กราบขอคำแนะนำจากหลวงพี่เล็กครับเรื่องการปรามาสครับ

ผมขอกราบเรียนถามหลวงพี่สัก3ข้อนะครับ 1 การปรามาสผมเป็นตลอดเลยครับ เห็นอะไรปรามาสไปหมด เสียๆหายๆเลยครับ ทั้งท้าทาย และขอในสิ่งที่ไม่ดี มีหมดครับ ผมไม่ได้ตั้งใจหรืออยากคิดแบบนั้นเลย ข่มมันก็ไม่อยู่ แต่ผมจำได้แบบไม่ชัดเจนเท่าไหร่ว่าว่าอ่านหรือฟังหลวงพ่อพระราชพรหมยาน หรือหลวงพี่เล็ก หรือหลวงพ่อจิตโต เทศว่าการปารมาสนั้นคือมาร เขามาแกล้งเรา เพราะว่าเราใกล้จะพ้นมือเขาแล้ว ว่าอย่าข่มความคิดที่มันแวบเข้ามานั้น ถึงข่มยังไงก็ข่มมันก็ไม่อยู่ ผมได้แต่ขอขมาในใจ หรือถ้าผมอยู่คนเดียวผมก็จะพูดแล้วไหว้หรือกราบขอขมา ผมติดแบบนี้มาปีกว่าแล้วครับ ผมจำสุภาษิตได้ว่า เจตนามัยหังภิขเว เจตนาเป็นตัวกรรม ถ้าผมไม่เจตนาไม่ผิด แต่ก็มีบางท่านบอกว่าไม่เจตนาก็ผิด ผมกลัวครับเพราะว่าแต่ท่านที่ปรามาสนั้น แล้วถ้าผมปล่อยมันปรามาสไปเลย แล้ว คิดว่ามันไม่ใช่ความคิดของผม แล้วผมจะบาปมั้ยครับ ผมพยายามจับลมหายใจเข้าออกแต่พอเผลอมันแว๊บเข้ามาอีกแล้วแล้วผมควรทำอย่างไรบ้างครับ 2การถือศีล5ครับ แต่ว่านานๆเดือนนึงจะมีเผลอพูดโกหกแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่ได้อยากโกหกสักครั้งหนึ่งครับ อย่างนี้ถือว่าผมทรงศีล5บริสุทธุิ์มั้ยครับ 3 เวลาที่ใครทำร้าย หรือมาด่าว่า มาใส่ร้ายคนในครอบครัวเราเช่นพ่อแม่เรา แล้วเรา ทำร้ายเขา ผิดมั้ยครับ เพราะว่ายิ่งยอมก็เหมือนพวกเขาได้ใจ ตัวผมเองนั้นใครด่าว่าก็ทนได้แล้วครับ แต่เวลามีใครมาด่าหรือหาเรื่องคนในครอบครัว เช่นพ่อหรือแม่เรานั้น ผมเข้าใจนะครับว่ามันเป็นกรรมของใครของมัน ผมยอมรับมันได้บ้างครับว่ามันเป็นธรรมดา ผมอยากเกิดมาเองก็ต้องโดนด่าเป็นธรรมดา แต่ก็อดสงสารท่านไม่ได้ว่าเราเป็นลูกท่าน เราช่วยท่านไม่ได้เลยเหรอ ได้แต่บอกท่านให้พยายามยอมรับมันเพราะเราคงเคยทำเขามา ผมจะตอบโต้เขาได้มั้ยครับ ผมควรทำอย่างไรดีครับเป็นความทุกข์มากเลยครับ ผมขอ ความกรุณาหลวงพี่ช่วยสงเคราะห์ตอบผมด้วยนะครับ ผมกลัวว่าเวลาผมตายแล้วจิตผมจะเศร้าหมองครับ เพราะความตายนั้นเกิดขึ้นได้ทุกเวลาครับ