ผู้มีปรกติอยู่ผู้เดียว

[๖๗] ดูกรมิคชาละ รูปที่จะพึงรู้แจ้งด้วยจักษุ อันน่าปรารถนา น่าใคร่
น่าพอใจ ให้เกิดความรัก ชักให้ใคร่ ชวนให้กำหนัด มีอยู่ ถ้าภิกษุไม่ยินดี
ไม่กล่าวสรรเสริญ ไม่หมกมุ่นรูปนั้น เมื่อเธอไม่ยินดี ไม่กล่าวสรรเสริญ ไม่
หมกมุ่นรูปนั้นอยู่ ความเพลิดเพลินย่อมดับ เมื่อไม่มีความเพลิดเพลิน ก็ไม่มี
ความกำหนัด เมื่อไม่มีความกำหนัด ก็ไม่มีความเกี่ยวข้อง

ดูกรมิคชาละ ภิกษุ
ผู้ไม่ประกอบด้วยความเพลิดเพลินและความเกี่ยวข้อง เราเรียกว่ามีปรกติอยู่ผู้เดียว
ฯลฯ ธรรมารมณ์ที่จะพึงรู้แจ้งด้วยใจ อันน่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ ให้
เกิดความรัก ชักให้ใคร่ ชวนให้กำหนัด มีอยู่ ถ้าภิกษุไม่ยินดี ไม่กล่าวสรรเสริญ
ไม่หมกมุ่นธรรมารมณ์นั้นอยู่ เมื่อเธอไม่ยินดี ไม่กล่าวสรรเสริญ ไม่หมกมุ่น
ธรรมารมณ์นั้น ความเพลิดเพลินก็ดับ เมื่อไม่มีความเพลิดเพลิน ก็ไม่มีความ
กำหนัดกล้า เมื่อไม่มีความกำหนัดกล้า ก็ไม่มีความเกี่ยวข้อง

ดูกรมิคชาละ ภิกษุ
ผู้ไม่ประกอบด้วยความเพลิดเพลินและความเกี่ยวข้อง เราเรียกว่า มีปรกติอยู่
ผู้เดียว ดูกรมิคชาละ ภิกษุผู้มีปรกติอยู่ด้วยอาการอย่างนี้ แม้จะอยู่ปะปนกับภิกษุ
ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา พระราชา มหาอำมาตย์ของพระราชา เดียรถีย์ สาวก
ของเดียรถีย์ ในที่สุดบ้านก็จริง ถึงอย่างนั้น ก็ยังเรียกว่า มีปรกติอยู่ผู้เดียว

ดูกร​ มิคชาละ
เราเรียกผู้มีปรกติอยู่ด้วยอาการอย่างนี้ว่า มีปรกติอยู่ผู้เดียว ข้อนั้น
เพราะเหตุไร เพราะตัณหาซึ่งเป็นเพื่อน ๒ เธอละได้แล้ว เพราะเหตุนั้นจึงเรียกว่า
มีปรกติอยู่ผู้เดียว ฯ


ที่มา​ มิคชาลสูตร

 

ปกติอยู่กับชิวาวา ๓ ตัว
พื้นบ้านอีก ๒ ตัว คนในบ้าน
หามาทิ้งไว้ให้เลี้ยงดู
รู้สึกว่าวุ่นกายแต่ใจไม่วุ่นเท่าไร
และรู้สึกรักน้องหมาทุกตัว....แบ่งปันเวลาอุ้มให้
เท่าเทียมกัน...ให้อาหารในปริมาณเหมาะกับน.น.ตัว
ที่พักผ่อนนอนหลับดูแลสะอาดค่อนข้างดี
เวลามีคนกลับมาบ้านในวันหยุดรู้สึกเหนื่อยและเป็นภาระ
ทั้งกายและใจ เพราะต้องเพิ่มเวลาให้กับการเตรียมกินเตรียมอยู่ให้กับคนที่มีความต้องการหลากหลาย หลากเรื่อง
อย่างเดียวอย่างเดิมก็มีบ่น แต่น้องกมาไม่เยอะไม่เลือก
ไม่บ่น
เหมือนน้องหมาวางใจในความกรุณาของเราแบบเบ็ดเสร็จ
ส่วนน้องคนนี่เรื่องมากหลากหลายไม่มีจบง่ายๆ

รวมความว่าอยู่คนเดียวสงบที่สุดจริงๆ อยู่กับน้องหมา
วุ่นกายวุ่นใจบ้างนิดหน่อย
ส่วนก่รอยู่กับคนเรื่องยาวเล่าไม่หมดจริงๆ ครับ

 

วิเวก​ 3

วิเวก หมายถึง การสงัดจากอกุศลธรรม ได้แก่ กายวิเวก (สงัดกาย) คือ ความสงัดของกาย หมายถึง การไม่คลุกคลีกับหมู่คณะด้วยอกุศล บางนัย ได้แก่ อัธยาศัยในการออกจากกาม

จิตวิเวก (สงัดจิต) คือ ความสงัดของจิต หมายถึง ไม่คลุกคลีติดพันด้วยอกุศลจิต ได้แก่ สมาบัติ ๘, ฌานจิตขั้นต่าง ๆ หรือแม้ขณะที่รู้ความจริงของสภาพธรรมนั้น ก็เป็นจิตวิเวก

อุปธิวิเวก (สงัดจากอุปธิ)

อุปธิ นี้ได้แก่ สภาพที่ทรงไว้ซึ่งทุกข์ ทั้ง ๔ คือ กิเลส ขันธ์ กาม และ เจตนา ซึ่งไม่พ้นไปจากสภาพธรรมที่เป็นสังขารธรรมทั้งหมด

อุปธิวิเวก หมายถึง พระนิพพาน ซึ่งเป็นสภาพธรรมที่สงัดจากสิ่งที่เป็นไปในทุกข์ สงัดจากสิ่งที่เป็นไปในกิเลส,

อุปธิวิเวก เป็นความสงัดจากสังขารธรรม สงัดจากกิเลส แม้ว่าชอบอยู่คนเดียว แต่อกุศลมากมายก็ไม่ใช่กายวิเวก แต่ขณะที่กายกำลังปะปนอยู่กับหมู่ คณะ บริษัท แต่จิตกำลังรู้ลักษณะสภาพธรรม ก็เป็นขณะที่ทั้งกายวิเวก และ จิตวิเวก ได้