ความกรุณาอยากทำเพื่อช่วยคน จัดเป็นกิเลสตัณหาหรือไม่

ผมมีเรื่องใคร่ขอถามว่า
ความเมตตา เป็นกิเลสไหมครับ
ความเมตตา เป็นตัณหาหรือไม่ครับ
ความกรุณา เป็นกิเลสหรือไม่ครับ
ความกรุณา เป็นตัณหาหรือไม่ครับ
ความอยากให้ตัวเอง หรือสัตว์อื่นพ้นทุกข์หรือมีความสุข เป็นกิเลสไหมครับ
ความอยากให้ตัวเอง หรือสัตว์อื่นพ้นทุกข์หรือมีความสุข เป็นตัณหาไหมครับ
ความอยากจะกลับมาเวียนว่ายตายเกิดเพื่อช่วยคนอื่นในสังสารวัฎ เป็นกิเลสไหม เป็นตัณหาไหมครับ
ความอยากเป็นพระพุทธเจ้า เพื่อหยั่งรู้ภาวะทั้งปวงของสรรพสิ่ง และป้องกันความทุกข์ไม่ให้เกิดกับตัวเองและผู้อื่นอีก เป็นกิเลสไหม เป็นตัณหาไหมครับ

 

และอีกเรื่อง "ความอยากรู้" "ความต้องการจะรู้" จัดเป็นกิเลสตัณหาหรือไม่ครับ

 

สงสัยเหลือเกินว่า จะมีทางเป็นไปได้ไหม ที่เราจะกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีกเพื่อช่วยโลก ไปทุกภพทุกชาติ โดยที่ตัวเราไม่ต้องทุกข์ทรมานมากมายขนาดนี้

 

เมตตาเป็นมรรคไม่ประกอบด้วยกิเลส

เมตตาเป็นมรรค คือ ตัวละ(ไม่ใช่โลภะ)
เมตตาประกอบด้วยสติ จึงไม่ร่วมกับบาป
เมตตาจะแผ่ออกได้แสดงว่าขณะนั้นได้ปฐมญาณเป็นอย่างน้อยเพราะมิเช่นนั้นจะไปเกิดพรหมโลกไม่ได้และเมตตาจะแผ่ออกได้ก็ต่อเมื่อผู้นั้นได้ปฐมฌาณ-ทุติยะฌาณ เมตตาที่ว่านี้คือแผ่จิตที่ประกอบด้วยเมตตาไม่ไช่บทสวดสัพเพสัตตาฯ
เมตตาถ้าแผ่ได้หลวงปู่ดู่ "ว่าเปรียบกับสร้างโบถ์ทั้งหลัง"เพราะเมตตามีอานิสงค์สูงกว่าสังฆทานและวิหารทานแม้แผ่ชั่วลัดนิ้วมือ
เจริญพร
พระ12

 

ผมมีเรื่องใคร่ขอถามว่า
ความเมตตา เป็นกิเลสไหมครับ
ความเมตตา เป็นตัณหาหรือไม่ครับ
ความกรุณา เป็นกิเลสหรือไม่ครับ
ความกรุณา เป็นตัณหาหรือไม่ครับ
ความอยากให้ตัวเอง หรือสัตว์อื่นพ้นทุกข์หรือมีความสุข เป็นกิเลสไหมครับ
ความอยากให้ตัวเอง หรือสัตว์อื่นพ้นทุกข์หรือมีความสุข เป็นตัณหาไหมครับ
ความอยากจะกลับมาเวียนว่ายตายเกิดเพื่อช่วยคนอื่นในสังสารวัฎ เป็นกิเลสไหม เป็นตัณหาไหมครับ
ความอยากเป็นพระพุทธเจ้า เพื่อหยั่งรู้ภาวะทั้งปวงของสรรพสิ่ง และป้องกันความทุกข์ไม่ให้เกิดกับตัวเองและผู้อื่นอีก เป็นกิเลสไหม เป็นตัณหาไหมครับ

สรุปครับ ระดับอรหันต์ขึ้นทำทุกอย่างสักแต่เป็นอาการกริยาครับไม่มีเจตนาหวังผลคิดอะไรที่อยากไม่อยากอะไร เขาเรียกว่าเป็นกริยา คือไม่ถึงกับเป็นเจตนา คือเรียกว่าจิตรู้เท่าทันอารมณ์ช่วยผู้อื่นพ้นทุกข์ คืออารมณ์อรหันต์คือละโลภโกรธหลงหมดแล้วละอารมณ์ทุกอย่างเช่นสงบ อุเบกขา อาการละกิเลส บุญ ความดี ไม่ใช่อารมณ์ของเราได้ คือละสมมติธรรมทั้งหมดที่เขาสมมติเช่น ท่านบรรลุอรหันต์แต่ท่านกลับบอกว่าตนเองภาวนาอะไรก็ไม่ได้อะไร พระโสดาก็ไม่เคยหวังอยากจะได้ อะไร ท่านเลยกลายเป็นละสมมติธรรมได้ เลยกลายเป็นอรหันต์คือละสมมติว่าไม่ใช่ตน ละอัตตาได้คือจิตรวมใจ ใจมันนิ่ง เฉย จิตคือรู้ รู้รวมใจคือ รู้ธรรมะแล้วปล่อยวางไม่ยึดติดความคิดว่าตนเองบรรลุอะไร เลยกลายเป็นอรหันต์คือใจอยู่แต่กับความปรารถนาดีอยากให้ผู้อื่นพ้นทุกข์ ไม่เพ่งโทษด่าใคร มีแต่เมตตาสั่งสอนคนชั่วให้พ้นทุกข์เลยกลายเป็นอรหันต์ของแท้เพราะพิจารณาแต่ตนเองนึกถึงแต่ความตายทุกขณะจิตแล้วก็พิจารณาสติปัฐฐานสี่ จนคิดละกิเลสได้หมดแล้วปล่อยวางอารมณ์ที่ตนเองละกิเลสได้หมดว่าไม่ใช่ของเรา เขาเรียกว่าพระอรหันต์ของจริงครับ

 

เมตตากรุณาอาจจะไม่ใช่กิเลสตัว ราคะกับโทสะ แต่ อาจจะเป็นกิเลสตัว โลภะกับโมหะ ครับ คือยังมีความอยากช่วยคนหรืออยากได้บุญและมีความหลงในภพอยู่ครับ (แต่ก็นับว่าเป็นกิเลสที่ดี)

 

เป็นไปไม่ได้ เพราะมันเป็นความจริงของการได้เกิดมาเป็นคน น้องจ๋า การเกิดเป็นคน ไม่ว่าจะรวยล้นฟ้าใช้กี่ภพชาติยังไม่รู้จักหมด มันหาใช้สุขที่จริงนะคะ ดูตัวอย่างตอนนี้สิคะ ตามหน้าหนังสือพิมพ์ ตามข่าวต่างๆ


การที่เราต้องการนิยามมากๆ ตีความมากๆ แต่ไม่ลงมือทำนะคะ เราก็จะยังคงสงสัยไปเรื่อยๆ

น้องลองคิดดีสิคะ ถ้าคิดว่ามันเป็นกิเลส น้องจะเลิกคิดดี ทำดี ไปเลยใหมจ๊ะ เรียกว่าความปารถนาดีกว่านะ

 

พระที่หนึ่ง คือ ธรรมชาติ ทั้งหลายทั้งปวง ไม่มีดี-ชั่ว สรรพสิ่งล้วนเป็นธรรมชาติทั้งสิ้น<O</O
พระที่สอง คือ จิต (พระในใจ) คือ พึ่งจิตตนเดิมแท้ที่มีทุกคน คือ พระจิต หรือ จิต คือ พุทธะ<O</O
พระที่สาม คือ พุทธเจ้าผู้ตรัสรู้ธรรมชาติทั้งปวง แล้วสร้างศาสนาพุทธไว้เพื่อสอนมวลมนุษย์<O</O
พระที่สี่ คือ พระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าผู้ตรัสรู้ แล้วตรัสแสดงธรรมชาติไว้บางส่วนตามควร<O</O
พระที่ห้า คือ พระอรหันต์ สาวกผู้บรรลุธรรมสูงสุดในพระพุทธศาสนา โปรดสัตว์สืบทอดพระศาสนา<O</O
พระที่หก คือ พระโพธิสัตว์ คือ บุคคลผู้โปรดสัตว์แต่ไม่ปรารถนาเป็นสาวก แต่ปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้า<O</O
พระที่เจ็ด คือ พระสงฆ์ มนุษย์ปุถุชนผู้บวชตามประเพณี ห่มเหลือง ตามพระธรรมวินัย จัดเป็นสมมุติสงฆ์<O</O
พระที่แปด คือ พระในบ้าน คือ พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดเลี้ยงดูเรามา มีความรักความเมตตา จึงจัดได้ว่าเป็น “พระในบ้าน”<O</O
พระที่เก้า คือ พระอาจารย์ ผู้ให้ความเมตตาสั่งสอนอบรมให้เราเป็นคนดีมีความรู้ ไม่ใช่พนักงานสอนหนังสือ<O</O
พระที่สิบ คือ พระสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ที่ไม่อาจมองเห็นได้ตามปกติ ที่คอยให้ความช่วยเหลือมนุษย์ เช่น พระพรหม <O</O
พระที่สิบเอ็ด คือ พระเจ้าแผ่นดิน ผู้ดูแลทุกข์สุข ห่วงไยราษฎร ปกบ้านครองเมือง คุ้มกันภัยให้เราทั้งหลาย <O</O

ส่วนพระที่สิบสอง นั้นเป็นไฉน ขอไม่แปลงสาร ให้ท่านตอบเองละกัน<O</O


ฝากทิ้งท้ายไว้ว่าเวลากราบพระ ได้กราบครบ ๑๒ องค์แล้วหรือยัง?...

 

ไม่รัก ไม่ชัง ไม่หลง ไม่มีอคต ไม่อยาก อย่านึกอยากอะไรที่เป็นกิเลสภวตัณหา อภิวตัณหา ไม่หลงความคิดตนเองนะคนโพสกระทู้ความคิด แค่คิดเสียว่าสักแต่คิดปรารถนาช่วยคนอย่างเดียวอยู่ในจิตทุกขณะ เป็นกริยาสักเป็นอาการกริยา ไม่ถึงเป็นเจตนา ไม่เป็นกรรมดี และกรรมชั่วอะไรทั้งนั้น ละดี ละชั่ว ละสมมติ คือเป็นอรหันต์ แต่ไม่ใช่หมายความว่าไม่ทำความดีอะไร ก็ทำความดีทุกวัน พิจารณาความตายทุกวินาที แล้วก็เพ่งละกิเลสตนเองทุกวัน

 

พิมพ์ผิด ไม่มีอคติ ไม่ยึดติดสมมติความคิดที่น้องเจ้าของกระทู้คิดว่าว่ามีตัวตน ว่าเป็นความคิด เป็นอารมณ์ของตนเอง สักแต่เป็นอาการกริยาของจิต เขาเรียกว่าละรู้(ละตัวรู้อารมณ์ละกิเลสหมด)ว่าไม่ใช่อารมณ์เรา คือละสมมติในธรรมหมด เรียกว่าอรหันต์

 

เป็นกรรมขาว เราต้องอาศัยกรรมขาว เพื่อไปสู่ ไร้ขาว ไร้ดำ
เมื่อหมดกิเลสแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นตามเหตุปัจจัย
เราจะกระทำสิ่งต่างๆ อย่าง ไร้ใจ ไร้เจตนาและอัตตา