คัมภีร์เงาโลหิต (สำนักซูซาน)

เป็นการเขียนจากจิตใต้สำนึกนะครับ
อย่ายึดมั่นมาก แต่อาจจะมีประโยชน์
คัมภีร์นี้ เป็นวิชาเต๋าสายดำ ขั้นสูงสุด
เหนือชั้นกว่าเก้าอิมดำ (และเก่ากว่า)
ฝึกเพื่ออะไร? ก็เพื่อเคลียร์ตัวเราเอง
ซึ่งเดี๋ยวจะอธิบายหลักการเขานะครับ

โปรดใช้วิจารณญาณครับ

 

สรรพสิ่งล้วนเกิดจากศูนย์
ว่างศูนย์จากสมมุติบัญญัติ
เมื่อเกิดหนึ่งสมมุติบัญญัติ
จึงมีสองสิ่งแตกต่างขึ้นมา

สมมุติบัญญัติเรียกกันไปว่า
หยินแลหยางเป็นคู่ตรงข้าม
วิชาเต๋านั้นก็มีหยินและหยาง
มีเต๋าสายขาวและเต๋าสายดำ

วิชาเงาโลหิตเป็นเต๋าสายดำ
มิพึงเปิดเผยหากยังไม่ถึงวาระ
แต่ด้วยปวงสัตว์ถูกมารแทรก
บัดนี้จึงถึงวาระจักเปิดเผยแล้ว

คัมภีร์เงาโลหิต "บทนำ"

 

มนุษย์นั้นก็เฉกเช่นกันไม่แตกต่าง
ย่อมมีขาวและดำทุกทั่วในตัวตน
ไม่มีใครจะมีแต่ด้านขาวด้านเดียว
และไม่มีใครมีแต่ด้านดำด้านเดียว

มนุษย์นั้นจึงมีตัวตนดั่งแสงและเงา
ตัวตนแห่งแสงหลุดพ้นอยู่เบื้องบน
ตัวตนแห่งเงาหลงอยู่ในโลกข้างล่าง
แลแสงนั้นจะนำทางเงาให้หวนกลับคืน

เมื่อแสงนั้นกลับสู่โลกก็เพื่อเก็บเงา
แลเงานั้นตกค้างมาหลายชาติภพนัก
ตัวตนภาคเงาจึงมีมากมายหลากหลาย
ตัวตนภาคแสงจึงมีตัวตนหลากหลายมิติ

ดุจกายซ้อนกาย เป็นกายในกายนั้นๆ
วัวใครก็กลับเข้าคอกคนนั้น ตามเดิม
ตัวตนภาคเงาก็กลับคืนร่างสังขารนั้น
เพื่อรอวันหลุดพ้น หวนกลับคืนสู่ธรรม

คัมภีร์เงาโลหิต "ปฐมบท"

 

ดุจบุปผาเบ่งบาน หลายกลีบหลายชั้น
ตัวตนแห่งแสงและเงาซ้อนกันหลายชั้น
เมื่อเบ่งบานแล้วหนึ่งจึงเป็นที่พึ่งตนเอง
ช่วยให้ตัวตนอื่นๆ ได้เบ่งบานตามๆ กัน

ตัวตนหลากหลายมิติซ้อนกันดุจบุปผานั้น
ค่อยเบ่งบานทีละกลีบ ที่ละชั้นอย่างช้าๆ
วิชาเงาโลหิตหลอมรวมตัวตนกลับคืนธรรม
พลิกผันสลับแสงเงา ขาวดำ ร้ายดี ไม่ติดยึด

แท้แล้วตัวตนทั้งหลายล้วนมายาและไม่มีสาระ
ดุจหัวโขนละคร สวมบทแล้วจึงแสดงออกไป
เมื่อเบ่งบานแล้วจึงรู้ จึงสลายอัตตาตัวตนนั้นๆ
ก้าวข้ามไปสู่อนัตตา มีตัวตนเหมือนไม่มีตัวตน

อัตตาทั้งหลายนั้นล้วนเป็นกำลังแห่งมหากรุณา
สมมุติทั้งหลายนั้นล้วนเป็นโกอานแห่งองค์พุทธะ
อวิชชาทั้งหลายนั้นล้วนเป็นความลับแห่งปัญญา
เงาและความมืดทั้งหลายนั้นจึงเป็นอนัตตาโดยนัย

คัมภีร์เงาโลหิต "บทบุปผาที่เบ่งบาน"

 

สูงเกินไป ชนทั้งหลายย่อมเอื้อมไม่ถึง
บริสุทธิ์เกินไป ย่อมไร้เดียงสาอ่อนโลก
สว่างเกินไป กลายเป็นร้อนแรงแผดเผา
ว่างเปล่าเกินไป ก็เคว้งคว้างไร้แก่นสาร

สรรพสิ่งทั้งหลายล้วนมีคู่ตรงข้ามจึงสมดุล
ขาดคู่แล้วไม่อาจสมดุล สมมุติจึงต้องมีคู่
มีคู่เป็นเพียงสมมุติ อันวิญญูชนพึงเคารพ
สมมุติธรรมล้วนมีคู่ตรงข้าม ทุกอย่างดังนี้

ดุจมายาภาพในกระจกเงา ดุจแฝดต่างมิติ
ตัวตนแห่งแสงและเงา ปรากฎดุจภาพสะท้อน
เจ้าเห็นเรา เราเห็นเจ้า เฉกเช่นส่องกระจก
เจ้าก็คือเรา เราก็คือเจ้า ยามเมื่อหลอมรวม

กายในกายนั้นจึงปรากฎเป็นชั้นๆ ซ้อนกันอยู่
เวทนาในเวทนานั้นจึงปรากฎตามความละเอียด
จิตในจิตนั้นจึงปรากฎเป็นลำดับตามความล้ำลึก
ธรรมในธรรมนั้นจึงปรากฎตามความสติอันเท่าทัน

คัมภีร์เงาโลหิต "บทแฝดต่างมิติ"

 

จงมีใจที่เปิดกว้างต่อทุกสรรพสิ่งในจักรวาล
จงมีใจที่เห็นสรรพสิ่งเสมอภาคเท่าเทียมกัน
จงมีใจที่ไม่แบ่งแยก ในสิ่งที่พึงแยกแยะได้
จงมีใจที่ยอมรับสิ่งที่ยอมรับได้ยากด้วย "รัก"

จงเปิดใจของเจ้าออกอย่างแผ่วเบาอ่อนโยน
ดุจบุปผาที่คลี่บานอย่างช้าๆ และสง่างามนั้น
เพื่อเปิดรับสิ่งที่ยากแก่การยอมรับด้วย "รัก"
เพื่อหลอมรวมสิ่งนั้นๆ แปรเปลี่ยนเป็นพลัง

จงหมุนเคลื่อนดอกบัวบานกลางหัวใจของเจ้า
เพื่อขจัดปัดเป่าและแปรเปลี่ยนพลังด้านมืด
ให้เป็นพลังที่ใสบริสุทธิ์ แลสว่างไสวเจิดจรัส
เพื่อคลี่คลายปมในใจ สลายอัตตาตัวตนนั้นๆ

จงแสดงธรรมะ ธรรมชาติ ตัวตนของเจ้าออกไป
อย่างบริสุทธิ์ใสซื่อ ไร้เจตนา ไร้เป้าหมาย ว่างไร้
จงดำเนินไปตามบทบาทแลหัวโขนที่เจ้าสวมใส่
จงร่ายรำ จงเบิกบาน จงแสดงออกอย่างสง่างาม

คัมภีร์เงาโลหิต "บทหัวใจแห่งเงาโลหิต"

 

พลังมาร เป็นพลังแห่งจิตใจที่เข้มแข็ง
พลังปีศาจ เป็นพลังแห่งธาตุที่สมดุล
พลังภาคมืด เป็นพลังแห่งการค้นหา
พลังเดรัจฉาน เป็นพลังที่ปรับตัวสู่โลก

จงใช้พลังอย่างหลากหลายและสมดุล
จงเห็นคุณค่าของทุกสรรพสิ่ง ทุกพลัง
จงเห็นความเท่าเทียมกันของพลังนั้นๆ
จงเห็นเหตุปัจจัยในสรรพสิ่งที่เกิด-ดับ

แลสรรพสิ่งทั้งหลาย ไม่ว่าดี-ชั่ว, ถูก-ผิด
ย่อมมิต่างกันด้วยเป็นเพียงสมมุติมายาการ
ไร้แก่นสารใดจะพึงไปยึดติด มิใช่แก่นแท้
ไร้ประโยชน์ที่จะปฏิเสธ, ปฏิฆะหรือต่อต้าน

จงแปรพลังมาร เป็นพลังจิตใจที่เข้มแข็ง
จงแปรพลังปีศาจ เป็นพลังธาตุที่สมดุล
จงแปรพลังภาคมืด เป็นพลังในการค้นหา
จงแปรพลังเดรัจฉาน เป็นพลังในการปรับตัว

คัมภีร์เงาโลหิต "บทพลังที่หลากหลาย"

 

ปัจจุบันขณะ คือ เงาของ พุทธะ

 

ใครไม่อยากบ้าอย่าอ่านจะดีที่สุด

 

แลบัดนั้น เจ้าจักก้าวข้ามกาลเวลาไป
ตัวตนในอดีต, ปัจจุบันและอนาคตนั้น
จะมาบรรจบพบเจอกันดุจหนึ่งเดียวกัน
แท้แล้วมันไม่ใช่อัตตาที่แยกขาดกันเลย

เหมือนเส้นเชือกยาวๆ ขมวดปมหลายปม
ปมหนึ่งเรียกเป็นอัตตาตัวตนหนึ่งของเจ้า
เส้นเชือกนั้นแท้แล้วก็มาจากเส้นเดียวกัน
แลปมหนึ่งปมถูกเรียกเป็นหนึ่งอัตตาตัวตน

เมื่อคลี่คลายปมอัตตาตัวตนของเจ้าสิ้นแล้ว
ทุกอย่างเป็นดังเชือกเส้นตรงที่เรียบนิ่งนั้น
ไม่มีปม อัตตาตัวตนเป็นตัวไหน ตัวใดๆ อีก
แลตัวตนอดีต, ปัจจุบัน, อนาคตก็บรรจบกัน

อย่าได้ยึดมั่นถือมันในอดีต, ปัจจุบัน ฤา อนาคต
แลไม่ต้องยึดถือเพียง "ปัจจุบันขณะ" หนึ่งเดียว
แต่จงมองให้ทะลุถึง "ภาวะที่เหนือกาลเวลา" นั้น
ย่อมเห็นแจ้งแทงตลอดในอดีต, ปัจจุบัน, อนาคต

คัมภีร์เงาโลหิต "บทตัวตนเหนือกาลเวลา"

 

แท้แล้วแต่ดั้งเดิมมา เทพไม่มี มารไม่มี
แลครั้งท่านเจียงจื่อหย๋าสถาปนาเทพนั้น
สองฝ่ายล้วนได้รับการสถาปนาเป็นเทพ
สถิตย์อยู่บนสวรรค์ในโลก คนละฟากฝั่ง

แลภายหลังศิษย์เต๋ามิเข้าใจในวิถีดั้งเดิม
จึงเกิดคำเรียกขานฝ่ายตรงข้ามว่า "มาร"
การแบ่งแยกจึงเกิดขึ้นในโลก มิใช่สวรรค์
สวรรค์แม้แยกกันอยู่ แต่มิได้แบ่งแยกกัน

ศิษย์เต๋าเองก็มีสองสาย ดุจหยินแลหยาง
มีเต๋าสายขาว และเต๋าสายดำ คานกันอยู่
แลสำนักซูซาน ก่อกำเนิดเต๋าทั้งสองสาย
คัมภีร์เงาโลหิตเป็นวิชาสูงสุดในเต๋าสายดำ

ผู้มีบุญวาสนาจะฝึกนั้น จึงต้องเห็นเช่นนี้
มีจิตเป็นกลางต่อทั้งเต๋าสายขาวและดำ
ไม่ยึดมั่นถือมั่น ไม่แบ่งแยกเทพและมาร
กลับคืนสู่ภาวะดั้งเดิมเริ่มต้นปฐมบทนั้นๆ

คัมภีร์เงาโลหิต "บทที่มาของเทพและมาร"

 

อ่านแล้ว น้ำตาจิไหล ....
เหนือชั้น และ มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกินธรรมดาสามัญ
คุณดอกไม้ครับ ส่งแก้วมา ผมจะรินให้ท่านสักพันจอก
เพื่อจะกล่าวคำว่า "ขอบคุณครับ"

 

ผมจะบอกว่า.ผมไหลตั้งแต่เมื่อคืนแล้วอ่ะคับ..น้ำตาผม
(ยิ่งอ่านพร้อมMeditation Music.ยิ่งเอาการอยู่ครับ)

 

If you feel 'Yes!'
It's your!

 

ทุกๆ นิรมาณกายแห่งองค์มหากรุณา
ย่อมแปรเปลี่ยนผกผันไปตามจริตสัตว์
ด้วยอนัตตานั้นไม่ยึดติดในตัวตนสมมุติ
จึงหยิบยืมใช้ตัวตนสมมุติได้หลากหลาย

ไม่ว่าเทพหรือมาร ล้วนมีหน้าที่ของตน
ไม่ว่าสัตว์นรกหรือชาวสวรรค์ ล้วนสำคัญ
ไม่ว่ามนุษย์หรือเดรัจฉาน ล้วนเป็นธรรม
ทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งของธรรมหนึ่งเดียว

จงหยิบยืมใช้ตัวตนสมมุติอย่างหลากหลาย
ให้เหมาะสมกับบริบทตามความจำเป็นนั้นๆ
ดุจเพชรย่อมมีหลายมุมเหลี่ยมแพรวพราว
ประกายส่องสะท้อนเป็นตัวตนหลากหลาย

แลอัตตาทั้งหลายเหล่านั้น ไม่ว่าเป็นสัตว์ใด
ก็เป็นดั่งภาพมายาในกระจกที่สะท้อนออก
สำแดงถึงองค์มหากรุณาแห่งพุทธะทั้งหลาย
ให้เฉิดฉายจำรัสเป็นรูปนามต่างๆ เท่านั้นเอง

คัมภีร์เงาโลหิต "บทนิรมาณกายแห่งองค์มหากรุณา"

 

ชอบทุกบทค่ะ แต่ชอบบทนี้เป็นพิเศษ...

 

ขออนุญาติร่วมวงด้วยคนนะคะ
คำนี้ออกมาจากจิตใต้สำนึกของท่านใช่ไหมค่ะ
แสง และ เงา...สอดคล้องกันกับสิ่งนี้เลยค่ะ

แสง พวกเจ้ากระทำตนเหลวไหลเหลือเกิน
จนมิติแห่งปัญญาปิดสนิท
พวกเจ้าจึงลืมอดีตละทิ้งความจริงสูงส่ง
ของตนเองเอาไว้เบื้องหลังมิติโลกเสียจนหมดสิ้น
พลังอำนาจทางจิตวิญญาณที่มีมาตั้งแต่ต้น
เหมือนสูญสิ้น ..เพราะทำเสื่อมลง

เงา ทั้งหลายปิดมิติปัญญาญาณของตนไว้
จนไม่อาจเข้าถึงการใช้ปัญญาญาณได้นี่เอง
เงา..คล้ายแสดงออกซึ่งความโง่งมและงมงาย
คล้ายคนมืดบอดทางปัญญา..จนกลายเป็น
มนุษย์ที่ไร้พลังอำนาจของตนเอง...
ไม่มีพลังอำนาจทางวิญญาณจะช่วยตนเอง
ให้หลุดพ้นไปจากอำนาจของกฏแห่งกรรม
มิอาจก้าวพ้นไปจากระบบโลก เพราะ....
พลังอำนาจทางวิญญาณในตนเองไม่เพียงพอ
คือ มีความใสสว่างและพิสุทธิ์ไม่ร้อยเปอร์เซนต์
หมายถึง ดวงจิตธรรมญาณยังมิได้เป็น "สุญญตา" นั่นเอง
(จิตจักรวาล) ค่ะ

จงทำให้แสงและเงา รวมตัวกันดุจเป็นหนึ่งเดียว

 

แสดงว่าท่านดอกไม้มองเห็นเมล็ดที่พร้อมจะหยั่งรากลงดินถึงได้แสดงธรรมบทนี้ออกมาซินะครับ
เป็นบทความที่กลั่นจากภายในจริงๆ
ชอบแบบนี้มากกว่าครับมันมีหัวใจอยู่ภายในนั้น

 

ธรรมภายนอกก็พร้อมหยั่งลงสู่ธรรมภายในก็ได้เหมือนกันนะคะ
พระพุทธองค์ตรัสไว้ว่า ให้รู้แจ้งทั้งธรรมภายนอกและภายใน
รู้รอบในสมมุติบัญญัติ และ ปรมัตถ์บัญญัติ แสงและเงาร่วมกันเป็นหนึ่งเดียว

 

วันนี้รู้สึกอิ่มเอิบอย่างประหลาดอ่ะคับ
เหมือนภายในโดนบางอย่างกระตุ้นเตือน
ิอ่า..เจ้ากำลังก่อเกิดใหม่อีกหนแล้ว...
(ชอบกระทู้ท่านดอกไม้แนวนี้มากคับ ยืนจอกมาเด่วผมรินให้
เชียสสสส.. ขอสันติจงบังเกิดแก่ท่านคับ)