ความกลัว...

ความกลัว...
เห็นตามที่เป็น…ไม่สู้และไม่หนี…
กลัวสิ่งไหน…เข้าใกล้สิ่งนั้น…จนความกลัวจางคลายไป..
ความกลัวมักอยู่กับความกล้า…แต่คนละฝั่งของใจ…
ความกลัวทำให้เราไม่กล้าลงมือทำสิ่งใด…
เหตุแห่งความกลัวก็คือความไม่รู้ (เท่าทัน )..
ความกลัวเป็นต้นของความคิดปรุงแต่ง
เป็นมนุษย์ปกป้องตนเองเพราะความกลัว..ของอัตตา….
เมื่อมีความดับสูญของอัตตา…
ความเปิดกว้างของจิตย่อมไม่มีขอบเขต ความกลัวจึงดับสูญ…
ความกลัว…อัตตา…ความหลง…หลงในตัวตน…
เพราะนั่นเรามองไม่เห็นตัวอัตตา…ความเนียนของอัตตา
จึงยึดมั่นในความคิดปรุงแต่ง…ยึดมั่นในตัวตน…ยึดมั่นในความกลัว…
เมื่อตกอยู่ในขอบของอัตตา…กรอบของความกลัวย่อมปรากฏ
กลัว…การสูญเสีย
กลัว….การพลัดพราก
กลัว…ความตาย
กลัว….ความเจ็บปวด
กลัว…ความแก่ ความเสื่อม
เมื่อความกลัวปรากฏ…
ความเกลียดจะคลานตามเข้ามาแอบซ่อนในเบื้องหลังความกลัว….
กลัวการสูญเสีย…ก็จะเกลียดการสูญเสีย…เกลียดสิ่งที่ทำให้สูญเสีย…
อัตตาก็จะทำงานคือปกป้องการสูญเสีย…สร้างกระบวนการสร้างเหตุแห่งทุกข์
กลัวการพลัดพราก….ก็จะเกิดความเศร้า ความไม่อยากพลัดพราก…
ความอยากได้สิ่งนั้นมาเป็นของตน…เป็นกระบวนการสร้างเหตุแห่งทุกข์…
กลัวความตาย…ก็จะเกิดการหดหู่ ความซึมเศร้า…
เพราะคิดว่าความตายเป็นทั้งการสูญเสีย..การพลัดพราก…
เป็นกระบวนการสร้างเหตุแห่งทุกข์…
เพราะความยึดมั่นนั่นเองที่เป็นต้นเหตุของความกลัว….
การปฏิบัติภาวนา…ทำให้รู้เห็นตามจริง เมื่อเห็นตามเป็นจริง
ความกลัวจะค่อยจางคลายไป เมื่อมีความกลัวมาปรากฏ
จิตจะเริ่มค้นหาเหตุโดยอัตโนมัติ…
การทำความเพียรบ่อยๆ…คือการทำจิตให้ตั้งมั่นเป็นเบื้องต้น…
พิจารณากาย เวทนา จิต ธรรม…อยู่เรื่อยๆ…สม่ำเสมอ
ให้จิตได้รับรู้ตามความเป็นจริง…
จิตละจากความยึดมั่น…จิตจะมีความกล้าเป็นพลัง…ไม่ใช่เพื่อการปกป้อง
แต่เพื่อเป็นการรู้เท่าทันปรากฏการณ์…รู้กระบวนการทำงานของจิตต่อปรากฏการณ์นั้น…

ความกลัวทำให้จิตอ่อนกำลัง…ขาดความกล้า…สำรวจใจตัวเอง..
ว่าเรากลัวต่อสิ่งไหนบ้าง…สิ่งนั้นแหละที่ทำให้เกิดกระบวนการของทุกขลักษณะ

ขอขอบพระคุณ www.wordpress.com