คุยกับผีตัวที่ ๑๕ ผีเปรตกบ

คุยกับผีตัวที่ ๑๕ ผีเปรตกบ
· สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน ก่อนอื่นต้องขอโทษนะครับที่ทำให้ต้องรออ่านนานไปหน่อย วันนี้พอมีเวลาก็เลยได้มาเขียนเรื่องราวต่อได้ พูดถึงเรื่องเวลาแล้วความจริงก็มีตลอดนั่นแหละ แต่ที่จะมีอารมณ์อาการมานั่งเขียนเนี่ยมันน้อยเพราะภาระทางโลกมันเยอะ แต่ก็ต้องพยายามเพราะมันเป็นความตั้งใจแล้วที่จะถ่ายทอดประสบการณ์ทางจิตที่ได้พบได้เจอมากับตัว มาเล่าให้ฟังเพื่อเป็นประโยชน์ในการพิจารณากับการดำเนินชีวิต เรื่องทำมาหากินเป็นเรื่องหนึ่ง เรื่องความจริงแห่งชีวิตเป็นเรื่องหนึ่ง ที่ต้องแยกออกจากกันให้เห็นให้ชัด แล้วนำมารวมกัน ประกอบกันให้มีชีวิตอยู่อย่างผู้รู้ ที่ผ่านมามีท่านผู้อ่านโทรศัพท์มาพูดคุยเรื่องราวที่อยากรู้กันพอประมาณก็ได้แต่หวังว่าสิ่งที่ได้บอกกล่าวเล่าขานแก่ท่านทั้งหลายไปนั้นคงจะเป็นประโยชน์ต่อท่านไม่มากก็น้อย ต้องบอกไว้ก่อนว่าที่ทำทั้งหมดผู้เขียนไม่ได้หวังอวดอ้างตนหรือจะประกาศว่าตนนั้นวิเศษ สำหรับผู้เขียนแล้วไม่มีคำว่าพิเศษ มีแต่คำว่า ความจริงก็คือความจริง และไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้นจากสิ่งที่ได้กระทำ และเพราะว่าในชีวิตจริงของผู้เขียนก็มีความสุขตามอัตตภาพของตัวเองอยู่เป็นปกติแล้ว มากบ้างน้อยบ้างไม้ได้ไปสำคัญมั่นหมายอะไร ดำเนินชีวิตตามหนทางแห่งมรรค อาศัยหลักอริยสัจจ์ในการดำเนินชีวิต คือ รู้ทุกข์ รู้เหตุที่ทำให้เป็นทุกข์ รู้ความดับทุกข์ และรู้หนทางแห่งความดับทุกข์ อริยสัจจ์ ๔ นั้น เป็นสามัญสากลแห่งจิตวิญญาณทุกดวงไม่แบ่งชนชาติ เชื้อชาติ ศาสนา ภาษา หรือที่สุดฐานะใดๆเลยทั้งนั้น ถ้าที่สุดทุกคนเหลือเพียงจิตวิญญาณย่อมต้องอาศัยหลักแห่งอริยสัจจ์ ๔ นี้ เท่านั้นแหละจิตวิญญาณทุกดวงนั้นย่อมเข้าถึงความพ้นทุกข์ได้ทั้งสิ้น เอาหล่ะหอมปากหอมคอกันพอสมควร ตอนนี้เรามาเข้าเรื่องราวของผีตัวที่ ๑๕ กันดีกว่า ครั้งหนึ่งผู้เขียนได้มีโอกาสได้ไปงานศพของญาติสหธรรมมิกคนหนึ่ง ก็เป็นไปตามธรรมเนียมสากลเรื่องเกิดเรื่องตาย มีเกิดก็ฉลองยินดี ตายลงก็แสดงความเสียใจกัน ครั้งนั้นที่ผู้เขียนได้ไปน่าจะเป็นวันที่ ๓ ของการจากไปของคนตาย เมื่อถึงเวลาที่จะมีการสวดพระอภิธรรมนั้นเป็นธรรมดาของผู้เขียนที่มักจะนั่งสงบใจเพื่ออุทิศกุศลแก่ผู้ตาย และยิ่งตอนพระสวดพระอภิธรรมก็จะสงบจิตสงบใจฟัง เมื่อจิตเข้าสู่สมาธิซึ่งใช้เวลาสั้นๆ เรื่องนี้ท่านผู้อ่านต้องทำความเข้าใจให้มากๆนะครับ ในท่านทั้งหลายที่มีการอบรมตนอยู่เสมอในด้านสมาธิจนเกิดเป็นมรรคเป็นผลแล้ว ย่อมเข้าสมาธิได้โดยง่ายและรวดเร็วมันเป็นความชำนาญของจิตตามธรรมชาติ เราเรียกตามภาษาธรรมว่า วสี คือความชำนาญของจิต เมื่อสมาธิเกิดผลแห่งสมาธิย่อมเกิดตามทั้งนี้ขึ้นอยู่ที่กำลังของสมาธิของแต่ละบุคคลที่ได้สั่งสมอบรมมา ส่วนของผู้อ่านในเรื่องนี้เมื่อจิตเป้นสมาธิจักษุอันเป็นทิพย์ก็เปิดขึ้น ภาพแห่งภพภูมิปรากฏชึ้นในสมาธิ เวลานั้นผู้เขียนไม่เห็นผู้ตายเหมือนที่เคยๆก็รู้สึกประหลาดใจ พยายามมองไปทั่วๆก็ไม่พบผู้ตายซึ่งเป็นความไม่ปกติเพราะเรื่องอย่างนี้มักไม่ค่อยพบเพราะส่วนใหญ่ผู้ตายมักจะมาหาก่อนเสมอแต่ครั้งนี้ต่างไปผู้เขียนจึงต้องเรียกหาผู้ตาย “คุณอยู่ที่ไหน คุณอยู่ที่ไหน ปรากฏตัวออกมาพบเราหน่อยสิ ”เมื่อเรียกไปอย่างนั้นแล้ว ผู้เขียนก็รอ แต่ก็ไม่มีคำตอบ ผู้เขียนจึงร้องเรียกไปอีก ๒-๓ ครั้ง แล้วก็ปรากฏว่ามีเสียงเล็กๆดังมาจากนอกศาลาสวดศพแว่วๆมาฟังได้ใจความว่า “ท่านขอรับข้าอยู่นี่ ท่านขอรับข้าอยู่นี่ อยู่ข้างนอกนี่ ” พอผู้เขียนได้ยินชัดเจนแล้วจึงถามกลับไปว่า “ ทำไมไม่เข้ามาฟังพระสวดข้างในด้วยกันหล่ะ เข้ามาสิ ” “ไม่ได้หรอกครับ ข้าเข้าไปไม่ได้หรอก” “ทำไมเข้าไม่ได้หล่ะ กลัวพระหรือ” “ไม่ใช่ ข้าไม่ได้กลัวพระหรอก” “อ้าวแล้วทำไมเข้าไม่ได้หล่ะ” “ก็ท่านดูนี่สิว่าทำไมข้าถึงเข้าไปข้างในไม่ได้” แล้วผู้เขียนก็มองไปตามทิศทางที่มาของเสียงของผู้ตาย ผู้เขียนถึงกับสะดุ้งนิดๆสาเหตุมาจากภาพที่เห็น เพราะภาพอย่างนี้คงไม่ค่อยได้เห็นกันบ่อยนักหรอก ภาพที่ว่าคือผู้เขียนเห็นมือของผู้ตายนั้นใหญ่เท่ากับศาลาที่ผู้เขียนนั่งฟังพระสวดคือมือนั้นมันมีขนาดใหญ่มาก ผู้เขียนรู้ทันทีว่านี่มันมือของผีเปรตแน่ นั่นหมายความว่าผู้ตายได้ไปเกิดเป็นผีเปรตแล้วแน่นอน แต่ที่ทำให้ผู้เขียนสะดุ้งไม่ใช่ขนาดของมือเท่านั้นแต่เป็นสภาพอันน่าเกลียดของมือนั้นต่างหาก คือที่ผิวหนังของมือนั้นมันมีลักษณะเป็นเมือกสีเขียวเยิ้มยืดๆ และเป็นตะปุ่มตะป่ำแบบผิวหนังของคางคกมีสีเขียว เหมือนหนังเอเลี่ยนที่เคยดูแต่นั่นเป็นหนังที่คนสร้างแต่ที่เห็นตรงหน้านี่คือของจริง แล้วผู้เขียนก็ตามมือนั่นออกไปดูรูปร่างที่แท้จริงของผู้ตาย ยิ่งเพิ่มความน่าขนลุกขึ้นไปคือ ตัวของผู้ตายนั้นสูงใหญ่มาก สูงกว่าศาลาสวดศพประมาณ ๒-๓ เท่าตัว และที่สำคัญหน้าตาของผู้ตายนั้นเหมือนกบมาก ผู้เขียนรู้ทันทีว่านี่คือ เปรตกบนั่นเอง เมื่อภาพความจริงปรากฏแล้วก็เป็นอันเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร การสนทนาระหว่างผู้เขียนกับผู้ตายจึงเริ่มขึ้น “ข้าเสียใจมากเหลือเกินที่เห็นตัวเองต้องมาเกิดเป็นเปรตมีรูปร่างน่าเกลียดน่ากลัวอย่างนี้ ไม่เคยคิดมาก่อนเลย ไอ้ตอนมีชีวิตอยู่เข้าใจผิดมาตลอดเหมือนคนอื่นๆว่าภพนี้ภพหน้าไม่มี ฆ่าสัตว์ไม่บาปเพราะมันเป็นอาหารเรา มีคนเตือนก็ไม่ฟังนรกสวรรค ยิ่งเรื่องผีเรื่องเปรต นรกสวรรค์ด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูด ไม่เชื่อไม่มีโกหกแถมด่ากลับไปด้วยว่างมงายไร้สาระ แต่พอเจอเข้ากับตัวเองอย่างนี้ มันไม่รู้จะไปร้องให้ใครช่วย และถ้ามีใครได้ยินเขาก็คงไม่มีทางช่วยได้ ใช่มั้ย ท่าน” “ใช่ครับ”ผู้เขียนตอบ และถามต่อไปว่า”แล้วรู้หรือเปล่าว่าทำไมเมื่อคุณตายแล้วจึงได้มาเกิดเป็นเปรตกบที่มีรูปร่างน่าเกลียดอย่างนี้” “ตอนนี้รู้แล้ว เหตุที่ทำให้ข้าได้มาเกิดเป็นผีเปรตอย่างนี้ก็เพราะตอนสมัยที่มีชีวิตนั้น ข้าชอบกินกบมากและที่สำคัญกบที่จะกินต้องเป็นกบที่ไปหาจับมาเองกับมือ แค่นั้นยังไม่พอยิ่งได้ฆ่าเองด้วยแล้วมันรู้สึกถึงความสด ของรสชาติที่เชื่อว่าน่าจะอร่อยกว่าไปซื้อที่แม่ค้าทำขาย ส่วนวิธีการฆ่าก็แล้วแต่จะนึกได้ว่าจะทำอย่างไร เช่น จับมันโยนกระแทกใส่พื้น ทุบหัวด้วยสากหรือมีดอีโต้ ผ่าท้องควักไส้สด ลอกหนังสด ลวกน้ำร้อนทั้งที่เป็นๆ หักแข้งหักขา สารพัดที่จะทำที่จะนึกได้ในแต่ละครั้ง ตอนนั้นมันรู้สึกมีความสุขและสนุกเท่านั้น ไม่สนใจอะไรเลย เฮ้อ! แต่ตอนนี้มันกลับไม่สนุกเลย มองดูตัวเองยังขยะแขยงตัวเองเลย ว่าแต่ท่านพอจะช่วยอะไรข้าได้บ้างหรือมีอะไรจะแนะนำข้าได้บ้างโปรดบอกด้วยเถิด เผื่อข้าจะพ้นจากทุกข์อันแสนเข็ญนี้ไปได้ นี่ขนาดเพิ่งตายแค่ ๓ วันยังลำบากขนาดนี้ต้องอยู่ไปอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คงลำบากน่าดูเลยแหละ” “ผมก็คงช่วยอะไรมากไม่ได้ นอกจากจะอุทิศส่วนกุศลไปให้ ส่วนเรื่องจะให้พ้นจากความเป็นเปรตในเวลาอันใกล้นี้คงยังไม่ได้ เพราะบาปที่คุณได้ทำไว้กับบรรดากบทั้งหลายนั้นมีมาก ยังไงแล้วก็ขอแสดงความเสียใจด้วย เสียดายนะที่ผมไม่สามารถจะบอกพี่น้องลูกหลานถึงเรื่องราวของคุณให้เขาได้รับรู้ได้ พวกเขาก็คงไม่เชื่อและอาจจะหาว่าผมบ้าที่ไปว่าหรือใส่ร้ายคุณที่ไปเกิดเป็นเปรต แต่ผมสัญญาครับวันหนึ่งถ้าผมมีโอกาส ผมจะเล่าเรื่องราวนี้ให้คนทั้งหลายได้ฟังเพื่อเป็นอุทาหรณ์เตือนให้กระทำแต่ความดี อย่าเห็นแก่กินกันจนไม่เห็นคุณค่าของชีวิตสัตว์อื่นแล้วลงเอยด้วยการฆ่า เรื่องราวอันเป็นกุศลนี้ก็คงจะมีส่านช่วยผ่อนคลายความทุกข์ที่คุณได้รับอยู่ในเวลานี้ไม่มากก็น้อยนะครับ” ผู้เขียนพูดปลอบโยนผู้ตาย ให้มีสติเพื่อระลึกถึงคุณความดี “ยินดี ข้ายินดีที่จะให้ท่านนำเรื่องราวของข้าไปเล่าให้ต่อให้คนอื่นฟังต่อไปเพื่อเป็นอุทาหรณ์ เตือนใจให้อย่าทำชั่ว ยังดีนะที่ไม่มีใครเห็นข้าในสภาพนี้ โดยเฉพาะครอบครัวข้า ถ้าพวกเขามองเห็นข้าอย่างนี้ก็คงจะตกใจ คงกลัวและรังเกียจข้า แน่ๆ เฮ้อ!” “ครับ คุณก็อย่าคิดอะไรอีกเลย มันก็เป็นของมันอย่างนี้แล้ว แล้วมันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ตอนมีชีวิตอยู่ก็รักไม่อยากให้จาก พอตายได้แค่ไม่กี่วันก็กลัวกันว่าเป็นผีจะมาหลอกกัน ความรักของมนุษย์ก็เป็นอย่างนี้แหละ ยังไงขอให้คุณยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นและทำใจให้สบายเถอะครับ ทุกอย่างมันมีเวลาของมัน มีเริ่มต้นมีจุดจบ ไม่มีอะไรหยุดนิ่ง หมุนเปลี่ยนเวียนไปเป็นวัฏฏะ เคยเกิดเป็นมนุษย์แล้วก็ตายจากความเป็นมนุษย์แล้วมาเกิดเป็นเปรต สักระยะหนึ่งก็จะต้องพ้นจากความเป็นเปรต ไปสู่ภพอื่นตามกรรมที่ได้ทำต่อไป ทั้งนี้ระยะเวลานั้นก็ขึ้นอยู่กับความมากน้อย หนักเบา ของการกระทำในแต่ละเรื่อง การเวียนว่ายอย่างนี้เรียกว่า วัฏฏสงสาร ตามหลักของพระพุทธศาสนา คุณก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องไปอย่างนั้นเหมือนกัน ฉะนั้นอย่าเสียใจเลยนะครับ” ผู้เขียนพูดกับผู้ตาย และผู้เขียนก็ได้พูดคุยเรื่องราวอื่นกับผู้ตายอีกพอเป็นสังเขป หลังจากนั้นเมื่อพระสวดพระอภิธรรมจบ ผู้ตายก็ลาผู้เขียนไปตามกฎตามธรรมที่ควรจะเป็นไป เป็นอันว่าเรื่องราวของผีเปรตกบที่ผู้อ่านได้นำมาเขียนเล่าให้ท่านผู้อ่านทั้งหลายได้ฟัง ก็คงจะเป็นประโยชน์ต่อท่านผู้อ่านทั้งหลายได้บ้างไม่มากก็น้อย ชีวิตของเราท่านทั้งหลายยังอยู่ภายใต้กฎแห่งกรรมกันทุกคน ท่านผู้อ่านอยากอยู่ภายใต้กฎแห่งกรรมดีหรือกฎแห่งกรรมชั่วนั้นขึ้นอยู่กับท่านทั้งหลายเอง ท่านเลือกเองรับเองทั้งสิ้นไม่มีใฝครทำให้ใครได้เลย แล้วค่อยพบกันใหม่ในคุยกับผีตัวที่ ๑๖ นะครับ อยากคุยกับเจโต โทร.๐๘๖-๕๔๒๒๖๘๖fficeffice" /><O></O>

 

ภาพบรรยากาศที่อาศรมแห่งธรรม ของเจโต

ชมภาพบรรยากาศที่อาศรมแห่งธรรม ในมุมต่างๆ ที่เกิดจากแรงบันดาลใจของเจโต และกิจกรรมการแจกทานข้าวสารเพื่อช่วยเหลือคนยากจน ร่วมกิจกรรมกับเจโต โทร.๐๘๖-๕๔๒๒๔๘๖
อ่านกระทู้ทั้งหมดของเจโตhttp://palungjit.org/search.php?do=finduser&u=213144

คลิ๊กที่รูปเพื่อดูภาพขยายได้นะครับ

 

ขออนุไมทนาบุญกับเรื่องดีๆนี้ดัวยเทอญ สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ.

 

รออ่านผีตัวที่16ค่ะ

 

เมื่อวานนี้นึกถึงอยู่พอดีอยากอ่านเรื่องราวของคุณเจโตว่าเมื่อไหร่จะมาโพสสักที วันนี้เห็นมาโพสให้อ่านรู้สึกดีใจจัง ขอบคุณจริง ๆ ที่ทำให้รู้สึกกลัวการทำบาป และเร่งทำแต่ความดีตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ อนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ

 

นานแล้วนะค่ะที่ไม่ได้เจอกัน..
ตอนนี้อยู่อาศรมจริง ๆ
ภาพแทนตัวก็เปลี่ยน

 

ทำให้มีสติในการดำเนินชีวิตมากขึ้น ขอบพระคุณครับ

 

ขอบพระคุณครับกับเรื่องราวดีๆ

 

อนุโมทนาด้วยครับ ผมเคยได้รับความอนุเคราะห์จากท่านในการถามสิ่งที่อยากรู้ ซึ่งท่านได้ทำให้ด้วยความเต็มใจและเป็นกันเองมากครับ

 

เหมือนกันค่ะยิ่งเห็นรูปที่คุณเจโตโพสแล้วรู้สึกอบอุ่นเหมือนว่ามีบารมีและมีพลังบุญที่มหาศาลเลยตอนนี้ได้เบอร์โทรแล้วอยากคุยด้วยจังค่ะ ขอบคุณสำหรับข้อความดีๆทีนำมาให้อ่านนะค่ะ ฝ้ายนำเรื่องเล่าคุยกับผีของคุณเจโตส่งเมลล์ไปให้เพื่อนอ่านกันค่ะแต่ก็ไม่รู้หรอกนะค่ะว่าเพื่อนที่ได้รับเมลล์อยากอ่านไหมแต่มีความรู้สึกว่าเราได้ช่วยให้คนรู้สึก ในบาป ในบุญ บ้าง ถึงจะเป็นประสบการณ์ของผู้ือื่นแต่มีประโยชน์มากมายในการเตือนสติ คนเราให้หมั่นสร้างบุญและความดีเอาไว้ให้มากแค่นี้ก็มีความสุขแล้วค่ะที่ได้ทำ

 

อนุโมทนา สาธุค่ะ การฆ่ากบเขียด หรือทำร้ายมัน มันจะร้องขอชีวิตอย่างน่าเวทนา น่าสงสารมากเลยค่ะ พ่อเราชอบทานกบ เขียด อึ่งอ่างมาก ตอนเป็นเด็กเราเคยทำร้ายทำให้เขาตาย พอได้ยินเสียงมันร้อง ฉันใจสั่นไม่อยากทำเลยสงสารเขามาก รู้ว่าเขาเป็นอาหาร ได้แต่หลับตาไม่กล้ามองหน้ามัน แต่ตอนนั้นยังแยกความดีความชั่วไม่ออก รู้แต่ไม่อยากฆ่าเขาไม่ยินดีพอใจที่เห็นคนอื่นฆ่าหรือเราฆ่าเอง มีแต่คนสอนว่าเป็นอาหาร ไม่บาป พ่อแม่ไม่อยู่บ้านจะเอาปลามาขังไว้ให้ทำกินกันกับพี่ชาย แต่เรากับพี่ชายไม่มีใครฆ่าปลาจนมันตายเอง พอตายแล้วค่อยเอาเขามาทำกิน นิสัยเป็นมาตั้งแต่เรียนชั้นประถมแล้ว ไม่มีคนสอนในทางที่ถูก แต่จิตใจจะบอกตัวเองว่าไม่ถูกอย่าทำร้ายเขา ปัจจุบันนี้ก็ได้แต่แผ่เมตตาให้เขาหวังว่าเขาจะอโหสิกรรมให้เราบ้าง

 

อนุโมทนา สาธุครับ ติดตามเรื่องของคุณมานานแล้ว มีประโยชน์ต่อส่วนรวมมากเลย

ขอให้เขียนเรื่องราวดีๆ เหล่านี้ มาให้พวกเราได้อ่านอีกนะครับ

อนุโมทนา สาธุ...

 

น่าไปเที่ยวจังเลย ...........

 

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวค่ะ

 

สาธุครับ ขอให้เปรตตนนั้น ได้คิดถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ ว่าเป็นที่พึงที่ระลึกอยู่ในการทุกเมื่อ เทอญ

 

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่เล่าสู่กันฟังค่ะ............

 

ขอบคุณที่นำเรื่องลี้ลับมาเล่าสู่กันฟังค่ะ จะได้ทำให้คนกลัวเกรงในบาปกรรมมากขึ้น

 

พบและสนทนาธรรมในแบบเจโต ได้ทุกวันพฤหัสบดี และทุกวันอาทิตย์

เชิญพบและสนทนาธรรมในแบบเจโต ได้ทุกวันพฤหัสบดี และทุกวันอาทิตย์ ตั้งแต่เวลา ๑๓.๐๐ น.- ๑๗.๐๐ น ณ.เรือนธรรม ตั้งอยู่ที่บริเวณ ถนนตัดใหม่สามัคคี-ติวานนท์ ปากเกร็ด สนใจโทร.๐๘๖๕๔๒๒๔๘๖