่า เปนน้ำไม่ดี

น้ำไม่ดี ท่านพิจารณาให้เหนเปนน้ำดี ได้

พิจารณากลับไป กลับมา จนเหนือ เหตุผล เหนือโลก

ไม่ติดข้องอยู่ในบัญัญัติ น้ำดี น้ำไม่ดี

ทำให้ พิจารณาทั้งน้ำดี และน้ำไม่ดี คือ ยิ่งกว่าน้ำดี

คืออาสัยพิจารณาน้ำดี และน้ำไม่ดี อันผุ้เจริญไม่จริง
จักอาสัยยกวาทะ ทำโวหารว่ารุ้จักทั่วถึง จนพบหนทาง
ที่ผู้เปนบัณฑิต ไม่ข้องอยู่

อาสัยพิจารณาน้ำทั้งสอง จน พ้นการติดข้อง

จึงเรียกว่า รุ้น้ำดีอันยิ่ง ไม่หวลกลับไปติดน้ำดี น้ำไม่ดี อันเปนเรื่องของอุปาธิ การอุบัติของโลก

 

การกล่าวธรรม พระพุทธองค์แนะให้ กล่าวแต่ทุกข์
การละเหตแห่งทุกข์

เมื่อเขาสดับ แม้นปฏิเสธด้วยปาก

แต่จิต จะไม่สามารถทัดทาน ธรรมจักร ได้

เขาจะสนใจ เงี่ยโสตสดับ แม้นปากจะปฏิเสธ

ขันธ์5 เปนทุกข์
วิญญานขันธ์ เปนทุกข์
ดับผัสสะ นามรูป ปัจจัยการของ วิญญานได้ จึงสงบ รำงับ
ไม่มีสัตว์ ตัวตน บุคคล เรา เขา

 

การนมสิการธรรม โยนิโสมนสิการ เปน อนัตตา

จะบังคับให้ จิตอวิชชา ไม่ทำโวหารให้เคลื่อน
คลาดจาก โยนิโสมนสิการไม่ได้ หากยังไม่รุ้จัก
การอบรมจิต ที่ถุกต้อง

ก้ต้องอาสัย น้ำที่เขาสรรเสริญว่าดี ดื่ม ดื่ม อีกแก้ว เมาธรรม

 

ถ้าไม่ติดข้องอยู่ในบัญญัติแล้ว แล้วจะปิ๊นาว่าเป็นน้ำดี น้ำไม่ดี ซึ่งเป็นเรื่องของบัญญัติทำมะเขือหอยอะไร

 

น้ำดี ก็ต้องพิจารณาแยกแยะตามบัญญัติให้ออกว่าเป็นน้ำดี
น้ำไม่ดี ก็ต้องพิจารณาแยกแยะตามบัญญัติให้ออกว่าเป็นน้ำไม่ดี
จะพิจารณาน้ำดี ว่าเป็นน้ำไม่ดี
พิจารณาน้ำไม่ดี ว่าเป็นน้ำดี
พิจารณาบัญญัติผิดเพี้ยนอย่างนี้ เราจะกล่าวได้ว่าเป็นปัญญาได้อย่างไร

 

แล้วเหตุใด ท่านจึงยังข้องอยู่ พิจารณาอยู่ ในน้ำดี น้ำไม่ดี ที่ท่านว่านี้อยู่หรือ

 

งั้นก้ไปเอา น้ำกลั่น มากิน

 

ซึ่งท่านพิจารณาอย่างดีแล้ว ว่ามันสะอาดพอ ที่จะเอามากินอย่างนั้นใช่ไหม??

 

เป่า จะบอกว่า หากมะนุด ไปเอาน้ำกลั่นมากิน

ฝาหรั่งเขาว่า จะเปนโทษ แก่ร่างกาย

 

มันเป็นเรื่องของการเวลาและกระแสความเป็นไปไม่ใช่ความจริงที่ใช้เป็นเป้าหมายของการมีชีวิตหรือการเกิดและตายลงโดยธรรมชาติ คนเราเกิดมาย่อมมีเวลาเท่าที่เรามีเท่านั้นจะรู้หรือไม่รู้อย่างไรก็ไม่ควรประมาท นั่นแหละจึงเรียกว่าเรียนรู้หรือได้เรียนรู้เพราะรสของความลุ่มหลงในสิ่งใดแล้วทำให้หลายสิ่งแปรเปลี่ยนไป และนั่นก็คือความจริงเช่นเดียวกัน

 

การเกิดบัญญัติก็เป็นเรื่องเท่าที่ทราบมันธรรมดาสำหรับคนทั่วไปแต่ไม่ธรรมดาสำหรับผู้สัมผัสด้วยใจจริงๆแล้วทราบ หลายสิ่งเป็นเรื่องเหลือเชื่อแต่ไม่มีสักสิ่งเดียวที่เป็นไปไม่ได้ แม้กระทั่งการอาศัยความรู้ในเรื่องกฎเกณฑ์ของกรรมมาใช้เป็นเชิงธุระกิจเพื่อดำรงไว้เพียงควาใลุ่มหลงที่ตนมี ก็เท่านั้น