กล่าวธรรมกลายเป็นถองบ้างเถียงบ้างทำไม??

ระลึกถึงลมที จิตมันก็ถูกดึงให้มาอยู่กับลม
เหมือนเชือกผูกดึงมาที่ลม
หรือ แม่เหล็ก+ - ที่ดึงดูดกันได้
ในขณะที่จิตตั้งที่ลมช่วงอก
ก็มีสติตามระลึกถึงลมสั้นลมยาวอยู่
ซึ่งลมมันก็เคลื่อนผ่านจิต ผ่านไปผ่านมา

ระลึกถึงลมที จิตมันจะไม่ไปทีฟัน ที่ผม
ที่เล็บ อะไรแบบนี้ อันนี้คือที่ผมจะสื่อถึงการ
ถูกผูก ระหว่าง สติ กับ จิต

อันนี้ที่กล่าวสงบที่ยังไม่ถึงฌาน
ยังอยู่ที่เวทนากาย

หากถึงลมก็เป็นลมทิพย์
มีกลิ่นหอมกว่าน้ำหอมโลก
เป็นสีขาววิบวับ จะไม่มีลมสั้นยาว
มีแต่ลมช่วงยาวๆ ทำให้รู้สึกว่าลุ่มลึก
เห็นลม ก็จะเห็นกาย เพราะเป็นกายพลังงาน
ที่กลมกลืนกัน อยู่ที่ธรรมารมณ์
จะไม่มีเวทนากาย

แต่ระลึกลมจนไปถึงขั้นบรรลุ
อันนี้ไม่รู้เพราะไม่เคย

ที่ผมมองว่ามันขาดกันไม่ได้เพราะมันเชื่อม
กันตลอด ไม่ว่าจะหยาบหรือทิพย์
ลม กาย เวทนา จิต ธรรมารมณ์ เนี่ย

ตั้งแต่หยาบจนละเอียด
แต่คงไม่ถึงกับละเอียดที่สุดแล้ว
ยังไม่มีตอนไหนที่เห็นจิต
ได้เพียงแต่รู้ว่ามันมีอยู่

 

ถ้าใครเคยมีจิตสงบแนบแน่นท่ามกลางความฟุ้งซ่านของความคิด

จะเข้าใจฌานของพุทธะ

 

ลุงลอง ไปท่อง มรรคทั้ง 8ข้อซิ

มีข้อไหนที่ไม่มีเจตนา ข้อไหนที่มีเจตนา

เจตนาคือกรรม
พ้นเจตนาคือพ้นกรรม
ฉะนั้น
ที่ลุงกล่าว
"จะทำสังขารให้เป็นวิสังขาร เท่ากับพยายามจะทำสิ่งที่มีให้เป็นสิ่งที่ไม่มี
มันทำไม่ได้
ฉะนั้น ต้องละสังขารเท่านั้น
คือทางออกฮับ"
]


สังขารเป็นของกลาง เป็นสิงที่มี
วิสังขารก้เป็นของกลางเป็นสิ่งที่มี

รูป จิต เจตสิก นิพพาน

ของที่มี จริง ทั้งนั้น เป็นสัจจธรรม

 

คือถ้าทำตามพระสูตร มันเป็นการ กำหนดรู้กองลมทั้งปวง

กำหนดรู้ ลมเข้าสั้น
กำหนดรู้ลมเข้ายาว
กำหนดรู้ลมออกส้้น
กำหนดรู้ลมออกยาว
กำหนดรู้ลมเข้าหยาบ
กำหนดรู้ลมออกหยาบ
กำหนดรู้ลมเข้าละเอียด
กำหนดรู้ลมออกละเอียด
พวก การกำหนด เป้นการสร้างสติโดยใช้ลม เป็นเครื่องรู้เครื่องระลึก
หากปราศจากการกำหนด สติไม่มีทางเกิดขึ้น

แม้ลมละเอียด จะทำให้กายหายไป

พระสูตรก็ยังแก้ให้ว่า ให้นึกกำหนดว่ามีลมหายใจอยู่
เพื่อป้องกันการแฉลบเข้าไปทำอัปนาสมาธิแบบฤษี
แต่ น้อยคนจะทำได้ตรง
แม้แต่แฉลบเข้าไปทำฌานฤษี ครูเขาก็ไม่ห้าม เพราะพอมันลงอัปนาสมาธิ
กายหายไปเข้าไปรู้แต่อารมณ์เดียว
พอจิตถอนออกมาจากอัปนาสมาธิ มันก้มาฝึกต่อได้



ถ้าทำตามพระสูตร
อานาปานสติ ต้องกำหนดแบบที่กล่าวข้างต้น
และเมื่อคล่อง จิตจะเริ่มกำหนดรู้ลมเองโดยอัตโนมัติ
เหมือนๆกับทุกวิธีใน 21 วิธี

ถ้าไปรู้แค่ลม จุดลมเข้ากระทบ แบบนี้จะไปทำฌานฤษี
หากมุ่งแต่อย่างนี้ จะไม่มีทางมีสติเกิดขึ้น
เพราะจะเอาแต่สงบ แบบจุดเดียว

 

ละ คือสิ้นยึด สิ้นยึดสังขาร.(ขันธ์5ทั้งหมดเป็น
สิ่งสังขาร ขึ้นมา) มันจึงจะเป็นวิสังขาร
หรือเป็นธาตุรู้(เป็นเราตัวจริง)ฮับ

 

สรุปแล้ว มีเรา

เดี๋ยว วิสังขารมี เดี๋ยวไม่มี เดี๋ยวมีเรา เดี๋ยวไม่มีเรา

โอยยยยย

นี่ละน๊าาาา

 

ดังนั้นสิ่งที่เกิดดับได้จึงต้องละคือ
ไม่มีผู้ยึด แต่มันยังคงเกิดดับอยู่ตามธรรมชาติ
โดยไม่มีผู้รองรับ
แล้วจึง จะเหลือแต่ผู้รู้
ที่
ไม่เกิดไม่ดับ (วิสังขาร)
ที่ไม่อาจปรากฎเพราะมันเป็นสิ่งเดียวกับความว่าง

 

เราที่เป็นขันธ์5 เกิดดับได้ (สังขารหรือธรรมชาติปรุงแต่งได้)
นี่เป็นเราผู้หลง(อวิชชา)
ส่วนเราที่เป็น ธาตุรู้ ไม่เกิดไม่ดับ
(วิสังขาร หรือธรรมชาติที่ไม่อาจปรุงแต่ง)อันนี้ป็นเราผู้รู้ (หู่ซือซือ)
หรือเป็นเราตัวจริง

 

ยิ่งสงสัยยิ่งยาก
ยิ่งอยากรู้ยิ่งหลง ฮับ

 

อาการที่ว่าแทบไม่ต้องทำอะไรเลย
เพราะธรรมชาติ ธาตุรู้ จะให้มันไม่รู้ฟุ้ง
ไม่รู้กาย ไม่รู้ลม นี้มันทำไม่ได้
ไม่ต้องไปทำอะไรมันก็รู้

แต่ก่อนไม่ได้ใช้คำว่าระลึกด้วยซ้ำ
เพราะถึงจะระลึกหรือไม่ระลึก
ธาตุรู้มันก็รู้ของมันอยู่ดี

มันก็มีแค่ สติรู้+สัมปชัญญะ
ส่วน กาย เวทนา ธรรม เป็นสิ่งที่ถูกรู้

แต่การไปเห็นนี้ยาก หากไม่พัฒนาสมถะ

 

ถึงแม้จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็ใข่ว่าจะไม่มีเวลาหลง เพราะเราหลงมาหลาย
ภพชาติ(ชาติที่แล้วยังนึกไม่ออกว่าหลง
ไปอยู่ภพไหนมา)
แต่ เพราะความไม่แน่นอนของสิ่งที่เกิดดับ
และไม่ใช่ตัวตนแท้จริง
เราจึงมีโอกาสรู้แจ้งนิพพานด้วยสติสมาธิ
ปัญญา ในที่สุด

 

จิตเป็นสภาพรู้ ที่กล่าวมา มันก้ถุกต้องอยู่แล้ว

กาย ลม เวทนา อารมณ์จิต
มันเกิดดับเองตามธรรมชาติอยู่แล้ว

ไม่ต้องกำหนด
มันก้รู้โดยธรรมชาติ
แต่ ความต่างคือ จิตมันรู้ แต่มันไม่มี สติ มันเลยไม่รู้ตัวไง

ทำไมต้องกำหนด
เพราะการกำหนด เป็นการ สร้างสติให้จิต
สร้างให้จิตมีสติ มันเลยจึงต้องใช้คำว่ากำหนด

ไม่งั้นจะมีคำสอนมาไว้ทำไมว่า

ว่าทางสายเอก ชื่อ ว่า สติปัฏฐาน

แล้วคำว่า สติรู้ บวก สัมปชัญญะ มันมาจากไหน

อยู่ๆมันเกิดเองหรือไงล่ะ

การไปเห็น ก้ไม่อยากอะไรหรอก
ทำตาม 21 วิธี มันได้ทั้ง สมถะวิปัสนาอยู่แล้ว

 

นี่ละน้า พอบอกให้ ยกพุทธพจน์มากาง
ก็ไม่กล้า
พูดอะไรอะไรออกมา ก็ขัดคำสอนพระพุทธเจ้าทั้งนั้น
แล้ว มิจฉาทิฐิจะรออยู่ใย

นะโม ตัด สะ

 

เก่งในอรรถ และพยัญชนะ และธรรมะ
มันลงใจได้ด้วย
ก็พ้นทุกข์ได้แถมเป็นพระเถราจารยํด้วย
ก็สุดยอด
แต่หากอรรถพยัญชนะแค่ ป้อแป้
แต่รู้อะไรเป็นอะไร และ ธรรมะลงใจได้
ก็พ้นทุกข์ได้
หรือแม้ไม่รู้หนังสือ
รู้แค่พุทโธ กับลมหายใจ แต่ก็พ้นทุกข์ได้
เพราะปล่อยวางเป็น
จะเอาอะไรมากมายกับองค์ประกอบ
ภายนอก
ทั้งหลายที่เป็นทั้งอนิจจังและอนัตตา
ฮับ

 

การอยากเพื่อความเพียร เพื่อความหมดทุกข์ เป็นความดิ้นรนที่ไม่สูญเปล่า

คือนิพพานบ่มแก๊ส ความว่างแบบตะครุบเขียดของลุงเนี่ยะ มันล้มล้าง คำที่เขาพูดกันมาตลอดว่า ให้เพียรให้มาก ทำให้มาก เจริญให้มาก ..มากๆ

สัญญาความต้องการพวกนั้นไม่ต้องไปกลัวหรอก จิตถ้ารู้แจ้งด้วยปัญญา แม้สักเล็กน้อย มันเคลียร์เองเลย แค่สร้างสติไม่มีอุปทานเข้าจิตแค่นั้นก้อพอ ระบบย่อย เป็นขั้นที่จิตเขาทำงานของเขาเอง

 

เหมือนเอาวิญญาณขันธ์ กับ สติปัฎฐานมาปนกันอ่ะพรี่

ไม่ต้องทำ ไม่มีเจตนา มันรู้เอง จะฝึกไม่ฝึกก้อรู้ อันนี้วิญญาณขันธ์

แต่ที่ต้องทำ ต้องเจริญ ต้องสังเกตุ ต้องเพียร คือ สติปัฎฐาน ทำเพื่อเป็นเครื่องมือให้จิตรู้แจ้ง มีปัญญา เห็นตรงตามความเป็นจริง

 

ถ้าสติมันถูกสร้างได้ มันก็เป็นอวิชชา(มีเราเป็นผู้สร้าง)ตัณหา
อุปปาทาน
ดังนั้น สิ่งที่จะได้ก็เป็นอุปปาทานทั้ง
นั้นแหล่ะฮับ
ที่ถูกคือสติ เกิดเองดับเอง
เมื่อมีเหตุปัจจัยฮับ
งงมั้ยฮับ( บอกแล้วให้บ่มแก๊สมันสุกเร็วกว่า555)

 

ไม่งงหรอก
หล้กง่ายๆ
มิจฉาทิฐิ จะกล่าวอะไร มักจะขัดกับพุทธพจน์เสมอ นั่นแหล่ะ
กล่าวอะไรไป ก็จะขัดกันเอง สับสนในตัวเอง

คือ รู้แค่พุทโธ ก็รู้แจ้งโลกได้
เพราะเขา มีความเพียร

ไม่จำเป็นต้องรู้ถึง 21 วิธีก้ได้

แต่รู้แค่พุทโธ ดันไปบอกว่าอย่างอื่นไม่ใช่ทาง
เรียกว่ารู้พุทโธไม่จริง รู้พุทโธไม่แจ้ง อ่ะฮับ

 

ถ้า
เข้าใจหลักตามพุทธพจน์
ตามครูอาจารย์ที่ปฏิบัติ ดี ตรง ถูก ชอบ

วิญญาญขันธ์ ไม่จิต ไม่ได้มีสภาพรู้

ตัวที่มีสภาพรู้ คือ จิต หรือ วิญญาณธาตุ หรือ ธาตุรู้

เกิดดับตามธรรมชาติ
ยังไง จิตหรือ ธาตุรู้ มันก็รู้เองตลอดสาย รู้ด้วยธรรมชาติของมัน
รู้ว่ารู้ รู้ว่าไม่รู้ มันก็คือ รู้ตลอดสาย แต่ทำอะไรไม่ได้
และมันไม่สามารถ รู้ตัวเองได้

วิญญาณขันธ์ เป็นแค่เครื่องมือ เป็นแค่ ช่องออก

จิตเป็นเหี้ย
รูออกของจิตทั้ง 6 เป็น รูเหี้ยเรียกว่า วิญญาณขันธ์

สามเณรจึง สอนพระโปฐิละ ปิดรูเหี๊ย ทั้ง 5 ให้เหลือรูเดียว


แต่ถ้าไปเอาหลัก ครู ที่ปฏิบัติ ไม่ดี ไม่ตรง ไม่ถูก ไม่ชอบ
ก็จะได้แต่หลัก ของ มิจฉาทิฐิ

สติไม่ต้องสร้าง สติเกิดเอง เกิดตามเหตุปัจจัย
อย่างนี้เป้นต้น พูดเองก็จะขัดกันเอง

ตอนแรกบอกไม่ต้องสร้าง ตอนหลังบอกเกิดตามเหตุปัจจัย
แต่ดันไม่รู้ ว่าปัจจัย ก็คือความเพียร ความเพียรก็คือการสร้าง การประกอบ

ปัญญาเกิดจากการปฏิบัติ
ปัญญาเกิดจากการประกอบ

 

รู้ทุก"คิด" ในปัจจุบันนั่นคือธรรมแท้
หรือธรรมแท้ธรรมจริง
คิด ปุ๊ป รู้ปั๊บ คือธรรมจริง
ส่วนมันจะคิดเรื่ออดีต หรือเรื่องอนาคต
นั่นไม่ใช่สาระ แค่รู้ว่าคิด จบฮับ
แค่เนี๊ยะธรรมแท้ รู้มันทั้งวัน ทั้งคืน
เนี่ยแหล่่ะบ่มแก๊ส 55