การจัดเตรียม ศูนย์หลบภัย

สิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้เห็นวันโลกาวินาศ

ข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องที่จะได้นำมาให้อ่านต่อไปนี้ ได้มาจากหนังสือเรื่อง

 

เห็นด้วยครับ การเตรียมไว้ในสถานที่เราคาดว่าจะไป เมื่อได้ไปก็ได้ใช้ไม่เดือดร้อนคนอื่น แถมยังจะช่วยคนอื่นได้ เรากำลังใจดีใช่ว่าคนรอบข้างจะทำได้ด้วย
ทุกอย่างไปตามกรรมตามวาระ แต่เราก็ควรสงเคราะห์คนรอบๆตัวอย่างเต็มที่ และผมถือว่าเป็นการช่วยสร้างทานบารมีได้อีกทางหนึ่ง และผมขอเดินในทางสายกลางครับ เตรียมทั้งทางโลกและทางธรรมเท่าที่ทำได้ ดำเนินชีวิตเป็นปกติ
ใช้สติปัญญาให้เต็มที่ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน นะครับ ความไม่ประมาทเป็นสิ่งดีที่สุดครับ
ขอถามถ้าต้องมีอุปกรณ์เพียงแค่เป้ใบเดียว ขนาดสัก 30-40ลิตร เราควรมีอะไรบ้างครับเพื่อให้อยู่รอดได้ด้วยตนเองให้นานที่สุด ครับ พี่คลิก

อีกอย่างในสถานที่หลบภัย อย่าลืมเตรียมมาตราการรักษาความปลอดภัยนะครับ เพราะถึงเวลาจริงๆ คงไม่เหลือเฉพาะคนดีๆเท่านั้นในช่วงแรกๆนะครับ
ถ้าคิดแบบปลงตกอย่างเดียวถึงเวลาจะทำได้จริงหรือไม่ สำหรับผมตอบได้เลยครับว่าคงไม่ปล่อยให้โจรหรือคนไม่มีดีมาปล่อยให้ทำร้ายครอบครัวแล้วเราปล่อยวางเฉยไม่ทำอะไร บททดสอบยังมีอีกมากและการที่ได้เกิดเป็นมนุษย์และอยู่ในพระศาสนามันยากมาก เหมือนเต่าที่อยู่ในมหาสมุทร ใน100 ปี จะโผล่ขึ้นมาบนทะเล โดยหัวเต่าจะรอดห่วงที่มีขนาดเท่าหัวเต่าได้พอดี โดยมีห่วงที่ว่านั้นเพียงห่วงเดียวในทะเลนั้น มันยากนะครับ แล้วเราจะปล่อยตัวไปตามกรรมโดยไม่ต่อสู้ โดยใช้ความดี และปัญญา ให้เต็มที่หรือเปล่า

ปล.ความเห็นผมอาจจะไม่ถูกต้องก็ได้นะครับ



(sing)

 

ขอขอบคุณที่นำเรื่องที่มีสาระให้เพื่อนได้รับทราบ(ขอบคุณมาก)

ผม(คิดในมุมกว้าง)การที่คุณZZและเพื่อนๆสมาชิกได้แสดงความคิดเห็นเรื่องการเตรียมพร้อมหาที่ๆปลอดภัยถ้าเกิดเหตุการขึ้นมา(ภัยพิบัติ)ก็พร้อมที่จะไป(เป็นคนที่ไม่ประมาท) แต่........เราจะรู้ว่าที่ๆไหนปลอดภัยจริง.....ผมจรึงอยากให้เพื่อนๆหาข้อมูลและสถิติ(ทางโลกและทางธรรม)ว่าที่ไหนพอจะมีเคราว่าจะปลอดภัยทั้งทางน้ำและพายุ..........ไม่ร่วมแผ่นดินไหว
เพราะแผ่นไหวมีทุกที่ไม่มากก็น้อยเอาแค่หลบน้ำกับพายุก็พอ......ผมว่าถึงเวลาแล้วเหลือเวลาไม่มากมาร่วมพลังจิตพลังใจช่วยกันพ้นภัยพิบัติ.....ส่วนผมเสนอที่หนึ่งในจังหวัดเพชรบรูณ์คือ...................................เขาพนมฉัตร.....................
บางท่านอาจจะรู้จักมาบ้างแล้วจากการฟังของครูบาอาจารย์........ผมเชื่อว่าถ้าถึงเวลามิติจะเปิดให้ได้เข้า..........แต่คนที่เข้าไปได้ต้องมี3สิ่งในตัวตนเอง
1.ต้องมีศีล5,8,10,227,บริสุทธิ
2.ต้องมีความเชื่อเรื่องบุญและกรรม
3.มีใจที่ช่วยเพื่อนมนุษย์และสัตว์อย่างแท้จริงอยู่ในจิตใจของตัวเรา
ถ้าท่านมี3สิ่งครบและเป็นของแท้ในจิต.......ก็พร้อมต้อนรับท่าน
แต่อย่าลืมหน้าที่ของท่าน............ที่ช่วยมวลมุนษย์ชาติ........สวัสดีครับไว้เจอกันที่.............(^)

 

(deejai) ถามผมว่าจะเตรียมอะไรบ้าง คงตอบยากครับ แต่ว่ามีในกระทู้หลาย ๆ กระทู้ในเรื่องการเตรียมการ อ่านจนลายตา.....ไปเลย

(deejai)ก็เอาแค่ กิน อยู่ หลับนอน การเตรียมเป้ท่องเที่ยว กับการเตรียมเป้หลบหนีภัย ก็น่าจะใช้กันได้ ผมถนัดเตรียมเป้ไปออกยุทธการ แต่ก็น่าจะเหมือน ๆ กัน เพียงแต่สมัยนั้นไม่ไฮเทคเหมือนเดียวนี้ แค่ไฟแชคแก้ส อันละ ๘ บาทก็หรูแล้ว เดี๋ยวนี้ ๑๕๐ แจ๋วเลย แรง มัก ๆ

(deejai) มันมีปัจจัยในการพิจารณาในการวางแผนและเตรียมการเตรียมการ

^-^ ลองดู ครับ

^-^ ๑. ภาระกิจ เดินหนี หรือ ขึ้นรถหนี เอาเดินก่อน ขึ้นรถไม่ต้องคิดมาก

^-^ ๒. กำลังฝ่ายข้าศึก ก็ภัยพิบัติจาก ดิน น้ำ ลม ไฟ ท่าทีและขีดความสามารถที่ธาตุทั้ง ๔ จะปฏิบัติต่อฝ่ายเรา เลือกเอาครับ ขั้นความรุนแรง จะเป็นตัวกำหนด

^-^ ๓. กำลังฝ่ายเรา ก็ดูสถานภาพขีดความสามรถของตัวเราและพวกพ้อง ขวัญและกำลังใจ ผู้ร่วมขบวนการความบ้าภัยพิบัติ มีคนเดียวหรือหลายคน

^-^ ๔. ภูมิประเทศและลมฟ้าอากาศ ไอ้นี้ตัวสำคัญ เป็นไปได้ทั้งอุปสรรค์และเกื้อกูลต่อการปฏิบัติภาระกิจแบกเป้เดินหนี

^-^ ๕. เวลาที่มีอยู่ เวลาในการเตรียมการ และ เวลาในการปฏิบัติการ

(cry) ลองดูครับ จะรบกันแบบไหน จะม็อบพันธมิตร ม็อบ นปก. การวางแผนการงานต่าง ๆ ถ้าขาด การเอาปัจจัย ๕ ตัว มาพิจารณา ก็เตรียมตัวแพ้หรือเจ้งได้เลยได้เลย ครับ

(deejai)พิจารณาแล้วก็จะเตรียมการได้ถูก ครับ

 

ผมขอสมมุติเหตุการณ์นะครับ พี่คลิก
1.ภาระกิจ เดินหนีวิ่งลูกเดียว เป้เต็มหลัง เด็กเล็กเป็นเรือพ่วง 2 ผู้ใหญ่ 2
2.ความรุนแรง น้ำก็มาฝนก็ตก ลม(พายุ)ก็เริ่มแรง
3.กำลังหลักคนเดียว อีกคนปลอบเด็กๆหรือผู้ใหญ่อื่นที่ตกใจ (คนปลอบก็คงกลัวด้วย)(cry)
4.ถนนพัง ทางขาดไฟฟ้าดับ คนวุ่นวาย ตัวใครตัวมัน
5.เวลาเตรียมการ 1เดือนล่วงหน้า เวลาหนีภัย 24 ชั่วโมง เดินทางขั้นแรกด้วยรถ น้ำมันหมดกลางทาง คงเหลือทางเดินอีก 100กม. แรงเริ่มตก ใจเริ่มเหนื่อย กำลังใจคงเริ่มลดเมื่อรถเสียถ้าเป็นตามนี้ล่ะครับ พี่ เอาไงดี ควรมีอะไรติดตัวเพื่อเดินทางต่อไปครับ (tm-love)

 

จักรยานเสือภูเขา ,เป้หลัง,กระติกน้ำ,อาหารแห้ง,ผ้าพลาสติกกันฝน,เสื้อกันหนาว,มีดเดินป่า ไฟแช็ค หม้อข้าวสนาม รองเท้าผ้าใบ ถุงเท้าอย่างหนา เชือก ยาสามัญ

 

บทกลอนสอนใจ.....

ยังไม่ถึงคราวตายวายชีวาตม์
ใครพิฆาตเข่นฆ่าไม่อาสัญ
​

พอมาถึงคราวตายวายชีวัน
ไม้จิ้มฟันแทงเหงือกยัง....ตาย


******************************​

 

(good) ผมคิดว่าสิ่งของพื้นฐานก็อย่าง Marine ว่ามานั้นแหละครับ

เป็นบุคคล อย่างน้อย ก็ต้องมีหม้อส นาม ๑ หม้อ กระติกน้ำดี ๆ ขนาด ๑ ลิตรสักใบหรือสองใบ เสื้อกันฝนหรือพลาสติกที่มีความเหนียวหน่อย ที่ marine ว่าเสื้อกันฝนนั้นหมายถึงของที่ทหารเขาใช้ แบบนั้นค่อนข้างเอนกประสงค์ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง คงหาซื้อได้ไม่ยาก ทำเปลให้ลูกนอนก็ได้ ทำอ่างน้ำได้ ไฟฉายดี ๆ สักอัน ไฟแช็คเด็ด ๆ มีดพก, มีดเดินป่าขนาดเขื่อง ๆ สักเล่ม ไม่ต้องใหญ่มากหรอกครับ หนักเกินไป สักอันสองอันเผื่อขาดเผื่อเหลือ แล้วก็ช้อนกินข้าว ครับ ขาดไม่ได้เลย ไม่งั้นต้องนั่งมองตากัน เสียอารมณ์ คนกินก่อน ที่จำเป็นสุด ๆ ก็แค่นี้แหละครับ ถ้าลูกชุดผมขาดอย่างใดอย่างหนึ่งหมายถึงขัดใจต้องมีเรื่องแน่ เพราะจะทำให้การหุงหาอาหารไม่ราบรื่นเท่าที่ควร บางตรั้งหุงกินมื้อนี้แล้วก็หุงเผื่อไว้กินมื้อหน้าต่อไปเลย เพราะข้างหน้าอาจไม่มีน้ำให้หุงข้าว

: bat: ของพื้นฐานที่ต้องมีสำหรับการเดินเท้าที่มีภาระกิจหลาย ๆ วัน ควรต้องมีและควรเรียนรู้วิธีใช้งาน คงต้องปรึกษา K.....camp

 

(tm-love)สถานะการณ์ ลมพายุ ฝนตกหนัก น้ำท่วม ไฟฟ้าดับทั่วเมือง รถราติดกันวินาศสันตโร ระหวางเกิดสถานการณ์นั้น ผมว่านอนนิ่ง ๆ ภาวนา พุทโธ ดีกว่า ถ้าขืนออกมาอาจเสียชีวิตก่อนเวลาอันควร

:d คงต้องเตรียมอุปกรณ์ที่สามรถดำรงค์ชีวิตอยู่ได้ ภายในหลาย ๆ วันหน่อย โดยไม่พึ่งพาพลังงานจากภายนอก เมื่อพายุหมดแรงแล้วเราก็คงต้องดูสถานการณ์ ถ้าทางการประกาศให้ออกไปหาที่อยู่นอกตัวเมือง เราก็ค่อยหยิบเป้ที่เราเตรียมไว้และเริมหาลู่ทางเดินได้เลย เคราะห์ดีก็อาจเจอหน่วยราชการมีเรือมีรถใหญ่มาช่วยเราก็สบายขอโดยสารมาที่ปรียนันท์ได้เลย ผมจะรอรับและให้ความอบอุ่นกับทุก ๆ คน มื้อแรกที่มาถึงก็โจ๊กไก่ก่อนเลย ครับ เพื่อความสดชื่น

(tm-love)ถ้าเดิน ในสถานการณ์แบบนี้ ก็ต้องมีสิ่งของพื้นฐานตามที่ว่ามา และในระหว่างการเดินเราต้องเผชิญกับ น้ำท่วมขัง สิ่งกีดขวางคือทรากปรักหักพังของสิ่งต่าง ๆ ถ้าเดินมาก็คงหลายวัน ควรกำหนดไว้สัก ๗ วัน เป็นไง ครับ เผื่อขาดเผื่อเหลือ เตรียมอาหารสำหรับคู่ชีวิต และลูกน้อยอีกสอง เป้ของเราใบเดียว อาจไม่พอ ควรมีเป้ใบหย่อม ๆ สพายไว้ข้างหน้าอีกสักใบ คนเดียวสองใบ กำลังดี อาจต้องเอาเด็กใส่ในเป้อีกต่างหาก อาหารของคนโต กับ อาหารของเด็ก และหยูกยาสำหรับตัวเราและลูกน้อย โดยเฉพาะยาที่รักษาโรคที่มากับน้ำ

:d ถ้ามีเต้น ก็แบกมาด้วย ถ้าไม่มีก็ลำบากหน่อย เวลานอนอาจมียุงกัด ก็ต้องมียาทากันยุง แต้ถ้ามีมุ้งขนาดเล้ก หรือจะเอาใหญ่เลยก็ดี นอนทีเดียว ๔ เลย อบอุ่นดี แต่น้ำท่วมนี่งูมันก็อยากอบอุ่นเหมือนกัน น่ะ ครับ

:d เครื่องนอนก็เลือกชนิดที่มี นน.เบา ไม่กินพื้นที่ในเป้มาก และเมื่อโดนน้ำมันจะไม่อมน้ำมาก ไม่งั้นเราก็จะแบก นน.เป็นเท่าตัว ก็แค่ผ้าห่มบาง ๆ สักผืนก็พอ แต่ของเด็กก็ต้องดีหน่อย บ้านเราไม่หนาวมาก ไม่ต้องกลัวหนาว กลัวยุงเป็นดีที่สุด เสื้อผ้าที่ส่วมใสก็ไม่ควรหนามากไม่งั้นโดนน้ำแล้วหนักและแห้งยากอีกต่างหาก

:d กกน. นี่เหมือนกัน น่ะ เดินหลายวันไม่ต้องใสเลย ไปแบบโทน ๆ แต่ผู้หญิงนี่ก็ไม่รู้จะเอาอย่างไร ต้องถามพวก BNBK กับ K_JIT เพราะพวกนี้เขามีประสบการณ์เยอะออกค่ายเดินป่าภูเขามาแล้ว ถ้าไม่ใสเลยจะได้ไหม มันจะโล่งไปหรือเปล่า อันนี้ไม่ทราบจริง ๆ

:d การเดินทางอาจมีการข้ามลำน้ำ ถ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็ต้องใช้เสื้อกันฝนห่อหุ้มเป้ของเราทำเป็นทุ่นลอยน้ำ ถอดเสื้อผ้ายัดเข้าไปในทุ่นลอยน้ำ เอาเด็กขี่แพให้สนุกไป โดยใช้เชือกร่มที่เตรียมไว้มัดหัวท้ายแพกันน้ำเข้า และ เราก็ลอยคอลากแพไป ลูก ๆ ก็สนุกสนานกันไป ถึงฝั่งก็กลับมาบรรจุของตามเดิมแล้วเดินต่อไป แต่ขอให้หลีกเลี่ยงการเดินลุยน้ำ เมื่อรองเท้าเปียกแล้วจะลดประสิทธิภาพในการเดิน เดินบนพื้นดินดีกว่าเดินบนถนนลาดยาง ถ้ามีน้ำไหลเชี่ยวกราก ก้นั่งรอเรือทางราชการมารับเถอะครับ หรือไม่ก็ รอน้ำลดก่อนดีกว่า จมหายมาเยอะแล้ว

:d เดินกลางคืนไปได้เร็วกว่าเดินกลางวัน เลือกเดินในเวลาที่อากาศไม่ร้อนจัด การพักแรมในเวลากลางคืน ควรที่จะรู้ข้างขึ้นข้างแรม จะได้รู้ว่า ฟ้าจะมืดและสว่างช่วงไหน เดินท่ามกลางแสงจันทร์ไม่ค่อยเหนือยบรรยากาศดี จะได้มีโอกาสสอนลูกให้ดูดาวด้วยนับว่าเป็นการเรียนรู้นอกห้องเรียน

:d ถ้าเหนื่อยมาก ๆ ถ้าได้ขนมหวานก็แจ๋ว ครับ จะทำให้สดชื่นได้ไว ขนมหวานหลังอาหาร ช็อคโกแลต ก็ดี ถ้าแบบถูก ๆ ก็ถั่วตัด แต่อย่าเอาชนิดที่กินแล้วอยากกินน้ำ กินแล้วเฝื่อนคอ กินเค็มมากก็ต้องกินน้ำมาก เปลืองครับต้องประหยัดไว้ให้ลูกเล็กอีกสอง

:d เวลาหุงหาอาหารก็คงไม่ยาก หม้อสนามก็มี เตาแก้ส จาก Kitcamp ก็มีแล้ว ถ้าไม่มีก็มีดพกนั้นแหละครับถากไม้เอาส่วนที่เปียกออกไป ข้างในมันแห้ง เอามาทำฟืน เตาก็เอาอิฐ, หิน มาสามก้อนมาตั้งเป็นเตา แค่นี้ก็สบายแล้วครับ รอกินได้เลย ถ้าเร่งรีบก็มาม่าของเจ๊ nantiya เคี้ยวกินได้เลย แล้วกรอกน้ำตาม ไปได้อีกไกล ตื่นเช้าก็ต้มน้ำกาแฟคาปูซิโน่สำเร็จรูปที่เตรียมไว้สักซอง พร้อมกับขนมปังกรอบ อย่างดีสักซอง ก็แหล่ม....แล้วครับ อาจดีกว่าอยู่ที่บ้านเสียอีก อาจจะต้องขอบคุณภัยพิบัติที่สร้างบรรยากาศที่ดี ๆ ที่หาได้ยาก เสียอีก

:d อิ่มหน่ำสำราญดี นั่งให้สบายอารมณ์สักพักก็เก็บของเดินต่อ เดินเรื่อย ๆ ใจเย็น กำหนดลมหานใจไป ภาวนาพุทโธ นึกถึง ปรียนันท์ไป พอเงยหน้าอาจเห็น คุณ KANANA N , ZZ ,BNBK,khunkik,PK ยืนรออ้าแขนรับของช่วยแบกเป้แล้วส่งน้ำเย็น ๆ ให้สักสองสามอึก ให้ชื่นใจ ก็เป็นได้

:d การเดินทางคงจะมีเพื่อนร่วมทางมากมาย คงจะไม่เหงา อาจต้องแบ่งปันอาหารกับผู้ร่วมทางที่ไม่ได้เตรียมการอะไรเลย ต้องทำใจ ครับ หรืออาจต้องเอามุ้งเราให้เด็กอื่น ๆ ก็เป็นได้ เราอาจต้องนอนตากยุง ต้องทำใจ

:d การปฐมพยาบาลเบื้องต้น การเข้าเฝือก การพันแผล การรัดสายยางห้ามเลือด การใช้ผ้าสามเหลียมปฐมพยาบาล การให่ยาสสามัญประจำบ้าน ควรเรียนรู้ไว้บ้าง ครับ

:d การใช้เครื่องมือสื่อสาร การติดต่อสื่อสาร การรายงานสภาพ ลมฟ้าอากาศ การนำอากาศยาน นี่ก็สำคัญ อาจช้วยชีวิตคนหมู่มากได้

:d การจัดเตรียมการสิ่งอุปกรณ์ในการบรรทุกเฮลิคอปเตอร์ ถ้ามีการเรียนรู้ก็ดีขึ้นไปอีกช่วยให้มีความรวดเร็วถ้าราชการมีการช่วยเหลือผู้ประสบภัยด้วย ฮ. เพราะ ฮ. เติมน้ำมันเต็มถังจะบินได้ ประมาณสองชั่วโมงครึงถ้าจำไม่ผิด น่ะ ครับ ถ้าเรารัดตรึงสิ่งของได้ดี ขึ้นบรรทุกได้เร็ว ฮ. ก็จะทำงานได้อีกหลายเที่ยวบิน จะช่วยคนได้มาก รวมถึงการจัดทำสนาม ฮ, แบบเร่งด่วน อันนี้ไม่ค่อยพูดถึงกันอาจคิดไม่ถึง แต่ผมว่าผมชักจะมากไปแล้ว เดี๋ยวคงต้องมีการร้องขอการยิงสนับสนุนจากปืนใหญ่อีก และขอ บ.โจมตีเป้าหมายภาคพื้นดินด้วย เอ วัง ดีกว่าครับ

(tm-love)(tm-love)(tm-love) ฮ.เขามีพื้นที่จำกัด ถ้าสมบัติเยอะเขาอาจให้ทิ้งสมบัติไปได้แต่ตัว ถ้ามีโอกาสก็เลือกของที่จำเป็นไว้สักเป้ที่กระทัดรัด อาจเอาไปได้แค่นั้นและเวลา ฮ.ลงเที่ยวแรก สนามจะมีฝุ่นมาก ถ้าอยู่ใกล้ที่ ฮ.ลงจะได้รับฝุ่นน้อย ถ้าอยู่หางก็รับฝุ่นนานหน่อย หลับตาและอย่าอ้าปาก ไม่งั้นท่านจะต้องเคี้ยวฝุ่นกรุบ ๆ ทั้งวัน ทางที่ดีเที่ยวแรกอย่าเสนอหน้าออกไป หลบเข้าที่อับลมก่อนดีกว่า เที่ยวสองเที่ยวสามค่อยโผล่ออกมา และรีบขึ้นก่อนกลับก่อน ชิงความได้เปรียบ

เขามีสูตรของพวกเขี้ยวลากดิน ว่า ถ้ากลับมาจากพักจะขึ้นฐานให่พยายามขึ้นเที่ยวหลังสุดเพราะ ฮ.อาจน้ำมันหมดหรืออาจมีภาระกิจอื่นที่เร่งด่วน ทำให้เราต้องได้อยู่ต่อได้เที่ยวในเมืองอีกหลายวัน

แต่ถ้าลงพัก ต้องลงเที่ยวแรก เพราะเที่ยวหลัง ฮ.อาจงดกระทันหันด้วยสาเหตุของสภาพอากาศหรือมีกิจเร่งด่วนอื่น ๆ ทำให้เราต้องไปพักวงรอบการพักต่อ ๆ ไปอีกเป็นสิบวัน สภาพก็เหมือน ๆ กัน บอกกันไว้ ครับ



:d เห็นบ่อน้ำแล้วแต่ยังไม่ได้ชิมรสของน้ำก็อย่าระเริงกินน้ำให้หมดก่อน น้ำที่เห็นอาจเป็นน้ำกร่อยหรือเป็นน้ำเสียก็ได้

:d อย่ากินอาหารจนหมดเกลี้ยงเพราะมีข่าวว่าจะมีอาหารมาให้ในเวลาที่กำหนด อาจไม่เป็นอย่างที่คิด

:d ข้อมูลนี้น่าจะเตรียมการได้ น่ะ ครับ แบ่งปันประสบการณ์ ทุกอย่างที่เขียนไปก็เป็นประสบการณ์ที่ผิดพลาดมาแล้วทั้งหมด

 

ข้อมูลปึ๊กเลยครับพี่คลิก

วันนี้โทรไปคุยกับคิทแคมป์ แล้ว ยินดีจะจัดอบรมให้พวกเราอีกครับ เพราะมีเพื่อนใหม่ๆมาร่วมกิจกรรมกันเยอะขึ้น

คาดว่าคงนัดที่ร้านคิทแคมป์เลยจะได้ไม่ต้องแบกของออกไปสาธิตกันไกลๆครับ

 

ร้านคิทแคมป์อยู่แถวไหนเหรอครับ คุณ Kananun

 

เห็นเข้าเลยช่วยตอบให้ คงไม่ว่าอะไรนะคะ

ร้านคิทแคมป์
อยู่ซอยข้างสวนสันติภาพ (มาจากสามแยกดินแดง ถ.ราชปรารภ) ก่อนถึงอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิค่ะ
เลี้ยวซ้ายเข้าไป (ซอยไปสุดถนนรางน้ำ)
พ้นตึกแถวขวามือ ขวามือมีตึกอพาร์ตเม้นท์ ชื่อแสนสบายหรือสุขสบายนี่แหละ
ข้างล่างเป็นที่จอดรถจอดได้เลย ร้านคิทแค้มป์อยู่ชั้นแรกขึ้นบันไดไปอยู่ซ้ายมือค่ะ

 

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งกับข้อความของคุณ sutatip_b เพราะเป็นคนหนึ่งที่ฝันเห็นเหตุการณ์และวิตกจริตอยู่พักหนึ่งกับการเตรียมการเพื่ออยู่รอด...โดยคิดว่าจะต้องช่วยญาติพี่น้องคนสนิทให้รอดพ้นด้วย...แต่แล้วก็ไม่มีประโยชน์...สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม...เราฝืนกรรมของมนุษยชาติไม่ได้...หากเราถูกลิขิตและมีชะตากรรมต้องอยู่รอด เพื่อภาระหน้าที่บางอย่าง...เราก็จะอยู่รอด...

และเมื่อถึงเวลานั้น...สัญชาตญาณบางอย่างจะเตือนเราเอง...ทำให้เราต้องทำบางอย่างโดยไม่รู้ว่า...ทำไมต้องทำ...มันรบกวนจิตใจมากๆจนต้องทำเพื่อความสบายใจของตนเอง...เรารู้โดยสัญชาตญาณว่า "มันไม่ใช่ความฝันธรรมดาทั่วไป" ... ความฝันที่ทำให้เราหวาดหวั่น...กลัวแบบจับจิตจับใจ...หนาวเยือกถึงขั้วหัวใจ...เหมือนความตายมาเยือนตรงหน้าแล้ว...เราจะไม่ห่วงหาอะไรอีก... ถึงเวลานั้นเราจะรู้เองว่า ตัวเองถูกลิขิตให้อยู่รอดหรือไม่...เตรียมจิตให้พร้อมต่อการสูญเสียและเตรียมพร้อมที่จะจากโลกนี้ไปเป็น...การดีที่สุด

...ต้องถามตัวเองว่า...หากเราอยู่รอด...ในโลกเต็มไปด้วยซากศพของผู้คน...ซากหักพังของสิ่งปลูกสร้าง...ปราศจากเพื่อนและญาติสนิท...ปราศจากสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ...มีชีวิตอยู่อย่างอดอยากและทุกข์ทรมานกับการสูญเสีย..มันเป็นบุญหรือเป็นบาปกันแน่..ที่ได้มีชีวิตรอด ? ...ดังนั้น "เตรียมจิต" เป็นดีที่สุด...จะได้ไม่เสียสติไปก่อน...หากต้องมีชีวิตอยู่รอดท่ามกลางซากศพ...

 

แล้วตอนนี้ที่ ปรียนันท์ มีเสบียงพอหรือยังครับ เพราะผมไม่ชอบอยู่ฟรีกินฟรีครับ อยากช่วยเหลือหรือจัดเตรียมเท่าที่ทำได้ในตอนนี้ ถ้าที่ปรียนันท์ขาดเหลืออะไรที่สำคัญ (นอกเหนือไปจากถาวรวัตถุที่กระทู้รองรับอยู่แล้ว )
ยังขาดอะไรที่สำคัญบ้างครับพี่คลิก เราอาจจะได้ใช้หรือผู้ที่มีหน้าที่ท่านอื่นอาจได้ใช้ก็ไม่เป็นไรครับ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนก่อน (เกี่ยวกันไหมเนี่ย)

(sing)

 

ไม่ได้เข้ามานาน พอดีครูบาอาจารย์ท่านฝากมาบอกว่าอย่าเตรียมแต่สิ่งของเครื่องใช้ ให้ฝึกจิตคู่กันไปด้วย แผ่เมตตาให้กับโลก ให้กับจักรวาล ให้กับทุกดวงวิญญาณ ถึงตัวเราจะเป็นแค่ส่วนเล็ก ๆ ส่วนหนึ่งบนโลก แต่ถ้ารวมกันหลาย ๆ คนก็จะมีพลังที่ยิ่งใหญ่ที่จะสามารถทำให้หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงหรือดีขึ้นได้

โลกมันจะร้อนเพราะน้ำท่วม แผ่นดินไหว ภูเขาไฟระเบิด สงคราม หรือน้ำมันแพง ก็ช่างมัน อย่าให้ใจเราร้อนตามก็แล้วกัน เตรียมตัวตามความเหมาะสม แต่ที่สำคัญกว่าก็คือการเตรียมจิต ความตายเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ถึงจะเตรียมตัวดีแค่ไหน ถึงจะรอดจากภัยต่าง ๆ (หรือไม่เราก็อาจจะอยู่ไม่ถึงภัยพิบัติที่จะเกิดขึ้นก็ได้) สุดท้ายไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว...ความตายก็คือที่สุดของคนทุกคน ต้องถามตัวเองว่าเราเตรียมจิตพร้อมรึยังเมื่อเวลานั้นมาถึง

 

ขอโมทนาด้วยครับสำหรับข้อแนะนำการเตรียมจิตของหลายๆท่านและก็มีอยู่ในกระทู้หลายๆกระทู้ในเวป พื้นฐานของเราคือการเตรียมจิตอยู่แล้วครับ แต่เตรียมของไว้ด้วยก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรครับ : ) ถ้าไม่ทำให้เราหรือผู้อื่นเดือดร้อน สำหรับผมมันจะเป็นการทำทานอย่างหนึ่งครับ เตรียมจิตเราเตรียมของเราได้ด้วยตัวเอง แต่เตรียมของเราเตรียมเผื่อคนในครอบครัวเราได้
เพื่อนๆ ได้ ถ้าเขาเหล่านั้นยังไม่สามารถเตรียมจิตได้มั่นคงพอ การเตรียมจิตมันไม่ง่ายเลย
แต่ทุกท่านถ้าทำได้ก็ขอให้ทำให้ได้สูงที่สุดเท่าที่ทำได้ครับ

 

(good) คิดว่าจะมีผมบ้าอยู่คนเดียว คุณ ยาล้างตาก็พยายามจะบ้าด้วยอีกคน

(good) ความจริงที่คุณ ยาล้างตากำลังคิด และจะกระทำ นั้น มันก็เป็นการฝึกจิตอยู่แล้ว จิตคิดสงเคราะห์ผู้อืนที่เข้ามาอาศัย ปรียนันท์ธรรมสถาน เพื่อให้เขามีที่อยู่อาศัยมีที่กิน มีแรงในการปฏิบัติธรรมต่อไป หรือถ้าไม่เกิดภัยพิบัติ คนที่มาอาศัยประพฤติปฏิบัติธรรมก็ไดเอาศัยใช้และดื่มกิน ให้โดยมิได้หวังผลตอบแทน และ พร้อมที่จะลงมือทำ ลงมือจัดหาสิ่งของ อย่างนี้มันเป็นการ กระทำด้วย กาย วาจา ใจ ทำด้วยความเต็มใจ ทำด้วยความพอใจ อยางนี้เข้าขั้น ปรมัตถบารมี แล้ว ครับ เพราะทำโดยไม่หวังผลตอบแทน เป็นทานบารมี ขั้นปรมัตถบารมี เป็นอารมณ์ละ วาง โดเฉพาะ ไม่เหมือนกับทานที่เรายังต้องแสวงหาที่สร้างกุศลด้วยหวังผลบุญเพื่อให้เกิดอานิสงค์มาก ๆ เช่น ต้องทำบุญอย่างนี้จึงจะได้อานิสงค์แบบนี้ ต้องทำบุญแบนั้นจึงจะได้อานิสงค์แบบนั้น ถ้าเรายังต้องพิจารณาอย่างนี้อยู่ ยังอีกไกลครับกับคำว่า ปรมัตถบารมี แต่ก็ทำตามกำลังใจครับ จิตเราอยู่จุดไหนเราก็ทำตามจุดนั้นของอย่างนี้เราไม่ว่ากัน ถ้าเป็นความดีเราก็ยินดีด้วย

(good) ความสำคัญมันอยู่ที่ว่า เมื่อเราตั้งใจแล้ว เราจะทำตามนั้นได้ไหม เมื่อเรากระทบกับ ( ทำไปทำไม เราจะได้ใช้หรือเปล่าก็ไม่รู้ อาจตายก่อนก็ได้ , บ้ากันไปใหญ่แล้ว , ฟุ้งซ่านเกินไป ) อะไรเทือก..... เนี่ย ทำให้อารมณ์ใจเราหวั่นไหวไหม เราขุ่นเคืองไหม เรารวนเรไปกับคำเหล่านี้ไหม ถ้าเราตั้งใจแล้ว ไม่หวันไหวไปกับคำของบุคคลอื่น ตัวอธิษฐานบารมีของเราก็ตั้งมั่น และถ้าเราได้ลงมือทำตามความตั้งใจของเราจริง ๆ ตัว สัจจะบารมีของเราก็เกิดขึ้น การที่เราสามารถอดทนอดกลั้นต่อคำดูหมิ่นดูแคลนของบุคคลอื่นได้ เราก็มี ขันติบารมี ที่เราอดทนได้ก็เพราะเรามีความเพียรที่จะชะล้างอารมณ์ขุ่นเคืองใจที่เป็นอกุศลกรรม ก็เป็น วิริยะบารมี ที่เราละอารมณ์ขุ่นเคืองใจได้ก็เพราะจิตของเราตั้งมั่นอยู่ในตัวรักและสงสารเพื่อนมนุษย์และสัตว์ทั้งโลกโดยมิได้คำนึงถึงตัวเอง เป็นเมตตาบารมีและคิดสงเคราะห์เขาโดยการจัดเตรียมสิ่งของเครื่องอุปโภคบริโภคให้ไว้ เป็น ทานบารมี ด้วยจิตที่มีเมตตาและกรุณาคิดรักและสงสารช่วยเหลือให้เขามีความสุขมันก็ทำให้เรามี ศีลบารมี เพราะคนมีเมตตาก็ปราถนาให้ผู้อื่นมีความสุข คงไม่ไปคิด ฆ่าเขา ลักโขมย ผิดลูกผิดเมีย โกหกพกลม หรือไปดิ่มสุรายาเมาสร้างความเดือดร้อนแก่ผู้อื่นเป็นแน่ จิตของเราเมื่อตัวเมตตาเสียแล้ว ความโกรธความขุ่นเคืองใจย่อมไม่มีเพราะจิตเรามีอภัยทานเสียแล้ว เมื่อจิตมีอภัยจิตก็เป็นอุเบกขา เป็น อุเบกขาบารมี สิ่งที่คิดไว้มันจะเกิดหรือไม่เกิดก็แล้วแต่ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ที่มีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลาเพราะโลกเป็น อนิจจัง คือไม่เที่ยง ในที่สุดทุกสิ่งก็ต้องสลายตัว แม้นตัวเราก็ต้องตาย เวลาอยู่การทำงานมันก็เป็นทุกข์ ขยับเขยื่อนไปไหนมันก็ทุกข์ไปปรียนันท์ก็ต้องใช้เงิน ปัจจัยเงินทองจะหามาได้เราก็ต้องบากบั่นทำงานมาด้วยความทุกข์ ทุกสิ่งในโลกมันเป็นปัจจัยของความทุกข์ ถ้าไม่เกิดเสียได้ก็ดี ตอนนี้เราเสือกเกิดมาแล้ว ก็ทำความดีไป ทำด้วยความเต็มใจ ทำด้วยความพอใจ ให้เกิดตัว ฉันทะ ด้วยความพากเพียร ด้วยตัว วิริยะ ด้วยจิตใจที่กำหนดจดจ่อการงานด้วย สติสัมปชัญญะ คือจิตตะ จิตเราก็พิจารณาใคร่ครวญ การงานของจิต การงานของกาย เป็น วิมังสา เป็น อิทธิบาท ๔ เป็น ปัญญาบารมี

(good) ถ้า คิดเป็น ภาวนา เป็น ก็เป็นการฝึกจิตของเรา ไม่ต้องไปแสวงบุญที่ไหนแล้ว ครับ แสวงที่กาย ใจ จิต ของเรา บารมี ๑๐ ก็เต็มที่ กาย วาจา ใจ ถ้า ใจเต็ม วาจาก็เต็ม กายก็เต็ม อิทธิบาท ๔ ก็สำเร็จที่ใจ ไม่ได้สำเร็จที่ กุฏิ , ศาลา, หรือ คลังเสบียงที่ปรียนันท์ธรรมสถาน

 

(good) การเตรียมการสะสมเครืองอุปโภคบริโภคที่ปรียนันท์นั้น คงไม่ได้เป็นรูปแบบที่แน่นอนแบบนั้น คือถ้าเราใช้คำนั้นดูน่ากลัว ครับ

อันนี้ก็ไม่ทราบความคิดของคนอื่น น่ะ ครับ เพราะปรียนันท์ธรรมสถานประกอบด้วยหลายคน แต่ในใจผมแล้ว เรื่องภัยพิบัติไม่เป็นเรื่องที่ผมต้องคิดมาก เพราะติดตามอ่านดูข้อมูลของผู้อื่นหลาย ๆ ท่าน ก็ไม่ขัดใจใครครับ ทำดีก็สนับสนุน

ปรียนันท์ในความคิดของผมก็ค่อย ๆ สร้างที่พัก มี กุฏิ ๑ หลัง, มี ศาลา ขนาดจุคนนอนได้ ๓๐ คน หนึ่งหลัง มีห้องน้ำห้องส้วมขนาดใหญ่ ๖ ห้อง, มีถังน้ำ ๒๐๐๐ ลิตร สองถัง, ๑๐๐๐ ลิต ๒ ถัง , มีกลด ๘ หลัง , มีเต้น ๒ หลัง ถ้วยชาม เตาแก้ส

เราต้องสร้างให้เป็นสถานที่ที่ปฏิบัติธรรมได้และเป็นที่พักของคนเดินทาง มีที่พักรวมเป็นศาลา และมีที่พักเป็นส่วนตัว กุฏิเล็ก ๆ สักสองสาม หลัง และต้องมีสถานที่ทำครัว มีเตาเผาขยะ คิดว่าต้องเริมจากจุดนี้

เราก็คิดว่าเราก็ค่อย ๆ เตรียมการต้อนรับคนที่แวะเวียนเข้ามาพักอาศัยค่อย ๆ เก็บรายละเอียดเรื่องสิ่งที่อำนวยความสดวกให้พอประมาณ ในเรื่องที่พัก เครื่องนอน อาหาร และสถานที่บำเพ็ญภาวนา ในชั่วข้ามคืนก็ยังดี ถือว่าได้สงเคราะผู้ประพฤติธรรม อันเป็นกุศลต่อเนื่องสำหรับผู้ที่ร่วมปัจจัยในการก่อสร้างปรียนันท์ธรรมสถาน พร้อมกับเราก็เพียรสร้างตัวเราให้เป็นเนื้อนาบุญที่ดี เพื่อให้กุศลของเขาต่อเนื่องเป็นทวีคูณ

เครื่องใช้ อาหารและน้ำ เราก็ทยอยเก็บสะสม มีคนมาเราก็เอามาต้อนรับ เหลือเราก็เก็บ เขาเอามาให้เราก็เก็บสะสมไว้ แบบนี้ไปเรื่อย ๆ มันก็จะมีมากไปเอง แต่ถ้าเราเห็นว่าสิ่งไหนควรมีมาก เราก็ใช้ปัจจัยซื้อเก็บไว้ สิ่งไหนมีความเร่งด่วนเราก็จัดหามาก่อน สิ่งไหนคอยได้เราก็คอย

ถ้าเราเร่งจัดหาจัดซื้อ เราจะลำบาก เพราะเรายังไม่มีที่เก็บรักษา ถ้าศาลาเสร็จสมบูรณ์แล้วเราก็จะเก็บได้เป็นรูปเป็นร่างได้ และการที่เราจะไปบอกเรี่ยไรเงินมาจัดซื้อเป็นไปได้ยาก เพราะคนมองไม่เห็นตัวบุญ ไม่เหมือนกับไปสร้างพระพุทธรูป สร้างโบสถ์ วิหาร สังฆทาน อะไรแบบนี้ ก็คงอยู่ที่ความสมัครใจมากกว่า ผมก็คืดว่าจะทำแบบสะสมไปเรื่อย ๆ มีเพื่อนเราหลายคนก็ทำแบบนี้เปิดเผยตัวบ้างไม่เปิดเผยตัวบ้าง

ผมก็คิดไว้ ก็ต้องมีข้าว มีอาหารแห้ง มีสิ่งอุปกรณ์ต่าง ๆ มีโรงครัวพอทำอาหารได้ อย่างน้อยก็ต้องดูแลคนได้ เช่น ถ้าแค่คนมา ๑๐ - ๒๐ คน มาพักปฏิบัติธรรมแค่คืนสองคืนยังอำนวยความสดวกให้เขาไม่ได้ ก็ต้องคิดและค่อยปรับปรุงกันไป คิดใหญ่อย่างไงก็ได้ครับ ถ้าคิดใหญ่แล้วทำไม่ได้ก็เสียสัจจะเปล่า เป็นสัจจะขาดทุนไป ทำน้อย ๆ ค่อย สะสมกำลังใจ ครับ คิดใหญ่แล้วก็จะเป็นฟุ้งซ่านไป คิดแล้วทำไม่ได้ กระทบอะไรนิดหน่อยก็ท้อถอย ขาด ขันติ ขาดวิริยะ ไปโน่นเลย ลากยาวเลย ครับ

คิดไว้ ข้าวสารถุง ๕ กก. น่าจะเหมาะสม บรรจุในถังที่ปิดสนิทกันมดแมลง อาหารแห้งแบบกระป๋อง ถ้าเป็นแบบซองก็ต้องบรรจุใส่ลังชนิดห้ามมดแมลงเข้าได้

พวกเครื่องนอน ก็ค่อย ซื้อ ครับ มือสองถูก ๆ ก็ดี เสื้อผ้าดี ๆ มือสอง ครับ คุณ เช้าใหม่ แกคิดไว้แล้ว กลด และมุ้ง ขนาดใหญ่ที่นอนได้หลาย ๆ คน เพราะมีนักปฏิบัติบางคนกลัวผี ครับ ต้องมีเพื่อนนอน บางคนบอกตั้งแต่เกิดไม่เคยนอนคนเดียวเลย นี่และครับเป็นโจทย์ ที่เราสั่งสมมา

พวกไฟฟ้านี่ก็มีหลายคนเตรียมโดยเฉพาะ คุณ ZZ ชอบ มาก

สองวันนี่ PK. บริจาค กลด ๒ ชุด, เสื่อขนาดสองคนนอน ๓ ผืน สะสมทีละเล็กทีละน้อย ครับ

คุณ ไก่ ปรียนันท์ ให้ ผักกาดกระป๋องมา ๒ กระป๋อง PK.กินไป ๑ กระป๋อง ที่เหลือก็เก็บไว้เป็นส่วนรวม แขกมาก็เอามารับแขก ถ้าแขกไม่กินเราก็เก็บต่อไป

มาม่า เจ๊ Nan....... ตั้งแต่งาน เปิดโลก ... ยังเก็บอยู่ ๓ ลังใหญ่

ยังมีอีกหลายอย่าง ครับ เราก็ค่อย ๆ ทำไปแบบนี้ ถ้าบอกว่าจัดตั้งศูณย์ แล้ว คนกลัวครับ หาตัวบุญไม่เจอ......

(eek) อ้อ ยังมีอีก ครับ FALKMAN คุณ อ๋อ... ให่ อนุโมทนามาเพียบเลย ครับ เก็บกันไม่หวัดไม่ไหว เลย (kiss)