กำหนดปิดจองพระแก้ว 9 นิ้วเข่าหนาเป่าด้วยปอด 1 ก.พ. 2563

แม่พิมพ์เหล็กที่เข้าตั้งแท่นเครื่องแบบเต็มรูปแบบ มักมี 3 แม่พิมพ์เพื่อการสร้างงานแบบต่อเนื่อง

แต่ในกรณีของเรามี 1 แม่พิมพ์ เมื่อเข้าตั้งแท่นเครื่อง จะเข้าแค่ 1 แม่พิมพ์ครับ คือเราสร้างได้ไม่เต็มรูปแบบตามที่โรงงานหลอมแก้วแห่งหนึ่งเขาถามถึงว่า เรามีถึง 3 แม่พิมพ์หรือไม่ ?

 

ผมขอกำหนด ปิดจอง พระแก้วหน้าตัก 9 นิ้วเข่าหนาเป่าด้วยปอด วันที่ 1 ก.พ. 2563 นับเป็นเวลา 1 เดือนเต็มที่เปิดจองครับ

 

ได้ข่าวจากโรงงานแก้วแห่งหนึ่งว่า เขามีความยินดีสร้างให้ เพราะเห็นว่า ตั้งแต่ยุคพระแก้ว 25 พุทธศตวรรษเมื่อประมาณปี พ.ศ. 2500 - 2537 มานั้น ยังไม่มีการสร้างพระแก้วที่ได้สวยและสมส่วนเท่านี้มาก่อน โดยเขาบอกว่า ต้นทุนนั้นถูกมาก เพราะใช้แก้วธรรมดาๆคือแก้วโซดาไลม์ ถ้าใช้เทคนิคการเป่าด้วยปอดให้เข่าหนา ต้นทุนต่อองค์แค่ 100 บาทเท่านั้น เพราะเปรียบได้กับสินค้าที่เขาสร้างชิ้นงานแก้วอยู่ เพียงแต่การฝึกฝนช่างให้ขวั้นแก้วให้หนาที่หัวเข่านี้ ต้องฝึกฝนกันนานหลายเดือน และต้องฝึกทั้งทีม จึงต้องคิดในส่วนนี้ว่า จะเอาค่าฝึกจากที่ไหน ? หรือจะส่งช่างไปฝึกที่โรงงานแก้วไหนที่จะฝึกให้ฟรีๆ ซึ่งมีโรงงานที่รับฝึกจริงๆ แต่เขาคิดเงินส่วนนี้แน่นอน

 

ทำให้ผมคิดถึงตอนนั้นที่สร้างที่โรงงานแก้วเจษฏา ทางผู้จัดการเขาก็บอกผมเช่นนี้เหมือนกัน แต่แทนที่เขาจะแบ่งออกเป็น 2 ส่วน คือค่าฝึกฝนช่างส่วนหนึ่ง และค่าสร้างชิ้นงานส่วนหนึ่ง เขารวมอยู่ในองค์พระไปเลย ตอนนั้นก็ได้ยินคำว่า ค่าฝึกประมาณ 2 แสนบาทเหมือนกัน ถ้าค่าฝึก 2 แสนบาท ก็เท่ากับว่า ครั้งที่แล้ว ทางโรงงานแก้วเจษฏาสร้างให้ผมองค์ละแค่ 50 บาทเท่านั้น

ลองเอาจำนวน 500 องค์ที่สร้างไปแล้วครั้งที่แล้วที่เจษฏา เอาค่าฝึกฝน 200,000 บาท หารด้วยจำนวน 500 องค์ เท่ากับค่าฝึกฝนองค์ละ 400 บาท

เจษฏาขายผมองค์ละ 450 บาท เป็นค่าฝึกไป 400 บาท เป็นค่าองค์พระแก้วแค่ 50 บาท

สอดคล้องกับที่โรงงานแก้วแห่งใหม่นี้ก็พูดเช่นนี้เหมือนกัน ว่า ถ้าไม่ต้องพูดถึงค่าฝึกฝน เขาขอต้นทุนแค่องค์ละ 100 บาทในปัจจุบันเท่านั้น เพราะเอาหัวเข่าหนาและหนาทั้งองค์ ก็จะแพงกว่าของเจษฏา

 

สอดคล้องหรือเหมือนกับปี 2555 ที่ผมเคยนำแม่พิมพ์เหล็กไปวางไว้ที่โรงงานแก้วแห่งหนึ่ง เขาก็พูดเช่นนี้เหมือนกัน แต่ของเขาบอกว่าค่าฝึกนั้นอาจไม่รับประกันว่าจะเป็นเมื่อฝึกครบกำหนด

 

ค่ำนี้จะไปเขียนต่อครับ

 

ตกลงว่า ถ้ามีเจ้าภาพค่าฝึกฝนช่างเป่าแก้ว (เดิมผมใช้คำว่า ค่าพัฒนาฝีมือแรงงาน) ค่าสร้างพระแก้วเฉพาะองค์พระแก้วนั้นแค่ 100 บาท เรียกว่าถูกที่สุด ถูกกว่าทองเหลือง หรือแม้แต่ดินเผา หรือดินกระถางเสียอีก

 

ในกรณีที่เป่าแก้วน้ำดื่มหรือโหลแก้ว ลูกโป่งแก้วจะมีความหนาเท่ากันทุกด้าน เพื่อให้ผนังลูกโป่งขยายตัวไปถึงผนังแม่พิมพ์เหล็กซึ่งมีเส้นรัศมีเท่ากันทุกด้าน

แต่ในกรณีพระแก้วที่ผมออกแบบให้สวยสมจริงนั้น จะต้องฝึกปั้นลูกโป่งให้หนาข้างเดียว เพื่อให้เส้นรัศมีในส่วนที่ขยายไปทางหัวเข่าซึ่งหนีศูนย์กลาง หรือจะเรียกว่า หนีห่างจากเส้นรัศมีก็ได้ เขาหนีไปมาก เพื่อความสวยงามของชิ้นงาน ส่วนด้านหลังคือแนวกระดูกสันหลังไม่ต้องหนา เพราะแทบไม่มีการขยายเลยในแนวนั้น

การฝึกทักษะพัฒนาฝีมือแรงงานแบบนี้ ในสมัยใหม่ผมเพิ่งได้ยินช่างปั้นลูกโป่งเขาเรียกว่า การฝึกฝนช่างลูกโป่ง (ซึ่งผมว่าตรง สั้นและเข้าใจง่ายกว่าภาษาของผมเสียอีก) ต้องใช้เวลานานเป็นเดือนหรืออาจหลายเดือน และต้องฝึกทั้งทีมประมาณ 10 คน สาเหตุนั้นเพราะอะไรเอาไว้ผมจะได้อธิบายหากมีโอกาสครับ

ตอนนั้นที่ผมนำแม่พิมพ์เหล็กไปวางไว้ที่โรงงานแก้วแห่งหนึ่ง ปี 2555 เขาบอกว่า ขอค่าฝึกฝนช่างลูกโป่งขั้นแรก 200,000 บาท ใช้เวลา 2 เดือน แต่ถ้าถึง 2 เดือนแล้วยังไม่ได้ ก็ขอต่ออีก เพราะไม่มีใครประกันได้ว่าจะทำได้ในเวลา 2 เดือน (ซึ่งผมเองเคยเป็นผู้จัดการฝ่ายผลิต เคยฝึกทีมช่างลูกโป่งมานับไม่ถ้วนแล้ว ก็เข้าใจ และรู้ว่าจริงเช่นนั้น เพียงแต่ลูกน้องช่างแก้วผมสมัยนั้นเก่งมาก เพราะส่วนมากเป็นทหารเรือที่มุ่งมั่นและอดทนมาก) และเวลาฝึกฝนช่างนี้ ผมให้ฝึกเต็มที่ และมักเป็นเร็ว แต่สมัยนี้ผมคิดว่า คนไทยหรือช่างแก้วรุ่นใหม่ในไทยมักไม่สู้งาน

 

ผมยกตัวอย่างการเป่าลูกโป่งแก้วของช่างเป่าลูกโป่งขนาดกลาง ลูกโป่งใบนี้ดูจากความหนาของเนื้อแก้วจะเห็นว่า เฉลี่ยหนาเท่ากันทุกด้าน ซึ่งงานเป่าแก้วส่วนมากมักเป็นเช่นนี้

 

ยกตัวอย่างการเป่าแก้วโคมไฟบางรุ่นที่มีการใช้ลูกโป่งหนาเพียงข้างเดียว คือข้างที่หนีเส้นรัศมี หรือหนีศูนย์กลาง ในรูปนี้หนีไม่มาก จึงไม่ยากเกินไป

หมายเหตุ
แม่พิมพ์ไม้แบบตาย

 

ช่างเป่าลูกโป่งแก้วที่คร่ำหวอดกับงานระดับยากมากๆและผ่านงานมาไม่น้อยกว่า 10 ปี ส่วนมากจะทราบถึงคำที่ผมพูดมานี้ดี เพราะบางคนผ่านงานมาไม่ถึง 10 ปี ก็ยังไม่เคยพบงานแบบนี้ก็มีครับ

 

ยกตัวอย่างที่พบบ่อย คือลูกโป่งที่หนาเฉพาะส่วนล่างอย่างภาพซ้ายมือ กับ ลูกโป่งที่บางทุกด้านเท่ากันหมด อย่างภาพขวามือ

 

ภาพนี้เป็นการปั้นลูกโป่งให้เกิดผลอย่างหนึ่ง ซึ่งยังเป็นแบบที่ไม่ยาก แต่การขวั้นให้หนาข้างเดียวนั้นคืองานยากกว่าเยอะ

 

ที่ญี่ปุ่นเขาเริ่มฝึกเด็กของเขาตั้งแต่เด็กขนาดนี้จริงๆ เพราะเขารู้ว่า งานการสร้างชิ้นงานแก้วนั้นสำคัญและถ้าคนเป็นงาน แต่เก็บความลับเหล่านี้ไว้ เขาจะสามารถสร้างชิ้นงานราคาถูกๆ แต่ขายได้แพงลิบลิ่ว กำไรจะตกแก่ประชาชนของเขาครับ ประเทศก็จะเจริญ

ผิดกับคนไทยที่ปัจจุบันงานหนักไม่ทำ ไปให้ชาวต่างชาติมาทำ

 

ภาพนี้คือสมัยผมเป็นผู้จัดการฝ่ายผลิตและเป็นคนฝึกช่างลูกโป่งด้วยตัวเอง ทีมช่างเป่าลูกโป่งของผมทีมนี้เป็นทีมช่างใหญ่ คือเป่าขนาดใหญ่ ชิ้นงานคือโคมไฟสนามเส้นผ่าศูนย์กลาง 16 นิ้วบ้าง 18 นิ้วบ้าง จนถึง 36 นิ้ว

ภาพนี้คือลูกโป่งขนาด 16 นิ้วซึ่งลูกน้องช่างทีมชุดใหญ่ของผมทุกคนทำได้ครับ

 

โคมไฟสนามขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 36 นิ้วที่ผมเคยสร้าง มีคนนำมาดัดแปลงทำเป็นโคมไฟหัวเสา แก้วชนิดโซดาไลม์ซิลิก้าหรือแก้วธรรมดาๆนี่คงทนแข็งแรงแค่ไหนก็ดูเอาเถอะครับ