การเจริญสติให้ได้ตลอดเวลาคือ

ก็บอกแล้วนี่คะ ว่ามันเป็นไปได้หมด ไม่ใช่หุ่นยนต์ จะได้ตั้งโปรแกรมให้มีอารมณ์เดียว

แล้วอาการหลงเหม่อ เผลอไป ก็คืออารมณ์จิตแบบนึง

 

อันนี้ก็บอกทั้งคุณป.ปราบและคุณแนนไปแล้วครับ

เวลารู้อารมณ์จิต....คิดว่ามันยากหรือครับ
โกรธ....ก็รู้ว่าโกรธ

สร้างสัญญาอะไรให้ขันธ์....
เมื่อเจอ...อาการกระเพื่อม....บีบคั้น บลาๆ
สัญญาที่สร้างไว้นั้น....
ก็ระลึกขึ้นมาเองอัตโนมัติ

มันเป็นเรื่องธรรมดา....ของขันธ์
อย่างที่คุณแนนและคุณป.ปราบทำกัน
วิเศษหรือครับ?
กับการระลึกของสัญญา

ถ้าทำแค่นี้....ไม่เอาวิหารธรรม
จิตไม่เปลี่ยนทาง
จิตไม่ตั้งมั่น
การดูกิเลส....ดูอารมณ์จิต
ไม่ต่างจากการดูก้อนน้ำแข็งละลาย
นับพันนับหมื่นก้อน

มรรคแปดต้องเปลี่ยนวิถีจิต
ไม่ใช่แค่เอ๊ะอะ...อะไรก็เข้าไปรู้
....ไม่มีมรรคองค์อื่น
วิถีจิตไม่เปลี่ยน

 

รู้ว่าเรากำลังหายใจเข้า
รู้ว่าเรากำลังหายใจออก
อันนี้ต้องยืนพื้น.... เป็นฐานของสติปัฏฐาน
4
ไม่ใช่ออกนอกทางแต่อย่างใดฮับ

 

นี่คือคำตอบใช่ไหมครับ

....ขณะที่ไม่ได้ดูจิต....
คุณแนนหลงอยู่....เหม่ออยู่...คิดนึกปรุงแต่งอยู่

....ขณะที่ดูจิตเสร็จ
คุณแนนก็หลงอยู่....เหม่ออยู่...คิดนึกปรุงแต่งอยู่

ใช่ไหมครับ

 

เป็นไปได้ทั้งนั้นค่ะ ใครจะสติเต็ม100 ได้ทั้งวัน

การงานยังต้องทำ ต้องใช้ความนึกคิดปรุงแต่งในการทำงานนั้น
เสร็จงานค่อยมาระลึกรู้กายใจ ทันบ้างไม่ทันบ้าง ไม่ได้กังวลอะไร ไม่ได้รีบจะให้บรรลุวันพรุ่งนี้ แค่เพียรพาจิตเรียนรู้ธรรมชาติของขันธ์ไปเรื่อยๆ

 

ทั้ง3คน ตอบผมหน่อยซิคับ...

ถ้าคนเล่นเกมส์...
เล่นๆไป...พอแพ้....ก็โกรธ
ก็เข้าไปดูโกรธ....
แล้วเล่นต่อ....

แบบนี้บรรลุธรรมได้ไหม?

 

ไม่มีใครปฏิเสธหรอกครับ

ประเด้นไม่ได้อยู่ ตรงนี้

ประเด้นมันของเก่า ที่พูดมาเนิ่นนาน

วิธี ของสติปัฏญาน มีตั้ง 21 วิธี

ใครอยู่ใน วิธีใด วิธีนึงก้ได้

ไม่ใช่ไปกล่าวตู่พุทธวจนะ อย่างหมู่ไหม้

 

แล้วใครว่ามันวิเศษคะ
เขาให้เห็นธรรมชาติของจิต ปฏิบัติภาวนาเขาไม่ได้ให้สนใจว่าอะไรวิเศษไม่วิเศษ

แล้วคุณปฏิบัติธรรมเพื่อให้ตัวเองวิเศษกว่าคนอื่นหรอคะ
ถึงไปกังวลว่าใครวิเศษไม่วิเศษ

ปฏิบัติเพื่อเอาตัวเองไปเทียบเคียงคนอื่น
มันก็ได้แค่มานะตัวตน ไปอวดคนเล่นๆ

 

หมู ควรถามตัวเองก่อน

ว่ารู้เรื่อง วิธี ของ จิตตานุปัสนาหรือเปล่า

ถ้าไม่รู้เรื่อง ไม่มีใครเขาว่า

เพราะตั้งคำถามแต่ละอย่าง โง่ดักดานมาก

 

การกระทำมันฟ้องไงครับ....
ที่บอกการว่า...
รู้กาย....รู้ลม....เป็นแค่พื้นฐาน
...แค่ของเด็กฝึกหัด
แต่ดูจิต...สำคัญว่ามันเลิศ
เพราะตัวเองปฎิบัติอยู่

จริงไหมครับ

 

เวลาเขาฝึก อย่าไปดูตัวไม่ทัน เอาผลงานตัวที่ทันมาเป็นกำลังใจให้ตัวเอง... ใน 24 ชม. รู้ทัน1 ครั้ง ก็คือมีผลงานว่าเราทำได้แล้ว 1 ครั้ง วันต่อไป 2 ครั้ง ต่อไป 3 ครั้ง บลาๆ.. ทำบ่อยๆ มากๆ เด่วธาตุรู้ก็ตื่น และความตั้งมั่นกับอุเบกขาจะเกิดตามเป็นเงากันมาเอง

โสดา ไม่หลง 25% อีก 75% หลงหัวปักหัวปำ ดีกว่าปุถุชนหน่อยนึง

ก้อไม่ต้องไปซี ตัวที่มันหลงหรอก ใส่อะไรไปให้จิตเยอะแยะ จิตมันเครียด ค่อยๆ ทำ ค่อยๆ ฝึก จิตมันจะค่อยๆ ปรับตัว รับสิ่งนั้นเพิ่มขึ้นไปเองได้

 

การฝึกหัดอะไรก็ตามไม่ว่าจะหัดขับรถ หัดทำอาหาร หัดว่ายน้ำ มันเริ่มจากพื้นฐานรูปแบบวิธีการกันทั้งนั้น พอคล่องแล้วจับหลักการได้แล้ว วิธีการอะไรต่างๆที่เราถือไว้ที่ว่าต้องทำตามเป๊ะๆ มันก็ยืดหยุ่นขึ้น มีแนวทางเป็นของตัวเอง แต่สาระสำคัญก็ยังครองไว้ได้อยู่ และไปจบที่ผลลัพท์เดียวกัน

คุณน่าจะเป็นประเภทถือตำราทำอาหารไปยืนด่า ลุงร้านผัดผักบุ้งไฟแดง ว่าไม่ยอมทำตามสูตร

 

รู้ตามอายตนะ มันเพิ่มกำลังจิต และอุเบกขาให้ธาตุรู้ ถ้าธาตุรู้ยังมั่นคงไม่มาก เขาก้อรู้ตามอายตนะช่วยต่อ

ส่วนวิหารธรรม จิตมันปรับตัวไปอยู่เอง แต่มันจะอยู่ที่ลิ้นปี่ มันจะค่อยๆ ไปเอง

เรื่องรู้ตามอายตนะ ถึงจะเผลอ ฟุ้ง เหม่อ ออกไปแล้ว แต่ถ้ารู้ตัวตอนไหนได้ แล้วสักแต่รู้เฉยๆ วงจรทุกข์ก้อหยุดทันที นั่นก้อถือว่าใช้ได้ แล้วความรู้สึกตัวอันนี้ มันจะสะสมไปเรื่อยๆ ไม่มีอะไรสูญเปล่าหรอก

 

กล่าวตามวิปัสนาจารย์สายปฏิบัติ
ที่ไม่มีลำดับเหมือนตำรา
เพราะท่านได้ผ่านของจริงมาด้วยตน
เองแล้ว
ท่านกล่าวไม่เหมือนตำรากลาย
เป็นกล่าวตู่พุทธะยังงั้นหยอ
(ลุงแมวกล่าวตามก็กลายเป็นกล่าวตู่
พระพุทธะไปด้วย)
อยู่กับรู้(เรา)เช่น รู้ว่า(เรา)หายใจเข้า
รู้ว่า(เรา)หายใจออก
คนละเรื่องกับ
เรา(รู้)ลมหายใจเข้า
เรา(รู้)ลมหายใจออก
( รู้ผิดชีวิตเปลี่ยน จุดหมายปลายทางก็เปลี่ยน
ฮับ)

 

[๒๘๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ภิกษุพิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่อย่างไรเล่า
ภิกษุในธรรมวินัยนี้
จิตมีราคะ ก็รู้ว่าจิตมีราคะ
หรือจิตปราศจากราคะ ก็รู้ว่าจิตปราศจากราคะ
จิตมีโทสะ ก็รู้ว่าจิตมีโทสะ
หรือจิตปราศจากโทสะ ก็รู้ว่าจิตปราศจากโทสะ
จิตมีโมหะ ก็รู้ว่าจิตมีโมหะ
หรือจิตปราศจากโมหะ ก็รู้ว่าจิตปราศจากโมหะ
จิตหดหู่ ก็รู้ว่าจิตหดหู่
จิตฟุ้งซ่าน ก็รู้ว่าจิตฟุ้งซ่าน
จิตเป็นมหรคต ก็รู้ว่าจิตเป็นมหรคต
หรือจิตไม่เป็นมหรคต ก็รู้ว่าจิตไม่เป็นมหรคต
จิตมีจิตอื่นยิ่งกว่า ก็รู้ว่าจิตมีจิตอื่นยิ่งกว่า
หรือจิตไม่มีจิตอื่นยิ่งกว่า ก็รู้ว่าจิตไม่มีจิตอื่นยิ่งกว่า
จิตเป็นสมาธิ ก็รู้ว่าจิตเป็นสมาธิ
หรือจิตไม่เป็นสมาธิ ก็รู้ว่าจิตไม่เป็นสมาธิ
จิตหลุดพ้น ก็รู้ว่าจิตหลุดพ้น
หรือจิตไม่หลุดพ้น ก็รู้ว่าจิตไม่หลุดพ้น ดังพรรณนามาฉะนี้


ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิตภายในบ้าง
พิจารณาเห็นจิตในจิตภายนอกบ้าง
พิจารณาเห็นจิตในจิตทั้งภายในทั้งภายนอกบ้าง
พิจารณาเห็นธรรมคือความเกิดขึ้นในจิตบ้าง
พิจารณาเห็นธรรมคือความเสื่อมในจิตบ้าง
พิจารณาเห็นธรรมคือทั้งความเกิดขึ้นทั้งความเสื่อมในจิตบ้าง
ย่อมอยู่ อีกอย่างหนึ่ง
สติของเธอที่ตั้งมั่นอยู่ว่า
จิตมีอยู่ ก็เพียงสักว่าความรู้ เพียงสักว่าอาศัยระลึกเท่านั้น
เธอเป็นผู้อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัยอยู่แล้ว และไม่ถือมั่นอะไรๆ
ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย อย่างนี้แล ภิกษุชื่อว่าพิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ ฯ

......................

นี่หมูเอ้ย ยกมาให้อีกรอบ

การจะไปกล่าว ตู่ เอา ความโกรธ หรือไปสร้างสัญญาความโกรธ ที่หมูขยันถามนั่น

เบิ่ง ตาอ่านพระสูตร ใครเขาทำตามที่หมูเที่ยวตั้งคำถามแต่ละอย่าง เบิ๊ดคำซิเว๊า


ส่วนลุงแมว การอยู่กับรู้ มันก้เป้นสิ่งที่ถุกต้อง
ก็เป็นการจึ้ลงไปที่จิต เพียงแต่เป้น วิธีของจิตนานุปัสนา ไม่ได้ ไปรู้ลม

ใครมีความเพียร มันก็ บรรลุธรรมได้ไม่ต่างอะไร จากอีก 20 วิธี

ส่วนพวกที่สอนว่า อย่าไปพยายาม อย่าไปทำอะไร พวกนี้
อีกประเด็นที่ลุงแมวไม่เข้าใจ

 

จิตมีธรรมชาติแบบนั้น
ระหว่างวัน
ไม่หลงคิด.... ก็หลงเหม่อ....
สร้างภพอยู่ภายในไม่ได้หยุด

มรรคของพระศาสดา...
ไม่ใช่แค่....ปล่อยใจไปสร้างภพ
แต่คือการหยุดสร้างภพ

ที่ต้องให้มีวิหารธรรมที่อยุ่ให้จิต....
เพื่อหยุดการสร้างภพ

ไม่ใช่การสร้างภพไม่หยุด....
หลงเหม่อ ..หลงคิด...ทั้งวัน...
พอจิตเกิดอารมณ์ทีนึง....ก็มาดูจิต....
นี่ต้องดูอีกนานแค่ไหน

มรรคแปดของพระพุทธองค์
ไม่ใช่การพาจิตเข้าไปเห็น
...สภาพไตรลักษณ์เพียงอย่างเดียว
ไม่งั้น....ตอนไปงานศพ...
ทำไมไม่บรรลุธรรมกันหมด
แต่จิตต้องเปลี่ยนวิถี....สู่ความสงบระงับด้วย
ยกระดับจิตขึ้น...จิตจึงเป็นกลางตั้งมั่น
จิตจึงเกืดการเห็นแจ้งได้

ไม่ใช่การเข้าไปดูเข้าไปรู้อย่างเดียว
แบบที่ทำกัน

 

แล้วใครไปว่าลุงแมว กล่าวตู่ละฮับ ในประเด้นที่ผมยกอานาปานสติ

คนกล่าวตู่ผมชี้ไปที่หมูไหม้

ครูบาอาจารย์สายกรรมฐาน ท่านก็กล่าวตามตำรา

ไม่เห็นจะมีอะไรขัดกัน เว้นแต่ ครูที่เป็น มิจฉาทิฐิ ที่กล่าวอะไร ก็ขัดกับตำรา
ขัดกับครูอาจารย์สายกรรมฐาน ก็เยอะแยะไป


ส่วนประเด็น ที่ลุงแมว เข้าใจผิด ผมชี้ไปหลายรอบแล้ว

 

หมุเอ้ย ตัวเองพูดเอง วิหารธรรมคือ สมถะ

คนอื่นเขาก็มีวิหารธรรม แต่หมูไม่รู้เรื่องไง
วิหารธรรมของเขา เป็นทั้ง สมถะเป้นทั้งวิปัสนา

 

ผมถึงพยายามแจงแจงว่า...อานาปานสติ
มรรคที่มาจากปัญญาตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า
ไม่ใช่พื้นฐาน....ไม่ใช่แค่สมถะ
ไม่ใช่ของเด็กเล่น
....พูดง่ายๆไม่ได้กระจอก

อย่า....ไปสำคัญที่ดูจิตกันอยู่
ไปเห็นจิตจริง....
ผมถึงแจกแจง....
อานาปานสติ...เห็นจิตได้ยังไง
ไม่ใช่แค่เห็นอารมณ์จิตแค่นั้น
แต่เห็นไปถึงวิญญานเลย

คุณแนนจะได้มองออก....
ไม่คิดว่า...อานาปาสติ...แค่พื้นฐาน
ให้คุณเห็นตัวเองด้วย...ยืนตรงไหน
ที่คุณทำอยู่....จัดการได้แค่ไหน
อานาปานสติ..ของพระพุทธองค์
....เลิศแค่ไหน....จัดการกับวิญญาน
ไปตั้งแต่แรกที่เดินมรรคเลย


แค่เตือนสติ....อย่าสำคัญผิด

 

เอาอารมณ์โกรธมาเป็นวิหารธรรมหรือครับ

....ยังไม่เข้าใจ...วิหารธรรมด้วยซ้ำ...
คิดว่าการเวียนรู้ใน 4 ฐาน
คือวิหารธรรมหรือครับ

วิหารธรรม...กับ...สติปัฎฐาน
ถึงตอนนี้คิดว่าเป็นตัวเดียวกันหรอ