กสิณอะไรฝึกง่ายสุดหนอ?

ไปนอนละคับ พรุ่งนี้ อาสาฬ
ผมจะลง อุโบสถ์ ละ
เด่วจะไปฝึกวิธีที่คุณ นพให้มา บ่อย ๆ นะคับ

 

นิมิตรอะไรก็ช่าง จะพิศดารล้ำลึกเพียงใดก็ตาม
เพราะช่วงนี้จิตจะยังอยู่ในช่วงอุปจารสมาธิ
ทางวิทยาศาสตร์พิสูจน์แล้วคือช่วงความถี่สมอง
อยู่ระหว่าง ๑ ถึง ๓ Hz ซึ่งมันจะยังไม่นิ่ง
มันยังสามารถปรุงแต่งได้อยู่.เปลี่ยนแปลงได้เรื่อยๆ..
ครูบาร์อาจารย์ท่านจึงแนะนำให้ไม่สนใจนิมิตรไงครับ
เพื่อสร้างกำลังสมาธิสะสมต่อไปและเพื่อสร้างกำลังสติ
ทางธรรมในช่วงนี้..เราถึงจะมีกำลังสติทางธรรมและกำลัง
สมาธิที่มากพอในการรักษาอารมย์และแยกแยะได้ว่า
นิมิตรไหนจริงนิมิตรไหนเทียม(คือไม่มีประโยชน์)ไงครับ
.. อ่อๆๆ ของคุณช่วงนี้ระวังด้วยอาจมีนิมิตรกสิณไฟเป็นควันพุ้งออก
มาจากหน้าอกถ้าหลับตาพร้อมกับเห็นน้ำจริง
และถ้าลืมตาฝึกอาจเจอควันที่มาพร้อมกัน
ทางซ้ายขวาควันเยอะเหมือนไฟไหม้ร่วมด้วย.
และสรุปนะครับว่าถ้ายังไม่เห็นเป็นน้ำจริงๆ
และเห็นแต่น้ำจริงๆอย่างเดียวเท่านั้น
ชนิดใสกิ๊ก กระเพื่อมเล็กน้อยแต่ไม่มีฟอง
ถึงขั้นผิวเรียบนิ่งให้ลืมและไม่ต้องสนใจนิมิตร.
.ให้ทิ้งไปเลย ไม่ต้องเก็บมาคิดด้วย นิมิตรน้ำที่มันนิ่งจริงๆ
ก็คือคลื่นความถี่ในสมองเรามันเริ่มนิ่งนั่นหละครับ.
มันถึงจะสามารถพัฒนาไปสู่คลื่นความถี่ต่ำกว่านี้ได้
คือ ๐ ถึง ๑ Hz หรือทางปฏิบัติก็คือการไต่ระดับฌาณนั่นหละครับ
เลยบอกคุณว่าให้ฝึกเข้าช่วงนี้ให้บ่อยๆ ส่วนหนึ่ง
ก็เพื่อฝึกปรับลดคลื่นความถี่สมองนั่นหละครับ...
ทั่วๆไปนะครับนิมิตรก็คือมันจะพัฒนาไปเรื่อยๆหลังจากที่เราทิ้ง
นิมิตรเดิมได้ก่อนจะมาอีกแบบในการฝึกครั้งต่อไป..คุณทำให้ถึงจุดแรก
ที่บอกก่อนครับ...เด่วจะเกิดเครื่องรู้ย้อนได้เองทุกนิมิตร
ที่ปรากฏระหว่างทางครับ..และจะสามารถลดระดับคลื่นความถึ่
ในสมองให้นิ่งก่อนเพื่อพัฒนาไต่ระดับฌาณต่อไปได้ครับ
นึกออกนะครับ การที่น้ำมันยังกระเพื่อมได้ เพราะคลื่นสมองเรามันยังไม่นิ่ง
จริงๆนั่นหละครับ.การที่เห็นหลายๆภาพก็คือคลื่นความถี่สมองมันส่วนไป
ส่ายมานั่นหละครับ..
ที่สำคัญตอนนี้ เพิกให้เป็น ละให้ถูก
ไม่ใช่คือจบไม่ต้องสนใจและเก็บมาคิดก็ครับ.
ปล.ช่วงนี้คิดว่าที่แนะนำมาก่อนหน้าทั้งหมด
อ่านดีๆน่าจะเพียงพอถึงขั้นอฐิษฐานจิตได้
ยังไงรบกวนย้อนกลับไปอ่านที่เคยแนะนำ
มาก่อนหน้าให้เข้าใจถึงหลักการและเทคนิคอีกครั้งนะครับ
มีอีกแค่ช่วงเดียวคือการที่จิตถูก
ดึงไปฝึกอีกที่ มีโอกาศจะเล่าให้ฟัง
ถ้าถึงเวลาที่คุณเข้าสู่โหมดนี้ได้ครับ.

 

เรียนถามคุณnopphakanเพิ่มเติมค่ะ ที่ว่าความรู้สึกว่าน้ำกดตรงลิ้นปี่นี่คือต้องรู้สึกว่าหนักไหมคะ หรือต้องทำความรู้สึกอย่างไรคะ แล้วความรู้สึกจะเกิดที่ลิ้นปี่กับจักระ6พร้อมกัน2ที่เลยหรอคะ อ่านแล้วรู้สึกว่าทำยากจังเลยค่ะ

 

ที่ตรงลิ้นปี่จะรู้สึกว่าหนักๆถูกแล้วครับ..พอเราทำบ่อยๆจะชินเองครับไม่ต้องห่วง
ส่วนความรู้สึกจะเกิดพร้อมกันนั้นเด่วก็ชินครับ
และการหัดมองตรงจักระ ๖ บ่อยๆขึ้น จนตัดระบบการใช้ความคิดได้.
เด่วความรู้สึกมันจะเกิดขึ้นพร้อมกันทั้ง จักระ ๖ กับลิ่นปี่นั่นหละครับ
และก็จะเป็นอัตโนมัติด้วยครับ และเป็นไปได้ในชีวิตนี้ให้เลิกพูดคำเหล่านี้
ไปเลยนะครับ
(เบื่อ เซง กลุ้ม ทำไม่ได้ ยาก ขี้เกียจ ไม่สำเร็จ ฯลฯ
ไม่งั้นจะปิดแนวทางเดินของจิตได้อย่างไม่รู้ตัว).
.และเอาไว้ลองสังเกตุดูได้ครับในอนาคตอันใกล้ๆนี้ว่าจะเป็นอย่างไร.
ประเด็นนี้ชวนสนทนาทั่วๆไปนะครับ..
จะว่าไปมันทำไม่ยากนะครับ..เหมือนๆเราปรับระบบหายใจจากหน้าอก
ให้ถึงท้องนั่นหละครับ.แรกๆก็ติดๆขัดๆเรื่องธรรมดา พอ ๒ สัปดาห์
ผ่านไปก็เป็นปกติแล้วครับ..การฝึกอย่างนี้ก็เช่นกัน อย่างมากไม่เกิน
๒ สัปดาห์ครับ พูดถึงว่าดีไหมส่วนตัวก็ว่าดีนะครับ..ถ้าไม่ทำอย่างนี้
คงอีกหลายปีครับกว่าจะฝึกสำเร็จได้ซักกอง เผลอๆชาตินี้จะฝึกไม่
สำเร็จด้วยครับถ้าไม่ทำอย่างนี้
บางคนก็เพี้ยนไปเลยหรือเลิกฝึกแล้วเปลี่ยนแนวไปเลยก็มี
เพราะไม่ตัดระบบความคิดออก
เลยไปปรุงแต่งตอนที่เกิดนิมิตร ยิ่งจะไปกันใหญ่ครับ..
เพราะเราเน้นไปสร้างให้จิตเกิดกำลังจิตให้ได้ครับ..
ส่วนตัวเคยดึงกรรมฐานเก่าพวกกสิณให้คนอื่นๆมาแล้ว
หลายคนมาก..แต่ว่าปัญหาคือสามารถสัมผัสพลังงานได้
แต่ว่าไม่สามารถนำมาใช้ได้เพราะว่า จิตกำลังไม่พอ
และที่สำคัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด คือ อิทธิบาท ๔ น้อยไปครับ..
และซ้ำร้ายพอช่วงที่ฝึกถึงก่อนจะสร้างให้จิตมีกำลังจิตได้
ก็ดันไปหลงกับเครื่องรู้พิเศษ ซึ่งมันแสนธรรมดามากๆ
ที่จะเกิดขึ้นได้ในขณะที่ฝึกกสิณ.ไปบอกก็ไม่ได้นะครับ
เผลอๆเราจะโดนเค้าด่าด้วย..และเป็นเหตุที่จะใช้ได้แต่ในนิมิตร
หรือในฝัน มันก็คงไม่ก่อประโยชน์อะไรนอกจากเอาไว้เล่า
ให้คนอื่นๆฟังเล่นๆ.แล้วคนอื่นๆเข้าจะเห็นเหมือนเรา
หรือเปล่าหละครับว่าไหม เผลอๆจะว่าเราอีกต่างหาก.
ถ้าฝึกถึงขั้นใช้พลังงานได้..เราไม่ต้องพูดอะไรมาก
ทำให้เค้าดูเลย.ก็จบ. ไม่ต้องเสียเวลาบรรยาย
ศัพท์คุณประกอบคำบรรยายไร้สาระว่าไหมครับ
ขึ้นว่ากสิณเริ่มต้นมันดูว่าเข้าถึงง่ายครับ
เพราะว่าเป็นกรรมฐานหยาบๆในช่วงแรก
ทำให้หลายๆคนหลงไหลมานักต่อนัก
ไปอ่านจากตำราแล้วโห้มันดูวิเศษจัง
ยิ่งอยากฝึกอยากมีฤิทธิ์ จะยิ่งทำให้ห่างความสำเร็จออกไปอีก
และกว่าจะฝึกจนสามารถใช้งานได้
ก็ต้องมีหลักในการเริ่มต้นประมาณนี้หละครับ
และจะฝึกจนจิตเกิดกำลังจิตจนสามารถเรียกเป็นพลังงานมาใช้ได้นั้น
สำหรับกรรมฐานกองนี้ไม่มีคำว่าฝลุ๊กแน่นนอน
ยังไงก็ต้องฟิดพอตัวหละครับ..แต่ส่วนตัวว่าคุณถ้าเริ่มเข้าใจ
และสัมผัสกิริยาทางจิตได้อย่างนี้ก็แสดงว่าเดินมาอยู่
ในแนวทางที่จะสามารถใช้พลังงานได้อยู่แล้วหละครับ
ทางปฏิบัติเค้าเรียกว่ามีแววครับ.. อีกนิดเดียวเองครับ
ปล.ประมาณนี้หละครับ

 

ขอบพระคุณมากค่ะ แล้วการมองจักระ6นี่มองอย่างไรคะ ตรงเหนือคิ้ว ใช้ความรู้สึกเอาว่าไปรู้สึกตรงเหนือคิ้วไหมคะ และการตัดระบบความคิดออกนี่หมายถึงการปรุงแต่งหรือเปล่าคะ

 

เข้าใจประมาณนี้ถูกแล้วครับ
เด่วอธิบายเพิ่มแบบหยายๆให้ฟังนะครับ
ปกติสมองเราจะแบ่งเป็น ๓ ส่วนมีหน้าที่เคร่าๆดังนี้
๑.สมองส่วนหน้าคือพวกการใช้ความคิดต่างๆเราใช้ปกติ
ในชีวิตประจำวัน ๒.คือส่วนท้ายทอย
คือควบคุมการเคลื่อนไหวร่างกายบางอย่างและ
๓.สมองส่วนกลางตรงกลางกระโหลกเรา
เป็นตัวเชื่อมกับสมองทั้งส่วนหน้าและส่วนหลัง

นึกภาพตามนะครับ..ถ้าเราฝึกสร้างทิพย์จักขุหรือฝึกสมาธิอยู่
ถ้าหากว่ามีการใช้สมองส่วนหน้า..และจิตมันเกิดเป็นทิพย์
สภาวะความเป็นทิพย์นั้นมันจะยังอยู่ภายใต้ความคิดเราเรียก
ตามทางปฏิบัติว่าปรุงแต่งนั่นหละครับ.ที่ทำให้เราปวดหัว ตึงศรีษะ
ตลอดจนใครที่ไปติดนิมิตรแล้วอนาคตเพี้ยนๆทั้งหลายนั่นหละครับ..
หรือสังเกตุอีกอย่าง ถ้าจิตเป็นทิพย์แล้วคิดขึ้นมาและจิตกลับสู่ร่าง
กายอย่างรวดเร็วนั้นหละครับ ทางปฏิบัติเค้าชอบเรียกนิวรณ์..
จึงให้มาสร้างสติทางธรรม เพื่อเป็นความคิดที่ไม่ใช่มาจากสมองส่วนหน้า
และส่วนท้ายทอย คนที่มีสติทางธรรมเค้าถึงสามารถอยู่ในโหมดเป็นทิพย์
ได้นานๆนั่นหละครับ เพราะมันไม่ใช่ความคิดที่มาจากสมอง
..ที่แนะๆมาก่อนหน้า
ก็คือวิธีตัดไม่ให้เกิดความคิดตรงนี้มาปรุงร่วมไงครับ...
ทำบ่อยๆจะสัมผัสความรู้สึกตรงสมองส่วนกลางหรือกลางกระโหลกได้เอง
ให้พยายามเปิดจักระ ๗ ให้ได้ก่อนเพื่อไม่ให้พลังงานภายในตัวเรากระจุก
ตัวออกไปเชื่อมภายนอกไม่ได้สำหรับทั่วๆไป แต่หลักๆก็คือ ฝึกการรับรู้
และใช้สมองส่วนกลางให้ร่างกายเรามันชินครับ..จะทำให้เราตัดสมอง
ส่วนหน้าได้ง่าย..และใช้ความรู้สึกตาที่ ๓ ตรงเหนือระหว่างได้ดี..
และจะไม่ปวดศรีษะ..พอจุดตาที่ ๓ มันตุ๊บดันๆ ก็จะมาหมุนวนขวาก่อน
และก็จะขยายได้เป็นวงกลมใหญ่ขึ้น นึกภาพเอาจานข้าวแบนๆมาปิดหน้า
ตัวเองนั่นหละครับคือแนวการขยายของตาที่ ๓
เอ๊ะๆๆๆ...ตาที่ ๓ น้องเปิดมานานแล้วนะอาจไม่รู้ตัว..ลองๆทำอย่างนี้นะ
ยกนิ้วโป้กับนิ้วชี้มือขวาขึ้นมาตรงต่ำแหน่งตาที่ ๓ นะ ห่างหน้าฝากซัก
ประมาณ ๑ ซม. นิ้วโป้อยู่ล่างนิ้วชี้อยู่บนห่างกันประมาณ ๒ ซม.
แล้วขยับเฉพาะนิ้วชี้เบาๆลงมาหานิ้วโป้(กดนิ้วชี้ลงเบาๆซัก ๑ ซม.)
อย่าให้นิ้วชี้มาชนนิ้วโป้ จะรู้สึกว่ามีอะไรตึงๆแล้วค้างนิ้วชี้ไว้นะครับ
จากนั้นให้ย้ายมือขวา(นิ้วชี้นิ้วโป้ค้างไว้เหมือนเดิม)
ออกไปตรงๆจากหน้าฝากซักประมาณ
๑๕ ซม.แล้วค้างไว้อีก จากนั้นกางนิ้วชี้และนิ้วโป้ออกพร้อมกันอย่างเร็ว
สังเกตุดูว่ามีอะไรวิ่งย้อนมาตุ๊บๆชนตรงต่ำแหน่งตาที่ ๓ นั้นหละครับ.
เป็นหลักสังเกตุเคร่าๆ.ต่อไปก็แค่ขยายให้มันใหญ่ขึ้น หรือฝึกขยาย
ไปข้างหลัง.จะทำให้เรารู้พิกัด ของคนหรือสัตว์ที่มองเราได้แม้กระทั้ง
ความสูงได้..ประมาณนี้ ลองทำเล่นๆดูซัก ๓ ถึง ๔ รอบจะสัมผัสได้เอง
ปล.ประมาณนี้หละ

 

ทำแล้วรู้สึกนิ้วร้อนๆเลยค่ะ ทำไมไม่เคยรู้สึกตุ๊บๆตรงตำแหน่งนั้นเลยก็ไม่รู้ค่ะ การที่เราทำสมาธิ เจริญสติในชีวิตประจำวันก็จะช่วยในการเสริมตาที่3ใช่ไหมคะ งี้ในชีวิตประจำวันเวลาเราอยู่เฉยๆ บางทีหน้าเรามันเหมือนมีอะไรอยู่ใต้ผิวหน้าตรงแก้ม ไม่ก็รู้สึกหนักๆตรงบริเวณบางจุดบนแก้ม มันเกี่ยวข้องกันไหมคะ ขอบคุณมากเลยค่ะคุณnopphakan จะลองทำดูเรื่อยๆนะคะ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมขออนุญาตรบกวนสอบถามคุณnopphakanอีกนะคะ แหะๆ พอดีไม่มีอาจารย์ ทำเองเลยกลัวๆ มีคนบอกจะปฏิบัติต้องมีอาจารย์ชี้แนะ เลยกลัวจะผิดแนวทางแล้วเตลิดเปิดเปิง เพี้ยนกู่ไม่กลับค่ะ แหะๆ

 

เด่วจะเล่าภาพรวมๆให้ฟังนะครับ เพื่อเสริมความมั่นใจแนวทาง
การปฏิบัติของตนเองที่ผ่านมา ไม่งั้นถ้าไม่อ่านไว้อาจจะเกิด
เป็นนิวรณ์ขึ้นมาในจิตตนเองได้..
สำหรับทั่วๆไปการสะสมสมาธิเล็กๆน้อยด้วยการเจริญสติในชีวิตประจำวัน รวมทั้งการนั่งสมาธิแบบพิธิการ
ล้วนแล้วเป็นการส่งเสริมการสร้างสติทางธรรม และส่งเสริมความเข้าใจในเรื่องของ
นามธรรมทั้งหลาย ให้เข้าใจวัตถุประสงค์มากกว่าเน้นเพื่อให้รู้ว่าสิ่งที่เห็น
สิ่งที่เกิดว่ามันคืออะไรครับ จะทำให้เราแยกจิต แยกความคิดที่เกิดจากจิต
แยกความคิดที่เกิดจากขันธ์ ๕ นามธรรมที่เป็นฝ่ายออกรมย์ออกจากกันได้
อย่างชัดเจนเป็นส่วนๆ รวมทั้งเห็นกิริยาต่างๆของมันได้..
ถ้ายังไม่เข้าใจตรงนี้..ความเข้าใจต่างๆแม้ว่าจะอ่านมาดีแค่ไหน รู้มากแค่ไหน
ก็จะยังอยู่ในสภาวะของสมมุติ เป็นสภาวะที่ไม่ได้ทำให้จิต ลด ละ คลายกิเลส
ได้จริงๆยังอยู่ภายใต้ความคิดที่เกิดจากจิตอยู่
และสำหรับคนปฏิบัติที่มีความสามารถพิเศษเกิดขึ้นได้ เราก็จะดูความสามารถ
ในการเข้าถึงความสามารถพิเศษตรงนี้ รวมแม้กระทั้งการเกิดขึ้นของเครื่องรู้
หรือความสามารถพิเศษต่างๆที่เกิดขึ้นจริงเพื่อเอาไว้เป็นการตรวจสอบเบื้องต้นได้
ว่าเราสามารถปฏิบัติแล้วเกิดผลขึ้นได้จริงๆนั่นเองครับแต่ไม่ใช่ประเด็นหลัก
แต่ข้อดีก็คือ จะทำให้เข้าใจและเห็นความคิดต่างๆที่เป็นฝ่ายนามธรรมได้ง่ายนั่นเองครับ
สติทางธรรมตรงนี้ต้องเคยเข้าถึงสมาธิระดับแยก
กายกับจิตได้หรือระดับที่จิตออกจากกายได้จริงๆหรือออกไปแล้วเห็นกายตัวเองอีกกาย
ถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่มีสติทางธรรมพอที่จะควบคุมจิต.ถ้ารู้ตัวก็จะมาเจริญสติในชีวิต
ประจำวันต่อเพื่อที่จะควบคุมจิตให้ได้ขณะที่แยกกับกายเด็ดขาดถึงจะรู้ว่าตัวเอง
มีกำลังสติทางธรรมมากน้อยเพียงใด กิริยาที่สติทางธรรมน้อยหรือไม่มีก็คือ
จิตออกไปแบบควบคุมไม่ได้นั่นหละครับ แต่ส่วนมากจะเข้าใจผิดคิดว่า
ตัวเองเก่งในเรื่องการถอดกายถอดจิตเป็นเหตุให้ขาดการเจริญสติและไม่พ้น
สภาวะความคิด สติทางธรรมตัวนี้จะเป็นตัวที่คอยควบคุมพฤติกรรมของจิต
ควบคุมความคิด เพื่อให้จิตคลายใจ ออกจากความคิดที่เกิดจากจิตตรงนี้(สมองส่วนหน้า)
ความใจออกจากขันธ์ ๕ ส่วนนามธรรม(เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน)ซึ่งถือว่า
เป็นวิบากกรรมที่ทำให้เราต้องเวียนว่ายตายเกิด การที่สามารถตามทำความเข้าใจ
ขันธ์ ๕ นามธรรมนี้ได้ด้วยใจที่เป็นกลางให้รู้เห็นตามความเป็นจริงในสภาวะปัจจุบัน
ทุกเรื่อง(ทางปฏิบัติเรียกวิปัสสนา) จนจิตยอมรับ เห็นว่าเป็นเรื่องไร้สาระ น่าเบื่อ
เป็นสาเหตุของความทุกข์จิตถึงจะวางขันธ์ ๕ นามธรรมเรื่องนั้นๆ
แต่ทางปฏิบัติต้องทำความเข้าใจทุกเรื่อง และกว่าที่จิตจะวางได้แต่ละเรื่อง
ก็ต้องมีเหตุผลเพียงพอที่จิตจะยอมรับและวางได้(เราเรียกว่าการใช้ปัญญาทางธรรม)และไม่ใช่
ว่าจิตจะยอมวางง่ายๆนะในแต่ระเรื่อง บางครั้งมันต้องเห็นซ้ำแล้วซ้ำอีกบ่อยๆ
ถึงจะเกิดปัญญาทางธรรมาวางได้..
คนที่วางไม่ได้ เช่น บางเรื่องผ่านมา สิบ ยี่สิบ สามสิบปีแล้วยังเก็บมาคิด
หรือแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยที่ผ่านมาไม่นานก็เก็นมาปรุงแต่งมาคิด
นั่นหละครับคืออาการจิตวางไม่ได้....แต่พอจิตวางได้เรื่องใดเรื่องหนึ่ง
จิตก็จะไม่เกิด(คือไม่ปรุงร่วม
กับความคิดและไม่มีอารมย์ร่วมกับขันธ์ ๕ นามธรรมตัวนี้)จิตก็จะสงบและก็จะเข้าสู่
สภาวะจิตว่างได้ ว่างในที่นี้ไม่ใช่สงบแบบที่ใช้กำลังสมาธิแบบนักปฏิบัติทั่วๆไปเข้าถึง
ว่างในที่นี้คือ ว่างจากเกิด ซึ่งจะส่งผลต่อกิริยาทางกายได้หลายแบบแม้ว่าในเวลาปกติ
คนที่เริ่มสัมผัสกับความว่างอย่างที่กล่าวมาแล้วข้างต้นจริงๆ แม้ว่าเพียงเสี้ยววินาที
ความเข้าใจทางนามธรรมก็จะมีเพิ่มมากขึ้นเป็นปกติ
ตลอดจนเกิดเครื่องรู้ทางปัญญาต่างๆมากมายเพราะว่า
จะมองเห็นได้ไกลกว่า ยกตัวอย่าง เห็นพระบางรูปที่มีฆารวาสถามไหมครับ
ที่ท่านบรรยายได้ออกมาเป็นคำพูดได้มากมาย หรือพระบางท่านที่ธรรม
บรรยายธรรมได้อย่างล้ำลึกพิศดาร ก็เพราะส่วนหนึ่งจิตท่านเข้าถึง
สภาวะความว่างอย่างที่กล่าวมาแล้วได้จริงๆ..สังเกตุดีๆจะแตกต่างจาก
การบรรยายของท่านที่ได้มาจากการศึกษาตำรา.ลองวิเคราะห์ดูเองได้ครับ
หน้าที่เราในชีวิตประจำวันนะครับ
นอกจากการเจริญสติการฝึกสมาธิหรือว่าเราจะฝึกกรรมฐานกองใดๆก็ตามทั้ง ๔๐ กอง
หรือจะฝึกวิชาพิเศษ วิชาเฉพาะที่ได้จากครูบาร์อาจารย์ทางภพภูมิทั้งหลายนั้น ล้วนแล้ว
แต่มีเป้าหมายเพื่อมุ้งเน้น.เอากำลังสมาธิที่ได้ตรงนี้จากการฝึก แล้วมาหนุนการวิปัสสนา
อย่างที่กล่าวมาแล้วข้างต้นเพื่อให้จิตคลายใจออกจากความคิด
ออกจากขันธ์ ๕ นามธรรมทั้งสิ้น พวกเครื่องรู้ต่างๆ ความสามารถทางจิตต่างๆที่เราได้รับ
จากการฝึกนั้น..เป็นเพียงสิ่งที่จะเกิดหรือมีขึ้นได้ตามแนวทางการปฏิบัติของตนเองได้เป็น
ปกติธรรมดา..ไม่ว่าเราจะฝึกแบบไหน หรือ มีจริตมาแบบไหนๆก็ตาม เป้าหมายก็เพื่อหนุน
การไป ลด ละ กิเลส ด้วยกันทั้งสิ้น
ที่เค้าติดๆกันเพราะว่าไปติตตรงเครื่องรู้ต่างๆ ความสามารถทางจิตต่างๆที่เกิดระหว่าง
การฝึกกรรมฐานๆกองต่างๆแล้วเผลอนำไปใช้ในทางที่ไม่ได้ส่งเสริมในการลดละกิเลส
เลยเป็นเหตุให้ห่างไกล..เป้าหมายที่แท้จริง....
การที่พี่แนะนำให้คุณน้องก็เหมือนกัน..เราแนะนำให้ตามจริตเฉพาะบุคคลเพื่อให้เดิน
ทางตามแนวปฏิบัติ ณ เวลานี้ได้เท่านั้น..ความสามารถทำได้นอกเหนือความสามารถ
ปกติวิสัยของมนุษย์ที่เกิดขึ้นนั้น..ก็เพื่อใช้ตรวจสอบแนวทางการปฏิบัติของตนเอง.
ซึ่งถ้าปฏิบัติตามแนวใดๆก็ตาม ย่อมต้องสามารถพิสุจน์ได้และตรวจสอบได้ด้วยตนเอง
เพื่อเป็นการยืนยันว่าเรายังอยู่ในเส้นทางเดิน ที่จะสามารถไปสู่ปลายทางได้เช่นกัน
ส่วนใครที่จะใช้ความสามารถพิเศษที่เกิดขึ้นตรงนี้..ไปใช้เพื่อประโยชน์ใดๆก็ตาม
ที่เป็นกุศลหรือเพื่อประโยชน์ทางธรรม ก็สุดแล้วแต่เค้า.เพราะแม้ความสามารถบางอย่าง
ก็ต้องมีการสะสมบารมี สะสมประสบการณ์เพื่อที่จะก้าวเดินต่อไปข้างหน้า เช่นเดียวกัน
กับการทำตามเข้าใจขันธ์ ๕ ส่วนนามธรรมซึ่งเป็นฝ่ายอารมย์ทุกๆเรื่องที่ผุดขึ้นมา
เพื่อให้รอบรู้เท่าทันในกองสังขารต่างๆ..โดยที่ไม่ลืมสิ่งหนึ่งคือ เพื่อหนุนให้ถึงปลาย
ทางที่แท้จริงให้เร็วขึ้นนั้นเองครับ..
จากนั้นพวกอริยมรรค ๘ ข้อต่างๆหลังจากที่ความเห็นชอบ
ข้อแรกเปิดทางให้มันก็จะตามมาได้เองของมัน
เป็นอัตโนมัติในการดำเนินชีวิต...ตลอดจนความเข้าใจได้ในเรื่อง
ของอริยสัจ ๔ นั่นหละครับก็จะมาเอง หากไปเปิดเทียบเคียงดู
จะพบว่าพฤติกรรมตลอดจนกิริยาของจิตเรามันจะเดินไปเองได้
ตามตำราที่ได้กล่าวอ้างไว้ข้างบนแบบแยบยลในตัวเองครับ
ปล.อ่านภาพรวมที่เขียนให้อาจยาวหน่อยให้ดีๆนะครับ จะเข้าใจอะไรๆพอสมควร

 

เอ๊า!! ขออภัยมัวแต่ฝอยไปซะยาวลืมตอบประเด็นคำถาม๕๕๕
ความรู้สึกตุ๊บๆ.เป็นกิริยาเริ่มแรกก่อนตาที่ ๓ เปิด
ถ้าใครเคยเปิดได้แบบธรรมชาติมาก่อนมันจะไม่รู้สึกตรงนี้
และของเราเปิดมานานแล้วแต่ไม่รู้ตัวไงครับคือมันข้ามจุดนี้มาแล้ว..
.วิธีการดึงๆที่บอกเอาไว้ตรวจสอบการเปิดของตาที่ ๓ ได้
มีอะไรให้ลองทำเล่นๆอีก แต่ยังไม่บอกกิริยานะ
ลองใช้นิ้วชี้ทั้ง๒ มือนะวางตรงกันแต่อย่าชนกัน
ตรงต่อแหน่งตาที่ ๓ นึกภาพคนเอาตาเราอีกลูก
มาเสียบไว้ตรงจักระ ๖ นะ แล้วเรากำลังเขี่ยเปลือกตาอยู่
แล้วลองแตะๆเบาๆ นิ้วชี้ซ้าย
แตะๆเบาๆไปทางด้านซ้าย(คือเขี่ยเปลือกตาข้างหนึ่ง)
นิ้วชี้ขวาแตะๆเบาๆไปทางด้านขวา(เขี่ยเปลือกตาอีกข้าง)
พอรู้สึกสัมผัสอะไรได้ให้ค้างไว้ และวาดนิ้วทั้ง ๒ อ้อมศรีษะ
ให้ไปชนกันทางศรีษะด้านหลังแล้วปล่อยดู สังเกตุกิริยาดูได้
เค้าเรียกการฝึกขยายวงการมองเห็นของตาที่ ๓ เอาไว้ทำดูขำๆ.
ส่วนกิริยาที่เกิดใต้ผิวตรงแก้มหรือบางจุดให้สังเกตุอย่างนี้นะครับ..
ถ้าเหมือนมีอะไรเดินบนผิวเหมือนกับแมลงเดินคือรู้เลยว่าเป็นเท้าแมลง
พวกนี้เป็นการทดสอบชนิดหนึ่งถ้าเจออย่างนี้แสดงว่ากำลังจะ
เข้าสมาธิในระดับที่สงบและต่อยอดไต่ระดับได้ฌานได้...
ส่วนอีกกรณีถ้าเจอกรณีใต้ผิวหนัง แล้วมีกิริยาแป๊บๆ จี๊ดๆคล้ายๆมัน
เลือยได้คล้ายงู หรือแป๊บๆว๊าบเป็นวงๆ จุดๆ.และเลือยไม่ตรงและก็มาหยุดๆเอาดื้อๆ.
พอหยุดแล้วจะเป็นตึงๆหนักๆออกแน่นเล็กน้อย..
.พวกนี้เป็นกิริยาที่ร่างกายสามารถปรับธาตุ
เพื่อซ่อมแซมส่วนที่ธาตุร่างกายบกพร่องได้.
ซึ่งพวกนี้เป็นผลมาจากพลังงานภายนอกที่เข้ามาเองแบบเราอาจไม่รู้ตัว
ถ้ากิริยาอย่างนี้เค้าจะเรียกธาตุทองทำงานครับ
นักปฏิบัตบางคนที่เค้านั่งสมาธิมานานๆที่อยู่ดีๆโรคภัยต่างๆที่เป็น
มันหายเองได้อย่างน่าอัศจรรย์หรือเคยเป็นโรคบางอย่างมาก่อน
พอมาฝึกสมาธิแล้วตรวจไม่พบนั่นหละครับ...
.ซึ่งธาตุทองนี้เป็นพลังงานที่มีอยู่ภายนอกเป็นพลังงาน
บางอย่างที่จะมีได้สำหรับผู้ปฏิบัติบางคน..หรือบางคนถ้าเคยไปเป่าทองมา
หรือได้รับการเป่าทองคำดำผ่านอากาศหรือเป่าทองคำทิพย์ผ่านอากาศ
มาก็สามารถมีได้ครับ..เวลาที่ธาตุทองพวกนี้กำลังรักษา(ปรับธาตุ)เค้าจะ
วิ่งๆไปได้เกือบทุกส่วนของร่างกาย.และจะไม่ไปไหนต่อจนกว่าจะรักษา
ตรงต่ำแหน่งนั้นแล้วเสร็จ.เราจึงรู้สึกตึงๆหนักๆหน่อยนั่นหละครับ..
ปล.ลองอ่านๆดูว่าเป็นประมาณที่เล่าให้ฟังไหม พอจะเข้าใจเหตุแล้วเนาะ..

 

พอเข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณมากเลยค่ะ แต่สงสัยอย่างนึงว่าทำไมตาที่3มันเปิดเองตามธรรมชาติ หรือว่าไปทำอะไรที่ไปกระตุ้นมันโดยไม่รู้ตัว แล้วบางคนที่เปิดเองแต่มีอาการตุ๊บๆก็มีได้ใช่ไหมคะ สงสัยว่าต่างกันอย่างไรค่ะ ขอบคุณคุณพี่nopphakanมากนะคะที่ช่วยเข็นออกมาจากถ้ำ เหมือนอยู่ในถ้ำเลยค่ะ555 ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ได้คุณnopphakanมาอธิบายอะไรหลายๆอย่าง รวมทั้งในบอร์ดอื่นๆด้วยทำให้เข้าใจขึ้นเยอะเลยค่ะ ขอบพระคุณจิงๆค่ะ:z2

 

เด่วจะเล่าเป็นนิทานเรื่องสมมุติเปรียบเทียบให้ฟังนะครับ..๕๕๕ ขำไว้รอล่วงหน้า
นาย A ไม่เคยฝึกสมาธิเลยแล้วจู่ๆก็ดันเห็นผีได้ และมาฝึกสมาธิเพิ่ม
เติมก็ยังเห็นผีได้อีกแต่เห็นแต่ระดับเดิมๆ
นาย C เกิดมาไม่เคยเห็นผีเลย..พอมาฝึกสมาธิถึงจะเริ่่มเห็นผีได้..
แต่ไม่ได้เป็นเครื่องประกันได้ว่าทั้งนาย A และ นาย C เป็นคนเก่ง
และดีนะครับ อ่านดูได้ข้อคิดอะไรบ้าง..

สมมุตินะว่านาย A นอกจากจะมีนิสัยขี้อิจฉา
ฉลาดน้อยมากแล้วดันชอบเจือกอวดฉลาด.แถมทำตัวชั่วๆ
แต่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันดี.
นิสัยแบบนาย A ส่วนมากจะรักษาศีล ๕ ไม่ได้ด้วย
นาย A จะเห็นอย่างมากระดับผีมีฤิทธิ์หลอกเอาว่าเป็นเทพโน้น เทพนี้
และมีความชำนาญมากในการเห็นผีระดับวิญญานเร่ร่อนต้องการบุญ
แล้วไปจับไปขังเค้ามาเอาไว้เพื่อใช้งานสนองกิเลสตน
.คบค้าสมาคมพวกกุมารทองแบบวิญญานเร่ร่อนแบบบังคับเค้ามา
แถมยังฝึกกสิณได้บางกองแต่ดันว่าคิดว่าตัวเองเก่งที่สุดในโลก
ทั้งๆที่ความสามารถที่ตนเองทำใช้เวลาเป็นวันกว่าจะเกิดผล
ส่วนคนที่เค้าฝึกได้จริงๆใช้เวลาไม่เกินสองนาทีอย่างมาก..กรณีนี้
คือตาที่ ๓ เค้าเปิดเองแต่สังเกตุนะครับ..ว่าเห็นได้ในระดับไหน.
และจะไม่รู้ตัวด้วยครับ.ไม่ทันพวกวิญญานมีฤิทธิ์มันหลอกเอา
สังเกตุจากลักษณะนิสัยที่เล่าให้ฟังนะน่าจะเดาได้ไม่ยาก
การเห็นระดับไหนได้เป็นเครื่องชี้วัดระดับจิตเราได้ด้วยครับ.
แต่พวกแบบนาย A มักจะคิดว่าตัวเก่งและรู้ไปทุกเรื่อง
แต่พอให้มาเขียนมาบรรยายเขียนไม่เป็นแต่เรื่องติ
เรื่องวิจารณ์คน เรื่องขี้โม้ ทับถมเนี่ยระดับโลก
พวกแบบนี้ถ้ารวมนิสัยกับสิ่งที่เห็นได้แล้วเค้าเรียกว่า
พวกตามาร หรือ ตาปีศาจ ต่อท้ายด้วยสมญานามว่า สันดานจรเข้น้อยครับ..

ส่วนนาย C เริ่มเห็นผีได้ตอนที่ฝึกสมาธิ เป็นธรรมดาที่จะต้อง
สัมผัสกิริยาต่างๆที่จะเดินไปสู่ตาที่ ๓ ได้เป็นปกติ.และก็ขึ้นอยู่กับ
ว่านาย C จะทำตัวอย่างไร ถ้านาย C รู้จักอุทิศส่วนกุศล มีความอ่อน
น้อมถ่อมตน รู้จักมารยาททางสังคม มีเมตตา ไม่มีนิสัยยกตนข่มท่าน
มีความมั่นคงในศีล ฝึกสมาธิต่อเนื่อง..การที่นาย C จะพัฒนาความ
สามารถในการเห็นของตาที่ ๓ ก็จะสูงกว่านาย A แน่นอนในอนาคตครับ
และสิ่งที่เห็นได้อีกอย่างที่แตกต่างกันคือ สามัญสำนึกพื้นฐานครับ


พวกนี้นะจิตเดิมมันเคยทำอะไรได้มาก่อน.พอเข้าถึงช่วงอารมย์ได้
ไม่ว่าจะตั้งใจคือรู้ตัวหรือว่าไม่ตั้งใจคือไม่รู้ตัว.
มันก็เกิดกิริยาทางจิตได้ของมันเองปกติ..
บางคนเค้าสะสมบารมีมาดี สามารถเข้าถึงได้ในกำลังสมาธิไม่สูง
หรือว่าฝึกแล้วสัมผัสได้เร็ว เข้าถึงได้เร็ว ขึ้นอยู่กับองค์ประกอบ
ที่ยกเปรียบเทียบนิทานสมมุติลักษณะนิสัยนาย A นาย C ให้ฟัง
ส่วนทั่วๆไปถ้าเป็นเรื่องกำลังจิตในระดับที่เพียงพอสำหรับภูมิป้องกัน
ตัวเองจากพลังงานภายนอกต่างๆ และใช้งานได้จริง สัมผัสได้จริงๆนั้น
ยังไงก็ต้องมาฝึกเองครับ..วัดกันที่อิทธิบาท ๔ นั่นหละครับ..
ปล. พอจะเข้าใจมากขึ้นหรือยังครับ.คุณน้อง....

 

ก็อปเขามา..

๑. ปฐวีกสิณ
ปฐวี แปลว่าดิน ดินที่จะเอามาทำเป็นดวงกสิณนั้น ท่านให้ใช้ดินสีอรุณอย่างเดียว ห้ามเอาดินสีอื่นมาปน ถ้าจำเป็นหาดินสีอรุณไม่ได้มาก ท่านให้เอาดินสีอื่นรองไว้ข้างล่างแล้วเอาดินสีอรุณทาทับไว้ข้างบน ดินสีอรุณนี้ ท่านโบราณาจารย์ท่านว่าหาได้จากดินขุยปุย เพราะปูขุดเอาดินสีอรุณขึ้นไว้ปากช่องรูที่อาศัย เมื่อหาดินได้ครบแล้ว ต้องทำสะดึงตามขนาดดังนี้ ถ้าทำเป็นลายติดพื้นดิน ก็มีขนาดเท่ากัน
ขนาดดวงกสิณ วงกสิณที่ทำเป็นวงกลมสำหรับเพ่ง อย่างใหญ่ท่านให้ทำไม่เกินเส้นผ่าศูนย์กลาง ๑ คืบ ๔ นิ้ว อย่างเล็กไม่เล็กกว่าขอบขัน ระยะนั่งเพ่งบริกรรม ท่านให้นั่งไม่ใกล้ไม่ไกลกว่า ๒ คืบ ๔ นิ้ว ตั่งที่รองวงกสิณ ท่านให้สูงไม่เกิน ๒ คืบ ๔นิ้ว ท่านว่าเป็นระยะที่พอเหมาะพอดี เพราะจะได้ไม่มองเห็นรอยที่ปรากฏบนดวงกสิณ ที่ท่านจัดว่าเป็นกสิณโทษ เวลาเพ่งกำหนดจดจำ ท่านให้มุ่งจำแต่สีดิน ท่านไม่ให้คำนึงถึงของและริ้วรอยต่าง ๆ จนเกิดอุคคหนิมิต
"อุคคหนิมิต " แปลว่านิมิตติดตา อุคคหนิมิตนี้ ท่านว่ายังมีกสิณโทษอยู่มาก คือภาพที่เห็นเป็นภาพดินตามที่ทำไว้และขอบวงกลมของสะดึงย่อมปรากฏริ้วรอยต่างๆ เมื่อเข้าถึงอุคคหนิมิตแล้วท่านให้เร่งระมัดระวังรักษาอารมณ์สมาธิและนิมิตนั้นไว้ จนกว่าจะได้ปฏิภาคนิมิต ปฏิภาคนิมิตนั้น รูปและสีของกสิณเปลี่ยนจากเดิม คือกสิณทำเป็นวงกลมด้วยดินแดงนั้น จะกลายเป็นเสมือนแว่นแก้ว มีสีใสสะอาดผ่องใสคล้ายน้ำที่กลิ้งอยู่ในใบบัวฉะนั้น รูปนั้นบางท่านกล่าวว่า คล้ายดวงจันทร์ที่ปราศจากเมฆหมอกปิดบัง เอากันง่ายๆ ก็คือ เหมือนแก้วที่สะอาดนั่นเอง รูปคล้ายแว่นแก้ว จะกำหนดจิตให้เล็กโตสูงต่ำ ได้ตามความประสงค์ อย่างนี้ ท่านเรียกปฏิภาคนิมิต เมื่อถึงปฏิภาคนิมิตแล้วท่านให้นักปฏิบัติเก็บตัว อย่ามั่วสุมกับนักคุยทั้งหลาย จงรักษาอารมณ์กายใจให้อยู่ในขอบเขตของสมาธิเป็นอันดี อย่าใส่ใจอารมณ์ของนิวรณ์แม้แต่น้อยหนึ่ง เพราะแม้นิดเดียวของนิวรณ์ อาจทำอารมณ์สมาธิที่กำลังจะเข้าสู่ระดับฌานนี้สลายตัวได้โดยฉับพลัน ขอท่านนักปฏิบัติจงระมัดระวังอารมณ์ รักษาปฏิภาคนิมิตไว้ คล้ายกับระมัดระวัง บุตรสุดที่รัก ที่เกิดในวันนั้น

๒. อาโปกสิณ
อาโปกสิณ "อาโป" แปลว่า "น้ำ" กสิณแปลว่า "เพ่ง" อาโปกสิณแปลว่า "เพ่งน้ำ" กสิณน้ำมีวิธีปฏิบัติดังต่อไปนี้ ท่านให้เอาน้ำที่สะอาด ถ้าได้น้ำฝนยิ่งดี ถ้าหาน้ำฝนไม่ได้ท่านให้เอาน้ำที่ใส แกว่งสารส้มก็ได้ อย่าเอาน้ำขุ่น หรือสีต่างๆมา ท่านให้ใส่น้ำในภาชนะเท่าที่จะหาได้ ใส่ให้เต็มพอดี อย่าให้พร่อง การนั่ง หรือเพ่งมีอาการอย่างเดียวกับปฐวีกสิณจนกว่าจะเกิดอุคคหนิมิต อุคคหนิมิตของอาโปกสิณนี้ปรากฏเหมือนน้ำไหวกระเพื่อม สำหรับปฏิภาคนิมิตปรากฏเหมือนพัดใบตาลแก้วมณี คือใสมีประกายระยิบระยับ เมื่อถึงปฏิภาคนิมิตแล้วจงเจริญต่อไปให้ถึงจตุตถฌาน บทภาวนา ภาวนาว่า อาโปกสิณัง

๓. เตโชกสิณ
เตโชกสิณ แปลว่า "ไฟ" กสิณ "เพ่งไฟ" เป็นอารมณ์ กสิณนี้ท่านให้ทำดังต่อไปนี้ ท่านให้จุดไฟให้ไฟลุกโชนแล้วเอาเสื่อหรือหนังมาเจาะทำเป็นช่องกว้าง ๑ คืบ ๔ นิ้ว แล้ววางเสื่อหรือหนังนั้นไว้ข้างหน้า ให้เพ่งพิจารณาไปตามช่องนั้น การนั่งสูง หรือระยะไกลใกล้ เหมือนกันกับปฐวีกสิณ การเพ่ง อย่าเพ่งเปลวไฟที่ไหวไปมา ให้เลือกเพ่งแต่ไฟที่มีแสงหนาทึบที่ปรากฎตามช่องนั้นเป็นอารมณ์ ภาวนาว่า เตโชกสิณัง ๆ ๆ ๆ ๆ หลายๆ ร้อยพันครั้งจนกว่านิมิตจะเป็นอุคคหนิมิตและปฏิภาคนิมิต อุคคหนิมิตปรากฏเป็นดวงเพลิงตามปกติ สำหรับปฏิภาคนิมิตนั้นมีรูปคล้ายผ้าแดงผืนหนา หรือคล้ายกับพัดใบตาลที่ทำด้วยทองหรือเสาทองคำที่ตั้งอยู่ในอากาศ เมื่อได้ปฏิภาคนิมิตแล้วท่านจงพยายามทำให้ถึงจตุตถฌานเถิด ผลที่ตั้งใจไว้จะได้รับสมความปรารถนา

๔. วาโยกสิณ
วาโยกสิณ แปลว่า "เพ่งลม" การถือเอาลมเป็นนิมิตนั้น ท่านกล่าวว่าจะถือเอาด้วยการเห็น หรือจะถือเอาด้วยการกระทบก็ได้ การกำหนดถือเอาด้วยการเห็น ท่านให้ถือเอาการที่ลมพัดถูกต้องปลายหญ้าหรือปลายไม้เป็นอารมณ์เพ่งพิจารณา
การถือด้วยการถูกต้อง ท่านให้ถือเอาการที่ลมพัดมากระทบตัวเป็นอารมณ์ สมัยนี้ การถือเอาลมกระทบ จะให้พัดลมเป่าแทนลมพัด หรือถือเอาการเห็นต้นหญ้าต้นไม้ที่ไหวเพราะลมพัด จะใช้ลมเป่าให้ไหวแทนลมธรรมชาติก็ได้ เมื่อเพ่งพิจารณาอยู่ให้ภาวนาว่า วาโยกสิณัง ๆ ๆ ๆ
อุคคหนิมิตของวาโยกสิณนี้ ปรากฏว่ามีการไหว ๆ คล้ายกับกระไอแห่งการหุงต้มที่มีไอปรากฏมากระทบจักษุ พูดให้ชัดเข้าก็คือ มีปรากฏการณ์คล้ายตามองเห็นไอน้ำที่ต้มเดือดแล้วนั้นเอง มีอาการปรากฎขึ้นอย่างนั้น
สำหรับปฏิภาคนิมิต มีอาการปรากฏภาพเหมือนไอน้ำที่ลอยขึ้น แต่ไม่เคลื่อนไหวหรือคล้ายกับก้อนเมฆบางที่ลอยอยู่คงที่นั้นเอง อาการอื่นนอกนี้เหมือนปฐวีกสิณ

๕. นิลกสิณ
นิลกสิณ แปลว่า "เพ่งสีเขียว" ท่านให้ทำสะดึงขึงด้วยผ้าหรือหนังกระดาษก็ได้แล้วเอาสีเขียวทา หรือจะเพ่งพิจารณาสีเขียวจากใบไม้ก็ได้ ทำเช่นเดียวกับปฐวีกสิณ
อุคคหนิมิต เมื่อเพ่งภาวนาว่า นีลกสิณัง ๆ ๆ ๆ อุคคหนิมิตนั้นปรากฏเป็นรูปที่เพ่งนั่นเอง

๖. ปีตกสิณ
ปีตกสิณ แปลว่า "เพ่งสีเหลือง" การปฏิบัติทุกอย่างเหมือนนีลกสิณ แต่อุคคหนิมิตเป็นสีเหลือง ปฏิภาคนิมิตเหมือนนีลกสิณ นอกนั้นเหมือนกันหมด บทภาวนา ภาวนาว่าเป็นปีตกสิณัง ๆ ๆ

๗. โลหิตกสิณ
โลหิตกสิณ แปลว่า ไเพ่งสีแดง" บทภาวนา ภาวนาว่าโลหิตกสิณัง ๆ ๆ ๆ นิมิตที่จัดหามาเพ่ง จะเพ่งดอกไม้สีแดงหรือ เอาสีแดงมาทาทับกับสะดึงก็ได้ อุคคหนิมิตเป็นสีแดง ปฏิภาคนิมิตเหมือนนีลกสิณ

๘. โอทาตกสิณ
โอทาตะกสิณ แปลว่า "เพ่งสีขาว" บทภาวนา ภาวนาว่า โอทาตกสิณัง ๆ ๆ ๆ สีขาวที่จะเอามาเพ่งนั้น จะหาจากดอกไม้หรืออย่างอื่นก็ได้ ตามแต่จะสะดวก หรือจะทำเป็นสะดึงก็ได้นิมิต ทั้งอุคคหะและปฏิภาคก็เหมือนนีลกสิณ เว้นไว้แต่อุคคหะเป็นสีขาวเท่านั้นเอง

๙. อาโลกสิณ
อาโลกสิณ แปลว่า "เพ่งแสงสว่าง" ท่านให้หาแสงสว่างที่ลอดมาตามช่องฝาหรือช่องหลังคา หรือเจาะเสื่อลำแพน หรือหนังให้เป็นช่องเท่า ๑ คืบ ๔ นิ้ว ตามที่กล่าวในปฐวีกสิณ แล้วภาวนาว่า อาโลกสิณัง ๆ ๆ ๆอย่างนี้ จนอุคคหนิมิตปรากฏ อุคคหนิมิตของอาโลกสิณเป็นเสงสว่าง ที่เหมือนรูปเดิมที่เพ่งอยู่ ปฏิภาคนิมิตนั้นปรากฏเป็นเสงสว่างหนาทึบ เหมือนกับเอาแสงสว่างมากองรวมกันไว้ที่นั่นแล้ว ต่อไปขอให้นักปฏิบัติ จงพยายามทำให้เข้าถึงจคคุถฌาน เพราะข้อความที่จะกล่าวต่อไปก็เหมือนกับที่กล่าวมาแล้วในปฐวีกสิณ

๑๐. อากาศกสิณ
อากาสกสิณแปลว่า "เพ่งอากาศ" อากาสกสิณนี้ ภาวนาว่า อากาสกสิณัง ๆ ๆ ท่านให้ทำเหมือนในอาโลกกสิณคือ เจาะช่องฝาเสื่อหรือหนัง หรือ มองอากาศ คือความว่างเปล่าที่ลอดมาตามช่องฝา หรือหลังคา หรือตามช่องเสื่อหรือผืนหนัง โดยกำหนดว่า อากาศ ๆ จนเกิดอุคคหนิมิต ซึ่งปรากฏเป็นช่องตามรูปที่กำหนด ปฏิภาคนิมิตนั้น ปรากฏคล้ายอุคคหนิมิต แต่มีพิเศษที่บังคับให้ขยายออกให้ใหญ่เล็ก สูงต่ำได้ตามความประสงค์ อธิบายอื่นก็เหมือนกสิณอื่น

 

ขอบคุณครับคุณ ปุณฑ์ ที่ยกตำรามาให้อ่านเพิ่มเติม
ว่าแต่คุณ ปุณฑ์ ไม่ฝึกจริงๆจังลองดูบ้างหรือครับ
จิตมันให้อยู่นะครับ.แถมฝึกแล้วจะได้เปรียบคนอื่นๆ
ตรงเข้าสมาธิระดับสูงได้ดีกว่าคนทั่วๆไปด้วย
หรือว่ายังไม่สดวกครับช่วงนี้ เน้นด้านอื่นๆอยู่หรือเปล่า..

 

ฤทธิ์ฝึกยาก - -'
ที่สังเกตนะ
ในฝันจะเหาะได้ตลอด มีใครมาพาไปเที่ยวบ้าง เป็นสมาธิของเขายังไม่ใช่ของเราจ๊ะ
แต่ก่อน(วัยรุ่น)ทำฌานได้เสมอ
หนึ่งชัวโมงต้องได้ปฐมฌานแต่ไม่เคยไปไหน มีแต่พิจารณาธรรม

หลังๆทิ้งไปนาน
แบบที่เป็นสมถะ จะเป็นแนวแสงสว่างค่ะ
ตอนนี้ แค่พอจิตสงบ จะมีแสงแดงเรืองๆใต้หลังตาก่อน แล้วบางทีก็จะไปสู่ความสว่างทีหลัง

แนะนำได้ค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ

 

.ขออนุญาตแนะนำเลยแล้วกันครับ
.สีแดงถ้าเคยเห็นแบบวงกลม
เท่าหัวเข็มหมุดหรือหัวไม้ขีดได้ แบบสว่างในตัว พอหันไป
มองแล้วหาย แสดงว่าสะสมบารมีมาทางฤิทธิ์ครับ.
แต่ถ้าแสงออกสีส้มแต่สว่างจร้าและไม่เย็นเห็นในช่วง
จิตเป็นทิพย์ยังเป็นปิติอย่างหนึ่งอยู่ครับ..
ให้ฝึกกสิณด้วยการมองภาพพระแบบลืมตาครับ
ควบกับสวดคาถาสายหลวงสายบุญฤิทธิ์ครับ(น่าจะพอทราบ)
จะช่วยส่งเสริมกันได้ดี.หลักสังเกตุที่เริ่มได้ผลคือ
จะมีแสงสว่างส่องมารอบตัวเราในขณะที่ลืมตามอง
ภาพพระ.ส่วนคาถาจะได้ผลคือ ขณะสวดมนต์
จะมีไอหรือควันลอยออกจากตัวหรือจากมือเรา
มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าครับ..

 

ไม่ได้นั่งสมาธิภาวนาตามแบบแผนมาเกือบปีเลยไม่มีประสบการณ์แปลกๆมาเล่า
ช่วงนี้ก็เหลือแค่ปิตินิดๆหน่อยๆ คุณnopphakan พอจะมีคำแนะนำไหมครับ

 

กสิณสีทุกสีฝึกง่าย ติดตาได้ง่าย
เว้นกสิณสีขาวฝึกยากที่สุด

 

อ่านจากที่คุณ Nopphakan บรรยายมา ก็รู้ได้ว่าคุณ Nopphakan ทำได้มานานหลายปีแล้ว และยังย้อนกลับไปทบทวนสิ่งที่ทำได้มาแล้วจนละเอียดทุกขั้นตอน เป็นที่น่าสรรเสริญและยินดีด้วยครับ...
ส่วนตัวผมต้องระงับการฝึกไปตั้งแต่11ขวบเมื่อได้เห็นสิ่งชั่วในดวงใจ คาดว่าแก่ๆตัวไปแล้วหมดแรงจะคิดชั่วพูดชั่วแล้ว อาจจะลองฝึกดูบ้าง...เนื่องจากครูบาอาจารย์ท่านก็ห้ามเอาไว้ ด้วยเกรงว่าจะเป็นเหตุให้คนตายอีกเป็นจำนวนมาก จึงต้องหันไปฝึกในส่วนอื่นๆไปก่อน...
วิชาหนึ่งที่อยากรู้และคงถามเอาจากครูบาอาจารย์ทางภพภูมิไม่ได้ คือ วิชาจักระ ซึ่งคาดว่าคุณ Nopphakan ศึกษาและใช้งานอยู่ ถ้ามีกระทู้ที่เคยเขียนไว้แล้วก็ขอให้ช่วย Link ให้ด้วยนะครับ...
ที่ผมจะต้องศึกษาเอาไว้เพราะคาดว่าน่าจะมีพื้นฐานมาจากวิชาปราณ ซึ่งผมจะเอาไว้ใช้สำหรับปรับธาตุบางอย่างครับ...
ขอบคุณครับ

 

ของคุณฝึกแบบไหนก็ได้นะคับ ไม่มีสีเทาปนๆในจิตด้วย คิดว่าพอจะเห็นตัวอย่างคน ที่จิตมีสีเทาๆปนมาแล้วนะครับ
.ในบางกระทู้. พวกปิติเราต้องข้ามไปครับ แต่จะข้ามไปได้
ตอนที่มันจะเริ่มไต่ระดับฌานต้องหาหลักธรรมมาพิจารณาร่วม
ให้ความคิดที่มันจะผุดขึ้นมาวางลงให้ได้ก่อน
และรักษาอารมย์ไว้ พอเราเผลอๆแต่ไม่หลับ
เด่วมันจะก้าวหน้าไปของมันได้เองแบบพรวดพราดแล้วต่อไปจะเข้าใจกิริยาต่างๆ
ที่ไปตอบผมอีกกระทู้ได้เองครับ
ส่วนจะต่อทางไหนจริงๆมาคุยกันต่อได้ครับ

 

ขอบคุณครับ
ตามคำถามที่คุณ nopphakan ตั้ง คงต้องไล่ตามปฏิจจสมุปบาท ช่วงนี้นั่งไล่ดูไม่ไหว ไม่ได้ฝึกแบบเคร่งเหมือนเมื่อช่วงสองสามปีที่แล้ว ที่มีเรื่องให้คุยฟุ้งได้ตลอด
ช่วงนี้ได้เข้ามาอ่านเห็นคุณ nop. ตอบคำถามได้กระจ่างเย็นขึ้น อนุโมทนาครับ
ปล.ผมเองก็คงมาแนวเดียวกับพี่ ป.ปุณฑ์นะครับ พวกเหาะ เดินบนน้ำ สั่งลมฝน ในฝันทั้งนั้น
ของที่เห็นได้ก็ผ่านมานานแล้ว เอาเป็นสาระอะไรไม่ได้