ค่อยๆขัดเกลาไป

เรื่องการบรรลุอะไร. แค่นี้ก็ยังไม่รู้. การที่สังขารขันธ์คิดเรื่องพวกนี้คือการดำริออกจากกาม. ความคิดเหล่านี้คือความคิดของอริยะบุคคลเท่านั้นที่ผลจิตเกิดแล้วอย่างน้อยโสดาบัน. ผมคิดออกจากสิ่งเหล่านี้เมื่อ16ปีก่อน. เฝ้าเพียรฝึกตามเห็นเกิดดับของรูปนามมาตลอด. พร้อมกับทำกิจในสมุทัย กิเลสควรละมีเป็นระยะๆ. ผมไม่เคยตำหนิใครในเรื่องการเลิกอะไรยังไม่ได้. แต่แค่เพียงไม่ค่อยเคยเห็นใครดำริออกจากกามกันจริงจังมีแต่บอกปฏิบัติกันได้ฌานนั้นฌานนี้. แต่กามไม่เคยงดได้เลย. กามเพศผมก็เสพมาในขณะที่ผมดำริออกจากมัน. แต่การเสพแต่ละครั้งจะแตกต่างจากการเสพครั้งก่อนที่ตะดำริออกจากมันสิ้นเชิงในด้านจิตใจคือ. สนุกแต่ไม่ยินดีในกิจที่ทำหลังเสร็จกิจทุกครั้ง. สุดท้ายวันที่สังขารขันธ์ถูกจัดสรรโดยธรรม เพราะดำริออกจากกาม. ในขณะที่ผมกำลังทำกิจกามอยู่. มันปรุ่งขึ้นมาในใจเองว่าเรากำลังหลงเสพกามอยู่เพื่ออะไร. ในเมื่อมันคือต้นเหตุแห่งความทุกข์. ผมเลิกทำกิจกามเพศระหว่างกลางทางนั่น ไม่เสร็จกิจ. ตั้งวันนั้นจนถึงวันนี้ผมไม่เคยเสร็จกิจกามเพศกรือสำเร็จความใคร่ด้วยตัวผมเองนอกจาก3ปี. มันไหลออกมาเองเพียง2ครั้ง และปีกว่านี้ไม่เคยไกลออกมาเลย. และในขณะนี้ยานที่รุ้ว่าพ้นแล้วในเรื่องนี้ก็เกิดขึ้นมาแล้วแบบมั่นใจ. ผมจึงรู้กนทางกำจัดกิเลสได้ตรง. ผมจึงนำมาใช้กับเรื่องกินที่มันแยบคลายมากกว่ากามเพศอีก. และ2อาทิตย์นี้ผมทดลองดูแล้วรู้ว่า มันไม่ยากเลยที่จะดำรงชีวิตในการกินแบบกินอย่างไม่หลงติดใจในรสชาติ และถามว่าบรรลุอะไร. ก็ดับกามฉันทะได้อย่างถาวร และก็ดำเนินฝึกต่อกิเลสตัวต่อไปเช่นพยาบาท. บนเส้นทางนี้ตอบไม่ได้หรอกว่าจะถึงเมื่อไหร่แต่รู้ว่า ดับกิเลสได้แน่นอน

 

สิ่งที่คุณพูดเรื่องกายสังขารอะไรนั้น. มันเป็นการพิจารณาให้เห็นความจริงของสภาพธรรมมะทั้งหลายสรุปลงตรงที่รู้ว่า. สรรพเพธรรมาอนัตตาเท่านั้น. รู้ตรงนี้ก็เพื่อจะได้เข้าใจว่าไม่ใช่ตัวตนเราเขาบังคับบัญชาให้คงทนถาวรไม่ได้. เพื่อจะได้เอาไถ่ถอนกามตัณหา ภาวะตัณหา วิภาวะตัณหา. จะได้ดับอุปาทาน. จริงๆ. อาการอยากเสพกาม ไม่อยากมี. ไม่อยากเป็น อยากมีอยากเป็นก็จบลงตรง. ดับสังขารทั้งหลายหมด. จบลงตรงนี้. ไม่ใช่ไปคิดว่าดับอุปาทานโดยไม่ดับความอยาก.บ่อเกิดแห่งทุกข์. คุณจะรู้ตัวคุณเอง. หายอยากอะไรได้บ้างมั้ย

 

เรื่องกาม ได้เคยทดสอบกับ ผญ ที่เรารู้สึกชอบ หรือถูกใจรึยังคะ ว่าเรายังมีความอยากอยู่ไหม

 

มาถามอนัตตาอยู่ตอนไหน อนัตตามันอยู่ทุกขณะอยู่แล้ว. การดำริออกจากามได้เพราะเห็นอนัตตาได้จริง จึงเกิดสัมมทิฏซิ ดำริออกจากามเกิดรับทันที. ซึ่งสัมมาทิฏฐิ ดำริออกจากกามก็้เกิดขึ้นด้วยเหตุปัจจัยเป็นอนัตตา. เหมือนกัน. การเห็นอนัตตานั้นก็เพื่อสร้างเหตุปัจจัยไปกำจัดกิเลส. พระองค์ถามพระอานนท์ว่าเห็นอนัตตาแล้วทำอย่างไร. ควรยึดมั่นถือมี่นในธรรมทั่งหลายมั้ยพระอานนท์ตรัสตอบว่า. ไม่ควรพระเจ้าค่ะ. ไม่ยึดมัานถือมั่น. จะไปหลงเสพกามมั้ยควรดำริออกจากมันมั้ยควรฝึกออกจากมันมั้ย. ทางสายกลางเป็นอย่างไรเคยรู้มั้ย. ทางสุดทั่งสองทางที่อริยสาวกไม่ควรเข้าไปหา. กามสุขฯ. อัตตะกิละฯ. พอเข้าใจนะ. คุณศึกษาธรรมะองค์ความรู้น้อยมากยังไม่รอบด้าน. วินัยพระข้อห้ามมากมายเป็นไปะเพื่อนิพพานนะครับ. ส่วนฆราวาสนั่นทางแคบเป็นทางมาแห่งธุลีนะครับ. อย่าเอาแต่ง่ายสบายๆด้วยคำที่เข้าใจผิดในคำว่าอนัตตาเลยครับ. ถ้าการเห็นอนัตตาบรรลุได้จริงแบบไม่ต้องกำจัดกิเลส. คงนิพพานกันหมดแล้ว. พระคงมาเอาลูกเอาเมียกันหมดแล้ว

 

อุปาทานหลักๆ ที่ทำให้เกิดภพชาติ
และออกจากทุกข์คือเวียนตายเวียนเกิด
จมอยู่กับทุกข์
ไม่จบสิ้นคืออะไร... และจะออกจากวงจร
นี้ต้องทำยังงัย... ที่เข้าใจฮับ

 

วินัย 227 ก็ลดให้เหลือ 180
แล้วงัยจะยากตรงไหน?? หรือถ้ายังมากไปก็
ลดลงได้อีก วัดนาป่าซะอย่าง555
ทำได้หมดแหล่ะกองหนุนเยอะ

 

เลิกเถอะมุกนี้. ถ้าจะเดินบนเส้นทางธรรม. มันเห็นกึ๋นครับ. อย่าพยามต่ำตมด้วยตัวเองเลย. มึอะไรอัดมาที่ผมตรงๆ. เรื่องคนอื่นอย่าไปยุ่ง

 

มีทางเดียวคุณเรียนรู้ทุกอย่างมา. คือกำจัดกิเลสตัณหาให้ได้ก็มีเท่านี้

 

ผมไม่ได้บอกว่าดับกามเพศได้100%และดับกามราคะได้นะครับ. เพราะผมไม่ใช่อนาคามี. ผมเพียงมีกำลังพอห้ามไม่เสพมันได้แน่นอน. ส่วนรูปราคะ. ฐานะผมยังไม่ถึงครับ.

 

เรียกนังปังมาช่วยจิฮับ

 

ฆราวาสนั่นทางแคบ. ผมจึงระมัดระวังในการเดินบนเส้นทางนี้อย่างรอบครอบ. ยอมที่จะทิ้งหลายอย่าง เดินบนเส้นทางนี้อย่างจริงจัง การปฎิบัติเพื่อพระนิพพานนั่น ไม่ใช่ปฎิบัติเพื่อสวรรค์ชั้นฟ้าอะไร. เราจึงต้องยอมที่สละรสแห่งกามทิ้งให้หมด. ตัดที่ต้นเหตุแห่งทุกข์

 

สมมุติ เนื้อเราชอบกิน
แต่ข่มด้วยขัดเกลาความอยากไม่กินมัน?
หรือควรดับความอยากก่อนกิน?
หรือเลี่ยงไม่ควรกินมันเลย?
แล้วร่างกายต้องการสาร
อาการจากเนื้อไหม?

ผักเราไม่ชอบ แล้วทำใจเป็นกลางกินมัน?
หรือควรดับความไม่ชอบกาอนกิน?
แล้วสารอาหารจากผักเพียงพอในการ
ดำรงรักษาร่างกายไหม?

การชอบคือยึดว่าชอบ
การไม่ชอบ คือยึดว่าไม่ชอบ

คำว่าใจเป็นกลาง คือ
ต้องไม่มีทั้งที่ชอบและไม่ชอบครับ
ไม่เลือกข้างทั้งที่ชอบและไม่ชอบ
ไม่ตัดสินทั้งที่ชอบและไม่ชอบ

นั่นหมายความว่า จะต้องกินได้ทั้งเนื้อและผัก
และดับความอยากก่อนกินได้
ทั้งเนื้อและผัก
เพราะร่างนี้ เราก็ต้องรักษา

เมื่อยังทาน ภายใต้คำว่าชอบหรือไม่ชอบอยู่
ใจจะเป็นกลางได้อย่างไร ?

คำว่าทานอะไรก็ได้นั้น
อยู่เหนือการชอบหรือไม่ชอบ
แต่ทานเพื่ออะไรบ้าง
๑ ๒ ๓ ?

ฝากไว้พิจารณาครับ

ไม่แน่ใจ ให้ดูใน อหาเรปฎิกูลสัญญา
เข้าไม่ได้แยกว่า ต้องเป็นเนื้อเป็นผลัก
เพราะประเด็นไม่ใช่ตรงนี้ครับ

ลองดูอีกรอบ เป็นแนวทางได้ครับ

 

ขัดเกลาเพื่อตัวเราจะเอานิพพาน
โดยยังมีเราที่คิดจะเอาสิ่งที่ดีที่สุด
และพยายาม
ผลักไสสิ่งที่ตัวเราคิดว่าไม่ดีออกไป
มันเป็นการปฏิบัติธรรม กลับด้านฮับ
ยิ่งนิพพานยิ่งต้องไม่มีผู้จะเอา ไม่เหลือผู้จะเอา
คือต้องปล่อยวางทุกอย่าง
ตั้งแต่สิ่งทั้งหลายที่ชอบ
จนถึงสิ่งทั้งหลายที่ชัง
โดยเฉพาะกายและจิต ที่มันไม่ใช่เป็นเรา
เป็นของเรา
เพราะมันเป็นสังขารเป็นสิ่งปรุงแต่งที่มีความ
แปรปรวนเกิดดับตลอดเวลาเป็นอนัตตา
ควบคุมไม่ได้ เราจึงต้องไม่ยึดไปเอามัน
มาทำโน่นทำนี่เพื่อให้มันได้โน่นได้นี่
ซึ่มันทำไม่ได้ เพราะตัวมันเอง
ไม่เคยคงที่แปรปรวนตลอดเลา
จึงไม่ควรพยายามไปควบคุมให้มันเป็นโน่นเป็นนี่
แต่ควรปล่อยวาง
ให่มันเป็นไปตามธรรมชาติอย่างปกติของมัน
ไม่มีตัวเราไปพยายามไปทำอะไร
เพื่อจะเอาหรือจะได้อะไร เพราะ
สุดท้ายก็คือหวังเพื่อ
ตัวเราจะได้บรรลุนิพาน ผืดผิดผิดหนัก
เลยฮับ
นิพพานไม่เคยมีผู้ไป นิพพานต้อง
ไม่มีทั้งผู้ที่พยายามจะไปหรือจะมา
นิพพานคือความรู้ที่อยู่ในจิตพุทธะที่ไม่เกาะเกี่ยวกับสิ่งใดๆเลย
เป็นเพียงความรู้ที่อยู่ในสูญญตาธาตุหรือธรรมธาตุที่เป็นความว่างที่เป็นหนึ่งเดียว
กับความว่างของจักรวาล
ต้องเข้าใจอย่างนี้ให้ถูกต้องก่อนฮับ

 

ใช่ใช่ใช่ ตัณหา คือบ่อเกิดแห่งทุกขํ
ถ้าสิ้นผู้หา หมายถึงผู้หานิพพาน
ตัณหาก็ไม่มีที่เกิด ดังนั้น ต้องทำไงจึงจะงับ
ตัณหาได้ง่ายที่สุด??
เฉลยคือสิ้นยึด(ปล่อยวาง)ผู้หาตัณหาก็สิ้นไป
ทุกข์ก็สิ้นไป (เพราะไม่มีใครเป็นผู้ทุกข์)

 

แม่นแม่นแม่น
บรรลุธรรมด้วยการกินเห็นมาเยอะ
โดยมากยืนบรรลุกันอยู่กลางทุ่งนาเป็น
หมู่ๆ เป็นฝูงๆ กินผักกันล้วนๆ 555

 

ผมไม่ได้หมายความว่าคุณจะต้อวมากินผักอย่างเดียวนะครับ. สนทนากันควรอยู่ในหลัก. ถ้าคุยแบบโง่เง้าก็ควรไปเป็นพวกเดียวกับที่คุณพยามจะบอก. ผมบอกคุณใก้เห็นกิเลสในการกินครับ. และที่ผมนำมาขัดเกลาคือผมเห็นกิเลสที่ผมมีแก่อาหารคิดใจในรสอาหาร. และพระองค์ก็ตรัสเรื่องอาหารชัดเจนอยู่แล้วคือกินอะไรก็ได้ถ้าไม่คิดใจในรสชาติไม่ว่าจะเนื้อหรือผัก. พอเจ้าใจนะถ้าไม่เข้าใจก็พวกเดียวกับที่คุณกำลังนำเสนอ.

 

เบิ๊ดเรื่องสิเว้า
ไม่เอาแล้วขี้เีกียจโม้ เชิญโม้โชว์
ตามบาย55

 

สงสัยจะเจ้าใจอะไรผิดไปเยอะนะครับ. เรื่องการปฎิบัติใครจะงัดอะไรมาขัดเกลาตัวเราเอง. เรื่องการกินที่จริงมันไม่มีอะไรมากหรอก. ขอแค่การกินนั้นไม่เริ่มจากการอยากิน ใคร่กินติดใจในรสชาติ. ก็มีเท่านี้ แค่ที่ผมเลือกวิธีนี้เพียงผมชอบกินเนื้อสัตว์มากๆ. ผมเห็นกิเลสในการกินของผม. ผมจึงใช้วิธีไม่สนใจมันเลยดีกว่า. เพื่อข้ามมันเลยได้ฝึกใจเห็นความอยากชัดเจน. แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจที่จะกินมันยามที่คนอื่นจัดสรรมาเพื่อเป็นคนะเลี้ยงง่าย แต่ก็จะกินให้เป็นดั่งเนื้อบุตร. แต่ถ้าผมเป็นคนเลือกที่จะกินเข้าไป ไม่ขอเลือกสิ่งที่ยังติดใจในรสชาติ ก็แค่นั้น. วันไหนดับความอยากกินได้เมือไหร่ก็จะรู้ด้วยใจตนเอง. ส่วนคุณจะปฏิบัติย่างไรคุณจะเห็นใจตัวคุณเอง.อยากกินอะไรขึ้นมาในใจ. การพิจารณาอาการเรปฏิกูลคำสอนก็เพื่อให้เราไม่ยึดติดในรสชาติอาหารนั่นเองไม่มีอะไรมากพระท่านถึงฉันรวมในบาตรไม่แยกแยะให้มันถูกใจ. ผมไม่ได้รังเกียจเนื้อนะแค่รู้ตัวเองติดใจมัน. ก็เป็นผู้เลือกก็เลือกทางตัดขาดกับมันเพื่อฝึกหัดใจตนมันก็มีแค่นี้. เหมือนตัดขาดกามเพศ. นะตอนนี้ก็ชนะห้ามขาดได้สบาย. อีกไม่นานก็ทำลายกามฉันทะได้.

 

เวลาสนทนาช่วยคุยแบบมีเหตุผลนะ ถ้าคิดว่าโม้ อวดก็ก็อย่าเข้ามา. เวลาสนทนาจะเห็นเหตุผล. ว่าการการละความปรารถนามันมีแบบแผนที่จะกระทำได้จริง. ไม่ใช่ชี้ไปว่าการกินผักเป็นวัวควาย. เป็นคนสามารถเลือกจัดเกลาตามแบบฉบับของเขา