ฆ่าแมว 1 ตัว บาปเท่าฆ่าเณร 1 รูป???

เนื่องจากเมื่อไม่กี่วันก่อน ได้อ่านข่าวคนจับแมวไปฆ่ากินกัน ...แล้วเท่าที่จำได้ ในข่าวอ้างถึงคำสอนพระว่าฆ่าแมว 1 ตัว บาปเท่าฆ่าเณร 1 รูป

คำกล่าวนี้เป็นจริงหรือเปล่าครับ มีใครพอจะอธิบายเรื่องนี้ได้บ้าง

(ตอนนี้ข้อสันนิษฐานของผมเกี่ยวกับที่มาของแมวคือ อาจเคยเป็นผู้มีตบะฤทธิ์เดช มีญาณ มีสัมผัสพิเศษต่างๆ หรือเป็นนักบวช นักพรต ฤาษีต่างๆมาก่อนในอดีตชาติ แต่ถูกกรรมบางอย่างทำให้ต้องมาเกิดเป็นเดรัจฉาน หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วย)

 

ผมว่าไม่เท่าหรอก ตรรกะง่ายๆฆ่าสัตว์เดรัจฉาน 1 ตัวจะบาปกว่าฆ่ามนุษย์ที่มีศีลได้ยังไง เหมือนกับการทำบุญก็คือ ทำบุญให้กับมนุษย์ที่ไม่มีศีลก็ยังได้บุญมากกว่าทำบุญกับสัตว์ ถ้าไม่เช่นนั้นแล้วให้อาหารแมวก็ได้บุญมากกว่าทำบุญกับเณรละซิ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงพระพุทธเจ้าก็คงสนับสนุนให้เลี้ยงแมวแล้วหล่ะ แต่ถ้าฆ่าแมวแล้วบาปกว่าหมานี่ไม่ทราบเหมือนกันว่าจริงหรือเปล่า

 

แมวก็คือแมว

กับคำพูดที่ว่า ฆ่าแมวก็เหมือนกับฆ่าเณร
ดังนั้นก็ต้องสรุปได้ว่า แมวก็เหมือนกับเณร ซึ่งหมายถึงแมวถือศีล 10 ไปด้วย อย่าว่าแต่ศีลเลยครับ ภาษาคนมันยังพูดไม่ได้แล้วจะสมาทานศีลได้อย่างไร ออกจะตลกนะครับกับความเชื่อแบบนี้ ถ้าจะถือเป็นความอุบายให้คนไม่ฆ่าสัตว์ ก็น่าจะสอนกันว่า ฆ่าสัตว์เหมือนกับฆ่าเณร เพราะพูดแบบนี้หมายรวมเอาสิ่งมีชีวิตทั้งหมด ไม่ได้เจาะจงเอาแต่แมวเท่านั้น
อยากให้คิดกันเล่นๆนะครับพวก หมู หมา กา ไก่ นก กระรอก กระแต และอื่นๆที่ไม่ใช่แมว ถ้ามันรู้เรื่องความคิดแบบนี้ของมนุษย์เข้า มันไม่น้อยใจกันแย่เหรอครับ ถ้ามันพูดได้คงจะรำพึงรำพันเป็นภาษาแขก "โอ้ มันแย่จริงๆน่ะน๋าย อีนี่ฆ่าแมวเป็นบ๋าป แต่ฆ่าเรากลับไม่บ๋าปเล๋ย"

 

ที่คนสมัยก่อนว่า การฆ่าแมวเท่ากับฆ่าเณร นั้นน่าจะมีที่มาดังนี้ครับ คือในสมัยก่อนพระหอไตรหรือข้าวของต่างในวัดมักจะถูกหนูทำให้เสียหาย แมวจึงมีส่วนสำคัญในการช่วยกำจัดหนู และแมวยังมีนิสัยรักสะอาด คนโบราณจึงถือว่าแมวเป็นสัตว์ที่มีคุณต่อวัด มั้งครับ

 

แมวล่าหนูล่าจิ้งจก ย่อมทำปาณาติบาตร แค่นี้ก็ศีลตกแล้วจะให้เหมือนกันได้อย่างไร อีกอย่างในตอนเด็กผมเคยฆ่าแมวโดยไม่ตั้งใจ (ขังมันแล้วลืม)หนหนึ่งแค่นั้นก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ว ผมเชื่อเรื่องบาปแต่ยังไงผมก็ไม่เชื่ออยู่ดีเรื่องความหนักของการทำบาปที่เปรียบเทียบกับเณร

 

ไม่เท่าครับ เพราะแมวยังไงก็เท่ากับแมว ต่อให้แมวถือศีล ก็เป็นแมวถือศีล

 

-*-

น่าสงสารแมวแฮะ ถ้ามันเกิดมาแล้วไม่ฆ่้าหนู หรือ จิ้งจกกิน มันจะอยู่รอดเหรอครับ แล้วทำไมมันต้องเกิดมาเพื่อทำบาปด้วยอ่า ไม่มีทางเลยเหรอที่จะเิกิดมาละไม่ทำบาป ไม่ผิดศีลอ่า อย่างนี้ไม่เป็นการบังคับให้ฆ่าเหรอ(เพราะต้องหากินตามสัญชาตญาณ) ใครรู้ช่วยอธิบายหน่อยครับ

 

ฆ่าสัตว์ร้อยตัวไม่เท่าทำแท้งเพียงหนึ่งครั้ง เพราะแค่ทำแท้งก็ถือเป็นการทำลายชีวิตมนุษย์ สัตว์ที่เราฆ่าจะบาปมากยิ่งขึ้นเมื่อสัตว์นั้นมีคุณมาก ถ้าสัตว์นั้นเป็นพระโพธิสัตว์เสวยชาติอยู่เพราะกรรมบางอย่าง เราก็หนักบาปกว่าฆ่าสัตว์ธรรมดา

 

การฆ่ายังไงก็บาปทั้งนั้นยังไงกรรมก็ต้องตามทันจะหนักหรือเบาก็แล้วแต่ บาปมากบาปน้อยขึ้นอยู่กับสถานภาพ ตามลำดับขึ้นบารมีของผู้ที่ถูกกระทำ ไม่ฆ่าเลยดีที่สุด

 

นี่แหละท่านเรียกอบายภูมิครับ ถ้าเราหลงลงไป มันเสียเวลามากๆ กว่าจะได้กลับขึ้นมาเป็นคนอีกครั้ง

 

เรื่องของแมวกับเณร

สวัสดีคนมีธรรมทั้งหลาย..จริงๆแล้วแมวกับเณรนั้นเทียบกันไม่ได้หรอกครับ ความเป็นคน กับสัตว์เดรฉาน แต่ถ้ามีกายเป็นคนแต่ใจเป็นสัตว์เดรฉานนั้นพอเปรียบได้อยู่ จริงๆแล้วก็ไม่น่าจะไปคิดมากนะครับ ต้องมาถกเทียงกันให้เกิดความขุ่นหมองในใจ.. เท่าที่ผมทราบมามันเป็นแค่เรื่องเล่าปากต่อปากมาจากรุ่นสู่รุ่น อาจมีขอเท็จจริงหรือผิดเพี้ยนไปบ้าง หรือถูกแต่งเติม เสริมเรื่องให้ดูน่าเชื่อถือ เพื่อเป็นกุสโลบายอะไรบ้างอย่าง
มีเรื่องเล่าว่า เมื่อสมัยครั้งพุทธการ จะมีการบันทึกธรรมเทศนาของพระพุทธเจ้าใส่ลงในใบลาน และเก็บบันทึกใส่ตู้ไว้เป็นจำนวนมาก พระจึงให้เณรเป็นผู้ดูแลห้องเก็บใบลาน เมื่อห้องใบลานลก บันดาหนูๆ ก็เริ่มเข้ามากัดแทะ ใบลาน เพื่อทำรังที่อยู่อาศัย สามเณรดูแลไม่ไหวเพราะกลางคืนก็ง่วงนอน เผลอหลับไปบ้าง ทำให้ดูแลใบลานไม่ไหว จึงหาแมวมาเลี้ยงเพราะแมวชอบล่าหนู เอาแมวช่วยรักษเวรยาม ยามค่ำคืน (รองสังเกตว่าแมวชอบนอนกลางวันแต่กลางคืนจะออกล่า) ดังนั้นทั้งเณรและแมวจึงผลัดกันช่วยดูแลใบลานคำสอนได้เป็นอย่างดี จนมีบันทึกพระธรรมคำสอนมาถึงปัจจุบันให้เราได้เรียนรู้กัน ท่านจึงเปรียบว่าการฆ่าแมวนั้นเหมื่อนเป็นการฆ่าเณร นั้นเอง

ในอีกนัยหนึ่งผมว่าคงจะเป็นกุสโลบายในการช่วยรักษาชีวิตหรือเผ่าพันธ์แมวเพราะเท่าที่รู้กันนั้น มนุษย์เรานีแหละที่ เป็นยักษ์กินทุกอย่าง เนื้อสัตว์ทุกชนิด แน่นอนว่า ทั้งหมา และแมว จัดเป็นเนื้อสุดวิเศษ รักษานู้น บำรุงนี้ ว่ากันไป..และด้วยลักษณะนิสัยแมว นอนกลางวัน ไว้ใจ ประจบ ขี้อ้อน ขี้เหงา จึงง่ายต่อการถูกจับถูกล่า มาทำอาหาร ด้วยเหตุนี้จึงสร้างกุสโลบายมาเพื่อให้คนรูสึกว่าการฆ่าแมวซักตัวนั้นเป็นบาปมหันต์ เช่นนี้นี่เอง.....
จากบอยปิดตา.....

 

โอ้โฮ กระทู้นี้ มีแต่ท่าน สมาชิก รุ่นเก่า สวัสดีค่ะ

 

ของทุกอย่างมีที่มาที่ไป แต่เวลาผ่านไปมันก็เลือนๆไปจนกลายเป็นคนละเรื่องเดียวกัน

นี่เป็นเรื่องของสมัยก่อน อุปัชฌาย์อาจารย์จะเอาเรื่องกฏแห่งกรรมที่ท่านรู้เห็นมาสอนเพื่อเตือนใจพระเณรไม่ให้เกียจคร้านทำตัวไม่เหมาะสม เช่นถ้าฉันข้าวชาวบ้านแล้วไม่ตั้งใจปฏิบัติธรรมอย่างเต็มที่ ถือเป็นหนี้ชาวบ้าน ต้องไปเกิดเป็นควายไถนาใช้หนี้ข้าวของญาติโยม ฉันแล้วเอาแต่นอนกลางวันจะไปเกิดเป็นงูเหลือม อิ่มแล้วก็นอนอีดเป็นวันๆ ส่วนเณรที่ซุกซนเอาแต่เล่นกันไม่ตั้งใจเล่าเรียนจะไปเกิดเป็นแมวให้วิ่งเล่นกันให้สะใจไปเลย
นี่โบราณเขาสอนกันอย่างนี้ เชื่อกันว่าแมวเคยเป็นเณรมาก่อน ซึ่งพระที่มีฌาณหยั่งรู้ก็เห็นอย่างนั้นว่าไอ้ตัวที่มันวิ่งซนๆ นั่นอดีตชาติเคยเป็นลูกศิษย์ท่านมาก่อน แต่มันซนไม่เชื่อฟังเลยต้องมาใช้กรรมอย่างนี้ ด้วยความกรุณาท่านจึงห้ามไม่ให้ไปทำร้ายรังแกแมว ก็เลยสอนว่าอย่าไปฆ่ามันนะ เจ้าตัวนั้นมันเป็นอดีตเณร พอผ่านไปนานๆหลายชั่วคนมันก็เลยเพี้ยนไปกลายเป็นว่าฆ่าแมวเท่ากับฆ่าเณรไป เรื่องมันก็เป็นไปในทำนองนี้แหละ

 

คิดเรื่องวิบากกรรม เป็นอจินไตยครับ