การสวดมนต์

รบกวนถามครับ
ปัจจุบันผมสวดมนต์ตอนกลางคืนก่อนนอนด้วยบท
ชุมนุมเทวดา/คำบูชาพระ/นะโม ๓ จบ/คำอาราธนาศีล ๕/ศีล ๕/
อิติปิโสฯ/คาถาพาหุงฯ/พุทธชัยมงคลคาถา/ชินบัญชร/ตามด้วยบทสวดของพระทุกองค์ที่อยู่บนหิ้งพระ/แผ่เมตตาให้ตนเอง/แผ่เมตตาใหญ่/เชิญเทวดากลับ
จนเมื่อเร็วๆนี้คุยกับเพื่อนคนนึงที่ปฏิบัติเหมือนกัน เค้าทำต่างจากผมคือ
เค้าเชิญพระทุกองค์ที่นับถือก่อน/คำบูชาพระ/นะโม ๓ จบ/
คำอาราธนาศีล ๕/ศีล ๕/อิติปิโสฯ/คาถาพาหุงฯ/พุทธชัยมงคลคาถา/
ชินบัญชร/นั่งสมาธิ/แผ่เมตตาให้ตนเอง/แผ่เมตตาใหญ่

จึงขอรบกวนสอถามครับว่าแบบปัจจุบันที่ผมทำ กับแบบที่เพื่อนทำ อันใดเหมาะสมกว่า ที่ถามไม่ต้องการรู้ว่าใครดีกว่า แต่แค่อยากทำให้ถูกต้องเท่านั้นครับ
ขอบคุณครับ

 

***ครับขอตอบดังนี้ แต่จะไม่บอกว่าใครเหมาะสมกว่ากันนะครับ เพียงแต่จะบอกว่า

1.การสวดของคุณ คุณเข้าใจในบทพยัญชนะหรือไม่ หรือว่าสวดเพียงคำบาลี แต่ไม่เข้าใจความหมาย ประโยชน์ก็น้อยครับ ตัวอย่าง นาย ก. สวดศีลห้าทุกวัน แต่ก็ยังฆ่าสัตว์ โกหก ทุกวัน อย่างนี้...
2.กุศลสูงสุดของกุศล คือ การทำสมาธิ เพราะการทำสมาธิ จะทำให้จิตมั่นคง เมื่อจิตมั่นคงการกระทำผิดทางกาย วาจา ใจ ก็จะมีน้อยหรือไม่มีเลย เพราะจิตคือเจ้านายของกายและวาจา...(หลังสวดแล้วคุณนั่งสมาธิหรือเปล่าครับ)
***อันนี้แถมให้เพื่อพิจารณาครับ

ของผมกระทำอย่างนี้ครับ
1.ทำทาน
2.ถือศีลห้า
3.นั่งสมาธิ
***และบทสาธยายธรรม ที่ผมสาธยายและจำได้ขึ้นใจและสวดเพียงบทเดียวคือ
กฎ อิทัปปัชยตา และ ปฏิจจสมุปบาท (นี่คือกฎของธรรมชาติ ที่ทุกสิ่งบนโลกนี้อยู่ภายใต้กฎนี้) บทนี้เป็นบทที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ใช้สวดเมื่ออยู่ผู้เดียว..

หวังว่าการตอบในครั้งนี้ คงมีประโยชน์บ้างนะครับ ขออนุโมทนา

 

ในเรื่องอื่นๆผมปฏิบัติอยู่แล้วละครับ
ทั้งทาน ศีล การทำสมาธิ
เพียงแต่ติดเรื่องการสวดมนต์เท่นั้นแหละครับ

 

***ถ้าติดเรื่องเดียว การสวดมนต์ ต้องจำได้ เข้าใจความหมายครับ ไม่ใช่สวดเอาขลัง แต่ต้องสวดแบบเข้าใจครับ..
เช่นบท อิติปิโสฯ...เข้าใจว่าอย่างไรครับ...
บทสวดระลึกถึงพระพุทธเจ้า

อิธะ ตะถาคะโต โลเก อุปปัชชะติ
ตถาคตเกิดขึ้นในโลกนี้
อะระหัง
เป็นผู้ไกลจากกิเลส
สัมมาสัมพุทโธ
ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง
วิชชาจะระณะสัมปันโน
เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ
สุคะโต
เป็นผู้ไปแล้วด้วยดี
โลกะวิทู
เป็นผู้รู้โลกอย่างแจ่มแจ้ง

อะนุตตะโร ปุริสะทัมมะสาระถิ
เป็นผู้สามารถฝึกคนที่ควรฝึก
อย่างไม่มีใครยิ่งกว่า
สัตถา เทวะมะนุสสานัง
เป็นครูของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย
พุทโธ เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ด้วยธรรม
ภะคะวา
เปน็ ผมู้ คี วามจำ เรญิ จำ แนกธรรมสงั่ สอนสตั ว์
โส อิมัง โลกัง
ตถาคตนนั้ ทำ ให้แจ้งซึ่งโลกนี้
สะเทวะกัง สะมาระกัง สะพ๎รัห๎มะกัง๎
สัสสะมะณะพ๎ราห๎มะณิง
กับทั้งเทวดา มาร พรหม หมู่สัตว์
พร้อมทั้งสมณพราหมณ์

ปะชัง สะเทวะมะนุสสัง
เทวดาพร้อมทั้งมนุษย์
สะยัง อภิญญา
ด้วยปัญญาอันยิ่งเองแล้ว
สัจฉิกัต๎วา ปะเวเทสิ
สอนผู้อื่นให้รู้แจ้งตาม
โส ธัมมัง เทเสสิ
ตถาคตนนั้ แสดงธรรม
อาทิกัล๎ยาณัง
ไพเราะในเบื้องต้น
มัชเฌกัล๎ยาณัง
ไพเราะในท่ามกลาง
ปะรโิ ยสานะกัล๎ยาณัง
ไพเราะในที่สุด

สาตถัง สะพ๎ยัญชะนัง เกวะละปะริปุณณัง
ปะริสุทธัง พ๎รัห๎มะจะริยัง ปะกาเสติ
ทรงประกาศพรหมจรรย์ คือ
แบบแห่งการปฏิบัติอันประเสริฐ
บริสุทธิ์ บริบูรณ์สิ้นเชิง
พร้อมทั้งอรรถะ พร้อมทั้งพยัญชนะ ดังนี้
อุปริ. ม. ๑๔/๑๗/๑๖.

บทสวดระลึกถึงพระธรรม

ส๎วากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม
พระธรรม เป็นสิ่งที่พระผู้มีพระภาคเจ้า
ได้ตรัสไว้ดีแล้ว
สันทิฏฐิโก
เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติ
พึงเห็นได้ด้วยตนเอง
อะกาลิโก
เป็นสิ่งที่ปฏิบัติได้และให้ผลได้ ไม่จำ กัดกาล
เอหิปัสสิโก
เปน็ สงิ่ ทคี่ วรกลา่ วกบั ผอู้ นื่ วา่ ทา่ นจงมาดเู ถดิ
โอปะนะยิโก
เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว

ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหีติ
เป็นสิ่งที่ผู้รู้ก็รู้ได้เฉพาะตน ดังนี้
มหาวาร. สํ. ๑๙/๔๒๗/๑๔๑๒.

บทสวดระลึกถึงพระสงฆ์

สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า
เป็นผู้ปฏิบัติดีแล้ว
อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า
เป็นผู้ปฏิบัติตรงแล้ว
ญายะปะฏิปันโน ภะคะวะโต
สาวะกะสังโฆ
สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า
เป็นผู้ปฏิบัติเพื่อรู้ธรรม
เป็นเครื่องออกจากทุกข์แล้ว

สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า
เป็นผู้ปฏิบัติสมควรแล้ว
ยะทิทัง
ได้แก่บุคคลเหล่านคีื้อ
จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา
คู่แห่งบุรุษสี่คู่ นับเรียงตัวได้แปดบุรุษ
เอสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
นนั่ แหละ คือสงฆ์สาวก
ของพระผู้มีพระภาคเจ้า
อาหุเนยโย
เป็นสงฆ์ควรแก่สักการะที่เขานำ มาบูชา
ปาหุเนยโย
เป็นสงฆ์ควรแก่สักการะที่เขาจัดไว้ต้อนรับ

ทักขิเณยโย
เป็นสงฆ์ควรรับทักษิณาทาน
อัญชะลิกะระณีโย
เป็นสงฆ์ที่บุคคลทั่วไปจะพึงทำ อัญชลี
อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสาติ
เป็นสงฆ์ที่เป็นนาบุญของโลก
ไม่มีนาบุญอื่นยิ่งกว่า ดังนี้
มหาวาร. สํ. ๑๙/๔๒๗/๑๔๑๒.

 

อนุโทมทนาครับ

สวดแบบไหนก็ได้ครับ แล้วแต่กำลังศรัทธาของเรา
ถ้ากำลังใจดีจริงๆนะโมฯอย่างเดียวก็ได้แล้วครับ
ผมเองก็ยังสวดน้อยกว่าคุณเยอะ
ส่วนใหญ่ล่อภาษาไทยง่ายๆนี่แหละครับ แหะๆ

สวดมนต์ที่ถูกต้อง คือสวดด้วยความเคารพในพระรัตนตรัย
จบ

 

ขอบคุณทุกคำตอบนะครับ