คนฉลาดบางคนก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรโง่ ๆ อยู่

คนฉลาดบางคนก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรโง่ ๆ อยู่

มีอะไรหลายอย่างที่คนฉลาด ๆ มักจะโง่โดยที่ตัวเองไม่รู้ตัวครับ
บางคนก็อาจจะรู้มั้ง แต่เขาคงไม่สนใจ เพราะคิดว่าตัวเองฉลาด

ฉลาดแต่ดีแต่สร้างความขุ่นเคืองให้คนอื่นก็ไปฉลาดคนเดียวไกล ๆ ดีกว่ามั้ย..

บางครั้งคนเราก็ไม่รู้ว่ากำลังจริงจังกับเรื่องไร้สาระเหมือนกัน

 

บางครั้งคนฉลาด ๆ มันโง่ตรงที่มันก็ลืมนึกเหมือนกัน ว่าคนเรามันไม่ได้เหมือนกัน

ก็ไม่รู้เหมือนกันจะไอ้คนฉลาด ๆ ที่เอาแต่หงุดหงิดคนอื่นที่โง่ไปทั่ว จะพอใจตอนไหน
จะพอใจตอนที่ทุกคนฉลาดเหมือนเขาหรือเปล่า

บอกได้เลย
หงุดหงิดต่อไปเถอะ มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่อะไร ๆ จะได้ดั่งใจคุณ หงุดหงิดไปให้ได้ชั่วกัปชั่วกัลป์เถอะ ตาสว่างเมื่อไรมาบอกผมด้วย ว่าธรรมชาติมันมันไม่แน่นอน มันคงอยู่อย่างเดิมไม่ได้ มันสั่งไม่ได้ยังไง ขอให้มีความสุขกับการหงุดหงิดในความโง่ของคนอื่น...

 

ตั้งแบบนี้ระวังเขาใช้เจโตอ่านนะฮับท่านซะลิวัน ไม่แน่เดี๋ยวจะได้ถกกันยาว

 

ขอโทษด้วยนะครับ สำหรับทุกท่านที่เข้ามาอ่าน
ที่ทำให้เกิดการขุ่นเคืองขึ้นมา พอดีผมไปรับเอาคำพูดลอย ๆ ที่เหมือนจะชี้มาที่ผมเพราะมีผมที่ทำตัวตรงกับคำพูดลอย ๆ ในบางกระทู้อยู่คนเดียวมาน่ะครับ

ผมไม่มีอะไรดีพอให้เสียหรอก 555 เจโตมาก็เจอแต่ความเลวของผมน่ะแหละ

 

วิสัชชนา .....


ในการเล่นดนตรีหลายเครื่องดีด สี ตีเป่า แต่เพลงเดียวโน้ตเดียวกัน
หากไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ไม่มีวิทยากรผู้นำการบรรเลง
เคยสงสัยไหมล่ะขอรับ ว่าทำไมวงออเครสตรา ที่ต้องใช้ผู้บรรเลงเครื่องดนตรีเป็นหลายสิบชนิด ต้องมีผู้ยืนบรรเลง กระผมคิดว่าคง งง นะ ว่าแค่ยืนทำท่าทางแต่สามารถคุมนักดนตรีและนักร้องประสานเสียงได้ทั้งวง และจากการเป่าขลุ่ยจากเด็กหญิงที่มีความรู้ทางการเป่าขลุ่ยระดับประถมก่อกำเนิดการบรรเลงเพลงวงออเครสตราระดับปรมาจารย์ได้

การบรรเลงเพลงของวงดนตรี การคุมโน้ต การคุมทิศทางเพลงไม่ให้ เพี้ยน ต้องใช้สิ่งใด?

มีความสามารถแต่ไม่มีการเปิดใจการยอมรับ
ไม่ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เพลงมันจะจบไหม
เพลงจะฟังได้สำเนียงที่ควรจะเป็นไหม ถ้าคนนึงคิดว่าเขาเก่ง
เขาจะเป่า เขาจะตี เขาจะดีด เขาจะร้อง โดยไม่สนใจว่าทั้งกลุ่มกำลังมุ่งไปที่โน้ตใด
และการบรรเลงเพลงยากๆ แต่ต้องดึงผู้ฟังที่ไม่เคยรู้จักเพลงบรรเลงนี้ สะกดให้เขาฟังได้
ต้องทำอย่างไร ดูไม่ยากหรอกครับ ผู้มีพรสวรรค์เช่นนั้น โลกเขาสร้างตัวอย่างในธรรมชาติ
ในกลไกสัจธรรมมาเรียบร้อย เพียงแต่เราไม่เคยตรึกตรองเท่านั้น

มรรคแปด และ อริยสัจสี่ และธรรมบท นั้น นอกจากใช้ในการดำเนินหนทางสู่การบรรลุธรรมด้วยตัวเองแต่ละคนนั้น การไปถกธรรมที่ใด มรรคแปด และพรหมวิหารสี่ ก็ควรนำไปวาง ณ ตัวตนผู้รับฟังด้วยครับ ไม่ใช่แค่บัวสี่เหล่า บุคคลสี่ประเภทนี้ เขามีสติปัญญา ศีล สมาธิ มากแค่ไหน กำลังใจเขาแค่ไหน คุยแล้วจะเกิดประโยชน์และโทษอย่างไร แต่ผู้บรรลุธรรมแล้วและมีจิตพระโพธิสัตว์ การสั่งสอน การถกธรรม ของเหล่าเวไนยสัตว์และโอปาติกะ ต้องเป็นไปด้วยความละเอียด ประณีต และมี ปฏิปทา คือเข้าถึงจุดของความต้องการผู้นั้นอย่างแท้จริง
เกาให้ถูกที่คันครับ รักษาให้ถูกโรค ไม่ใช่ให้ แพ้ยา ....

ศีล สมาธิ สติปัญญา จึงไปด้วยกัน ไม่ว่าจะมาก่อนหรือหลัง มันไปด้วยกัน

วิสัชชนาไว้ อนุมานไว้ ผู้ที่มีหัวใจพรหมวิหารสี่ จงสดับอรรถรสและคิดเถอะครับ
เรื่อง บาลี มีไว้ในพระไตรปิฏก แต่จะมีประโยชน์อะไร ถ้าอนุมานพระบาลีนั้น ให้ ชาวบ้านผู้ไม่รู้หนังสือฟังไม่รู้เรื่อง ฟังไม่เข้าใจ จะมีประโยชน์อันใดถ้าเราฉลาดเพียงคนเดียว เราเก่ง
แต่ไม่เคยเข้าใจคนรอบข้าง ไม่เคยฟังความเห็นบุคคลอื่น เห็นแก่ตัว เห็นแก่คนที่เราคิดว่าเป็นพวกเดียวกับเรา ถึงจะเก่งกาจฉกาจฉกรรจ์ได้ ก็ไร้ความหมายด้วยปัญญาสมาธิที่ขาดสติ ขาดศีล จะทำลายทุกอย่างสิ้นไม่เหลือ แม้แต่ผู้นั้นเองครับ

สำหรับผมใครจะวิจารณ์กระผมทั้งแง่ดีแง่ร้าย หรือกึ่งดีกึ่งร้าย กระผมไม่ได้ใส่ใจขอรับ
เพราะในโลกความจริง กระผมมิได้เดือดร้อนอันใด กุศลจิตนำพาความสุขอันรื่นรมย์มาให้ขอรับ ^^

ฟังเพลงบรรเลงยามนิทรารมย์กันนะขอรับ

 

ส่วนใหญ่ที่ผมมีปัญหากะนายคนนี้ไม่ใช่อะไรเกี่ยวกับเรื่องธรรมะหรอกครับ
แต่เป็นเรื่องของทิฐิที่มันออกจะคับแคบหน่อย แม้เขาจะมองอะไรถูกอยู่ก็เถอะ แต่ด้วยความใจแคบ มันทำให้ผมมองว่าทัศนคติของเขามีปัญหา โดยที่เขาคิดว่าเขาไม่มีปัญหา

สิ่งที่ช่วยไม่ได้ในธรรมชาติมันก็มีอยู่ คนจะโง่หรือคนจะฉลาดมันก็มีสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้น
แต่ช่างเถอะ นายคนนั้นมันคงไม่เคยโง่แหละมั้ง

เลยเที่ยวเอาความฉลาดของตัวเองตีคนอื่นไปทั่ว
ยังไงธรรมชาติก็คงจะสร้างสรรค์ให้คนประเภทนี้เกิดมีขึ้นมาได้เหมือนกันนั่นแหละ

 

สาธุฮับ

 

ไม่มีใครไม่เคยโง่หรอกคับ มันอยู่ที่ว่าเขาตี เพราะอะไรบางทีเขาอาจหวังดีกับคนอื่นก็ได้นะฮับ นานาจิตตัง

 

ยกตัวอย่างสมมุตินะคะ....

คนฉลาดที่แท้จริง เขาจะไม่ยอมเปิดประตูรับสิ่งที่ไม่ดีเข้ามาหาตัวนะคะ นอกจากคนโง่หรือคนที่หลงโง่ในบางครั้ง เพราะคนฉลาดจะต้องรู้ว่าจะทำอย่างไร? ถึงจะปิดประตูตีแมวได้... หมายความว่า ถ้าใครอยากให้เราเลว หรือเป็นคนไม่ดี โดยที่เรามาทำหรือยุแหย่หรือดึงเราให้มีอุปสรรคและปัญหา อาจจะเป็นเพราะเขาไม่รู้ หรือเจ้ากรรมนายเวร หรือบททดสอบให้เราแก้ไขตนเอง ถ้าเราหลงโง่ไป และเกิดการทำเลวขึ้นมา เขาคงสมความปราถนา ดังนั้น เราต้องฉลาดเอาตัวรอดคือ เราจะไม่ทำเลวตามที่เขาต้องการ เขาอยากให้เราเสียหายมากเท่าไหร่? เราก็ต้องยิ่งทำดีมากขึ้นเท่านั้น ทีนี้พอเรายิ่งดี เขาก็ยิ่งขุ่นเคืองใจมากนะซิคะ(กรณีเจ้ากรรมนายเวร หรือคนที่เกลียดเราค่ะ) ที่เราไม่ได้เป็นไปตามที่เขาปราถนา ถ้ากรณีนี้ก็อีกอย่างหนึ่งค่ะ

"ไม่มีใครร้ายเราได้ นอกจากตัวเราเอง"

เมื่อเราไม่เปิดประตูรับ ด้วยการนิ่งเฉย หากเขานั้นทำการหยุแหย่หรือยั่วยุ เราก็ต้องนิ่งไว้ก่อน หากเราหลงโง่เปิดประตูรับ แปลว่าเรากำลังหยิบมีดให้เขาโดยให้ความร่วมมือเขามาทำร้ายเรา ด้วยการที่เราทำเลวเสียเอง เราก็โง่อย่างแท้จริง เขาจึงบอกว่าไม่มีใครทำร้ายเราได้ นอกจากตัวของเราเองที่ทำร้ายตนเอง ถึงแม้คนอื่นน่ะเราอยากจะทำร้ายเราสักแค่ไหน หากเราไม่หลงกลไปร่วมมือโดยการที่เราทำเลวเสียเองแล้ว

จิตยิ้มไม่ได้ว่าใครนะ เพราะที่จริงแล้วกรรมยังคงยุติธรรมเสมอ แต่บังเอิญเขามีนามธรรมส่งบทเรียนมาให้เป็นครูได้ข้อคิดก็เงยนำมาพิจารณาได้ค่ะ และประจักษ์กับใจตนเองว่า จริง ๆ

ในอดีตที่ผ่านมา ได้มีข้อคิดจากสิ่งที่พบเจอค่ะ ว่า..ถ้าเขาอยากให้เราตกต่ำ เราจะพยายามอยู่สูงให้ได้ เพื่อไม่ให้คน ๆ คนนั้นที่ที่เขาไม่ได้เรารักสมปราถนาและปราถนาดีต่อเราเลยได้สมใจเขา (คนบางคนกระอักเลือดที่เห็นเราได้ดี เพราะเขามีกิเลสอิจฉา และขาดธรรมมุฑิตา) ก็เป็นสาเหตุหนึ่งให้เขาขุ่นเคืองใจก็ได้ค่ะ ดังนั้นเรามาคิดดูแล้วเราจะให้คนที่เรารักเรามากที่สุด (ก็คือตัวเราเอง) หรือ คนอื่นที่ปราถนาดีต่อเราอยากเห็นเราเป็นคนดี ให้เขาสมปราถนา เขามีความสุขใจที่อยากเห็นเราเป็นคนดี เราจึงจะน่าเป็นผู้ฉลาดอย่างแท้จริง

ดังนั้น....ความขุ่นเคืองใจที่แท้จริงแล้ว!!! ก็ล้วนมาจากตัวเขาเองเป็นผู้ทำตนเองค่ะ ไม่มีใครทำให้ใครได้ค่ะ

แต่..นั่นคือ ความจริงเพียงแค่แง่มุมหนึ่งเท่านั้น

ยังมีอีกหลายแง่มุมค่ะ กลัวจะยาวเกินไป5555

 

ที่คุณจิตยิ้มว่ามาถูกแล้วครับ
ผมแค่ยังไม่อยากฝืนตัวเองแค่นั้นแหละ

ตัวเองมีคุณธรรมแค่ไหนก็ทำมันแค่นั้นแหละ

ไม่อยากจะฝืนเป็นคนดีเด่นอะไร ฝืนละอยู่ยากครับ อึดอัด
ต้องเต๊ะตลอดเวลา พอคนรู้ว่าตัวเองทำผิดละก็ตีเนียนไป ไม่รู้เรื่อง
จริงใจกับตัวเองนี่แหละดีสุด

คนเราสมัยนี้ มักไม่มองเราอย่างที่เราเป็น แต่เขามองอย่างที่เขาคิดกันมากกว่า ยิ่งไปฝืนทำดีโดยที่เราไม่ได้เป็นคนดีอะไรยังไงมันก็ต้องพังอยู่ดี

เราไม่เคยเป็นคนดีในสายตาใครอยู่แล้ว ถ้าเราไม่ได้ดีออกมาจากข้างใน
ถึงผมจะดีไม่ได้ แต่ขอจริงใจกับตัวเองไปก่อนก็แล้วกัน

 

เขาจึงบอกว่าเป็นผู้ขาดความอดทนนะคะ ทุกข์แค่นี้ก็ทนไม่ได้ ดังนั้นเราต้องฝึกความขันติอดทนทางใจให้มาก ๆ ค่ะ เพราะว่า โลกนี้ไม่ว่าเราจะไปอยู่ที่ไหน เราก็หนีไม่พ้น เขาจึงเรียกว่า "มีระบบถ่วงดุล เพื่อความสมดุล"ค่ะ

เมื่อเราขาดความอดทนเสียแล้ว เราจึงโทษแต่คนอื่นว่าเขาทำให้เราหงุดหงิด ฝึกความอดทนเยอะก็ดีนะค่ะ

คนมีขันติ ดูสวยงามหยดย้อย
คนมีสติ ดูเรียบร้อยงดงามยิ่ง
คนมีสมาธิ เกิดอะไรใจก็นิ่ง
คนมีธรรมะจริง เพียงอยูใกล้ใจก็เย็น

 

เยี่ยมค่ะ!!! ยกนิ้วให้เลย

 

เรียกว่าให้ยาถูกโรคดีไหมค่ะ

เหมือนรสชาติของอาหารนะค่ะ

ถ้าขม ก็เอาเค็มแก้
ถ้าหวาน ก็มันใส่
ถ้าเปรี้ยว ก็หวานและเผ็ดเข้าไป
ถ้าเผ็ดมากไป (แสบร้อนนะค่ะ) ก็ตัวใครตัวมัน

 

555 คนเรามีปัญหากันทั้งนั้นแหละครับ
ใครจะรู้ว่าใครคนนึงมีปัญหาอะไรจึงทำให้คนคนหนึ่งอดทนน้อย

จริงอยู๋ว่าคนที่มีความอดทนน้อยก็ไม่ควรทำให้คนในสังคมหงุดหงิด
แต่ถ้าเติบโตโดยไม่ได้อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดีเขาก็จะมีความคิดไปอีกทาง

คนเราวาสนาไม่เหมือนกัน

คุณจิตยิ้มเองก็น่าจะเข้าใจนะ ว่าการไม่โกรธน่ะ มันทำไม่ได้หรอก ทำได้ยาก พระอรหันต์ท่านยังโกรธเลย แต่ท่านไม่เอา

 

ใช่ค่ะ เวลาคนเราโดนวิบากกรรมเล่นงานจึงน่าสงสาร โดยเฉพาะตนเอง ถ้าไม่มีใครเข้าใจ หรือ ให้โอกาสเรา ป่านนี้เราคงเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ พรหมวิหารสี่จึงสำคัญมากค่ะ

ทุกสิ่งที่ตนเองได้รับทั้งดีและไม่ดี สองส่วนนี้เราต้องรู้จักคัดเลือกและคัดสรรค่ะ สิ่งไหนดี เราก็จะเก็บนำเอาเป็นแบบอย่าง สิ่งไหนไม่ดีที่เราไม่ชอบเราก็จะไม่ทำตามเขา

ทุกสิ่งเราต้องเรียนรู้ให้เกิดขึ้นกับใจตนเอง ไม่มีใครผิดและถูก แต่ที่ผิดคือเราไม่รู้ความจริงกันนั่นเอง

 

แม้ผมจะให้โอกาสคนเป็น
แต่ผมยังให้โอกาสกับทุกคน หรือให้โอกาสคนในทุก ๆ เรื่อง ไม่ได้หรอกครับ
ผมไม่ได้ประเสริฐขนาดนั้น เพราะประสพการณ์ชีวิตแย่ ๆ นั่นแหละ

 

ไม่เชิงหรอกครับถ้าให้ยาถูกท่านซะลิวันคงไม่เซ็งฉะนี้หรอก ยาที่ดีคือ ผู้ให้รู้ว่ายานี้สามารถ "แก้อาการ" ได้ถูกต้อง ขณะที่ให้ยาผิด"ก็ย่อมแก้อาการไม่ถูกต้องส่งผลให้เกิดผลเสีย" แต่โดยส่วนใหญ่ผู้ที่จะรับยาได้ ต้องผ่านการ "สลายมิจฉาทิษฏิเสียก่อน" ไม่เช่นนั้นให้ยาไปก็ไม่กินนะฮับ

 

ใช่ค่ะ ถ้าเรามีโอกาสเราจะพยายามให้โอกาสเขา เพราะวันใดวันหนึ่งเราอาจผิดพลาดพลั้งไป บางทีวันนั้นเราอยากได้รับโอกาสจากคนอื่นบ้างค่ะ

 

"สลายมิจฉาทิษฏิ"

อันนี้นี่ปัญหาของผมเลยครับ
แต่ผมคาดว่ามันน่าจะอยู่กับผมอีกยาว เพราะผมปรารถณาพุทธภูมิ มันก็เลยเป็นคน "ตั้งแง่" หรือถ้าจะพูดให้ฟังดูเบาบางลงก็คือ "ขี้สงสัย" น่ะครับ คงเป็นวิบากกรรมของการสงสัยนั่นแหละครับ ทำให้ผมมีมิจฉาทิฐิอยู่