ก็ต้องตาย

"ก็ต้องตาย"

ตอนเป็นมนุษย์ แสวงหาทรัพย์มาสะสม อดรนทนลำบากเสียมากมาย ตายไปก็หายกัน แม้มาเกิดที่สุขสบายอย่างเทวดา ทิพยสมบัติมากมาย เสวยสุขหลายพันปี
หลงสุขจนลืมว่า สุดท้าย ตายอยู่ดี
หมดบุญกายสลาย ทิพยสมบัติก็มลายสิ้น
ของของเรา มันเลยไม่ใช่ของของเรา

ทำไมเล่า ในเมื่อวันนี้เรายังมีชีวิตอยู่
ทำไมต้องเห็นการสะสมทรัพย์ในโลกนี้เป็นเรื่องสำคัญเสียมากมาย
ทำไมเล่า ทั้ง ๆ ที่อยู่บนโลกมนุษย์นี้
แต่ยังจะไปโหยหาอยากได้ทิพยสมบัติ อยากได้วิมารสวย ๆ ในภพหน้าที่ไม่รู้ว่าจะมีหรือจะเป็นอย่างที่คิดไว้หรือไม่ บางคนทำงานหนัก หวังได้บ้าน แต่จนตัวตายในวันนี้ บ้านก็ยังไม่มี
บางคนได้เป็นเจ้าของบ้าน ใหญ่โตหรู แต่กิเลสมันไม่หยุดอยู่แค่นั้น
เมื่อมีบ้านแล้ว ก็อยากมีอย่างอื่นต่อไป
จากคืบไปศอก ศอกไปวา ไม่จบสิ้น
ต่อให้มีอายุแสนล้านปี ก็ยังคงมีความทุกข์ลุมอยู่ร่ำไป
สุดท้าย ไม่พ้น จบที่ตาย ทรัพย์ทั้งหลายก็มลายผลัน
ครั้นกลับมาเกิดแล้วลืมไป ว่าเคยมี
มาวันนี้ กัดฟันทน ขวนขวายให้ซ้ำรอย

มีโอกาส วันนี้ ยังมีลมหายใจ
ก็น่าจะอบรมบ่มกายใจ ให้คลายเศร้า
หมดทุกโศก จบความโลภ ลดความหลง
อริยทรัพย์อมตะไม่เสื่อมคลาย
กาลเวลาหรือมหาโจรหน้าไหนก็ปล้นไปจากเรามิได้

ดับอวิชชา หมดตัณหา ไร้อุปาทาน
อยู่ก็อิ่มเอิบ จะตายก็อิ่มใจ ไปนิพพานเอย

- วิริยะ โสดาปัตติผล -