จดหมายธรรม - หลวงปู่ใช่ สุชีโว

1. จงเอาความรู้หรือตัวรู้ไว้ที่จิต คือ รู้อยู่ที่จิต อย่าส่งจิตออกไปรู้ที่อารมณ์ใดๆทั้งหมด ถึงจะรู้ก็รู้เข้าไปในจิต ที่เรียกว่า จิตในจิตๆๆๆ รู้เข้าไปภายในเสมอ เรื่องของอารมณ์หรือนิมิตที่เกิดขึ้นจากการปฏิบัติ จงอย่าส่งจิตออกไปยุ่งเกี่ยวกับเขา ปล่อยไปตามหน้าที่ของเขา จงทำหน้าที่จิตรู้เข้าไว้ ไม่ให้หวั่นไหวไปตามอารมณ์ หรือนิมิตใดๆทั้งสิ้น

คำว่า จิตรู้จิต ก็คือการรู้สึกตัวอยู่เสมอว่า ไม่ยินดียินร้ายหรือหวั่นไหวต่อสิ่งใดๆทั้งหมด
เราจะพิจารณาเรื่องอะไร กัมมัฏฐานอะไร ก็ต้องโอปะนะยิโก คือ น้อมเข้ามาดูหรือพิจารณาที่จิตเท่านั้น เช่น เราจะดูผม ขน เป็นต้น เราก็น้อมเอามาดูที่จิต เบื้องต้น เราอาศัยสัญญาความจำหมายยกเอามาดูที่จิต แม้แต่กัมมัฏฐานบทอื่นๆก็เช่นกัน น้อมเอามาดูอยู่ที่จิตแห่งเดียว อย่าส่งจิตออกไปเที่ยวพิจารณาอะไรๆภายนอกจิต การส่งจิตออกไปเช่นนั้นทำให้หลงทางง่าย

2. การรู้ตัวปัจจุบัน ก็หมายเอาตัวจิตรู้จิต หรือความรู้สึกตัวที่กำลังประจันหน้ากับอารมณ์ร้อยแปด เบาหรือหนักอย่างไรก็ช่าง ย่อมรู้ตามเป็นจริงทุกอย่างๆ

3. ถ้าภาวนาจนนิมิตเกิด จงดูที่จิตแห่งเดียว ตามที่อธิบายแล้วข้อ 1 อย่าไปดูหรือเพ่งที่นิมิต และจงรู้ตัวไว้เสมอว่าไม่ยินดียินร้ายหรือหวั่นไหวไปตามนิมิต ดูจิตรู้จิตเข้าไว้ อย่าทิ้งหลักนี้เป็นอันขาด ถ้านิมิตมีกำลังแรงมาก เราก็ทำความรู้สึกตัวให้ทัน เช่น แรงมากก็รู้ว่าแรงมาก คือรู้ตามความเป็นจริง ความเป็นจริงมีอย่างไร รู้อย่างนั้น

4. ที่จะให้รู้ทันอารมณ์นั้น ก็ต้องตัวรู้ปัจจุบันเข้าไว้ ทำความรู้ชนิดที่ไม่หวั่นไหวต่ออารมณ์ใดๆเข้าไว้เสมอๆ แม้จะเผลอพ่ายแพ้ก็ไม่ต้องหวั่นไหว คิดเสียว่า จิตระดับนี้ต้องมีแพ้ มีชนะเช่นนี้แหละ แต่เราเพียรพยายามทำตัวรู้ปัจจุบันเข้าไว้ อย่าท้อถอย อย่าหวั่นไหว หนักแน่นดุจแผ่นดินเข้าไว้ ไม่ช้าก็จะรู้เท่ารู้ทันอารมณ์

5. ถ้าเราทำตัวรู้ปัจจุบัน ติดต่อกันเนืองๆ ทุกๆอิริยาบถ เท่ากับเรากำลังสร้างกำลังให้ตัวรู้อยู่เสมอ เพิ่มกำลังตัวรู้อย่างแน่นอน

6. ปัญญารู้ทันอารมณ์ทุกอารมณ์นั้น จะดับได้หมดหรือไม่หมด ข้อนี้อยู่ที่ภูมิธรรม ข้อนี้เป็นปัจจัตตัง จะพึงรู้เฉพาะตัว อย่าร้อนใจเลย จงทำหน้าที่ให้เต็มที่เถิด เมื่อมีเหตุแล้ว ย่อมหวังผลได้อย่างแน่นอน

7. อะไรที่เกิดขึ้นมาถือเอาเป็นประโยชน์ต่อตนเองได้หมด (11 ต.ค. 2524)

8. คนเราเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสาร เหมือนปลาในตู้กระจก ใส่ออกซิเจนมีปะการังสีสันสวยงาม ก็ได้แต่เวียนว่ายอยู่ในตู้นั้น เหมือนคนเราตื่นเช้าก็ทำกิจวัตร ไม่มีอะไรค่ำเวียนไปวันแล้ววันเล่า ไม่มีใครหนีความตายพ้น คนเรามันแต่จะแก้ไขตายในกาย ไม่แก้ไขตายในจิตให้เกิดความรู้ตามความจริง รู้ถึงตามความเป็นของวัฏฏะมีโอกาสแต่จะก้าวหน้าสู่ภพภูมิที่สูงขึ้น (5 ต.ค. 2524)

9. ต้องไม่เปิดเผยปฏิปทาของตนเองกับผู้ใด ยกเว้นผู้ปฏิบัติด้วยกัน (31 ส.ค. 2527)

10. สัตบุรุษ แม้จะอยู่ในที่คับขันอย่างไร ก็ย่อมไม่ทิ้งธรรม (16 ก.ย. 2527)

11. อุบายธรรมในใจที่ตั้งไว้เป็นเรื่องการรักษาจิตไม่ให้ออกไปนอกกาย (16 ก.ย. 2527)

12. จิตนี้มีขึ้นและลงได้ ถ้าจิตขึ้นก็ขึ้นตามปัจจัย ถ้าตกก็ตกลงมาตามปัจจัย ท่านเปรียบไว้เหมือนกับทางเดินจงกรมที่มีหญ้าขึ้นปกคลุม เมื่อถางหญ้าออกกก็จะเห็นทางเดินเช่มเดิม (16 ก.ย. 2527)

13. สมาธิชั้นอัปปนาสมาธิ ไม่รับอารมณ์ภายนอกหมด หรือเห็นแล้วไม่มีการปรุงแต่ง สักแต่ว่ารูปเห็นรูปก็ไม่มีสมมุติ เข้าถึงอัปปนาสมาธิ จิตพักไว้เป็นความสงบ และถอยกลับมาอุปจารสมาธิ พิจารณาอะไร? บางทีนิมิตเห็นจากทางใจเองแล้วแต่กรรมฐานบทใด (16 ก.ย. 2527)

14. อารมณ์สมาธิ ขั้นอุปจารสมาธิ จะมีนิมิต เกินจากนี้จะเปลี่ยนสภาวะไปเป็นกฎตายตัว (16 ก.ย. 2527)

15. เวลาภาวนา ถ้าจิตฟุ้งซ่านเกี่ยวกับงานมาก ก็กำหนดเป็นอารมณ์เลยว่า "ฟุ้งซ่าน" จนกว่าจะหายไป จึงตั้งองค์ภาวนาใหม่
(16 ก. ย.2527)

16. ปลาตายเท่านั้นที่ลอยตามน้ำ ปลาเป็นจะว่ายทวนน้ำ แต่บางครั้งปลาเป็นก็ว่ายตามน้ำเหมือนปลาตายเช่นกัน เปรียบเสมือนมนุษย์ที่ตายจากความดีงาม (23 ก.ย. 2527)

17. ไม่มีเสียงใดที่เป็นข้าศึกแห่งพรหมจรรย์เท่ากับเสียงผู้หญิง (4 ก.ย. 2531)

18. อารมณ์หลังจากเกิดสมาธิรวมเด่นชัด บางครั้งจะคงตัวนานเป็นวัน เห็นการเกิดดับ ไม่มีการปรุงแต่ง เฉยนิ่งมีแต่ความสงบ
(4 ก.ย. 2531)

จดหมายธรรม
(หลวงปู่ใช่ สุชีโว จากวิสุทธิสังวรบูชา หน้า 69-71)

 

ธรรมะของพระอริยะเจ้ากล่าวคำเป็นอกาลิโกอย่างแท้จริง ขออนุโมทนาด้วยครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

อนุโมทนานะครับ :d
<HR style="COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->

...........................

จงเตือนตน ของตน ให้พ้นผิด
ตนเตือนจิต ตนได้ ใครจะเหมือน
ตนเตือนตนไม่ได้ ใครจะเตือน
อย่าลืมเลือน เตือนตน ให้พ้นภัย

............................
​

<!-- / message --><!-- edit note -->