กรรมจากการหาปลา

เรื่องนี้เป็นเรื่องของท่านยายนะครับ ท่านยายของผมเสียไปได้สักพักใหญ่แล้ว พอดีช่วงนี้พอมีเวลาว่างก็เลยเอามาเล่าสู่กันฟัง

ท่านยายของผมเสียตอนอายุ 98 ปี เกือบ 99 เป็นคนแข็งแรงมาตลอดชีวิต แต่พอแก่ตัวลงก็ไปลื่นล้มหลังบ้าน 2-3 ครั้ง
เนื่องจากลานซักล้างหลังบ้านเป็นปูนขัดมัน เวลาเปียกจะออกลื่นๆนิดๆ
คนแก่ทรงตัวไม่ค่อยดี กระดูกก็ไม่ค่อยดีด้วย ลื่นล้มทีสองทีก็ ติดเตียง ถึงกับเดินไม่ได้กันไปเลยทีเดียว

ใครมีผู้เฒ่าผู้แก่ในบ้าน ก็ระวังเรื่องลื่นล้มกันด้วยนะครับ ความสามารถในการฟื้นตัวของคนแก่ไม่เหมือนกับคนหนุ่มสาว
ล้มทีเดียว ชีวิตอาจเปลี่ยนไปเลย

ทีนี้ พอท่านยายป่วยติดติดเตียงขึ้นมา มันก็จะมีค่าพยาบาล ค่ากายภาพบำบัด ค่าผ้าอ้อมผู้ใหญ่ ค่ายา ค่าโน่น นี่ นั่น สารพัด ที่เดินตามความเจ็บป่วยมาเป็นขบวน
โชคดีที่ท่านน้าคนนึง เป็นพยาบาลในโรงพยาบาลของรัฐแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ค่ารักษา ค่ายา ค่าอุปกรณ์หลายอย่างก็เบิกได้ ไม่ต้องเสียตังค์ แต่ไอ้ที่ต้องเสีย ก็ยังหนักอยู่ดี

ช่วงปีสุดท้าย ท่านยายมีอาการเหมือนจะหยุดหายใจ ต้องตามหมอตามรถพยาบาล มาเอาไปนอนโรงพยาบาลหลายครั้ง ค่าใช้จ่ายหลายอย่างเบิกไม่ได้
เรื่องก็มาตกหนักอยู่ที่ผม หันซ้ายหันขวา ไม่รู้จะเอาเงินจากไหน ก็มาลงที่ผมนี่แหละ
สุดท้าย ก็คุยกันว่า เรียกรถพยาบาลบ่อยไม่ไหว ถ้าเรียกไม่ทันอาจจะตายซะก่อนถึงมือหมอ ก็เลยตกลงกันว่าจะให้ท่านยายย้ายเข้าไปอยู่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ แบบถาวรซะเลย ลูกหลานก็ผลัดกันไปเยี่ยม

ทีแรกก็นึกว่าเรื่องจะจบ แต่ไม่จบ
เวลาอยู่ในโรงพยาบาลก็มีค่าใช้จ่ายหลายอย่าง ซึ่งสวัสดิการของท่านน้าไม่ครอบคลุม ต้องจ่ายเองอยู่ดี หักลบกลบหนี้กันแล้วก็ไม่ได้ต่างกับอยู่จันทบุรีเท่าไรนัก
ดีตรงที่ว่าอยู่ใกล้หมอ ใกล้พยาบาลตลอดเวลา ตอนเปลี่ยนผ้าอ้อมตอนทำความสะอาดร่างกาย ก็จ้างพยาบาลทำได้ไม่ต้องทำเอง

สภาพผมในตอนนั้น ก็เหมือนตู้ ATM เดินได้ เดี๋ยวก็หมื่น เดี๋ยวก็สองหมื่น นั่งมองตัวเลขในบัญชีตัวเองแล้วก็เครียดทุกที จะไม่ให้ก็ไม่ได้
จนวันหนึ่งพอเอาเงินให้ท่านน้าแล้ว ก็ออกมานั่งสงบอารมณ์ด้านนอกห้องผู้ป่วย แล้วก็แอบนั่งน้อยใจเล็กๆว่า
ท่านยายมีลูกสองคน ลูกทั้งสองคนก็คือท่านน้าทั้งสอง ทำหน้าที่ดูแลตอนเจ็บป่วย ก็สมควรอยู่หรอก
ท่านยายมีหลานทั้งหมดหกคน ทำไมมีเราคนเดียวที่มานั่งจ่ายเงินโครมๆอยู่แบบนี้
หลานคนอื่นๆที่มีเงินมากกว่าเรา ฐานะดีกว่าเรา ก็ไม่เห็นมีใครต้องมานั่งจ่ายเงินแบบนี้เลย

 

พอรู้ตัวว่าเริ่มไม่สบอารมณ์ ก็เอาสติตามลมหายใจเพื่อลดความเครียดลง
ก็ปรากฏว่า อยู่ดีๆก็เหมือนกับว่าตัวเองหลุดเข้าไปในโรงหนัง
ภาพที่เห็นคือ ผมกับท่านน้าทั้งสองเคยเกิดเป็นพี่น้องกัน อยู่ในบ้านไม้ชั้นเดียวโทรมๆ เหมือนบ้านตามบ้านนอกในภาพยนต์สมัยก่อน
แล้วก็เห็นแม่ของพวกเราในชาตินั้น ซึ่งก็คือท่านยายในชาตินี้เดินเข้าบ้านมา ในมือถือห่วงไม้หวายที่ร้อยทะลุเหงือกปลาไว้ประมาณสี่ห้าตัว
พวกเราสามคนเป็นเด็กตัวกระเปี๊ยก เห็นท่านยายถือปลาขึ้นมาจากหนองน้ำหน้าบ้าน ก็ดีใจกันยกใหญ่ว่าวันนี้มีของอร่อยกินกันแล้ว

ส่วนตัวเข้าใจว่า อาชีพที่บ้านในสมัยนั้นไม่ได้มีอาชีพหาปลา น่าจะทำอาชีพอื่นแต่ไม่มั่นใจว่าอะไร
มองไปทางด้านหน้าบ้านไกลๆ เห็นเหมือนเป็นบึงหรืออาจจะเป็นแอ่งน้ำตื้นๆ
เป็นลักษณะเหมือนพื้นที่ที่มีน้ำขัง เฉพาะเวลาหน้าฝน
ประมาณว่าพอฝนตก น้ำก็ขัง ปลาก็มาจากไหนก็ไม่รู้ ชาวบ้านก็ไปจับมากินกัน
ท่านยาย ซึ่งก็คือท่านแม่ในสมัยนั้น ก็เอากับเขาด้วย จับได้แล้ว ก็ใช้ห่วงไม้หวายแทงเข้าที่เหงือกปลาทะลุออกมาทางปาก เพื่อให้สะดวกกับการหิ้วไปมา

เห็นปุ๊บก็เข้าใจได้ทันที ว่าทำไมหลานคนอื่นๆถึงไม่ต้องมาร่วมรับผิดชอบกับความเจ็บป่วยของท่านยาย
คนฆ่าปลาในชาตินั้น กลายเป็นคนป่วยติดเตียงในชาตินี้
เด็กๆที่ดีใจกันเนื้อเต้นว่าจะได้กินปลาในชาตินั้น ต้องมารับผิดชอบดูแลคนป่วยติดเตียงในชาตินี้

หันไปมองท่านยายบนเตียง ในคอมีหลอดให้อาหาร มีหลอดช่วยหายใจ มีหลอดดูดเสมหะเสียบคาไว้ตลอด
พูดก็ไม่ได้ มองดูก็รู้ว่ารำคาญ มองดูก็รู้ว่าเจ็บ แต่ทำอะไรไม่ได้
มือก็ถูกสวมปลอกพลาสติค และมัดกับขอบเตียงไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ไปดึงสารพัดสายที่เสียบไว้ออกมา

สุดท้าย ท่านยายเสียชีวิตเนื่องจากไตไม่ทำงาน โลหิตเป็นพิษ
ที่จริงหมอมาคุยว่า อยากให้คนไข้อยู่นานเท่าไรก็ได้ เทคโนโลยีที่มีสามารถรักษาร่างเอาไว้ไม่ให้ตาย
แต่พอถึงจุดจุดหนึ่ง ถึงคนไข้ไม่ตายแต่ก็ไม่รู้สึกตัวอยู่ดี
พร้อมกับชี้ให้ดูคนไข้เตียงข้างๆ นอนนิ่งๆ เป็นผัก ไม่เคยเห็นใครมาเยี่ยม
มีสายยางเส้นใหญ่เจาะทะลุเข้าไปในลำคอ มีเครื่องปั๊มป์ออกซิเจนเข้าไปในปอด มีสารอาหารฉีดให้เป็นระยะ
หมอบอกว่า ไม่ตายแน่นอน ถ้าเงินถึง...

พวกเรามองหน้ากันแล้วก็บอกหมอว่า รักษาเต็มที่แต่ไม่เอาแบบเตียงนั้น...

 

หลังจากตายท่านยายตายไป ผมก็ตั้งใจว่าจะทำบุญให้ท่านยายซักปีนึง
คือปรกติผมจะไปถวายสังฆทานทุกวันเสาร์ กับทุกวันอาทิตย์ วันละสองวัด เป็นประจำ แล้วก็อุทิศส่วนกุศลให้ ท่านแม่ กับอีกสารพัดท่าน
แต่ปีนั้นเน้นเจาะจงท่านยายเป็นหลัก

พอครบปี ถึงกำหนดจะเลิกทำบุญ จะไปเน้นทำบุญให้ท่านแม่เหมือนเดิม
(อธิบายนิดนึงนะครับ คือเวลาปัญญามันจะอ่อนขึ้นมา มันก็จะนึกอะไรไม่ออกแบบนี้แหละครับ
ที่จริงทำบุญเหมือนเดิม แล้วบวกชื่อท่านยายเข้าไปตอนอุทิศส่วนกุศลทุกครั้งก็จบแล้ว ไม่ต้องมานั่งกำหนดว่า จะทำบุญให้กี่ปี
ซึ่งตอนนี้ก็ทำอยู่)

พอคิดว่าครบปีแล้ว จะเลิกทำบุญให้ ก็เห็นท่านยายมาเยี่ยม ใส่ชุดเก่งลายลูกไม้กับผ้าถุงลายสวยมา
เห็นปุ๊บก็พูดกับตัวเองเบาๆปั๊บ ว่า เวรละ...!!!
คือท่านยายมาในสภาพคนแก่ อายุซัก 70-80 ปี เห็นจะได้ ผิวหน้าผ่องใสออกเครียดนิดๆ
มายืนมองหน้าเงียบๆ ทำท่าเหมือนอยากจะบ่นอะไรซักอย่างแล้วก็ไป 5555

คือ ถ้าเป็นเทวดา นางฟ้า กายทิพย์จะเป็นหนุ่มสาว ตลอดเวลา ไม่มีแก่
นี่แก่มาแต่ไกล แปลว่ามีปัญหาแน่
แล้วการเห็นของผม ถ้าเป็นผีทั่วไปรายละเอียดจะชัด ถ้าเป็นนางฟ้าจะไม่ค่อยชัด
นี่เห็นชัดกระทั่งลายผ้าถุง ลายลูกไม้ ถึงกับพาเครียดกันเลยทีเดียว
ตอนนี้ทำบุญให้ไม่หยุดนะครับ กะว่าทำให้จนทำไม่ไหวนั่นแหละ ทั้งท่านแม่ ท่านยาย กับอีกสารพัดท่าน

เข้าใจว่าตอนตายจิตอาจจะหมอง นึกถึงบุญไม่ออก ทั้งที่ทำบุญบ่อยนะครับ
แต่ความเจ็บปวดทรมาน แล้วก็เรื่องที่ลูกๆชอบมานั่งปรึกษากันข้างๆเตียงคนป่วยว่า
จะให้ตายแบบไหนดี เนี่ยมันคงบั่นทอนจิตใจเอาเรื่องอยู่
(อันนี้ไม่เข้าใจนะครับ ไปคุยกันไกลๆก็ได้ ทำไมต้องมาคุยใกล้ๆด้วย พาคนป่วยเครียดจริงๆ)

 

นี่ไม่ใช่เรื่องของคนที่มีอาชีพหาปลาเป็นหลักนะครับ ถ้าหาปลาเป็นหลักเนี่ย น่ากลัวว่าจะต้องนอนเป็นผัก ถูกเจาะคอเป็นเพื่อนกับเตียงข้างๆแหงม

เรื่องปลานี่ยังมีอีกนิดนะครับ คือคนที่ตกปลา อาจจะเป็นกีฬาเฉยๆ แต่ไม่ได้ฆ่าก็ได้นะครับ
ตอนดึงเบ็ดออก แล้วปากปลามันฉีก ต่อให้มันไม่ตาย เวลากรรมมันให้ผลนี่ ถึงกับปากโหว่ จมูกแหว่ง แต่เกิดกันทีเดียว
ส่วนคนที่ไปยินดี ไปเฮด้วยกัน ตอนตกปลา ก็ต้องไปรับเลี้ยง ไอ้คนที่เกิดมาปากโหว่จมูกแหว่งนั่นแหละ
ถ้าฆ่าด้วย ก็โดนหนักไปตามส่วนที่ทำนะครับ

เหมือนกันกับเรื่องเหล้า เรื่องเล่นยา
คนกินเหล้า ถ้าได้โอกาสเกิดเป็นคนใหม่ จะเกิดใหม่เป็นคนปัญญาอ่อน คนบ้า คนสติไม่ดี หรือเป็นคนมีปัญหาทางสมอง เบาหน่อยก็อาจจะแค่มึนๆคิดช้า คิดอะไรไม่ออก เป็นต้น
คนที่เชียร์ให้กิน คนที่บรรจงชงเหล้าให้ ก็ต้องไปรับเลี้ยงไอ้คนที่เกิดมามีปัญหาทางสมองเหมือนกัน
แล้วจะโดนกรรมบีบเอาไว้นะครับ ให้รัก ให้ทิ้งไม่ลง ให้อยู่ในสภาพที่ต้องทนเลี้ยงดูกันไปเรื่อยๆ

กลับมาเรื่องของท่านยายนิดนึง
ท่านยายผมไม่ได้หาปลาเป็นอาชีพนะครับ ทำเพราะบ้านจน นานๆจะมีโอกาสกินอะไรอร่อยๆซะที
ทำเพราะลูกๆชอบ ทำเพราะใครๆก็ทำกัน มองออกไปนี่เห็นชาวก็กำลังจับปลาอยู่ด้วยนะครับ
แปลว่ามันเป็นเป็นอะไรที่ใครๆก็ทำกัน

หมายความว่า เรื่องที่ผิดบาป มันคือเรื่องที่ทำลงไปแล้ว มันจะพาวิบากกรรมแย่ๆเข้ามาในชีวิตเรานะครับ
ไม่ได้หมายความว่า ทุกวันนี้ทุกคนตกปลากันเป็นเรื่องปรกติ กินเหล้าเข้าสังคมกันเป็นเรื่องปรกติ เราทำตามสังคมแล้วเราจะไม่บาป
ถ้ามันต้องลงนรกทั้งสังคมเนี่ย มันก็ลงได้นะครับ ไม่มีคำว่าเต็ม

พื้นที่ในนรกมันจะเกิดขึ้นเพื่อรองรับสัตว์นรกกันเฉพาะตัวเลยทีเดียว
สมมุติสัตว์นรกหนึ่งตนใช้พื้นที่ 1 ตารางเมตร (สมมุตินะครับ)
ถ้าสมมุติว่า กำลังจะมีสัตว์นรกอีกหนึ่งพันล้านตนต้องลงนรก พื้นที่มันจะขยายออกล่วงหน้าเลย หนึ่งพันล้านตารางเมตร เพื่อที่จะรองรับสัตว์นรกทั้งหมดเอาไว้
ทำผิดกันทั้งโลก มันก็ขยายตัวรองรับคนทั้งโลกเนี่ยแหละครับ ไม่มีเหงา ไม่มีรอคิวแน่นอน
ใครต้องโดนไฟ ไฟส่วนตัวก็ลุกโชนขึ้นมาตั้งกะยังไม่ตาย ใครต้องโดนกรด บ่อกรดก็ขยายตัวออกไปเป็นพื้นที่ส่วนตัวรอไว้ล่วงหน้า
ตายปุ๊บเข้าอยู่ได้เลย ไม่ต้องดาวน์

 

ฝากไว้นิดนะครับ
ทาน ศีล สมาธิ และบุญทุกบุญ ทำได้ก็ทำไว้เรื่อยๆอย่าให้ขาด
เรื่องทุกเรื่องที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านตรัสสอนเอาไว้แล้วว่าไม่ดี ไม่ควรทำ ก็อย่าไปทำ