ข้อขัดแย้งในพระไตรปิฎก : อาบัติปาจิตตีย์ เรื่องบอกอุตตริมนุสสธรรมแก่อนุปสัมบัน

<CENTER>ข้อความในพระไตรปิฎก</CENTER>

http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=7468&Z=8399

​

<CENTER>พระบัญญัติ
</CENTER> ๕๗. ๘. อนึ่ง ภิกษุใดบอกอุตตริมนุสสธรรมแก่อนุปสัมบัน เป็นปาจิตตีย์ เพราะมีจริง.

แต่ตอนท้่าย ของหน้า กลับบอกว่า

<CENTER>อนาปัตติวาร
</CENTER> [๓๔๑] ภิกษุบอกอุตตริมนุสสธรรมที่มีจริงแก่อุปสัมบัน ๑
ภิกษุอาทิกัมมิกะ ๑

ไม่ต้องอาบัติแล.

ตกลงแล้ว การบอกอุตตริมนุสสธรรมที่มีจริงแก่ อนุสัมปัน อาบัติปาจิตตีย์หรือไม่กันแน่ ???????

 

เรื่องนี้ความต่างอยู่ตรงที่ อุปสัมบัน กับ อนุสัมบัน
อุปสัมบัน คือ ภิกษุ ภิกษุณี
อนุสัมบัน คือ ไม่ใช่ภิกษุ ภิกษุณี

อุตตริมนุสธรรมมีจริงหรือไม่มีจริง... ใครตรวจสอบได้บ้าง
อย่างเช่น ได้ โลกียฌาน
ใครตรวจสอบได้

 

ขอบคุณครับ คุณ firstini ผมตาลายน่ะครับ เลยมองว่า อุปสัมบัน กับ อนุสัมบัน เป็นคำเดียวกัน นึกว่า ในเว็บพระไตรปิฎกพิมพ์ผิด

คุณ e20aoa ครับ

>คุณวิเศษต่างๆที่มีปรากฎเช่น หูทิพย์ ตาทิพย์ เป็นต้น ซึ่งผู้ที่กล่าวอาจมิได้มีคุณสมบัตินั้นก็เป็นได้ จึงเป็นอาบัติ

ถ้าผู้กล่าวเป็นพระที่ไม่มีคุณวิเศษเช่นนั้นจริง แต่กล่าวว่ามี ก็จัดเป็นอาบัติปาราชิกพ้นสภาพจากพระและบวชใหม่อีกไม่ได้เลยครับ
(ไม่ว่าจะกล่าวกับ ผู้ที่เป็นนักบวชในพุทธศาสนา หรือ ผู้ที่ไม่ใช่นักบวชในพุทธศาสนาก็ตาม)

แต่ถ้าผู้กล่าวเป็นพระที่มีคุณวิเศษเช่นนั้นจริง ถ้ากล่าวกับ ผู้ที่ไม่ใช่นักบวชในพุทธศาสนา ก็จัดเป็นอาบัติปาจิตตีย์ แต่ถ้ากล่าวกับผู้ที่เป็นนักบวชในพุทธศาสนาด้วยกัน ก็ไม่จัดเป็นอาบัติ

ส่วนเรื่องที่มีภิกษุกล่าวกับโยมที่มาสอบถามว่าเปรตมีจริงหรือไม่

ถ้าภิกษุนั้นตอบว่า อาตมาไม่ทราบเพราะไม่เคยพบ ไม่เคยเห็น แต่ถ้าความจริง ท่านเคยพบเห็น และรู้ชัดว่าเป็นเปรต เช่นนี้ก็เป็นอาบัติ ปาจิตตีย์ เพราะโกหก

แต่ถ้าท่านไม่เคยพบเห็นจริงๆ หรือเคยเห็นแต่ไม่รู้ว่าใช่ แล้วตอบว่า อาตมาไม่ทราบเพราะไม่เคยพบ (หรือไม่เคยเห็น) ก็ไม่จัดว่าเป็นอาบัติ หรือจะตอบว่า มี (ตามตำรา) แต่อาตมายังไม่ได้พบก็ไม่จัดเป็นอาบัติเช่นกันครับ

 

เพิ่มเติมคุณ firstini ที่ว่า อุตตริมนุสธรรมมีจริงหรือไม่มีจริง... ใครตรวจสอบได้บ้าง
อย่างเช่น ได้ โลกียฌาน ใครตรวจสอบได้

ผมว่า พวกที่ได้อภิญญา ก็คงตรวจสอบได้ครับ แต่ถึงแม้ว่า ไม่มีใครตรวจสอบก็ตาม อาบัติก็เกิดขึ้นแล้วเดี๋ยวนั้นตั้งแต่กระทำกรรมด้วยเจตนาโดยไม่ต้องมีใครบอก เพียงแต่เจ้าตัวจะรู้หรือไม่รู้แค่นั้นเอง

ถ้ารู้ก็โชคดีหน่อยที่อาจจะมีเวลาปลงอาบัติได้ทัน (ถ้าไม่ใช่ปาราชิก) แต่ถ้าไม่รู้และไม่มีใครมาบอกนี่ก็คงโชคร้ายเป็นเวรกรรมติดตัวไป

 

ที่ผมทิ้งท้ายไว้อย่างนั้น
เพราะเวลาที่เราจะกล่าวโจทก์ว่าใครต้องอาบัติหรือปาราชิกนั้น... เราต้องระวัง
เนื่องด้วยการตรวจสอบไม่ใช่ง่ายๆ