ขออนุญาตสอบถามพี่ๆและเพื่อนๆนักปฏิบัติทุกท่านครับ

+++ "ส่วนใหญ่จะมีแต่คนบอกว่าอย่าไปสนใจ" ตรงนี้ คือ "ปัญหา" ของการปฏิบัติในแนวทางของพุทธศาสนา

+++ คนที่บอกว่า "อย่าไปสนใจ" นั่นคือ "การตัด รู้ ธรรมเฉพาะหน้า" ที่พระพุทธเจ้าทรงกล่าวไว้ ออกไปโดยขาดความรับผิดชอบ

+++ "ดำรงค์สติมั่น รู้ธรรม เฉพาะหน้า" เป็นอาการ "ตั้งสติ รู้ ปรากฏการณ์ ที่เกิดในขณะนั้น ๆ"

+++ ผู้ที่ทำตาม คำของพระพุทธองค์ จึงสามารถ "รู้" ในปรากฏการณ์นานาชนิด

+++ ส่วนผู้ที่ "ไม่สนใจ" ย่อม "ตัด" ตัวเองออกไปนอกวง เป็นธรรมดา

+++ ที่ไม่ให้สนใจจริง ๆ คือ "อย่าไปสนใจ ความคิดเอง เออเอง หรือ มโนแทรก" เรื่องจริง ๆ มีแค่นี้

+++ แต่คำพูดที่ทำต่อ ๆ กันมา มันทำให้การปฏิบัติ เพี้ยน กันไปหมด

 

+++ ยามใดที่ผู้ถามสับสน หากให้คำตอบไป ผู้ถามจะยิ่งสับสนมากขึ้น เป็นธรรมดา

+++ อโหสัมปชัญญะ น่าจะเป็น คำศัพท์ใหม่ ที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน ดังนั้น คงไม่สามารถให้คำตอบได้

+++ น่าจะเป็น "อสัมโมหสัมปชัญญะ" คือ รู้วาระจิตที่ผ่านมาแล้ว และสามารถดึงกลับมา (ระลึก-ตรึง-ปรากฏ) เพื่อการทำ ธัมมะวิจัยยะ ด้วยการทำ โอปนยิโก ได้ มากกว่า

+++ ที่ผมกล่าวไว้นี้ เป็นทั้ง "คำอธิบาย และ วิธีการทำ" ทั้งหมดในตัวของมันเองอยู่แล้ว

+++ ขึ้นอยู่กับ Specification ของผู้อ่านเอง ว่าจะมี qualify ตรงตาม spec. หรือไม่ ที่จะอ่านรู้เรื่องได้

+++ Specification ของผู้อ่าน ที่จะ qualify ในเรื่อง "อสัมโมหสัมปชัญญะ" ในรอบแรก มีคร่าว ๆ ดังนี้

+++ 1. รู้วาระจิตแห่งตน minimum requirements ต้องทราบชัดใน "กิริยาจิต" ของตนเอง ในระดับ "ชัดเจน"
+++ 2. รู้ "กิริยาจิต" ในระดับ "รับ/ส่ง (จิต ส่งออก/ตกกระทบ)" และสามารถ "จำแนกได้แม่นยำ" ว่า "รับ หรือ ส่ง"
+++ 3. ณ กิริยาจิตในขณะ "รับ/ส่ง" นั้น สามารถ "อ่านออก" ว่า "กิริยาจิตนั้น ๆ บันจุ concept (สังกัปโป) พัสดุ" อะไรอยู่ข้างใน (เจโตปริยะญาณ)

*** หมายเหตุ ตรงนี้ต้องทำ "ตั้งสติมั่น รู้ธรรมเฉพาะหน้า ในระดับ กิริยาจิต" ให้ได้ก่อน

+++ เพื่อป้องกัน "ความเครียด" ผมจึงใช้ ระบบไปรษณีย์ มาเป็นภาษานำร่อง ในรอบแรก เท่านั้นเอง
+++ แต่ถ้า qualification 3 ตัวแรก "ไม่ผ่าน" ก็ถือว่า "ตกรอบคัดเลือก" ไปก่อนเลย นะ
+++ เพราะการคัดเลือก รอบต่อไป จะหนักกว่านี้

+++ Specification ของผู้อ่าน ที่จะ qualify ในเรื่อง "อสัมโมหสัมปชัญญะ" ในรอบที่สอง ที่ "ต้อง" ผ่านรอบแรกมาแล้ว มีคร่าว ๆ ดังนี้

+++ 1. สามารถ "ดึงกิริยาจิต" ที่ผ่านไปแล้ว ให้ย้อนกลับมาเป็น "ปัจจุบัณขณะ" ได้ (อกาลิโก ที่ไม่ใช่แค่ คำแปล)
+++ 2. สามารถ "โน้ม (โอปนยิโก)" ความเป็นตน ให้เข้าไปสู่ กิริยาจิตนั้น ๆ ได้
+++ 3. เมื่อเข้าไปสู่ "กิริยาจิตนั้น ๆ แล้ว" ต้องสามารถ "ตั้งสัมปชัญญะ ภายใน กิริยาจิตนั้น ๆ ได้" (อธิปัตติปัจจัยโย)

+++ แต่ถ้า qualification 3 ตัวนี้ "ไม่ผ่าน" ก็ถือว่า "ตกรอบรองชนะเลิศ" ไปก่อน ส่วน "รอบชิง" มีดังนี้

+++ 1. เมื่อ "ครอบครอง กิริยาจิตได้แล้ว" อาการสัพเพธัมมา ภายในกิริยาจิตนั้น ๆ จะเกิดขึ้น ในอดีตผมใช้คำว่า "ขันธ์ประธาน แตก ขันธ์บริวาร" ต่อเมื่อเดินจิตใน มหาปัฏฐานสูตรแล้ว จึงรู้ว่ามันเป็นอาการของ อนันตะระปัจจะโย ตรงนี้เอง

+++ 2. จากนั้นก็จะ "รู้" สังกัปโป ในแต่ละ "กิริยาจิต" ได้เอง แล้วจึง "โอปนยิโก" ลงไปใน "กิริยาจิต" ที่ต้องการ ก็จะทราบเรื่องเอง


+++ ทั้งหมดนี้ "อยู่ในบริเวณ ธัมมวิจยโพชฌงค์/ปิติสัมโพชฌงค์" เฉย ๆ ยังเป็นเรื่อง "จิ๊บ ๆ ในศาสนาพุทธ" เท่านั้นเอง
+++ ทุกอย่างขึ้นต้นด้วย "ตั้งสติมั่น รู้ธรรมเฉพาะหน้า" จนเกิด "ความรู้สึกตัวทั่วถึง"
+++ นี่เป็นเรื่องภายใน ของ ธัมมวิจยโพชฌงค์/ปิติสัมโพชฌงค์ เท่านั้น ยังมีอีกมาก

+++ คำถามของคุณ jityim ตรง "คนเราส่วนใหญ่มักจะหลงเพราะไม่รู้ แต่คนที่รู้ในความหลง สามารถระลึกรู้ว่าสิ่งที่ตนทำนั้นเป็นความหลง คือ ไประลึกผิดเห็นผิดได้ สามารถไปกำหนดดูได้ นั้นใช่อโหสัมปชัญญะหรือเปล่าค่ะ"

+++ คำตอบ คือ "ใช่" ที่สำคัญ คือ หลังจากตอบไปแล้ว จะ "เข้าใจจริง" ได้แค่ไหน ตรงนี้คุณ jityim ต้องค่อย ๆ หาทางเอา

+++ ผู้ที่ยังไม่ได้ "ฝึกปฏิบัติ" ตามทางที่ พระพุทธองค์ ทรงวางไว้ ก็ควรหา "ยาแก้ปวดหัว" กินไปก่อน นะครับ

 

+++ กลิ่น ปลั๊กไฟช๊อต สามารถ "ฝังตัว" ลงไปใน โมเลกุล ในบริเวณที่มันอยู่ ก็ได้ กลิ่นจึงมีอยู่ได้นาน

+++ กลิ่นอย่างอื่น ให้สังเกตุจับเวลาแบบ "จันทรคติ" ด้วย ว่า มันมาเป็นเวลาหรือไม่ แต่ละครั้งเป็นเวลา 10-15 นาทีโดยประมาณหรือเปล่า

+++ กลิ่นนั้น ไม่หายไปตามกระแสลม ด้วยหรือไม่ ตรงนี้ควร "เก็บรายละเอียด" ให้ดี ๆ เพื่อ "ป้องกันความงมงาย จากทั้ง ใช่/ไม่ใช่" ทั้งหมด นะครับ

 

+++ ณ ขณะที่อาการเกิด "เรามี สติ+สัมปชัญญะ ครบถ้วนบริบูรณ์"
+++ และ หากจะให้ความเป็นธรรมแล้ว "ขณะนั้น สติสัมปชัญญะ แกร่งชัดเจนกว่าปกติ หรือไม่"

+++ อาการ "กายที่ ยืดหยุ่นได้" นั้น ณ ขณะนั้น ๆ คือ "ตัวเราเอง ที่เรียกว่า ตน" ใช่หรือไม่
+++ อาการนี้ "ไม่ใช่การเห็น แต่ มันคือการเป็น" ใช่หรือไม่

+++ ถ้าหากใช่ ตรงนี้คือ "อาการ กายในกาย เบื้องต้น"
+++ เป็น "กายแห่งความรู้สึก เป็นกายแห่งสัมปชัญญะ"

+++ กายนี้ สามารถ "เปลี่ยนลักษณะ ไป/มาได้"
+++ ควบคุมกายนี้ให้ดี ๆ "มันเป็น กาย ที่ยามใดจุติ จะกำหนด ความเป็น สัตว์/เผ่าพันธ์" ด้วยเช่นกัน

+++ ตรงนี้ยังเป็น "ส่วนของกาย ยังไม่ใช่ส่วนของจิต" กายนี้ "เป็นสนามชิงชัย ของ สัมปชัญญะ"
+++ ห้าม ละเฉย/เมินเฉย เมื่อคุมได้แล้ว มันก็จะสงบ และจะรู้จัก ปิติสัมโพชฌงค์ ได้เอง

+++ สรุป "มันเป็นตัวเราเอง" สิ่ง ๆ นี้เรียกว่า "ความเป็น ตน ในระดับเบื้องต้น"
+++ เพียงแต่ "ยังควบคุม ตน ไม่ได้เท่านั้น" แต่ หาเจอแล้ว

+++ ตน นี่แล... ที่ กำหนดความเป็น สัตว์/เผ่าพันธ์ ต่าง ๆ ตาม "จุติจิต"
+++ นี่เป็น "กาย" ที่ท่องเที่ยวไปตาม ภพ น้อยใหญ่ต่าง ๆ
+++ กายตรงนี้ "เป็นนามกาย" ที่จะไปกำหนด "รูปกาย" ในขณะ จุติ
+++ โพสท์นี้ คง "สวนกระแส" ความเชื่อต่าง ๆ มากมาย

+++ คำถามนี้ หากนำไปถาม พระปฏิบัติ ที่ผ่านตรงนี้มาแล้ว
+++ ท่านก็จะตอบได้ เพียงแต่ว่า ท่านจะตอบให้หรือไม่
+++ ทั้งนี้ขึ้นกับ การวินิจฉัยในเรื่อง อุตริมนุษธรรม ประการใด
+++ ตรงนี้เป็น ข้อจำกัดประการหนึ่ง ขอให้เข้าใจไว้ด้วย

+++ คำตอบของคุณ rattanasak คือ ใช่ "มันเป็น กาย ในฌานที่ 2 เป็น ปิติกาย สัมปชัญญะกาย"
+++ ไป "ถูก ในแนวทางของ ปิติสัมโพชฌงค์" แล้วครับ

 

อโมหสัมปชัญญะรึเปล่าครับ

 

ขอน้อมกราบขอบพระคุณพี่ ธรรม-ชาติ มากครับพี่ที่ไขข้อข้องใจ และชี้หนทางสว่าง ให้น้องคนนี้ได้พบความจริงของการปฏิบัติที่ถูกต้องด้วย อนุโมทนา สาธุๆอีกครั้งครับ

 

โพชฌงจะเกิดได้ ก็ต่อเมื่อ ตามเห็นการเกิดดับของกายและจิตหรือเรียกอีกอย่างว่า การเพ่งลักขณูปนิชฌานของกายและใจ จนเกิดเห็นตามความจริงระลึกตรงลักษณัความจริง ธรรมะที่เราวิจัยอยู่นั้นปรากฎชัดประจักกายและใจเรา ปีติ ปัทสัทธิ ไปจนถึงอุเบกขาสัมโพชฌงค์จะปรากฎไล่ตามกันมาอย่างถูกต้อง จะไม่มีการสงสัยอะไรเลย ในขณะที่อุเบกขาสัมโพชฌงปรากฎ ตนเองจะหมดความสงสัยอะไรในเส้นทางนี้ แต่ถ้าไปเพ่งกสินหรือทำสมาธิไม่พิจารณาเกิดดับท่านจะถูกพลังงานแห่งความเป็นโลกที่ละเอียดพาจิตไปสู่เส้นทางที่ละเอียดพิศดารเกี่ยวไปกับโลกที่ลึกลงไปยากที่จะกลับมาสู่เส้นทางหลุดพ้น ท่านจะตกอยู่ในรูปราคะ และอรูปราคายากจะหาทางออกได้ ความสุขที่ละเอียดหลงเข้าไปแล้วมันโงหัวขึ้นยากยิ่งกว่ารสกามรสนะครับ ขนาดกามรสยังไปกันไม่ค่อยรอดเลย ทั้งหมดเป็นมิจฉาปฎิปทา จะยึดเอาความสงบมาเป็นความสำเร็จ ออกทางไปไกลสุดกู่ แล้วกว่าจะกลับมาได้อาจหลายๆชาติ เพราะหลงคิดว่าตนเองสำเร็จธรรมะ บางคนต้องรอพระพุทธเจ้ามาสอน ถ้าท่านปรารถนาพระนิพพานจริงๆเห็นการเกิดมามีชีวิตนั้นเป็นทุกข์ ท่านจงตามเห็นการเกิดดับของรูปและนามตามคำสอนขอวพระพุทธเจ้าเถอะ ท่านจะไม่สงสัยอะไรเกี่ยวกับเรื่องฌานสมาธิอะไรนั้น ท่านจะเห็นแต่กิเลสที่หลงเหลืออยู่ท่านจะเฝ้าคอยระมัดระวังกายใจในเรื่องตัณหาอุปาทาน ท่านจะเฝ้าทำกิจเหล่านี้ตลอด ท่านจะเห็นจิตที่ไม่ดีจองท่านตลอดเวลา หิริโอตัปปะจะเกิดกับท่านตลอด หันกลับมาเฝ้าตามเห็นการเกิดดับของกายและใจเท่านั้น กิจอื่นให้ทำยิ่งไปกว่านี้ไม่มี ให้มาสู่อานาปานสติดั่วพระองค์สรรเสริญไว้ครับ รับประกันชาตินี้ก็มีสิทธิ์

 

ตอบให้นะคับ จะได้ไม่หลงผิด

ไม่ใช่ฌานขั้นที่ 2 คับ

อาการที่เล่าๆมา เป็น อุปจารสมาธิ ครับ

 

หลักการในพระพุทธศาสนา ถ้าเริ่มต้นอย่างถูกต้อง เริ่มต้นด้วยการโยนิโสมนะสิการ พิจารณาเห็นความทุกข์ การดำเนินนั้นจะไปอย่างไม่มีความอยากเป็นตัวนำ มีแต่ฉันทะในการหลุดพ้นเริ่มต้นด้วยกุศลไปสู่กุศลที่ยิ่งใหญ่ขึ้น แต่ถ้าเริ่มต้นด้วยความยาก คำถามจะตามมามากมายและคำตอบที่ได้ไปนั้นก็ไปเติมให้ความอยากต่อไปอีก กลับมาเริ่มต้นทบทวนปฎิปทาในการปฎิบัติท่านเองเส้นทางนี้ต้องการอะไร มีอะไรเป็นที่ไป จะเสียเวลากับอะไรๆไปเพื่ออะไรกับสิ่งที่ทำให้เราต้องกลับมาเป็นอย่างนี้อีก พุทธวจนนั้นเป็นหลักในการนำพาท่านไปสู่จุดหมายได้อย่างแน่นอน

 

จากการอ้างอิงโพสของท่านธรรม-ชาติ ไม่ได้แย้งนะค่ะ แต่ขออ้างอิงหน่อยค่ะเพื่อความเข้าใจไม่คลาดเคลื่อน

นิพพานเป็นอนัตตา ถ้าสุญญตาของนิโรธ นั้นไร้อัตตา เป็นอนัตตา "ไม่มีตัวกู"

คือเป็นสภาวะธรรมชาติหนึ่งที่มีเหมือนไม่มี ไม่มีสิ่งใดปรากฎขึ้นในสภาวะนั้น มันเป็นธรรมชาติหนึ่งของความว่างมันไร้อัตตา ไม่มีตัวกู แต่ก็ไม่ใช่ไม่มีอะไรเลย

สภาวะสุญญตา เป็นความว่าง แต่ในความว่างนั้นไม่ใช่ว่างเปล่า หรือว่างสูญ แต่เป็นลักษณะความมีที่เหมือนไม่มี เหมือนในอากาศมีลม แต่ลมไม่พัดไหว ก็ดูเหมือนลมไม่มี แต่ที่จริงมีลม เพียงแต่ลมสงบนิ่ง ในความสงบนิ่งก็มีบรมสุขอยู่ เหมือนจิตนิ่งเราจะพบความสุข และนอกจากความสุขสงบอย่างเดียวไม่มันยังมีความบริสุทธิ์ สว่าง ผ่องใส ซึ่งเราอาจจะหมายถึงอายตนะนิพพาน คือ มีการรู้สภาวะนั้นอยู่ ซึ่งแตกต่าง กับการไม่มีอะไรเลยซึ่งมันหายไปอย่างไร้ร่องก็เลยไม่มีอะไร

ทีนี้อนัตตาในสังขตธาตุ ข้างในนิโรธ มีตัวตน แต่เป็น อนัตตา "ไม่ใช่ ตัวกู" ก็คือ ธาตุ ขันธ์ อายตนะ ที่เปรียบดั่งโลกนี้ ที่เห็นว่ามีอยู่ แต่สิ่งที่เห็นอยู่ ไม่ใช่"ตัวกู" หรือไม่ใช่ตัวเราของเรา

คำตรัสของพระพุทธเจ้า....เรื่องนิพพานและสุญญตา

๑.อัคคิวัจฉโคตตสูตร

สูตรที่แสดงว่าพระอรหันต์ ตายแล้วสูญ หรือ ไม่สูญ

ดูก่อนวัจฉะ !ข้อนี้ท่านจะพึงเข้าใจอย่างไร ? ถ้าหากไฟจึงลุกขึ้นต่อหน้าท่านท่านก็ย่อมรู้อยู่มิใช่หรือว่าไฟนี้ลูกอยู่ต่อหน้าเรา

ข้าแต่พระสมณผู้เจริญถ้าไฟลุกโพลงขึ้นต่อหน้าข้าพระองค์ข้าพระองค์ก็รู้ว่าไฟนี้ลูกอยู่ต่อหน้าข้าพระองค์

ดูก่อนวัจฉะ ! ก็ถ้าหากจะมีใครถามท่านอย่างนี้ว่าไฟที่ลุกโพลงอยู่ต่อหน้าท่านนี้มันลุกขึ้นเพราะอาศัยอะไรท่านจะพึงพยากรณ์ว่าอย่างไร

ข้าแต่พระสมณ โคดมผู้เจริญ..ถ้ามีคนถามข้าพระองค์อย่างนี้ข้าพระองค์ก็จะพึงพยากรณ์ว่าไฟนี้ลุกโพลงขึ้นเพราะอาศัยคือหญ้ากับไม้

ดูก่อนวัจฉะ! ถ้าไฟนี้ดับต่อหน้าท่าน..ท่านก็จะพึงรู้ว่าไฟนี้ดับต่อหน้าเราไม่ใช่หรือ?

ข้าแต่พระสมณโคดมผู้เจริญ..ถ้าหากว่าไฟนั้นดับต่อหน้าข้าพระองค์ข้าพระองค์ก็พึ่งรู้ว่าไฟนี้ดับต่อหน้าข้าพระองค์

ดูก่อนวัจฉะ ! ก็ถ้าหากมีใครถามท่านอย่างนี้ว่าไฟที่ดับต่อหน้าท่านนี้ไปสู่ทิศไหน ทิศบูรพา ทิศประจิม อุดร ทักษิณ..เมื่อท่านถูกถามเช่นนี้วัจฉะ ท่านจะพึงพยากรณ์ว่าอย่างไร?

ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ..ข้าพระองค์ก็จะพึงกล่าวว่าข้อนั้นไม่ควรกล่าวเพราะไฟลุกโพลงขึ้นก็เพราะอาศัยเชือหญ้ากับไม้ เพราะสิ้นเชื้อนั้นและไม่ใส่เซื้ออีก ขาดเชื้อเสียแล้วไฟนั้นก็ย่อมดับไป

ดูก่อนวัจฉะ! ข้อนี้ก็เหมือนกันผู้ที่พูดถึงตถาคตจะพึงพูดโดยอาศัยรูปใดเป็นที่บัญญัติ รูปนั้นตถาคตละเสียแล้วตัดรากเหง้าขาดแล้วกระทำให้เป็นเหมือนตาลยอดด้วน ถึงซึ่งความไม่มี มีอันไม่เกิดอีกต่อไปเป็นธรรมดา

ดูก่อนวัจฉะ! ตถาคตหลุดพ้นแล้วจากสิ่งที่นับว่าเป็นรูป ตถาคตเป็นสภาพลึกซึ้งประมาณมิได้หยั่งถึงได้ยาก..เปรียบเหมือนมหาสมุทรที่พูดไม่ได้ว่ากำลังเกิดขึ้นหรือยังไม่เกิด เกิดขึ้นแล้วและไม่เกิดขึ้น ด้วยจะว่าเกิดขึ้นก็ไม่ใช่ไม่เกิดขึ้นก็ไม่ใช่

แต่อย่างไรก็ตามสำหรับผู้ที่เป็นพระอรหันต์ย่อมจะเข้าใจภาวะแห่งตถาคตได้ดี


๒.“ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้มีจิตหลุดพ้นแล้วจากอาสวะ ย่อมพบกับปีติปราโมทย์อันใหญ่หลวง รู้สึกตนว่าได้พบขุมทรัพย์มหึมาหาอะไรเปรียบมิได้ อิ่มอาบซาบซ่านด้วยด้วยธรรมตนของตนเองนั่นแลเป็นผู้รู้ว่าบัดนี้กิเลสานุสัยต่างๆ ได้สิ้นไปแล้ว ภพใหม่ไม่มีอีกแล้ว เหมือนบุคคลผู้ตัดแขนขาดย่อมรู้ด้วยตนเองว่าบัดนี้แขนของตนได้ขาดแล้ว”

๓.สุญญตวรรค

จูฬสุญญตสูตร

ดูกรอานนท์ ประการอื่นยังมีอีก ภิกษุไม่ใส่ใจสัญญาว่าป่าไม่ใส่ใจสัญญาว่าแผ่นดิน ใส่ใจแต่สิ่งเดียวเฉพาะอากาสานัญจายตนสัญญาจิตของเธอย่อมแล่นไป เลื่อมใสตั้งมั่น และนึกน้อมอยู่ในอากาสานัญจายตน สัญญา เธอจึงรู้ชัดอย่างนี้ว่า ในอากาสานัญจายตนสัญญานี้ ไม่มีความกระวนกระวาย ชนิดที่อาศัยสัญญาว่าป่าและชนิดที่อาศัยสัญญาว่าแผ่นดินมีอยู่ก็แต่เพียงความกระวนกระวาย คือภาวะเดียวเฉพาะอากาสานัญจายตนสัญญาเท่านั้น เธอรู้ชัดว่า สัญญานี้ว่างจากสัญญาว่าป่า สัญญานี้ว่างจากสัญญาว่าแผ่นดิน และรู้ ชัดว่ามีไม่ว่างอยู่ก็คือสิ่งเดียวเฉพาะอากาสานัญจายตนสัญญาเท่านั้น ด้วยอาการนี้แหละ เธอจึงพิจารณาเห็นความว่างนั้นด้วยสิ่งที่ไม่มีอยู่ในสัญญานั้นเลย และรู้ ชัดสิ่งที่เหลืออยู่ในสัญญานั้นอันยังมีอยู่ว่ามี ดูกรอานนท์ แม้อย่างนี้ ก็เป็นการก้าวลงสู่ความว่าง ตามความเป็นจริง ไม่เคลื่อนคลาดบริสุทธิ์ของภิกษุนั้น ฯ

 

ขอขอบคุณและขออนุโมทนาคุณธรรมชาติอีกครั้งครับ

ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปครับ

 

พระพุทธเจ้าให้พิจารณาธรรมทั้งหลายเป็นเพียง ขันธ์ ธาตุ อายตนะ เป็นปฎิจสมุปบาท
ฉะนั้นคำว่าสัพเพธรรมาอนัตา ก็คือธรรมทั้งหลายเป็นเพียง ขันธ์ ธาตุ อายตนะ ปฏิจสมุปบาท อนัตตาจึงเป็นการแสดงธรรมส่วนสังขตะธรรมเท่านั้น ธรรมที่มีการปรุงแต่งเท่านั้น ไตรลักษณะนี้เป็นสิ่งที่มีในสังขตะธรรมเท่านั้น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ท่านใดเข้าใจผิดบ้างก็พิจารณาเอานะครับ

 

"ปัญญาสังขาร...
ละความปรุงแต่งไม่ได้

ถ้าปัญญาวิปัสสนา...
มันจะตัดการปรุงแต่งได้
เพราะวิปัสสนานี้มันจะเข้าไป"สุญญตา"
คือความว่างของจิต ไม่ได้ว่างด้วยสัญญา

ถ้าว่างด้วยสัญญา ก็ไปว่างด้วยสังขาร
เอาสังขารปรุงแต่งว่า"ว่าง ว่าง"...
แต่จิตมันไม่ว่าง!

แต่ถ้าไปถึงสุญญตา มันจะว่างเองหมดเลย
ไม่ต้องปรุงว่างเลย "ว่าง"เองเลย...
ถึงจะปรุงยังไงก็ไม่ได้ เพราะมันว่างด้วยจิต
ความว่างตรงนี้จะไม่มีอะไร
มันมาด้วย"ปัญญา"แท้ๆ เลย

:::หลวงพ่อเยื้อน ขันติพโล:::

 

สนทนากัน ทำไมต้องเอาหลวงพ่อ มากำกับไว้ครับ

 

ขอยกพระสูตรหน่อยนะครับเกี่ยวกับอนัตตา
สัพเพ ธัมมา อะนัตตาติ ยะทา ปัญญายะ ปัสสะติ
เมื่อใดบุคคลเห็นด้วยปัญญาว่า, ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา

อะถะ นิพพินทะติ ทุกเข เอสะ มัคโค วิสุทธิยา
เมื่อนั้น ย่อมเหนื่อยหน่ายในสิ่งที่เป็นทุกข์ ที่ตนหลง,
นั่นแหละเป็นทางแห่งพระนิพพานอันเป็นธรรมหมดจด

จะเห็นได้ว่าอนัตตานั้นคือธรรมะทั้งปวงที่เห็นด้วยปัญาญา แล้วเบื่อหน่ายเพราะเป็นทุกข์. แล้วจึงเป็นทาวไปสู่นิพพาน. อนัตตาจึงไม่ใช่นิพพาน

 

สนทนากันทำไมเอาพระพุทธองค์มากำกับไว้ครับ

 

พระพุทธเจ้าคือต้นคำสอนที่ถูกต้อง. ต้องเอาคำสอนมายืนยันซิครับ

 

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ความกำจัดราคะ ความกำจัดโทสะ ความกำจัดโหมะ นี้เป็นชื่อแห่งนิพพานธาตุ

ความสิ้นราคะ ความสิ้นโทสะ ความสิ้นโทสะ นี้เรียกว่า "อมตะภาพ"

นิพพานเป็นธรรมชาติที่บริสุทธิ์ ละเอียดประณีต สงบเย็น เป็นบรมสุขไม่มีสุขใดยิ่งกว่า

สามัญลักษณะของนิพพาน

- อนัตตลักษณะ ปราศจากตัวตน บังคับบัญชาไม่ได้ ไม่มีเกิดแก่เจ็บตายใด ๆ ทั้งสิ้น
- อนิมิตนิพพาน ไม่มีเครื่องหมาย ไม่มีรูปร่าง
- อัปปณิหิตนิพพาน นิพพานไม่มีอารมณ์ที่ปารถนา
- สุญญตนิพพาน นิพพานสูญสิ้นจากกิเลสและอุปาทานและขันธ์ห้าไม่มีอะไรเหลืออยู่


นิพพานสูตร ๑

ดูกรภิกษุทั้งหลาย อายตนะนั้นมีอยู่ ดิน น้ำ ไฟ ลม
อากาสานัญจายตนะวิญญาณัญจายตนะ อากิญจัญญายตนะ เนวสัญญานาสัญญายตนะ
โลกนี้ โลกหน้าพระจันทร์และพระอาทิตย์ทั้งสอง ย่อมไม่มีในอายตนะนั้น
ดูกรภิกษุทั้งหลายเราย่อมไม่กล่าวซึ่งอายตนะนั้นว่า เป็นการมา เป็นการไป
เป็นการตั้งอยู่ เป็นการจุติ เป็นการอุปบัติ อายตนะนั้นหาที่ตั้งอาศัยมิได้
มิได้เป็นไป หาอารมณ์มิได้นี้แลเป็นที่สุดแห่งทุกข์ ฯ

นิพพานสูตร ๓

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมชาติไม่เกิดแล้ว ไม่เป็นแล้ว
อันปัจจัยกระทำไม่ได้แล้ว ปรุงแต่งไม่ได้แล้ว มีอยู่ ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ถ้าธรรมชาติอันไม่เกิดแล้ว ไม่เป็นแล้วอันปัจจัยกระทำไม่ได้แล้ว
ปรุงแต่งไม่ได้แล้ว จักไม่ได้มีแล้วไซร้ การสลัดออกซึ่งธรรมชาติที่เกิดแล้ว
เป็นแล้ว อันปัจจัยกระทำแล้ว ปรุงแต่งแล้ว จะไม่พึงปรากฏในโลกนี้เลย
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็เพราะธรรมชาติอันไม่เกิดแล้ว ไม่เป็นแล้ว
อันปัจจัยกระทำไม่ได้แล้ว ปรุงแต่งไม่ได้แล้ว มีอยู่ ฉะนั้น
การสลัดออกซึ่งธรรมชาติที่เกิดแล้ว เป็นแล้ว อันปัจจัยกระทำแล้ว
ปรุงแต่งแล้วจึงปรากฏ ฯ

พระสูตรที่ยกมาพอที่จะยืนยันได้ไหมค่ะ

 

แล้วมันเป็นอนัตตาอย่างไร

 

ท่านยกมาเพื่อยืนยันว่านิพพาน เป็นอนัตตาเหรอครับ. หรือว่าอย่างไรครับ