คนหลงโลก

เรื่องราวของตัวเราเองน่าจะเหมาะสมกับห้องนี้ ถือว่าอ่านเพลินๆก็แล้วกันครับ ขออนุญาติเรียกตนเองว่า นันทะ ก็แล้วกันครับ ที่ตั้งชื่อเรื่องแบบนี้ ตัวเราคิดว่าเหมาะสมแล้วครับ และน่าจะเหมาะสำหรับห้องนี้ เพราะเป็นความเชื่อส่วนบุคคล นันทะเกิดมาในครอบครัวที่มีสิ่งแวดล้อมที่เป็นความเชื่อตามบรรพบุรุษที่เชื่อตามกันมา โดยมีบิดาเป็นชาวจีนโพ้นทะเล มีมารดาแต่งงานตั้งแต่อายุยังน้อยเพราะเป็นสาวแรกรุ่นที่สวย มีตาที่เป็นคนชอบวิชาคาถาอาคม ใกล้ๆบ้านมีสำนักทรงที่มีคนบางส่วนเลื่อมใสศรัทธาอยู่ โดยคนทรงนั้นเป็นผู้ชายแต่เวลาที่ชาวบ้านเรียกว่า องค์ลงนั้นจะแต่งกายเป็นหญิง มีครั้งหนึ่งเด็กชายนันทะอยากรู้อยากเห็นว่า ผู้ใหญ่เขาทำอะไรกัน ก็เลยไปขอนั่งดูกับคนอื่นๆด้วย เห็นคนทรงนั้้นแต่งกายเป็นหญิงเหมือนคนภาคเหนือ แล้วก็พูดเหมือนผู้หญิง แถมกิริยาท่าทางก็เหมือนผู้หญิงอีก วันนั้นมีคนอยู่ราวห้าหกคน ซึ่งมีแต่ผู้ใหญ่ทั้งนั้น มีนันทะเป็นเด็กเพียงผู้เดียว อยู่ๆ คนทรงนั้นเมื่อหันมามองผู้เล่า ก็ชี้บอกว่า คนหลงโลก ผ
เลยกลายเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงชีวิตเด็กชายนันทะไป

 

พอเรื่องนี้รู้ถึงแม่ ซึ่งมีทุุนเดิมเชื่อเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว ก็รีบพาตัวเราในขณะนั้นไปหาตา ซึ่งเป็นคนชอบวิชาคาถาอาคมเป็นทุนเเดิมอยู่แล้ว โดยแม่ของเราตอนตั้งท้องเรา ไม่สามารถนอนในมุ้งได้เลย นอนแล้วก็หายใจไม่ออก นั้นเป็นทุุนความเชื่อเดิมที่มีอยู่มาก่อนแล้ว ส่วนบิดาของเรานั้นเฝ้ารอลูกชายเพราะเรามีพี่สาวตั้งสี่คน ตามความเชื่อคติจีนอยากได้ลูกชายมากกว่าลูกสาว พอเราเกิดมาก็คงดีใจ วันนั้นเราจำได้ดีวว่า เมื่อเรากับแม่ไปเจอตาที่บ้านตานั้น ตาบอกแม่ของเราให้นันทะถถือจานเล็กๆที่มีดอกไม้ ธูปเทียนแล้วว่าตามที่ตาพูด แล้วตาก็หลับตาเงียบไปสักพัก ก็พูดว่า

 

มันเเป็นคนหลงโลก ถ้าได้บวชก็จะไปได้ดี ถ้าอยู่ทางโลกก็จะพึ่งพาอาศัยได้ นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา จำได้ว่าไม่เคยได้หยิบได้จับทำงานอะไรในบ้านเลย จนกระทั่งพอบิดาเสียชีวิตก็เลยสนใจว่า คนตายแล้วไปไหน ลองอ่านตำราหนังสือพระเล่มหนึ่งบอกวิธีการเข้าถึงภพภูมิต่างๆ ด้วยความสนใจก็ลองปฏิบัติตามนั้น

 

ตำราบอกว่าให้กล่าวคำว่า พุทโธ ไปเรื่อยๆ ไปจนกว่าคำกล่าวนั้นจะหายไปเอง ด้วยความเป็นเด็กที่มีความอยากรู้อยากสัมผัสก็ทำตามตำรา พอคำกล่าวนั้นหายไปรู้สึกรอบๆตัวเปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง สีรอบๆตัวมีเพียงสองสีคือ สีออกแดงๆจางๆกับสีออกดำๆ เวลาก็ช่างเชื่องช้า มันคือที่ไหน มันคืออะไร นั้นคือคำถามที่เกิดขึ้นในใจตนเองโดยทันที

 

เมื่อมองไปดูรอบๆตัว ก็ปรากฏมันคือ บ้านของเราเอง แต่ตัวเรานั้นยังนั่งอยู่ที่เดิมอยู่ เกิดอะไรขึ้นกับเรา มีแต่คำถามแต่ไม่มีคำตอบ เพราะไม่รู้ว่าใครจะมาตอบ ก็เลยพยายามมองไปรอบๆตัว เผื่อจะได้เห็นอะไรบ้าง และก็ได้เห็นจริงๆ มีผู้ชายหนวดเคราเขามองมาที่เรา แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินไปยังเสาบ้านอีกต้นหนึ่ง หายเข้าไปในเสาบ้านนั้น ด้วยความกลัวในสิ่งที่่ได้เจอก็เลยรีบเดินมาใกล้ๆร่างตนเองที่นั่งอยู่ แค่มาใกล้ๆรู้สึกเหมือนถูกอะไรดูดเข้าไป ความรู้สึกเหมือนคนตกจากที่สูง แล้วก็เริ่มค่อยๆรู้สึกตัว พอรู้สึกตัวก็ถามตนเองว่า เมื่อสักครู่นี้เกิดอะไรขึ้นกับเรา

 

สิ่งแปลกใหม่สำหรับนันทะ มันคืออะไร หาคำตอบไม่ได้ ก็เลยทำเป็นกิจวัตรประจำวัน โดยเปลี่ยนจากการนั่งมาเป็นการนอนกล่าว พุทโธ ไปเรื่อยๆแทน พอคำกล่าวหาย โลกก็รอบๆตัวก็จะเปลี่ยนแปลง คราวนี้ลองทำตามตำราด้วยการบอกให้ตนเองลอยขึ้น รู้สึกว่า ตัวเราลอยขึ้นได้จริงๆ สามารถลอยพ้นหลังคาบ้านนั้นได้ พยายามมองหาสิ่งที่จะผู้คนเผื่อจะเจอ จะได้ถามเขาว่า ที่นี้คือที่่ไหน

 

แต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบ ทำแบบนี้อยู่ทุกวันจนกระทั่งวันหนึ่งเป็นคืนเดือนมืดจำได้เป็นอย่างดีว่า เมื่อทำอย่างเดิม พอกำหนดให้ตนเองลอยขึ้นไปบนให้สูงกว่าหลังคาบ้าน มีเสียงคนพูดคุยกันประมาณสี่ห้าคน เสียงนั้นแผ่วเบามาก ก็พยายามตั้งใจฟังด้วยความดีใจว่า จะได้มีคนคุยด้วยแล้ว

 

เมื่อเสียงของคนกลุ่มนั้นดังมากขึ้นเรื่อยๆ แสดงว่าพวกเขากำลังเดินมาใกล้ที่นันทะอยู่ พอเห็นพวกเขาใกล้ๆ เด็กชายนันทะก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นพวกเขาทั้งหมดนั้น ใส่เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง หน้าตาซีดขาว และทุกคนก็พากันยื่นมาข้างหนึ่งเหมือนกำลังจะขออะไรจากเด็กชายนันทะ

 

ตอนนั้นจำได้ดีว่า เราทำอะไรไม่ถูกเลยรีบกำหนดให้ตนเองมาใกล้ๆร่างที่นอนอยู่พยายามทำให้ร่างตนเองนั้นเคลื่อนไหวให้ได้ แต่มันช่างยากเหลือเกิน ผู้คนพวกนั้นก็เหมือนจะตามมาขออย่างไม่ลดหล่ะ ในที่สุดด้วยความกลัวก็เลยนึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ช่วยลูกด้วยลูกกลัว พอกล่าวเสร็จก็เหมือนถูกดูดเข้าไปในร่าง ค่อยๆรู้สึกตัว หลังจากวันนั้นก็เลยพยายามหาคำตอบว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเองนั้นมันคืออะไร แต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบเช่นเคย

 

เมื่อรู้สึกว่าการกล่าว พุทโธ ไปเจอแต่พวกวิญญาณ เลยเปลี่ยนวิธีแบบใหม่ คราวนี้ใช้วิธีเพ่งหลอดไฟก่อนนอน จำได้ว่า ทำแบบนี้อยู่ประมาณห้าหกวัน พอดีมีข่าวคนตายที่ถนนกลางทุ่งนาที่เป็นถนนสายหลังบ้าน เป็นการทะเลาะกันแล้วก็แทงกันตาย คืนนั้นจำได้ดีเลยว่า ด้วยความเป็นเด็ก นันทะเลยลองเพ่งหลอดไฟก่อน แล้วก็ลองเพ่งไปที่ถนนสายนั้น ซึ่งมีแต่ความมืดมิด พอรู้สึกว่าความรู้สึกในสัมผัสในกายนั้นหายไป ก็เห็นคนชุ่มด้วยเลือดกำลังเดินไปเดินมาที่ถนนนั้น แล้วชายคนที่ชุ่มด้วยเลือดก็หันมามองนันทะ เหมือนรู้ว่าเด็กชายนันทะกำลังมองดูเขาอยู่ ด้วยความไม่ชอบวิญญาณเลยรีบบังคับให้ตนเองนั้นรู้สึกตัว นันทะได้แต่บอกกับตนเองว่า ทำไมต้องเจอแต่วิญญาณคนที่ตายไปแล้ว ทำไมไม่เจออย่างอื่นบ้าง

 

การกล่าว พุทโธ หรือการเพ่งหลอดไฟเจอแต่วิญญาณ นันทะก็เลยเปลี่ยนจากเวลากลางคืนมาเป็นเวลากลางวันแทน เรียกว่า ว่างเมื่อไหร่ ก็พยายามทำใจให้มีความรู้สึกทางกายนั้นหายไป โดยคิดตามประสาเด็กว่า วิญญาณไม่น่าจะมาให้เห็นได้ในเวลากลางวัน แต่นันทะก็คิดเกือบถูกครับ เพราะวันหนึ่งขณะทำให้ความรู้สึกทางกายนั้นหายไป นันทะเลยลองไปเฝ้าดู มองดูเสาบ้านต้นหนึ่งที่มีน้ำมันไหลออกมาได้

 

สิ่งทีนันทะเจอคือชายแก่ร่างใสๆ กำลังอยู่ในเสาต้นนั้น เหมือนชายแก่นั้นรู้ว่า นันทะสามารถมองเห็นเขาได้ ชายแก่ก็เดินจากเสาบ้านต้นนั้นไปอีกต้นหนึ่ง นันทะจำได้ดีว่า ชายแก่คนนี้ก็คือชายคนแรกในวันแรกที่นันทะ กล่าว พุทโธ ด้วยความกลัวนันทะก็เป็นไข้ ป่วยไม่สามารถไปโรงเรียนได้ แม่ได้มาถามว่าเป็นอะไร นันทะก็ตอบในเรื่องราวที่เจอมา แม่ก็ไปปรึกษาคนทรงคนมีองค์ คนทรงแนะนำให้แม่ ให้พานันทะมารับขันธ์ให้มีองค์เทพคุ้มครอง แม่ได้พานันทะไปที่บ้านหลังหนึ่ง ภายในบริเวณบ้านมีรูปปั้นอะไรแปลกๆเต็มไปหมด นันทะจำได้ว่า คนทรงนั้นเอาอะไรก็ไม่รู้เหมือนหัวโขนมาครอบกัวของนันทะนั้น แล้วก็กล่าวด้วยภาษาแปลกๆ แล้วเขาก็ให้หลับตาแล้วว่าตามคนทรง นันทะก็ว่าตาม นันทะด้วยความกลัวเลยภาวนา พุทโธ ในใจปรากฏพอความรู้สึกทางกายหายไป จำได้ดีว่า มีคนแต่งตัวเหมือนฤษีลอยมา พยายามจะเอาคำประคำมาคล้องคอนันทะไว้ นันทะเวียนศรีษะเลยนึกถึง พุทโธ พระพุทธเจ้าช่วยนันทะด้วย นันทะกล่าวซ้ำๆอยู่ประมาณสองสามนาที ก็มีเสียงดังเหมือนคนอาเจียน นันทะเลยลืมตาขึ้นเสียงสวดจากคนทรงก็หายไป สิ่งที่นันทะเห็นคือคนทรงอาเจียนออกมาเป็นเลือดสีแดงๆ แล้วคนทรงก็ชี้บอกคนอื่นๆให้รีบนำนันทะออกไป นันทะถูกแม่และคนอื่นๆพาตัวออกมาจากบ้านหลังนั้น วันต่อมาแม่บอกว่า คนทรงนั้นพูดว่า นันทะมีเทพ เทวาคุ้มครองอยู่ เทพ เทวานั้นไม่พอใจอย่างมากที่จะให้นันทะรับขันธ์ แม่บอกว่า เทพ เทวาเลยใช้อาวุธสั่งสอนคนทรงที่บังอาจมาให้นันทะรับขันธ์

 

จากวันนั้นมา แม่ก็ไม่พานันทะไปใกล้คนทรงอีกเลย นันทะก็พยายามทำให้ความรู้สึกทางกายหายไปบ่อยๆในตอนกลางวัน โดยว่างเมื่อไหร่ก็ทำให้ความรู้สึกรับรู้ทางกายนั้นหายไป อยู่ต่อมาวันหนึ่ง เนื่องจากที่อาศัยอยู่เป็นบ้านสองชั้น ชั้นล่างเป็นที่โล่ง ปรากฏว่ามีสุนัขมานอนตายที่ใต้ถุนบ้าน นันทะนั่งดูอยู่บนบันไดบ้าน แม่บอกให้นันทะไปเอาซากสุนัขที่ตายนั้นไปทิ้ง แต่นันทะไม่ไปเพราะนันทะเห็นแววตาของสุนัขที่เป็นวิญญาณอยู่ใกล้ๆซากของเขา วิญญาณเขาเป็นคน เขามองนันทะด้วยแววตาเหมือนจะขอความช่วยเหลือ นันทะเลยไม่กล้าไปเอาซากสุนัขนั้นไปทิ้ง แม่ก็ใช้ไม้เรียวตีนันทะ นันทะเจ็บ แต่นันทะก็ไม่ยอมไป จนดระทั่งพี่สาวมาเห็นก็มาเตือนแม่ว่า เดี๋ยวน้องจะไม่สบาย ก็ใช้คนอื่นทำแทนก็ได้ พี่สาวเลยใช้เชือกผูกขาซากสุนัขแล้วก็เอาไปขุดหลุมฝัง

 

ต่อมาขณะที่นันทะกำลังความรู้สึกทางกายนั้นให้หายไป นันทะเห็นตามาหา ตานั้นมาก้มลงกราบนันทะ นันทะตกใจมากที่ตาทำอย่างนั้น นันทะรีบกำหนดความรู้ทางกายให้กลับคืนมา นันทะเล่าเรื่องนี้ให้แม่และพี่สาวฟัง พี่สาวบอกว่าสงสัยตาจะเสียชีวิต แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ยายบอกว่าตาเพ้อหาแต่นันทะ เพ้อว่าท่านเทวดาช่วยด้วยๆ ยายถามตาว่า เทวดาคือใคร ตาก็พูดว่า หลานนันทะนั้นไง เป็นเทพ เทวามาเกิด บอกแม่มันด้วยห้ามตีเทวดาเดี๋ยวแม่มันจะถูกลงโทษ ในงานศพตา ทุกคนในบ้านไม่ให้นันทะไปงานศพ แต่นันทะก็ไม่กล้าถามว่าเพราะอะไร

 

แต่หลังจากงานศพตา ยายก็มาขอร้องให้นันทะบวชเป็นสามเณรอุทิศส่วนกุศลให้กับตา ช่วงนั้นปิดเทอมพอดี นันทะก็บวชเป็นสามเณร สามเณรน้อยนั้นวันๆเอาแต่นั่งสมาธิจนพระรูปหนึ่งสงสัยว่า สามเณรน้อยนันทะ นั่งสมาธิรึนั่งหลับ นั่งตั้งแต่เที่ยงจนพระอาทิตย์ตกดินก็มี และแล้ววันหนึ่งก็ถูกเรียกไปพบท่านเจ้าอาวาส ท่านเจ้าอาวาสถามว่า นั่งสมาธิแล้วเห็นอะไร ทำแบบนี้ใครสอนมา นันทะก็บอกตามประสาเด็กว่า ก็อ่านเอาจากตำราหนังสือพระไม่มีใครสอนครับ ท่านเจ้าอาวาสเลยทดสอบนันทะ โดยท่านถามว่า พระรูปนี้ที่ยืนอยู่ใกล้ๆคิดอ่านอะไรอยู่ นันทะก็กำหนด ก็มีอะไรก็ไม่รู้ผุดขึ้นมาช่วยตอบ นันทะก็ตอบไปตามนั้น กลับฟลุ้คถูกอีก ท่านเจ้าอาวาสให้นันทะลองปิด

 

ท่านเจ้าอาวาสให้นันทะปิดตา แล้วลองสนเข็มกับด้ายให้เข้ากัน นันทะขอท่านเจ้าอาวาสดูแสงไฟก่อน พอได้ที่นันทะก็ถูกปิดตา นันทะเห็นในเข็มเพียงลางๆแต่ก็สนด้ายเข้าไปได้ ท่านเจ้าอาวาสก็บอกกับแม่ว่า อยากให้นันทะบวชตลอดไป อย่าสึกออกมาเลย แม่ไม่ยอมโดยบอกแก่ท่านเจ้าอาวาสว่า นันทะคือความหวังที่จะเลี้ยงแม่ยามชรา แล้วนันทะก็เป็นเด็กกลัวผี ตอนอยู่วัดต้องนอนใกล้ๆพระประธานด้วยความกลัวผีขึ้นสมอง ในที่สุดสามเณรนันทะก็ได้สึกออกม่และแม่ก็พาย้ายครอบครัวไปอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง

 

มาติดตามอ่านค่ะ รออยู่น้า

 

ขอบคุณครับ ที่แชร์ประสบการณ์

 

มารออ่านเรื่องราวของคนหลงรัก....เอ้ย! หลงโลกต่อค่ะ
เรื่องราวน่าสนใจมาก โดยเฉพาะเรื่องความสามารถพิเศษ
อยากจะถามคุณนันทะชัยดีว่าได้นำความพิเศษเหล่านี้ ไปทำประโยชน์ให้แก่ใครบ้างหรือเปล่าคะ หรือว่ามีการต่อยอดไปอย่างไรบ้าง

 

ชอบจังเลย อ่านสนุกด้วยได้ความรู้ด้วย มันใช่แต่ผมทำไม่ได้เช่นท่าน ยังไม่เคยได้อะไรสักนิดเลยที่เหมือนท่าน ผมเชื่อนะว่าท่านทำได้จริง เพราะผมเคยอ่านเจอว่า มีป้าคนหนึ่งตอนเป็นเด็กแกกลัวผีมากที่สุด เลยถามคนที่รู้จักว่าผีกลัวอะไร คำตอบคือ พุทโธ แกก็ท่องตลอดเวลาตั้งแต่รู้ว่าผีกลัว ท่องทั้งวันทั้งคืนจนวันหนึ่งแกเล่าว่ามันสว่างแวบเหมือนฟ้าแลบในหัวของแก ตั้งแต่นั้นมาแกสามารถรู้ความคิดคนอื่นได้ตั้งแต่นั้นมา ที่จขกท เล่าให้ฟังใช่เลย มาถ่ายทอดให้ฟังต่อนะ รออยู่ครับ