ขอความรู้ค่ะ เรื่องอาการสะดุ้ง

คือสงสัยค่ะ... สังเกตุอาการสะดุ้งของตัวเองมาหลายครั้งแล้ว มันรู้สึกจะแตกต่างกันนะคะ บางครั้งมันจะสะดุ้งจากข้างนอกเข้าข้างข้างใน คือรู้สึกผ่านผิวหนัง แล้ววิ่งเข้าสู่กล้ามเนื้อมาที่หัวใจ บางครั้งก็จากข้างในไปข้างนอก คือสะดุ้งที่หัวใจแล้วมันแผ่ไปที่กล้ามเนื้อแล้วไปที่ผิวหนังค่ะ อันนี้สังเกตุตอนนั่งสมาธิแล้วมีอะไรมาทำให้ตกใจหรือสะดุ้งค่ะ เช่นเสียงข้างห้องปิดประตู เสียงหินตกใส่ฝ้าเพดาน (หลังคาไม่ตก มาตกในฝ้าเพดาน)เสียงของตก ประมาณนี้ แต่ตอนเราใช้ชีวิตประจำวัน ถ้าสะดุ้ง บางทีก็สุดตัวเลย ไม่ต้องเรียงลำดับ เหมือนเกิดขึ้นพร้อมๆกันเลย บางทีปากเผลอปล่อยคำอุทานอีกต่างหาก 555 เลยสงสัยว่า อาการสะดุ้งที่เกิดขึ้น ทำไมมันเป็นแบบนั้นคะ(มีหลายแบบ โดยเฉพาะ สองแบบแรก)ช่วยอธิบายให้ฟังที แล้วมีใครรู้สึกเหมือนกันไหมคะ?...

 

ในทางพระพุทธศาสนาไม่ทราบ

แต่ทางกำลังภายในอาการเหมือนใจขาด
ปากเขียวปากสั่นอะไรงี้บางคนก็ว่าดี แบบลัทธิเต๋า แรงก่อกำเนิดใหม่
เหมือนตายแล้วเกิดใหม่

ในทางพุทธเท่าที่จำได้ พระพุทธเจ้าท่านไม่ได้พยากรณ์ไว้

 

ประมาณว่า คนภาวนาเป็ฯชาวพุทธ
ภาวนาได้แล้วหละ แต่เข้าไม่ถึงมรรคผล
คราวนี้พอบังเอิญเจอเหตุการณ์ สะเทือนสักกายทิฏฐิ
สักกายทิฏฐิ มัน split มันแยกมัน ฉีก
ด้วยความที่ยังเป็ฯฌานโลกีย์อยู่
แรงประกอบตัวใหม่ของสักกายทิฏฐิ

ถ้าภาวนาแบบพุทธจ๋าๆ แบบว่าอยากได้ มรรค ผล นิพพาน
จะไม่ชอบอาการนี้เลย เพราะขวางมรรคขวางผล

 

แล้วแต่รสนิยมนะ
เช่นบางคนภาวนาตามแนว ของตนจนเกลียดอาการที่ท่านเจ้าของกระทู้ยกตัวอย่าง
ใครเอาไปเสนอ ก็เกลียดไปหมด
ลางเนื้อชอบลางยา

บางคนชอบ เห้นที่ไหนช๊อบชอบ ใครมีอาการอย่างนี้ จะไปขอรู้จักทักทาย

และทั้งสองแบบก็ไม่แน่นอน
เมื่อหลายปีก่อนเห็นไม่ชอบเลย ตอนนี้มีที่ไหนวิ่งเข้าใส่

มันไม่แน่

 

คนนอกศาสนามักจะโน้มน้าวให้คนในศาสนาพุทธแบบเถรวาทเนียะ

เชื่อ มักจะเลย ดูจากมิวสิกวีดีโอ ภาพยนตณืก็ได้
บ้านผีสิง

ว่ามันดีเนียะของดี

ชาวพุทธก็ควรจะเห็ฯว่าความทะยานอยากที่จะมีอาการอย่างนี้
และทะยานอยากที่จะไม่อยากให้มีอาการอย่างนี้
เป็น ทุกข์ทั้งคู่ ทำบ่อยๆ ด้วยวิริยะธรรม

 

ถ้าเราภาวนา จน พบอารมณ์ ธรรมะ
ที่เรียกว่า ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค แบบว่าเห็นจริงๆ ซึ่งไม่ยากหรอก

เราจะพบว่าอารมร์ใจของคนนอกศาสนาพุทธที่พยายามจะให้เชื่อกันให้ได้บูชากันให้ได้
กระเหี้ยนกระหือรือเอาเป็นเอาตาย

ไม่ได้ปราณีตกว่าเด็กนักเรียน ที่หนีออกจากค่ายลูกเสือ เด็กเล็กหนะไม่ถึง มอปลายด้วยซ้ำ

เหมือนที่สองกุมาร หนีพระเวสสันดร ไปเป้นกบเฝ้ากอบัวแทน

 

ค่ะ... ขอทำความเข้าใจเพิ่มเติมนะคะ ไม่ใช่ว่าชอบอาการนี้นะคะ เพราะรู้ว่า การที่ตัวเองมีอาการสะดุ้งหรือตกใจง่าย มันคือเราไม่มีสมาธิ สติเพียงพอถึงทำให้ตกใจง่าย และเพราะรู้ตรงจุดนี้ เวลาเกิดอาการสะดุ้งจึงพยายามระงับ เลยทำให้สังเกตุเห็น เลยเกิดความสงสัยขึ้นค่ะ ก็เลยอยากถามผู้รู้ทั้งหลาย ว่า ทำไมอาการสะดุ้ง มันถึงแตกต่างกันค่ะ ..
:'(

 

ภาษามวยจีนเรียก สองสะดุ้งแรกว่าเสือดำขโมยหัวใจ
เป็นธาตุทอง ต่อด้วยธาตุน้ำ

 

เทพเจ้าแห่งโชคลาภจีนจำชื่อไม่ได้จะมีอยู่สองท่าน
ท่านนึงเป็ฯขุนนาง ที่ควักหัวใจให้ฮ่องเต้เอาไปให้สนมกิน

อีกท่านนึงเปฯคนเอาเสือตะกุยหัวใจท่านที่โดนควักหัวใจอีกที

 

กล้ามเหนื้อหัวใจ โดนควบคุมด้วยกระแสไฟฟ้า
ที่เดาว่ากำหนดจากสมองส่วนกลาง

เวลาเราหน้ามืด หิว น้ำตาลในเลือดน้อย แบบเป้ฯเบาหวาน
กระแสไฟฟ้าที่จะเอาไปใช้กำหนดการหดตัวของกล้ามเนื้อหัวใจ จะทำการผิดพลาด

การที่นั่งสมาธิแล้วมีกระแสไฟฟ้า รู้สึกเหมือนเล่นออกจากหัวใจไปที่ผิวหนัง
มันคงจะไปร้องหาหัวใจดวงอื่นๆ

ถ้ากระแสจากผิวหนังแล่นเข้าสู้หัวใจ
หัวใจดวงอื่นๆร้องหาหัวใจเรา

 

ประมาณว่า ถ้าอุณหภูมิ ที่ผิวหนังเย็นเกิดไป ร่างกายจะฉีดโลหิตไปเลี้ยงให้มากขึ้นและกำหนดเฉพาะจุด เหมือนกับว่า วาล์ว ในเลือด ในเส้นเลือดจะสามารถปิดและเปิด ให้กระแสโลหิต ไหลไปในจุดที่ต้องการได้บ้าง ตามกำลังสมาธิ

หรือไม่ก็เวลาเลือดออก เช่นมีแผลฉีกขาดในช่องท้อง
ถ้าเลือดออกมาก หัวใจจะทำการเต้นให้ช้าลง เพื่อให้การเสียชีวิตไม่เกิดขึ้น

ถ้าเราภาวนาดูกายดีๆ
เราจะเห้นว่าร่างกายมีกระบวนการทำงานค่อนข้างเบื๊อก

มันสื่อสารกันด้วยกระแสไฟฟ้าที่ไม่แม่นยำ กำหนดควบคุมไม่ได้

 

มาโฟกัสที่ หัวใจร้องหาหัวใจก็ได้
หูเรามีสองข้าง ตาเรามีสองตา มือเรามีสองมือ เท้าเรามีสองเท้า
ถ้าเราฝึกสัมปะชัญญะบรรพในมหาสติปัฐฐานสูตร

เราจะเห้ฯว่าบางที่เรายกมือกวาดเท้าผิดข้าง

เพราะสักกายทิฏฐิ อันนี้ไปลองภาวนาเอง
เช่นเรากำหนดจะยกมือขวา มือซ้ายมันยก

เป็นอันเดียวกับหัวใจดวงหนึ่งร้องหาหัวใจอีกดวงหนึ่ง

 

เราหิวจัดๆเลย จะเป้ฯลมหัวใจเต้นเหมือนจะกระดอนออกจากปาก
หรือหล่นไปที่พื้น
มือไม่สั่น ยกมือซ้ายเป้ฯมือขวา ตาลาย
กินอาหารขมไปทุกอย่าง เปรี้ยวไปทุกอย่าง

ล้วนเกิดจากกระแสไฟฟ้า ที่ใช้ในการสื่อสารของประสาท

กระทำการไม่ตรงกับความคุ้นเคย

 

คือผมก็ไม่ได้เก่งอะไรนะ
แค่สนใจ คิดเองเออเองก็มาก

ในทางมวยจีนก็ไม่ได้เก่งมวยนะอาศัยครูพักลักจำ

เค้าจะหวงชีพจรหัวใจมาก
ถึงขนาดเข้ารหัสความคิด คือสังขารเนียะ คืออาหารของจิตเนียะ
ปกป้อง ชีพจร หัวใจ ในหนังจีน การโจมตีที่ร้ายแรง ไม่ใช่เตะก้านคอแบคนไทย

จะเป็นบริเวณทรวงอก อันหมายถึงหัวใจ
หรือช่องท้อง เค้าจะหวงทรวงอกและช่องท้องมากกว่าก้านคอ
ปลายคาง

และแต่ละสำนักก็จะมีอาการปุรง สังขาร อุปปาทานในสังขารแตกต่างกันไป
โดยเข้าใจว่ากระแสไฟฟ้าของหัวใจ จะไม่เล่นไปในจุดที่ไม่ปราถนา
และกระแสไฟฟ้าจากจุดที่ไม่ปราถนา จะไม่แล่นเข้าสู่กล้ามเนื้อหัวใจ

ถ้าเป็ฯคนไทยก็คือมือที่ซักผ้าหุงข้าวให้เรา
พอเราคิดถึง กระแสไฟฟ้า ก็แล่นเข้าสู่หัวใจมือซักผ้าหุงข้าว
ว่าซักผ้าหรือยัง หุงข้าวหรือยัง
หนีเที่ยวหรือเปล่า เจ้าชู้หรือเปล่า

 

คนไทยมักจะเอ่ยถึงขวัญ
ขวัญเอ้ยขวัญมา

ขวัญอยู่ที่ยอดธงเลยก็มี

เช่นเนียะผมเคยวิ่งแข่ง
ก้วิ่งตามๆคนอื่นไป เกาะท้ายเค้าไปเสมอ
แต่พ่อแม่มานั่งดูเชียร์ส่งแรงใจ
โค้งสุดท้ายก่อนเข้าเส้นชัย
วิ่งเป็นกิโล คนอื่นหมดแรงแล้วหนืดไปแล้ว
ผมนึกถึงพ่อแม่ ผมวิ่งแซงฉีกทุกคนเข้าเป็ฯที่สองของการแข่งขันทั้งๆที่ทุกรอบ
วิ่งรั้งท้ายหมด

แรงมาจากไหนไม่ทราบ

เหมือนมือที่ซํกผ้าหุงข้าง เลี้ยงลูกเฝ้าบ้าน

 

ตัวเรากะตัวเราเนียะ
ที่เค้าว่าจิตใจไม่อยู่ากับเนื้อกับตัว
เหมือนเราวิ่งแข่ง เราไม่อยู่เชียร์เรา
เราไม่อยู่เป็นอาหารให้ความคิดเรา

เราก็ใช้พ่อแม่ คนรักลูก ชาติ ศาสนาแทน

พอศาสตร์จีนเข้ามาก็มาเขินๆ

ลัทธิเต๋าจะใช้แรงที่หมดไปร่างกายที่จะแตกตาย
ให้มันประกอบขึ้นมาใหม่มีแรงแบบใหม่เหมือนหนอนผีเสื้อที่กัดเปลือกของมัน
กัดรังไหมของมัน กลายเป็ฯตัวใหม่ เป็นแมลงมีปีก

คนไทยไม่มี
คนไทยคือมือที่ซักผ้าหุงข้าง

เวลาเรานั่งสมาธิคือมือที่วางไว้บนตัก
ขาที่ขวาทับซ้าย

 

เวลาพระท่านให้กรรมฐาน อย่าส่งจิตออกนอก

ก็เกิดคำถามว่าข้างนอกหนะมันที่ไหน

เกิดข้อสงสัย
ข้างนอกคือที่เรายังสงสัย
ข้างในคือที่ๆสงสัยได้หมดไปแล้ว

จิตมีอาหารคือผัสสะ เจตนา ให้เจตนาผัสสะอยู่ในที่ๆเราหมดความสงสัยไปแล้ว
เรียกว่าไม่ส่งออกนอก

อย่าให้มันไปกินอาหารข้างนอก

อย่าให้แรงเชียร์แรงใจมาจากคนที่เราไม่รู้จัก เรายังสงสัย

ใครกันจะมาซักผ้าหุงข้าง
เลี้ยงลูกให้เรา

ต้องเป็ฯคนที่เราไม่สงสัย

ขวัญเลยไม่แล่นไปที่ยอดธง

 

เช่นทำสมาธิอยู่
มีคนปิดประตูดังปัง เสียงลากเก้าอี้ดังเอี๊ยด เสียงหินตกใส่ฝ้าเพดาน

มือที่ซักผ้าหุงข้าวอยู่ไหนหละ
ถ้ามันไปอยู่ไกล ที่ว่าไกลแค่ไหนคือใกล้
มันเข้าใจว่าไกล จริงๆก็ไม่ได้ไปไหนหรอก แต่อาหารที่หาหนะไกล
เวลาภัยมาถึง มันก็จะแล่นเข้ามาคุ้มครองชีพจรหัวใจ

เช่นวิ่งจากข้างนอกเข้าสู่หัวใจคือมือที่ซักผ้าหุงข้าว
มือที่เราไว้ใจ
มาแรงมากเหนื่อย หิว ใจสั่น ขนลุกสะดุ้ง

กับวิ่งออกไปข้างนอก แรงมากเหนื่อยหิว ใจสั่นมือสั่น

ทำไมขวัญทหารย้ายไปอยู่ยอดธง มือที่ซักผ้าหุงข้าวไปไหน

 

ถ้าจิตแล่นไปไกล
แต่พอกลับมาไม่เหนื่อยไม่ใจสั่น ไม่สะดุ้งเพราะอาหาร
มันไม่หิว

ผมเคยฝัน กลางคืน นอน
ฝันชัดสุดๆ เป็นประเด้นสุดๆมีการถกเถียงกันเรื่องวธรรมสุดๆ
ก็ตื่นกลางดึกโดยไม่สะดุ้ง ใจไม่สั่น ไม่ง่วงเหมือนไม่ได้หลับไปคือลืมตาขึ้นเฉยๆ
แต่ก่อนจะหลับภาวนาแบบสวดอิติปิโสเป็นร้อยจบ
ตอนประมาณ สามทุ่ม เผลอหลับสติหยาบไปตอนไหนไม่ทราบ
ลืมตาตื่นตอนเที่ยงคืนครึ่ง

รู้เลยว่าแปลกๆเพราะไม่ง่วง จิตไม่หิวมีอะไรส่งกำลังบำรุง

เลยลุกเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า สนธนาธรรมกับศาลพระภูมิบนดาดฟ้า

สนธนาธรรมอยู่เกือบ ชม. ใจเริ่มสั่น ง่วง สะดุ้ง
เวลาผมฝันใหม่ฝันชัดๆชอบมาก

หารู้ไม่ว่าไม่ได้นอนเลย ไม่ง่วงเลย
ไม่นอนอยู่เกือบสองอาทิตย์เกือบต้องส่งโรงบาลวิกลจริตออกเลย

คราวนี้รู้แกว ไม่ขอกินอาหารนี้อีกต่อไป ต้องเอามือซักผ้าหุงข้างเรากลับมา

 

ไม่ง่วงเลย เย็น แช่มชื่น
ไม่ใช่เลยรู้แกว นี่ไม่ใช่มือที่ซักผ้าหุงข้าง
นี้ไม่ใช่พ่อแม่ที่พาเราเข้าเส้นชัยที่สอง
นี่เป็นอาหารสวาโหมติด

นี่แหละมันรมากินชีพจรหัวใจเรา มาในรูปฝันหวาน