ความทุกข์จากความรัก

หลวงตาม้าสอนว่า ความทุกข์จากความรักนั้นมันเป็นพลังงาน ที่เสียเวลายาวนาน บางคนยึดมั่นในรัก ติดอยู่ในภพภูมิ เสียเวลายาวนานกว่าจะได้เจอกัน และมารอกันอีก หากอีกคนแยกไปก็เกิดการฆ่ากันอีก เกิดเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันอีก หรือเรียกว่า ทั้งรักทั้งแค้น ผูกกันไปอีกยาวนาน นี่คือความทุกข์ของความรักที่เจือปน ไม่ใช่ความรักที่แท้จริง การอธิฐานแก้ไขในกรรมประเภทนี้ หลวงตา ให้ใช้กรรมฐาน การฝึกจิต สมาธิ ฝึกให้ขึ้นพรหม (อันมี เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา) จะแก้ไขในเรื่องทุกข์ของความรักนี้ได้ เพราะว่าพรหมไม่มีเพศ จึงหมดเรื่องพวกนี้โดยปริยาย หลวงตากล่าวเน้นว่า " ความรักคือความปราถนาดีกับทุกๆคน ที่ยังเวียนว่ายตายเกิด โดยไม่หวังผลประโยชน์อะไร นี่แหละความรักที่แท้จริง "

หลวงตาม้าอธิบายว่า เจ้ากรรมนายเวรโดยตรงต่อเราในชาติปัจจุบัน ก็คือคนที่รักเรา หรือเรารักมากที่สุดนั่นแหละ ทีงี้เราไม่รู้หรอกว่าเจ้ากรรมนายเวรเราอยู่ที่ไหน หากอยู่เทวดาหรือพรหม เขาก็ไม่เอาเรื่องเราหรอก ถ้าติดอยู่ข้างล่างก็เหมือนติดคุก เขาเอาก็เรื่องเราไม่ได้ ดังนั้นเจ้ากรรมนายเวรเราอยู่ที่โลกมนุษย์เรานั้นแหละ หากเราทำกรรมฐานอยู่ แผ่ให้เจ้ากรรมนายเวรเราเสมอ หากเจ้ากรรมนายเวรเราอยู่ในภูมิที่ลำบาก ถามว่าจะทำอันตรายเราไหม หลวงตาตอบว่าไม่หรอก เพราะเราเป็นตัวบุญอย่างดี ดังนั้นเจ้ากรรมนายเวรที่อันตรายที่สุด ก็คือมนุษย์เรานั่นแหละ (ญาติ ลูก เมียเรา รวมถึงเพื่อนรักเรา พี่น้อง เจ้านาย หรือคนที่เราไม่ชอบ นี่คือเจ้ากรรมนายเวรเราในโลกมนุษย์ทั้งนั้น)

การเวียนว่ายตายเกิด ในช่วงที่เกิดเป็นมนุษย์ จะมารับเศษกรรมในอดีต และมาทำเพิ่มใหม่ต่อไป ทั้งดีและไม่ดี พอตายไปก็จะไปรับกรรมตอนที่ทำอยู่ในมนุษย์ ทั้งดีและไม่ดี แต่ถ้าเราฝึกจิต โดยการทำกรรมฐานไปเรื่อยๆ เราก็จะรู้แล้วว่า เราจะเกิดหรือไม่เกิด หรือสิ่งไหนดี สิ่งไหนไม่ดี หลวงตาท่านสอนว่า "พวกเราตายแน่ๆ และเกิดแน่ๆ"

จะเดิน.. นั่ง.. กิน.. แม้แต่ตอนนอน ภาวนาไว้อย่าได้ขาด ..
ปฏิบัติทุกลมหายใจเข้าออก ทรงอารมณ์ดีดี อย่าให้กระแสไม่ดี เข้ามากระทบ ..

หากเรานึกในสิ่งดีๆ จิตจะเพิ่มแต่ในสิ่งที่ดีๆ
อย่าจุดประกายในสิ่งที่ไม่ดี เพราะจิตจะเพิ่มในสิ่งที่ไม่ดี
อย่ามัวนึกแต่กรรมเก่าในอดีต มันทำให้เราเศร้าหมอง

การคิดถึงในสิ่งที่ไม่ดี นอกจากกรรมจะเข้าเราเร็ว
ตามสิ่งที่เราคิดแล้ว ยังทำให้ตายผ่อนส่ง
คือตายเร็วกว่ากำหนดอีกด้วย

ทุกวันนี้เราฝึกเพื่อเตรียมตัวตาย
ถ้าไม่ฝึกไว้ เวลาตายมันจะเคว้งไม่รู้จะไปไหน
การฝึกสมาธิ ไม่เกี่ยวกับการนั่งนานหรือไม่นาน
แต่เกี่ยวกับว่า ทำแล้วอารมณ์สบายๆไหม

อย่าจมอยู่กับความเศร้าหมอง ..
ไม่มีใครไม่มีทุกข์ เกิดมาก็ทุกข์
เพียงแต่ว่าจะทุกข์มากหรือทุกข์น้อย

ผู้ปฏิบัติธรรม ให้ดูที่จิต อารมณ์ดี จิตสบาย
ไปไหนก็มีแต่คนรัก ทำอะไรก็มีแต่คนช่วยเหลือ
ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ ไม่มีอะไรที่เกินกำลัง

การบันทึกบุญอยู่ที่อารมณ์ หากอารมณ์ดี
ก็จะบันทึกบุญได้ตลอด หากอารมณ์ไม่ดี
จะบันทึกบุญไม่ได้เลย...

อย่าจมอยู่กับความเศร้าหมอง ...

ต้องทำตัวเองให้เป็น ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน

............................................................


เรียบเรียงเนื้อหาจากคติคำสอนของ
พระอาจารย์ วรงคต วิริยธโร (หลวงตาม้า)
วัดพุทธพรหมปัญโญ (วัดถ้ำเมืองนะ)
ต. เมืองนะ อ. เชียงดาว จ. เชียงใหม่
https://www.facebook.com/watputtaprompanyo

 

" รักทุกคน ไม่เกลียดใครสักคน ไว้ใจเป็นบางคน "

นะโม โพธิสัตโต พรหม ปัญโญ
นะโม โพธิสัตโต พรหม ปัญโญ
นะโม โพธิสัตโต พรหม ปัญโญ

 

รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

 

"ขออนุโมทนา สาธุค่ะ" คุณ rungdao กับธรรมะยามเช้า.. ^_^ ขออนุญาติแจมด้วย 1 โพสนะคะ

...พุทธศาสนิกชนทั้งหลาย! บัดนี้ ข้าพเจ้าจักแสดงอรรถกถา หรือการบรรยายถึงความหมายของ "ทุกข์" ในทางพระพุทธศาสนา ระดับปรมัตถสภาวธรรม โปรด อาศัยจิตอันเป็นสัมมาสมาธิตรึกตามตรองตามพระธรรมเทศนาดังต่อไปนี้(อนุปัสสนา หรือการตามพจารณาเห็น)

"ท่านทั้งหลาย! ดังได้กล่าวเอาไว้ยืดยาวแล้วว่า..สรรพสิ่งทั้งหลาย..สังขารธรรมทั้งหลาย..สิ่งทั้งปวงยกเว้นพระนิพพาน ย่อมมีสภาวธรรม ของอนิจจตา สภาวธรรมของทุกขตา และสภาวธรรมของอนัตตตา ตั้งมั่นอาศัยอยู่"

หรือกล่าวอีกความหมายหนึ่ง โดยนัยของปรมัตถสภาวธรรมว่า...สรรพสิ่งทั้งหลาย...สังขารธรรมทั้งหลาย...สิ่งทั้งปวง ยกเว้นพระนิพพาน ย่อมปรากฎอนิจจตธาตุ ทุกขตธาตุ และอนัตตธาตุ ตั้งมั่นอาศัยอยู่

จึงเป็นเหตุให้..สังขารธรรมทั้งหลายเหล่านี้ถูกครอบงำด้วยความไม่เที่ยงแท้จีรังยั่งยืน (อนิจจัง) ย่อมแปรปรวนเปลี่ยนแปลง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นธรรมดา (ทุกขัง) ย่อมไม่มีตัวตนที่แท้จริงในทางพระพุทธศาสนา (อนัตตา)

สรุปว่า ความหมายของ "ทุกข์" ระดับปรมัตถสภาวธรรมในทางพระพุทธศาสนา ย่อมประกอบไปด้วยสภาวธรรมดังนี้คือ

๑. ย่อมมี "วัฏฏะ (วงรอบ)" เป็นอาการ
๒. ย่อมมี สภาวธรรมของอนิจจตา สภาวธรรมของทุกขตา และสภาวธรรมของอนัตตตา เป็นที่ตั้งอาศัย

นี้แล! คือ ความหมายของ "ทุกข์" อันพร้อมบริบูรณ์ในระดับปรมัตถสภาวธรรม"

 

ขออนุโมทนาสาธุ ...ในธรรมที่นำมาเผยแผ่ ขอนำไปกำกับใจไม่ให้หลง

 

สาธุ...ขอน้อมจิตกราบหลวงตาครับ
และขอขอบพระคุณในธรรมทานนี้ด้วยนะครับ อนุโมทนา สาธุ...

" ความรักคือความปราถนาดีกับทุกๆคน ที่ยังเวียนว่ายตายเกิด
โดยไม่หวังผลประโยชน์อะไร นี่แหละความรักที่แท้จริง "

เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
ขอท่านผู้เจริญในธรรมทั้งหลาย พึงเจริญไว้ให้ยิ่งแล้วเถิด...

 

สัจจะคาถาแห่งรัก พึงเห็นได้จากตัวเอง ทุกสรรพชีวิตต้องพบเจอ

สัจจะนี้ มี 4 คำ ซึ่งถ้าเข้าใจอย่างถ่องแท้ 4 คำนี้รับรองท่านคงลดน้ำตาทุกข์จากรัก เข้าใจในรัก และไม่ทุกข์เพราะรัก และรักในสิ่งที่ท่านเข้าใจอย่างพ้นทุกข์สิ้นเชิง ในสัจจะอันประเสริฐ 4 ประการ

1. ตอนเช้าตื่นขึ้นมาเจอสุดที่รัก ท่องในใจ (เคล็ดลับ ห้ามท่องให้ที่รักได้ยินเป็นอันขาด)
2. เมื่อสุดที่รักออกจากบ้านไป ก็ภาวนาตามหลังเค้าไปอีกครั้ง (เคล็ดลับ ห้ามท่องให้สุดที่รักได้ยินเป็นอันขาด)
3. เมื่อสุดที่รักกลับมาเจอหน้า ก็ท่องซ้ำกันช้ำใจอีกซักครั้งกันเหนียว (เคล็ดลับ ห้ามท่องให้ที่รักได้ยินเป็นอันขาด)

มาฟังสัจจะ 4 ประการอันประเสริฐ

มึง

ทิ้ง

กู

แน่

นี่แหละคือสัจจะ 4 ประการอันประเสริฐ หากท่องทุกวัน รู้แล้วใช่ไหมทำไมห้ามท่องให้สุดที่รักได้ยิน หากไม่เชื่ออาจพบสัจจะนี้อย่างทันทีทันใดก็ได้

สัจจะตัวที่หนึ่ง มึง เป็นคำพื้นบ้านพบเจอแต่ดึกดำบรรพ์ เทียบได้กับเป็นตัวทุกข์ เพราะอะไร เพราะมันจะนำทุกข์มาให้ท่านไม่วันใด ก็วันหนึ่งนั่นเอง

สัจจะตัวที่สอง ทิ้ง เป็นกิริยาทั่ว ๆ ไปไม่ต้องแปลเป็นไทยอีกให้มากความ รู้สาแก่ใจกันทุก ๆ คนอยู่แล้ว เปรียบได้กับ สมุทัย เหตุให้เกิดทุกข์

สัจจะตัวที่สาม กู อันนี้ก็ตัวเรานั่นเอง เทียบให้เป็นมรรค คือหนทางที่จะดับทุกข์ ทุกข์ที่ไหนจะดับได้ นอกจากทำความเข้าใจดับที่ตัวกูของกูนั่นเอง

สัจจะตัวสุดแท้ แน่ ก็คือความเที่ยงแท้แน่นอน จึงเทียบได้เป็น นิโรธ เพราะทำได้ย่อมดับทุกข์ได้แน่นอน

ยอดรวมของคาถาสัจจะอันประเสริฐ 4 ประการ ของผู้ยังไม่พ้นรัก ยังมีราคะความเร่าร้อนในการแสวงหา รับรองท่านต้องเจออย่างจริงแท้แน่นอน ไม่วันใดก็วันหนึ่ง ยกตัวอย่าง
ง่าย ๆ

1. ที่รักออกจากบ้าน นี่คือแสดงให้เห็นแล้วว่าพลัดพราก ทิ้งชิมลาง ให้ท่านได้พิจารณาเล่น ๆ ก่อน

2. วันสุดท้าย ที่รัก รักกันจะปานจะเขมือบกลืนกินกัน ก็ต้องทิ้งร่างไร้วิญญาณจากท่านแน่นอนในบั้นปลายชีวิต

จึงยืนยันได้ว่านี่แหละคือสัจจะอันประเสริฐของผู้ครองเรือน ที่ใคร หมุนกลับไม่ได้ เช่นกัน ดั่งอริสัจสี่ประการของพระศาสดา ใครหมุนกลับ ผู้นั้นชื่อว่า พูดไม่จริง มิใช่สัจจะ ไม่เป็นไปเพื่อความพ้นทุกข์ ฉะนี้เอง

ขอบคุณที่มา :: คนเมืองบัว.com

 

ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ.. อ่านแล้วรู้สึกผ่อนคลาย จากความทุกข์ที่กำลังเกิดขึ้นแล้วไม่รู้จะหาทางออกยังไง บังเอิญมากที่คลิกเข้ามาอ่าน ขอบคุณอำนาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ดลใจให้มาอ่านบทความนี้ .

 

ไม่รักก็ไม่เกลียดไม่เกลียดก็ไม่ต้องรัก

 

เป็นจริงดังหลวงตาว่าแล้วเจ้าค่ะ ความทุกข์จากรักทำให้เสียเวลายาวนานและพัวพัน บางคนติดอยู่ในวัฏฏะมานานเนิ่น ยังมองหาที่สุดมิได้ว่าเมื่อใด

นิยามของความรักนั้น ควรประกอบด้วยพรหมวิหาร 4 และเพื่อยังประโยชน์ให้ผู้ที่เรารัก อย่างไม่หวังสิ่งใดตอบแทน

หากรักเขา ดีกับเขา เพื่อให้รักเราตอบนั้น มันแตกต่างออกไป จะจดจำไว้ และทำดังนั้นให้ได้เจ้าค่ะ กราบนมัสการครูอาจารย์เจ้าค่ะ

 

ที่ใดมีรัก ที่นั่น(ควร)มีเมตตาครับ

 

รักเป็นเป็นสุข
ขออนุโมทนาด้วยค่ะ..สาธุ สาธุ สาธุ

 

ธรรมะสวัสดี

ขออนุโมทนา สาธุจร้า

สาธุ สาธุ สาธุ