ขอแชร์ประสบการณ์เกี่ยวกับ กรมหลวงชุมพรฯ ครับ

สวัสดีครับ ก่อนอื่นผมขอเกริ่นก่อนนะครับ
ผมชื่อ ภีม ครับ ภูมิลำเนาอยู่กรุงเทพฯ แต่จับพลัดจับผลูได้ไปเรียนมหาลัยที่ภาคอีสาน ตอนนี้ผมเพิ่งเรียนจบครับ รอรับปริญญาตรีสิ้นปีนี้ ตอนที่เป็นนิสิตผมกลัวเรื่องทหารมาก ใจผมไม่อยากเป็นทหาร แม้แต่ตอนที่เปิดทีวีเจอข่าวเกณฑ์ทหาร ผมยังเปลี่ยนช่องหนีแทบไม่ทันเลยครับ [ฮ่าๆ] ไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับทหารเลยว่าง่ายๆ มีช่วงหนึ่งที่มีข่าวของทหารเกณฑ์ถูกส่งลงใต้บ้างล่ะ ถูกซ้อมจนตายบ้างล่ะ พอได้เสพข่าวแล้วยิ่งจิตตกเลยครับ ความกลัวนี่ก่อตัวทวีคูณเลยครับ

ช่วงที่ผ่อนผันก็ชิวล์ๆนะครับ คิดแต่เพียงว่าเรายังชิวล์ได้ มันยังไมถึงเวลาให้ต้องเคลียด สนุกกับการเรียน กับกิจกรรมที่มหาลัยไปวันๆ พอเรียนจบเท่านั้นแหละครับ อารมณ์ชิวล์กลับหดหาย ความเคลียดเริ่มเข้ามาแทนที่แล้วครับพี่น้อง ตอนนั้นอารมณ์เสมือนผู้โดยสาร ที่อยู่บนเรือไททานิคที่กำลังจะจมสู่ก้นทะเลลึก อีกไม่นานก็จะต้องถึงเวลาของเราแล้วนะ คิดแบบนี้เลยครับ

ผมคิดมาตลอดว่ายังไงๆ ดวงผมก็ต้องเป็นทหารแน่นอน เพราะตาทวดก็เป็นมหาดเล็กอยู่ที่วังบางประอิน ส่วนตาก็เป็นมหาดเล็กอยู่ที่วังสวนจิตรดา และพ่อก็จับได้ใบแดงได้เป็นทหาร ตระกูลนี้เป็นทหารกันเกือบหมด แล้วผมจะรอดไหมล่ะครับ [ฮ่าๆ] ผมเลยคิดว่า "เอาว่ะ ไหนๆก็ไหนๆล่ะ เลยหักความกลัวด้วยความกล้า ถ้าผมจะต้องเป็นทหารก็ไม่เป็นไร ผมยินดี อย่างน้อยๆก็เรียนจบแล้ว"

ก่อนวันเกณฑ์ทหาร 1 วัน ผมซื้อพวงมาลัยพวงใหญ่ แล้วนั่ง MRT ไปลงสถานีลุมพินี ตรงดิ่งไปประตูทางออก 3 พอขึ้นมาก็เดินไปยังศาลกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ จากนั้นผมก็จุดธูปตั้งจิตอธิฐานขอพรท่านเลยครับ "ถ้าผมจะต้องได้เป็นทหารจริงๆ ขอให้ท่านช่วยรับผมเข้ารับราชการทหารเรือด้วยเถิด ฯลฯ" จากนั้นก็เดินทางไปไหว้ขอพรสมเด็จพระปิยะมหาราชต่อ ขอให้ผมได้เป็นทหารเรือเหมือนเดิม พอกลับมาถึงบ้าน คืนนั้นทั้งคืนหลับๆตื่นๆ นอนไม่หลับเลยครับ อารมณ์ตอนนั้นมันทั้งตื่นเต้น ทั้งเคลียด ทั้งกลัว สารพัดไปหมด

เช้าวันที่ 5 เมษายน 2561 [แรม 5 ค่ำ เดือน 5 ปีจอ] ที่ผ่านมา รีบเดินทางไปยังสถานที่คัดเลือกทหารเกณฑ์ วันนั้นครึ้มฟ้าครึ้มฝน อากาศเย็นสบายไม่ร้อนเหมือนทุกปีที่มาผ่อนผัน พอพี่ทหารเค้าเรียกชื่อ ผมก็เดินไปยังโต๊ะสละสิทธิ์ผ่อนผัน จากนั้นก็นั่งรอวนไปยาวๆ เพราะต้องให้คนที่เกณฑ์ไปตรวจร่างกาย วัดส่วนสูง รอบอกก่อน ส่วนกลุ่มคนที่สละสิทธิ์ผ่อนผันได้อยู่กลุ่มสุดท้ายจ้า ความเคลียด ความกลัว ความตื่นเต้น ถาโถมเข้ามาตลอดเวลาระหว่างรอ

จากนั้นพี่ทหารก็เรียกชื่อผมไปตรวจร่างกายกับแพทย์ทหาร เสร็จแล้วก็เดินไปนั่งรอวัดส่วนสูง กับวัดรอบอก ซึ่งจุดตรงนี้ถ้าหากใครวัดเสร็จก็สามารถแจ้งความจำนงร้องขอสมัครทหารได้ ซึ่งเป็นจุดคัดแยกดีๆนี่เอง ระหว่างรอไปเรื่อยๆ ผมก็เห็นหลายๆ คนที่ถูกคัดออกเพราะหน้าอกไม่ถึง บางคนไม่อยากสมัครพอวัดเสร็จก็เดินไปนั่งรอจับใบดำใบแดง บางคนวัดเสร็จก็ร้องขอสมัครทหารตรงจุดนี้เลย บอกตรงๆว่าตอนที่นั่งรอ ผมลุ้นจนจะร้องไห้ ผมกลัวว่าหน้าอกผมจะไม่ผ่าน เพราะผมสูง 175 หนักเพียง 53 เอง และกลัวว่าทหารเรือจะเต็มก่อน เพราะคนที่มาเกณฑ์ เค้าก็ต่างสมัครทหารอากาศ เรือ เยอะแล้ว

ในใจตอนนั้นได้แต่นั่งระลึกถึงเสด็จเตี่ยฯ และเสด็จพ่อรัชกาลที่5 ขอให้หุ่นผมผ่าน หน้าอกผมได้ และทหารเรือยังเหลือที่นั่งไว้ให้ผมสัก 1 ที่ พอถึงคิวคนสละสิทธิ์ผ่อนผัน พี่ทหารก็เรียกชื่อคนอื่นที่มีลำดับก่อนหน้าผมไปวัดตัสะอย่างงั้น นาทีนี้น้ำตาจะไหลจริงๆแล้วครับ รู้สึกเหมือนหมดหวังว่า ทร. คงต้องเต็มแน่ๆ ไม่นานนักพี่ทหารก็เรียกชื่อผมไปวัดส่วนสูง พร้อมกับวัดรอบอก


เมื่อพี่ทหารสุดหล่อวัดความสูงเสร็จ ผมก็พูดขึ้นมาเลยว่า "ผมขอสมัครครับ"

พี่ๆทหารทุกคนตะลึง หันมาบอกผมว่า "หน้าอกจะได้เหรอ ? ยกแขนขึ้นขอวัดรอบอกหน่อย"

ในใจตอนนั้นนึกถึงแต่เสด็จเตี่ยฯ ว่าขอให้รอบอกผมผ่าน แหละเหลือที่ว่างสำหรับทหารเรือให้ผมด้วย จากนั้นทหารก็ตะโกนบอกว่า "รอบอก 77/80" ตอนนั้นผมน้ำตาไหลแล้ว

พี่ทหารสุดหล่อที่โต๊ะก็ถามว่า "จะสมัครทหารอะไร?" ผมเลยบอกว่า "ทหารเรือ ผลัด 1 ครับ"

ไม่นานนักพี่ทหารก็บอกว่า "ทร. ผลัด 1 2 3 เต็ม ทอ. ก็เต็มทุกผลัด เหลือแค่ ทร.ผลัด 4 แค่คนเดียว กับ ทบ.ว่างทุกผลัด และเหลืออีกเยอะมากเลย จะเอาไหม"

ผมเลยบอกว่า "ผมขอสมัคร ทร.ผลัด 4 ก็ได้ครับพี่"


จากนั้นก็ไปตามโต๊ะเพื่อกรอกข้อมูลตามขั้นตอน และยื่นวุฒิป.ตรี ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย แล้วผมก็เดินออกจากสถานที่คัดเลือกทหาร ความรู้สึกในตอนนั้นมันรู้สึกดีใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ที่อย่างน้อยๆผมก็ได้เลือกสมัครในกองทัพที่ผมอยากจะเป็น ผมรู้สึกเกิดความปลื้มปิติและคิดว่าเสด็จเตี่ยฯ และเสด็จพ่อร.5 ท่านคงช่วยผมให้ได้เป็นทหารเรือในครั้งนี้ จากนี้ไปผมก็จะทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุด ให้เหมือนที่ทั้ง 2 พระองค์เมตตารับผมเข้ารับราชการกองทัพเรือ

จากคนที่กลัวการเป็นทหารมากถึงมากที่สุด แต่กลับกลายไปขอพรขอให้ได้เป็นทหารเรือ เพื่อนๆก็บอกว่าผมก็แปลกคน มีแต่คนไปขอพรให้ไม่ได้เป็นทหาร มีแต่ผมที่ไปขอให้ได้เป็นทหาร แต่ผมคิดว่าเมื่อมาถึงจุดๆหนึ่ง แล้วเราจะก้าวข้ามผ่านคามกลัวและเอาชนะมันได้ ผมเชื่ออย่างนั้น . . .

ปล.กระทู้นี้เป็นเพียงแค่การบอกเล่าถึงประสบการณ์ของผมเพียงเท่านั้นนะครับ หากผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย // ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ

 

ป.ตรี สมัครเข้า เป็นเพียงแค่6เดือนก็ปลดประจำการแล้วครับ ถือซะว่าเข้าไปฝึกร่างกายและวินัย ดีครับ สนับสนุน