กราบเชิญสายดูกาย ดูจิตโดยเฉพาะครับ

ยืนยันมาจากศาสดาฯ สายปทุม คลอง 10
อ่ะจิ่

 

ที่ พูด นี่ คือ เหนผม อยู่ในนั้น

หรือ มีคนอื่นเหนแล้วบอก

หรือ มี ความเปนทิพย์ใด จึงทราบ

 

เม้นท์นี้ลุงแมวเห็นสมควรโดนรุมสหบาทา
เพราะใช้ภาษาเด็กแว๊นซ์แกว่งปากหาเสี้ยน
รอนิด The show is coming soon.
รายการตื้บโชว์กำลังจะมา

 

งั้นจิ่
พุทธพจน์ที่อื่นๆ ผิดหมดปลอมหมด
เว้นแต่ ของแท้ที่ผลิตซ้ำในชื่อพุทธวะจน
โดยศาสดาแห่งปทุมคลอง
10 ที่เดียวเท่านั้น

 

บุญทำบาปแต่ง
กัมมุนา

คงต้องอยู่ที่น้องๆหนูๆ เมื่อฝึกแล้ว
สามารถแยกนมกับเมลามีนออกเองได้ฮับ

ไม่ต้องไปเชื่อคำใครโคสะนาชักชวน
คงมองเห้นประโยชน์ของนมแต่ส่วนเดียว
ส่วนข้อดีของเมลามีนก้เป้น พยานยืนยันได้ว่ามันปลอม. ทำให้เห้นนมแท้

 

ใช่ฮับ เมื่อปัญญาเกิด อวิชชาก็หายไปเอง
เมื่อสังขารไร้ราคา วิสังขารก็ปรากฎขึ้น
แก่ใจเองตามธรรมชาติ

 

มันมีประเด็นหนึ่งที่อาจจะหลงลืมหรือคาดไม่ถึงกันเลยก็ได้ครับ คือเรื่องของการเผลอหลงไปยึดกายใจตัวเองนี้เอง เชื่อในสิ่งที่มันปรุงแต่งทุกอย่าง ลืมรู้เท่าทันตรงนี้ (รู้ทัน = ละ)

ลองสังเกตดูครับ ถ้าไม่ยึดหรือทันการยึดขึ้นมา ก็จะไม่มีเรื่องที่ว่ารู้สึกเสียหน้า หน้าแหก อับอาย หรือว่าต้องรักษาหน้าอะไรกันเกิดขึ้น ตรงนี้สำคัญ

ตัวกายกับใจนี้ ก็คือรูปกับนาม ก็คือขันธ์ 5 ตัวเดียวกันหมด หลงขันธ์ 5 จึงเป็นเรื่องเดียวกันกับการหลงรูปนามกายใจ

ขันธ์ 5 มันปรุงกันสดๆอยู่ตลอดเวลาตามเหตุปัจจัย ถ้าเราไม่ทันตรงนี้ มันก็จะมีอร่อยหรือไม่อร่อยไปด้วย พอใจหรือไม่พอใจไปด้วย มันคือการที่เราเผลอไปยึดไปมีอุปาทานกับอาการของขันธ์ 5 จึงเกิดมีเราเป็นเราเป็นของของเราขึ้นมา ไอ้ตัวนี้แหละต้องรู้ทันจริงๆ

ขันธ์ 5 เขาเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ตามดูให้ดีๆครับ วิลิศมาหราขนาดไหน ก็ขันธ์ 5 ปรุงมาให้ชมเฉยๆทั้งนั้น กระบวนการเขาทำตามหน้าที่ ตามเหตุปัจจัยเฉยๆ มีเรานี่แหละครับเผลอเข้าไปยึดเรื่อยๆ ดีใจเสียใจสุขทุกข์ไปตาม เรื่อยๆ ขยับออกมาเห็นตรงนี้กันครับ แล้วจะเห็นเลยว่า จริงๆมันมีแต่อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาที่ปรากฏอยู่ทั้งนั้นครับ (ไม่มีเรา จะมีเราก็ตอนคิดว่ามีนั่นแหละครับ)

 

ขอยกหัวข้อคุณมาอ้างอิงถึงหน่อย

ทู้ลักษณะเนี้ยะ ส่วนมากจะฟัดกันตรงฌาน สายรูปนามกะ(ดูจิต เข้าใจว่ารู้จักในนาม พอจ.ปราโมทย์)

ลุงต้องตอบเขาได้ว่าทำไมไม่ต้องถึงฌาน4 ก่อน (เพราะส่วนมากสายพุทโธจะสงสัยกันมาก)

กำหนดลงที่รูปนามขันธุ์5 เป็นอารมณ์ ได้เลยเพราะอะไร สมาธิแบบนี้ฌานจะเกิดตามมาทีหลังได้ไหม เป็นต้นค่ะ

 

สายสมถะกรรมฐานก็ต้องเริ่มด้วยการฅึก
สมาธิให้ได้ระดับฌาน 1 2 3 4
เพราะจำเป็น เนื่องจากมันช่วยให้
จิตตั้งมั่นได้นาน ถ้าไม่พึ่งสมาธิมันก็ไม่เลิกฟุ้ง
ลงได้ พิจารณาไม่ได้
และสมาธิฌานนี่เป็นฐานของวิปัสสนากรรมฐาน
การพิจารณานั้่นหยิบเอาตามอุปนิสัยหรือคุ้นเคย
ทีละไอเท็มเช่น
ถนัดพิจารณากาย ก็พิจารณาที่กาย ที่ลมกายใจ
(อานาปา)
ถนัดดูจิตก็ดูความเกิดดับ เกิดดับ เมื่อรับอารมยํเป็นธรรมชาติ
ของจิตที่จะเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ส่วนเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ
ก็หยิบมาพิจารณาได้หากมีสติมั่นคงพอ
ที่จะเห็น
ความเกิดดับ
ฮับ

 

ตรง การแยบ ตรงนี้ ....มะใช่ แว้ว

ตุตา ยังมี การตรึกด้วยความจงใจอยู่

ยังไม่มี อนุโลมญาน ...

ฌาณ ไม่เกิดไม่ได้....

จิตปรกติมนุษย์ เนี่ยะ ฌาณ1-8 ยังได้...

จะดูจิต ดูอะไร ไม่มี ฌาณ จะเปน
เรื่อง ตรึกเอา เทียบเอา

แม้นจะ ชำนาญ ฌาณ1-8 พอออกมา
จะกลายเปน ผู้ตรึก นั้นยังเปนได้

งง ไหม

จะไม่งง ถ้า จิตถึงฐาน ......

จิตจะถึงฐาน ไม่ได้ยาก แค่ สดับ
พุทธวจน ตึง.......ตึง..ตึง..ตึงตึงตึง

ทีนี้ สดับ พุทธวจร นี้ ไม่ใช้ อายตนะ6

ถ้า สดับ พุทธวจน โดยใช้ อายตนะ6
มันจะเกิด สัธทธรรมปฏิรูป ไปแล้ว

ถ้า สดับพุทธวจน ถูกต้อง จะเหน
ความแยบคาย ความพ้นเฉพาะ
แล้ว เกิด ปราโมทย์ ปราโมทย โชย
มีปัสสัทธิ นิรามิส..

ตรง นิรามิส ก้คือ การรู้ชัดฌาณ1-8
( รู้ชัดคือ เหนปรกติดับไม่เหลือ เพราะ
เหตุดับ เปนธรรมดา )

ถ้าผลิกเปน อามิส ก้จะกลายเปน
การเข้า อยู่ ออก ฌาณ1-8

เก่งกว่านั้น จะเปน ลหุสัญญา ที่
น้อมไปทางอิทธิบาท สมาบัติ

กว่าจะ เปนพยานในธรรม ตาม
สมาบัตินี่ ยังต้องแฉลบออกนอก
ไปเรื่อยเปื่อย...เว้นแต่ จะเหน
เจตสิก กตัญญบางประการ เปน
ปัจจัยที่สมควรแก่ธรรม คนละ
อย่างกับ อยากมี อยากเปน
อยากสอน ก้จะลุยต่อ ถ้าไม่มี
ก้ควร ลาซะ

มาเจริญปัญญา ในภูมิจิตมนุษย์
ปรกติ(ไม่ห่างจาก ฌาณ1-8) ไป
เรื่อยๆ สำคัญกว่า

 

ในสมัย พุทธกาล

มี พรหมาณ์ท่านนึง อยู่ใน สำนักสาย
พระเวท เล่นฤทธิ์ .....แต่ ส่งใครไปก้
ป้อแป้ๆ ไม่ก้ โดนมนต์กลับใจ ของ
สมณโคดม( คห ฝ่ายพรามณ์ )

เลยมี อุปลาส อาสาออกศึก จะลอบ
เข้าไปเปร พยาจักรี ไปเข้าพวกแล้ว
ลอบเรียน สหวิทยา ทายเลขโทรศัพท์
ทรงพลังรักษาหวี ได้เด็ดดวง สั่นสะท้าน
ก้จะกลับออกมาบอกกล่าว ฝ่ายตน

พอไปเรียน สหธรรมิกไหน ก้พูดแต่

ต้อง มิค

อย่างนี้ ต้อง มิค

มิคอะไร!?

ท่อง พุทธวจน นกแก้วนกขุนทอง
" สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเปน ....ฯ ."

แค่นั้นแหละ แจ้นไปหา ศาสดา
หาว่า ไม่สอนทำสมถะ สอนแต่
หมั่นสดับ พุทธวจน ตึง...ตึง..ตึง.
ตึง ตึว ฤทธิจะมีแต่ไหน

ศาสดา ก้ตรัสว่า " ก้ พุทธจวน นี่แหละ
ฤทธิ์จะมีเองภายหลัง "

แน่นวล


ถ้าจำไม่ผิด พารหมณ์ อาสาปราบ
เมพขิงๆ ชื่อ สุนัขพรามหณ์ ( ชื่อ
สมัยก่อน ไม่ใช่ แสลง แบบปัจจุบัน)

 

ถ้า ตุตา จะภาวนา ยังไง จึง
ไม่ตรึกเอา

ออกจาก ฌาณ8 มานั่งตรึก
เปนได้แค่ นักคิด

ต้อง หมั่น พินา ปราโมทย
ปราโมทย โช ยนยยยย
ในสมัย ...... เอาเท่านี้ พอ

แล้ว แยบคาย ปล่อย ลง
ไสลดเดอร์ ไป

เรียก ตาม พุทธวจน ว่า
"ฉลาดในจิตบันเทิง"

ที่เหลือ สัธทาเจตสิก จะ
ร้อย รวบ ลงใน สมัย
โดนที่ ไม่ต้อง บัญญัติ
เรียก รู้เงียบๆ ตึง.....ตึง..
ตึง..ตึงตึงตึง.....

 

จะ โกะ ถุ จาย ไม ฮับ โงบะ

โงบะ อย่าคิดว่า เข้าใจ เจียวหน่า

ตุตา เขามี ตาธรรม บางประการ
เขา จึง สดับ สิ่งที่เหนือ ศัพท์
บัญญัติเหล่านั้นได้

จะคนละเรื่องกับ โงบะ พยักหน้า ซะใจ
เข้าใจ

 

ตุตาเขาแยก นม กะ เมลามีน ออก ใครสนตะพายไม่ได้หรอก

 

คุณเคยดูอวัยวะในร่างกายส่วนใดส่วนหนึ่งหรือป่าวครับ พอเราดูมันไปเรื่อยๆอวัยวะมันจะเกิดการเปลี่ยนแปลง เคยเห็นกันยังครับ..ส่วนหมอผ่าตัดเค้าไม่ได้น้อมอวัยวะต่างๆเข้ามาดูภายในจิตของตน จึงไม่เห็นการเปลี่ยนแปลง..ส่วนที่คุณพูดว่าดูกายกับการพิจารณากาย ถ้าคุณเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงเพียงครั้งเดียว คุณจะได้ทั้งสองอย่างไปพร้อมกัน ส่วนการพิจารณาธรรมเรื่องกายถ้าพิจารณาว่าเป็นก้อนเนื้อธาตุสี่ ผมถามนะครับ เคยเห็นการเปลี่ยนแปลงของธาตุสี่มั๊ยครับ การเปลี่ยนแปลงต้องเห็นด้วยจิตที่เป็นสมาธิ ไม่ใช่นึกแล้วเห็นจริงตามที่นึกซึ่งอยู่ในขั้นการพิจาราณาเท่านั้น สรุปนะครับ ต้องได้ทั้งสองอย่างครับ

ขออีกเรื่องสำหรับโสดาบันที่คิดว่าตนเองได้ คุณเคยเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงตามที่ผมบอกข้างบนมั๊ยครับ ว่าเป็น "อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา" ไม่ใช่นึกเอา คิดเอา แล้วเห็นว่าจริงตามที่นึก แค่นั้นไม่พอครับ

วกมาเรื่องคำว่าดู และคำว่าเห็น ง่ายๆครับ ยกแขนขึ้นมาจะเข้าใจเองครับ ทำไมต้องไปนั่งแยกคำให้มันมั่วซั่วไปยกใหญ่ ผลลัพท์ที่ได้มันก็อันเดียวกันครับ..หลวงปู่บุญฤทธิ์ท่านจะพูดว่า "ดูไป รู้ไป เห็นลม หายใจวิ่งไปทางไหนก็รู้" พอเข้าใจที่ผมจะสื่อมั๊ยครับ

ครับๆๆๆลุงแมว ผมเอาสายวัดป่าเข้ามาเพราะคิดว่าคงเป็นประโยชน์ หากจะเชิญผมออก ผมจะไม่กลับมาแสดงความเห็นอีกครับ

 

เชิญสถิตย์นานๆ ฮับไม่ขับไม่ไล่

 

อยากฟังอยากอ่านในส่วนที่ตนเองเข้าใจและพอใจเท่านั้น...ส่วนเรื่องไหนไม่เข้าใจหรือไม่พอใจฟังก็ไม่รับฟัง...ก็มีเพียงฉะนี้แล

ไปล่ะ...

เฟี้ยวววว จ๊วด จ๊วดดดดด..

 

เล่าให้ลุงแมวฟังพร้อมคนอ่านครับ..เมื่อคืนผมเปลี่ยนชื่อจากมาร มาเป็นมังกร เพื่อความรู้สึก "ดีหรือด้านบวก"สำหรับคนอ่านกระทู้ เสร็จแล้วผมบอกกับตัวเองว่า คงไม่กลับมาที่นี่อีก..ในระหว่างช่วงที่กำลังนอนมันมีภาพขึ้นมา เป็นภาพของชายคนหนึ่งที่กำลังยืนกินอาหาร และมีภาพสุนัขที่วิ่งไล่ตามผมเพื่อต้องการอาหารนั้น ตัวผมเองรู้สึกรำคาญสุนัขมากๆ แต่ในความรำคาญของผม ผมแบ่งอาหารให้สุนัขนั้นกินด้วย

ผมเล่าเท่านี้พอครับ จบ

 

เลื่อน.....

 

เมื่อมีแล้วก็แบ่งปัน...

พูดเท่านี้ละพอจบเหมือนกันนนนน