ขอถามผู้รู้คะ: แผ่เมตตาแก่คนที่แอบรัก

เวลาหนูสวดมนต์เสร็จและแผ่เมตตาหนูเอ่ยชื่อถึงผู้ชายคนหนูแอบรักด้วยคะ
ในใจคิดว่าแผ่บุญแผ่เมตตาให้เขา เขาจะได้ไม่ต้องทำให้เราเจ็บอีก เราจะได้ลืมเขาไปได้เร็วๆ จะได้ไม่ต้องติดค้างอะไรอีก และหนูก็จะได้ทำใจได้เร็วขึ้น

อันนี้หนูคิดถูกปะคะ หนูคิดว่าตอนนี้ที่หนูคิดพะวง ปล่อยวางเรื่องเขาไม่ได้อาจจะเพราะหนูเคยทำกรรมกับเขามาก่อน ชาตินี้เขาเลยมาให้ความหวังหนู ให้หนูคิดมากไปเอง ได้แต่แอบชอบ

การแผ่เมตตานี้จะทำให้หนูปล่อยวางและลืมเขาได้เร็วหรือเปล่าคะ?
สิ่งที่หนูคิดนี้ถูกหรือเปล่า?

ขอบคุณมากๆคะ

 

บอกก่อนนะคะว่าไม่ใช่ ผู้รู้ 555
เราเป็นคนที่ทรมานกับการรักเขาขัางเดียวมานานหลายปี
จนสุดท้ายไม่ได้ติดต่อกับเขาอีกก็ยังไม่วายจะคิดถึงเขาตลอด
เท่าที่รู้จักคนคนนั้นค่อนข้างจะเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาและเตือนสติเรามาหลายครั้ง
จากที่เราไม่ค่อยเลื่อมใส จึงได้กลับมาศรัทธาอีกครั้ง
เคยได้ยินว่าการรักเขาข้างเดียว เกิดได้หลายสาเหตุ
บางทีอาจเกิดจากปัจจุบัน คือเราเกิดกิเลสอยากให้เขาชอบเรา
หรือจากอดีต เคยรักกันแล้วเราอธิษฐานให้ผูกพันกับเขา โดยเขาไม่ได้อธิษฐานด้วย
หรือจากอดีตเราเคยผูกใจเจ็บ หรืออาฆาตพยาบาทเขา โดยเขาไม่ได้ถือสาหรือรับรู้ด้วย
ทำให้ปัจจุบันต้องมีใจผูกกับเขาอยู่

้เราได้ยินดังนั้น คิดว่าจริงหรือเปล่าก็ไม่อาจรู้ได้
แต่ถ้าพิจารณาความรู้สึกของคนเรา ความรักความเสน่หา กับความเกลียดชัง
บางทีก็ห่างกันแค่เส้นบางๆ
พอดูความรู้สึกตัวเองจริงๆ เราพบว่าครั้งแรกที่เจอเขา เราไม่ชอบหน้า เรามีอคติ
ต่อมาจึงได้เปลี่ยนความรู้สึกไป แต่ยังมีมุมลึกๆที่อิจฉา เช่น ของที่เขามี
เราเห็นว่าหรู แต่ก็อยากได้เอง ผู้หญิงที่เขาเดินด้วย เราเห็นว่าเขาชอบคนสวยๆรู้สึกเว่อร์ แต่ก็อยากเป็นคนๆนั้น
ลองพิจารณาความรู้สึกที่มีต่อเขาว่าจริงๆเป็นแบบไหนค่ะ
อย่างกรณีเราเนี่ยชัดเจน แก้ด้วยพรหมวิหาร4
เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
มีวันนึงเราแผ่เมตตา แผ่ส่วนกุศลให้โดยเจาะจง ด้วยความตั้งใจมากๆ (ทำครั้งแรกในรอบปี)
เราแอบดูเขามาก่อนหน้านี้ทางอินเตอร์เน็ต สเตตัสเขาตอนแรกบอกว่ามีปัญหาให้เศร้าใจ
พอเราสวดให้เสร็จเปิดดูใหม่ เขาเปลี่ยนสเตตัสเป็นจิตสงบ
อาจบังเอิญนะ แต่จากวันนั้นเราศรัทธาในพระพุทธศาสนาขึ้นมาเลยอ่ะ 555

 

ผมรู้แต่ว่า สิ่งที่คุณเจ้าของกระทู้ทำมันผูกจิตให้เรายิ่งไม่ลืมเขานะครับ ถามใจตัวเองดูดีๆเถอะครับ ว่าต้องการจะลืมเขาจริงๆหรือไม่ มันคล้ายๆกับตอกย้ำตัวเอง

สมัยก่อนผมก็เป็นแบบคุณครับ แต่ภายหลังก็เปลี่ยนครับ

อย่างน้อยลองเปลี่ยนเป็นอโหสิแทนดีไหม คิดกว้างๆน่ะครับ ไม่ผูกใจเจ็บกับเขา ปล่อยเขาไปตามกรรมของสัตว์โลก


แล้วก็ลองศึกษาเรื่องอัปมัญญาดูนะครับ คือมีความดีในเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ได้อย่่างไม่มีประมาณ อ้อ ผมลืมบอกไปว่าพระพุทธองค์ทรงห้ามเจริญเมตตาเจาะจงในคนต่างเพศ เพราะจะทำให้ราคะ คือความกำหนัดยินดีในเพศเกิดขึ้นมาแทนเมตตาภาวนาได้ แล้วก็ห้ามเจริญแก่คนตายครับ แต่ทั้งนี้การเจริญข้างต้นเป็นการเจริญเพื่อให้ได้ ฌาน ครับ คือเป็นจิตแห่งพรหม ตายไปอย่างต่ำนี่มีพรหมโลกรอต้อนรับเลยนะครับ คือเป็นจิตแห่งความรักแท้จริง ไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆนอกจากให้ เรียกได้ว่าเป็นสีมสัมเภท หรือทำลายขอบเขตของเมตตา



ที่สำคัญก่อนแผ่ให้คนอื่น พระพุทธองค์ทรงให้แผ่แก่ตนเองก่อน เพราะสัตว์โลกย่อมรักตนเองมาก และเพื่อเป็นสักขีพยานว่า ทุกคนล้วนปรารถนาสุขเกลียดทุกข์ เช่นเดียวกับตัวเรา ให้นึกถึงใจเขาใจเรา



สุดท้ายถามตัวเองครับว่าแผ่ให้ เพราะอะไร เพราะความกำหนัดหรืออย่างใด ถ้าไม่ใช่ก็แผ่ต่อไปเถอะครับ แต่แค่เพิ่มเป็นแผ่ให้ตัวเองก่่อนเสมอๆ แล้วจึงแผ่ให้คนอื่นตามลำดับ


ลองแผ่ให้ตัวเองดูครับ และจะพบว่ามันสบายใจกว่าที่คุณคิดเยอะมากกกกด

 

? อยากลืมเขา แต่ไปคิดแผ่เมตาให้เขา

 

แต่ผมกลับคิดเหมือนคุณ reindear นะครับ เราอาจผูกพันธ์กันด้วยกรรมอะไรบางอย่าง การแผ่เมตตาให้เขาเหมือนใช้เวรให้กับเจ้ากรรมนายเวร


ปล. ผมก็เหมือน จขกท แผ่เมตตาเผื่อไม่ให้เขามาทำให้เราเจ็บอีก ถ้ามีเวรต่อกันก็ขอให้หมดเวรกันไป

 

เราคิดเหมือน คุณ Zybercon คะ คือที่แผ่เมตตาไป เพื่อจะได้ใช้เวรใช้กรรมที่เราเคยทำกับเขามาก่อน จะได้หมดๆไป เราจะได้ปล่อยวางด้วย

นี่คือในความคิดของหนูคะ แต่ไม่แน่ใจว่ามันถูกหรือเปล่า เลยอยากถามผู้รู้คะ

 

ข้อความที่เขียนบรรยายมานั่น เราคิดไปเองฝ่ายเดียวหรือเปล่า ว่าเขามาให้ความหวังหนู เขาทำให้เราเจ็บ นี่ละความคิดของเรามันทำร้ายตัวเอง ปล่อยวางแล้วทุกอย่างจะดีเอง ทำบุญ สวดมนต์ เยอะๆจิตใจจะได้แจ่มใสขึ้นมาบ้าง แล้วก็เรื่องแผ่เมตตาถึงเขาเพื่อที่จะให้ลืมเขา เลิกความคิดนี้เถอะไม่ได้ส่งผลดีให้กับตัวเองเลย เพราะเวลากำหนดจิตอธิษฐาน ก็ยังต้องนึกเขาอยู่ แล้วเมื่อไหร่จะลืมได้ ลองถามตัวเองดูนะ ว่าเราหรือเขาที่ทำให้เจ็บ

ปล.ถ้าผมคอมเม้นต์ไม่ดีก็ขออภัยด้วยแล้วกัน

 

สุขทุกข์อยู่ที่ใจ

ของกินไม่ได้กินมันก็เน่า

เรื่องเก่าไม่ได้เล่ามันก็ลืม

กำลังเกิดจากการได้รับอาหาร

สัญญาความจำเกิดจากการทบทวนและตอกย้ำ

ถ้ายังไม่พบคนใหม่

เวลาก็จะรักษาทำให้ดีขึ้น

หรือวิธีไหนก็แล้วแต่ ทำแล้วทำให้รู้สึกไม่วนเวียนจมอยู่กับทุกข์

(เท่าที่รู้) rabbit_sleepy

 

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำคะ

 

ขอบคุณคะ

 

การสวดมนต์แล้วเราแผ่เมตตาให้เขานั้น เจ้าของกระทู้ได้ทำถูกต้องแล้วค่ะแต่เราต้องเพิ่มความเมตตาเพิ่มเข้าไปอีก คือให้ใช้พรหมวิหาร ๔ เข้ามาจับโดยเมื่อมีเมตตาก็คือให้ความรักแบบจริงใจพยายามรักเขาแบบจริงใจไม่ใช่แบบชู้สาว ใช้ความกรุณา คือสงสารและเกื้อกูลซึ่งกันและกันสิ่งใดให้ช่วยได้ก็เพียรช่วยเหลือเขาแต่อย่าไปคิดถึงผลตอบแทนนะคะ มุทิตา ยินดีกับเขาไม่อิจฉาริษยาใคร แม้นผู้ชายคนนี้จะไปชอบใครก็อย่าไปอิจฉาเขา อุเบกขา จงวางเฉย หรือพยายามบอกกับตัวเองว่าช่างมัน ทั้งหมดทั้งปวงนี้เป็นสิ่งที่ทำได้ยากเหลือเกินสำหรับคนที่เคยมีความรักต่อกันแล้วจะให้ลืมเขาได้ง่ายๆแต่เราต้องพยายามทำค่ะ เริ่มทำไปเรื่อยๆค่ะถือว่าเป็นการสร้างบารมีเติมกำลังใจของเราให้เต็ม มารไม่มี บารมีไม่เกิดค่ะ สำหรับคนจริงใจก็จะปักใจเชื่อและลืมยากแบบนี้แหละค่ะพยายามฝึกทำเรื่อยๆค่ะ การทรมานเพราะความคิดถึงห่วงหาเป็นเรื่องยากที่จะลืมค่ะแต่ต้องใช้เวลามากๆเลยทีเดียวสำหรับคนจริงใจอย่างเจ้าของกระทู้ คราวใดที่นึกถึงเขาก็ให้นึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้าค่ะว่าเมตตาๆ แหละให้เตือนตัวเองว่าเราคิดถึงเขาแล้วให้คิดถึงพระพุทธเจ้าหรือคิดถึงพระสงฆ์ครูบาอาจารย์ของเราที่เราเคารพค่ะ แล้วพยายามวางเรื่องของเขาลงเพราะชีวิตนี้ไม่เที่ยงจะคิดถึงแต่เขาโดยที่ไม่คิดถึงตัวเราเองไม่ได้ เรายังมีหน้าที่ทางโลกที่ต้องทำเพื่อพ่อแม่ พี่น้อง ครอบครัว พยายามแบ่งเวลาความคิดนั้นเพื่อพ่อแม่ และครอบครัวเราด้วยค่ะ แล้วก็น้อมใจนึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้วค่อยๆฝ่าฟันอุปสรรคไปเรื่อยๆค่ะ ต้องใช้เวลาและความอดทนนะคะ ท่องไว้ค่ะมารไม่มี บารมีไม่เกิดค่ะ สาธุ สู้ๆนะคะ

 

ขอบคุณมากๆคะ คุณฟาฟา น้อบรับคำชี้แนะ และจะพยายามปฏิบัติตามคะ

 

หนูไม่เข้าใจและหลงทิศไปมาก...
..ตัณหาความรักความคิดถึงต่างๆ มันเป็นกิเลศ ที่เป็นตัว สมุทัยทั้งสิ้น นำไปสู่ทุกข์
..ตัวเมตตานั้น...เป็นมรรค แต่ต้องตัดตัณหาราคะความรักแยกออกจากกันไป....
ตราบใดที่จิตเจตนายังคงมี"ความรักอาลัย"อยู่ แผ่เมตตาอย่างไร มันก็ไม่ได้ผลทั้งสิ้น...มันนำไปสู่ทุกข์ในการพลัดพรากหรือประจวบกับสิ่งที่ไม่รักทั้งสิ้น...
..ไม่ต้องไปคิดเรื่องกรรมอดีต...มันเป็นกรรมปัจจุบันนี่แหละ..
..วิธีปฏิบัติคือ อย่าไปคิดถึงมันก็สิ้นเรื่อง

 

ขอบคุณคะ