คุณ คิดว่า ในโลกนี้มีรักแท้หรือไม่

ขอบอกว่า ไม่เห็นด้วยนะ

พ่อแม่ รัก เรา เป็นความจริง เป็นธรรมชาติของสัญชาติญาณ

ในทางธรรม ความรักของพ่อแม่ที่ให้เรา เป็นความรัก ที่บริสุทธิ์ มีแต่ให้

ความรัก เป็นความรู้สึก เป็น ความงดงาม เพื่อให้เราเรียนรู้ธรรม ด้วยความรู้สึก

เรียนรู้ เพื่อรู้สึก แล้ว ปล่อยวาง ไม่ยึดมั่น ถือมั่น เรียนเพื่อรู้ ว่า มี จริง เพื่อ หยุด

เพื่อ คลาย ความอยากรู้ คลาย ความสงสัย เพื่อ หยุด ทุกอย่าง อย่างแท้จริง

เพื่อ เรียนรู้ว่า ทุกอย่าง ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา (ไม่ใช่ ไม่มี)

เพื่อ จิต จะได้ ปล่อยวาง ไม่ยึดมั่น ถือมั่น ขาดสะบั้นจากบ่วง อย่างแท้จริง

 

มาถูกทางแล้ว ^-^

 

http://benze2211.iblog.co.th/friends/page23/&thisy=&thism=&thisd=<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD>Saturday 7 July 2007 - เรื่องของพระจันทร์

</TD></TR><TR><TD>

นานมาแล้ว..สมัยที่โลกยังมีพระจันทร์ 2 ดวง
มีดวงจันทร์ดวงหนึ่งเป็นผู้หญิง
..กับอีกดวงหนึ่งเป็นผู้ชาย
และดวงจันทร์ทั้งสองดวงนี้ ต่างก็รักกันมาก
ดวงจันทร์ทั้งสองไม่เคยแยกห่างจากกัน…
...ทุกๆ คืนเมื่อมองไปบนฟ้า
จะเห็นดวงจันทร์ทั้งคู่ อยู่เคียงข้างกันเสมอ..

แต่แล้ววันหนึ่ง …………………………………
ดวงจันทร์ผู้หญิงได้ไปพบกับดวงอาทิตย์
ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิงหลงใหลในแสงเจิดจ้าของดวงอาทิตย์
จนเลื่อนตัวตามดวงอาทิตย์ไปทีละน้อย ทีละน้อย ..........
....และก็แยกมาจากดวงจันทร์อีกดวงหนึ่งในที่สุด...

เมื่อค่ำคืนมาถึง..
จึงมีดวงจันทร์ผู้ชายเหลืออยู่ เพียงดวงเดียว ...
ส่วนดวงจันทร์ผู้ชายก็ได้แต่ตามหา ดวงจันทร์ผู้หญิงไปทุกหนทุกแห่ง ....
คืนแล้วคืนเล่า วันเวลาล่วงผ่านไป
แต่ดวงจันทร์ผู้ชายก็ไม่สามารถหาดวงจันทร์ผู้หญิงได้พบ.. .....
ด้วยความคิดถึง และอยากพบดวงจันทร์ผู้หญิงให้เร็วที่สุด
ทำให้ดวงจันทร์ผู้ชายคิดว่า
"หากเรามัวแต่ตามหาอยู่อย่างนี้ คงไม่ได้เจอแน่ๆ"
จึงตัดสินใจ.. ระเบิดตัวเอง เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ไปทั่วทั้งจักรวาล
เพื่อให้ชิ้นส่วนแต่ละชิ้น ออกตามหาดวงจันทร์อีกดวงหนึ่งนั้น...


..... เมื่อเวลาผ่านไป
ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิง ได้เห็นถึงความจริงว่า..
แม้ดวงอาทิตย์จะส่องแสงเจิดจ้า สวยงามสักปานใด
แต่ดวงอาทิตย์ก็มิได้ส่องแสงเจิดจ้า แต่เพียงเธอเท่านั้น
ยังส่องแสงไปยังดาวดวงอื่นๆ อีกมากมาย
ดวงจันทร์ผู้หญิงจึงกลับมาหาดวงจันทร์ผู้ชายอีกครั้ง...
.... แต่หาเท่าไรก็หาดวงจันทร์ผู้ชายไม่พบ

ต่อมาจึงได้รู้ว่า ดวงจันทร์ผู้ชายยอมระเบิดตัวเอง เพียงเพื่อตามหาตน
จนกระจัดกระจายเป็นเศษเสี้ยวเล็กๆ
ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิงรู้ว่าไม่มีวันที่จะได้เจอ กับดวงจันทร์ผู้ชายอีกต่อไปแล้ว
จึงได้แต่โศกเศร้า และเสียใจ ....

แต่ด้วยความรักอันยิ่งใหญ่ที่ดวงจันทร์ผู้ชาย มีต่อดวงจันทร์ผู้หญิง
ทุกค่ำคืนจึงพยายามเปล่งประกายแสง
ที่ยังเหลืออยู่เพียงน้อยนิดของตน ส่งให้ถึงดวงจันทร์ผู้หญิง
เกิดเป็นแสงพร่างพรายเต็มท้องฟ้า เคียงข้างดวงจันทร์

จนเกิดเป็นดวงจันทร์และดวงดาว ให้เราเห็นจนถึงทุกวันนี้ ....
หากเรามองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน
วันไหนที่เห็นจันทร์สวยสด
วันนั้น คุณก็จะไม่เห็นดาวดวงเล็กดวงน้อยส่องแสง
หรือ วันใดคุณเห็นดาวเปล่งประกายเต็มฟ้ามืด
วันนั้น คุณก็จะไม่พบดวงจันทร์....
.....เขาและเธอ ไม่อาจพบกันตลอดกาล..... ​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

แล้วแต่มุมมองแล้วแต่ละบุคคล คงเคยเจอกันมาเกือบทุกแบบแล้วละครับ แต่ถ้าเป็นรักประเภท สาว และหนุ่มๆ เขารักกัน มันก็มีทั้งแท้และเทียมครับ มากมายด้วยหตุและผลจนสุดที่จะสาธยายมากล่าวไว้ได้หมด มันมีมากจนไม่อยากล่าวถึง ไม่จบไม่สิ้นหรอกครับ เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาครับ

 

รักแท้...คงได้เจอซักวัน....

 

true love in your love.

 

ชอบเรื่องของพระจันทร์มากเลยครับคุณโอม อ่านแล้วนึกถึงเพลงคืนจันทร์ ของโลโซเลยอ่ะครับ -*-

 

รักแท้ .. แม้ใกล้ .. ใช่รู้ ?
รักแท้ .. ชื่นชู .. สู่หา
รักแท้ .. ไม่ใช่ .. ลวงตา
รักแท้ .. เมตตา สิ่งเดียวกัน ..​

 

ขอโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ ค่ะ

ถูกต้องเเล้วคร๊าบบบ

 

เพราะ มีรักแท้



การอดทน เพื่อสั่งสมกำลัง เพื่อพระสัมมาสัมโพธิญาณ รื้อขนสรรพชีวิต จึงมีขึ้น

 

รักของฉัน จะยั่งยืน ตราบโลกแตกดับนับไม่ถ้วน

ฉันจะขอเวียนว่าย ส่งเธอ จนถึง ณ เขตแดน พุทธบุตร

รอส่ง จนกว่า เธอทุกคน ที่เป็นทีรัก มีโสดาปัตติมรรค
เป็นนาวาลำแรกนำไปเพื่อถึงฝั่ง


ในห้วงมหาสมุทร นี้ ..........ฉันขออยู่ต่อไป.....ด้วยรักเธอทุกคน.....



ขอเวียนว่าย ตราบชั่ว อนันตกาล
ขอเวียนว่าย ตราบชั่ว อนันตกาล
ขอเวียนว่าย ตราบชั่ว อนันตกาล


<!-- / message --><!-- sig -->

 

พระท่านสอนว่า
"ความรักคือการเสียสละ ที่ใดมีความรัก ที่นั่นมีความเสียสละ
ที่ใดยังไม่มีการเสียสละ ที่นั่นยังไม่มีความรักที่แท้จริง"
ดังนั้น ความรักที่ประเสริฐคือความรักที่เสียสละ รักโดยไม่หวังผลตอบแทน
ไม่ต้องการที่จะเป็นเจ้าของครอบครอง
แค่รู้ว่าเขามีความสุขกายสบายใจ ก็ยินดีอย่างยิ่งแล้ว
ที่เห็นมา ความรักที่เสียสละ คือความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูก
ส่วนความรักอื่นๆ มักหวังผลตอบแทนเกือบทั้งสิ้น

ความรักคือความรู้สึกห่วงใยใครสักคน
ความรักเป็นสิ่งที่สัมผัสทางกายไม่ได้ แต่สามารถสัมผัสได้ด้วยใจ (คิดให้ลึก)
ปรารถนาให้เขาเป็นคนดี ประพฤติอยู่ในสิ่งที่ชอบที่ควร โดยไม่หวังผลตอบแทน
ไม่ต้องการคำขอบคุณ แค่เขาดี เราก็ยินดีด้วย ได้เห็นเขามีความสุข (ในทางที่ถูกต้อง) มันก็ดีแล้ว มีความสุขด้วย
ถ้าเราเราหวังอะไรตอบแทน ต้องการให้เขาเป็นอย่างที่เราคิด
เราก็คงแค่ รักตัวเอง

ลองถามตัวเองจริงๆว่า ต้องการอะไรจากคนที่เรารัก อย่าหลอกตัวเอง อย่าเข้าข้างตัวเอง
คุณก็จะได้รู้นิยามความรักของคุณ

สิ่งที่เราจะให้ความรักได้ ก็คือทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้
บรรพบุรุษ ลูก หลาน คนรัก เพื่อน และมนุษย์ร่วมโลก รวมไปถึงสัตว์ต่างๆด้วย
เรามีความสุขเสมอที่ได้รักหรือเปล่า หรือเราต้องการอะไรจากสิ่งที่คิดว่าเรารักแน่
มีความสุขเสมอกับสิ่งที่ได้รัก แม้ผลของความรักอาจก่อให้เกิดทุกข์บ้างก็รับได้

ความรัก ถ้าจะเปรียบกับ ความปรารถนาดี อย่างไหนดีกว่ากัน
ปรารถนาดี ไม่หวังอะไรจากความปรารถนาดี
แต่ความรัก มักหวังให้คนที่เรารักตอบแทนสิ่งที่เราต้องการกลับมา (อย่างนั้นหรือเปล่า)
คนเราเกิดมาเป็นปุถุชน ยังตัดกิเลสไม่ได้ ความรักที่เกิดจากกิเลส
ต้องกลับมาทบทวนว่าเกิดจากกิเลสตัวไหน

 

มีรักแท้ รักจริง ในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

รัก ที่ไม่มีอามิส

ความสุข ที่ไม่มีอามิส

 

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.459623/[/MUSIC];aa25;aa25

 

ถ้าจัดงานแต่งที่กรุงเทพ ฯ จะเชิญสมาชิกพลังจิต ดีไหมเนี่ย?

 

ขออนุโมทนาค่ะ

คิดว่ารักแท้มีจริงค่ะ แต่ว่าจะมีโอกาสได้พบหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งค่ะ อยู่ที่บุญและกรรมจริงๆ ค่ะ

 

รักตัวเราเองไงครับ

 

รักเมตตา จากพรหมวิหาร 4 ไงเอ่ย

รักจากพ่อแม่ที่มีต่อลูกๆ โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ไงเอ่ย

รักจากพ่อหลวงของเรา ที่มีให้ต่อพวกเราลูกๆ คนไทย ของท่าน ไงเอ่ย

รักจากพระพุทธเจ้าของเราทุกคน ที่ทิ้งธรรมอันประเสริฐ ไว้ให้ลูกๆ ได้ศึกษาและฉลาดรู้วิธีออกจากการเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏนี้ ไงเอ่ย