จิตตะภาวนา (หลวงปู่พุธ ฐานิโย)

.....แหม เค้าไม่ได้คิดมาก อาหลงไปจำมันทำไมเล่า จิตไหลไปอดีต ก็รู้ว่าไหลไป หุหุ .....



....จะไปช่วยมันคิดทำไม ว่ามันอนัตตา

ก็แค่ รู้ตรงๆ
อะไร ปรากฎ ก็รู้อันนั้น ให้เป็นเครื่องรู้ของจิต เป็นเครื่องฝึก สติ เท่านั้นเอง

กายไหวรู้ทัน จิตไหว รู้ทัน

 

เอาหล่ะ ผมหลงประเด็นตั้งแต่ต้น ผมขอโทษ

อารมณ์วิปัสสนา แม้คลายจากสมาธิแล้ว อยุ่ในปัจจุบันแล้ว

จะมอง จะตรึกก็เป็นธรรม ตามนั้น


จะดูจิต ก็ต้องเห็น

อนิจัง เกิดดับของจิต ส่งต่อกัน เป็นวัฏฏะ

ความเร่าร้อนจากเวทนา อันจิตวิ่งเข้าไปรับ นั้นทุกขัง

เราไปร่วมกับมัน เพราะไปยึดว่านั่นของเรา จิตเรา ถูกไหมครับ

ทั้งหมดนี้ เป็นเช่นนั้น ธรรมชาติมันเป็นอย่างนั้น

ปัญญารู้เมื่อไหร่ เกิดความเห็นชอบ ว่าอนัตตา ไม่ใช่เรา


ถ้าดูจิต ไปอยู่รูปนาม ของรู้กับถูกรู้ มัีนไม่รู้อะไร

ต้องอาศัยคิด แต่คิดไปก็ไม่รู้

รู้นั้นจึงเป็นสมมุตติขึ้นมา ผลคือนิมิต และ พรหมก่อนตาย

 

ตรงนี้ ทำให้หลบเกิดนิวรณ์นะลุง ทำไมบอกให้ดูผู้อื่นด้วยล่ะ
ถ้าในเรื่องจิตภาวนานี้หมายถึงให้รู้จิต ให้ทันจิตตัว สติมันตั้ง
มันก็ไปสำรวมกับผู้อื่นเอง ไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ไปตั้งท่าดูผู้อื่น
มันจะไปผิดหลัก " ไม่ส่งสมุทัย" ไหมลุงหลง

 

เอาล่ะ เอาล่ะ นายหลงลงให้ลุงปราบก้แล้วกัน

สภาวะอนัตตา ไม่ต้องไปท่องจำ เห็นเองอย่างที่เข้าใจนั่นแหละ



กายไหวรู้ทัน จิตไหว รู้ทัน

รู้อะไรครับพี่น้อง สติตัดไปแล้วนะครับพี่น้อง

 

อธิบายไปแล้ว

ลองดูสิ ว่า จิตส่งออกนอกซักแอะหรือเปล่า

หรือ รู้ลงมาที่ใจ

ใจลอย ฟุ้ง ส่งนอกแล้วนะ หลบภัย

 

เอาหล่ะ ผมหลงประเด็นตั้งแต่ต้น ผมขอโทษ

ได้เลย อาหลง ไม่ขัดศรัทธา เอาไป


เดี๋ยว มาใหม่ครับ หาไรลงท้องก่อน

 

ตรงนี้น่ะเหรอ ที่อธิบายแล้ว เอ๋แต่ก็ยังสงสัยอยู่นั้นแระลุง
แล้วทำไม พระพุทธถึงบอกว่า อานนท์ เธอจงดูรู้ลมหายใจแล้วเธอจะไม่ทกุข์
ไม่ได้สอนให้ ชมนก ชมไม้ เลยนะ ขออนุญาติ ที่เห็นต่างออกไป
หลบภัย ค่อนข้างฟุ้งเล็กน้อย แต่ก็พอมองเห็นความฟุ้ง น่ะ
ทำให้หลบภัย เลยไปมอง มิฉาสติ กับ สัมมาสติ น่ะ

 

ไม่มีสิ่งใดให้ชมนกชมไม้ ใจลอย ไม่จดจ่อภายนอก

สมัยพุทะกาลมีพระเถรีรูปนึง

จะไปเฝ้าพระพุทธเจ้า ระหว่างทางฝนตก

ท่านน้อมไปดูเม็ดฝน กระทบน้ำอยู่อย่างนั้น

ปัญญาเกิด เห็น อนัตตา



ทั้งนี้ไม่ได้หมายจิตออกนอก



อีกอย่าง ปรมัตถ์ธาตุ ดำรงอยู่เช่นนั้น ไม่ต้องไปตรึง ไปคิดอะไร

มันรู้สึกได้ เห็น ได้ยิน มันลงมาที่ใจ ต่างกับใจลอยพุ่งไปปรุง

กระบวนการนี้ มีออกมาเป็นสภาวะธรรม บาลีนั้นมีอยู่

ลองไปหาเอานะครับ


เข้าใจอย่างไร ก็ทำไปอย่างนั้นแล้วกัน

ธรรมะมีแต่จริงในจริง จริงในจริง

วันนี้เห็นอย่างนี้ไม่ผิดหรอก เพราะเขาเห็นจริง

 

ถ้าจะให้พิจารณาจากบทความ นะลุง อย่างเณรน้อย ที่ปลงผมแล้วสำเร็จเป็นพระอรหันต์
ก็พิจารณาแล้ว มาลงที่ใจเป็นหลักเนอะ ทุกอย่างสำเร็จที่ใจ ลุงก็พูดอะไร ให้ชาวบ้านฟังง่ายๆ หน่อยซิ ใจหายกลับกรรมฐานของลุง นะเมื้อกี้ น่ะ เง้อ นี่ๆ เลิกใส่แว่นตาหรือยังลุง
อนุโทนา นะลุง หลบไป รับต้องไปทำธุระก่อนนะ

 

ปัญญาผมไม่ได้แทงตลอดไปทุกเรื่อง

ก็เอาสภาวะมาเล่ากันครับ

ออกจากการดูจิต ไม่มีอะไรทำก็ดูโลกมันไปตรงๆ รู้สึกไปตรงๆ

รู้สภาวะธาตุไปตรงๆ จะนอกหรือใน หรือในในใน ไม่พ้นธรรมข้อนี้ครับ


ยังใส่แว่นอยู่ดี ความหล่อไม่หมองลงเลย

 

พี่หลง กับพี่ณุ นี่ถ้าจะดูจิตเหมือนกัน สนทนากันก็เป็นประโยชน์ต่อผู้ไม่รู้จักจิตเช่นผม

 

<TABLE class=tborder border=0 cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 4 คน ( เป็นสมาชิก 3 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </TD><TD class=thead width="14%"><CENTER">[ แนะนำเรื่องเด่น ] </TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>โชแปง, nannan54, jinny95 </TD></TR></TBODY></TABLE>

 

แล้ว ต้องรู้ตรงแค่ไหน คนกินก็รู้ว่ากิน นอนก็รู้ว่านอน เดินก็รู้ว่าเดิน โทสะก็รู้ว่าโทสะ

ราคะก็รู้ว่าราคะ

แต่ว่า สมุทัยของมันหละ รู้อย่างไร

คนที่บอกว่า รู้ตรงๆ นั้น เรียกว่า จิตอยู่ที่ฐาน เมื่อจิตอยู่ที่ฐาน ก็จะคอยแต่จะดูตรงๆ ไม่ให้มันปรุงไป ไม่ให้มันคิดไป แล้ว ทึกทักว่า สภาวะนั้นแหละ บริสุทธิ์

แต่จริงๆ แล้ว กายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรม ยังมี
จิตไม่อาจจะก้าวขึ้นไป อธิจิตยิ่งกว่า นี้ หากไม่ระลึก ทบทวน และ ทำสมาธิให้ยิ่งขึ้นไป

จะอีกกี่ปี ก็ยังมีสัญญาแบบเดิม เรียกว่า ติดอยู่ใน ภพเดิมๆ ของตน ซึ่ง ภพที่หลงเข้ามาติดอยู่ นายเอกวีร์ติดอยู่ คือ ภพที่รู้ซื่อๆ นั้นแหละ

 

เชิญ บรรดา กิเลสทั้งหลายจงมาแย้ง

1 ถ้าหากว่า จิตพ้นจากพันธนาการ แล้วจะต้องมาดูอะไร
2 ถ้าหากว่า จิตยังไม่พ้นพันธนาการ แล้วดูแค่ รู้ซื่อๆ จะพอหรือ
3 ถ้าหากว่า จิตขณะนั้นไม่มีนิวรณ์กำเริบ ไม่ต้องไปรู้ซื่อๆ มันก็รู้ซื่อๆ ของมันอยู่แล้ว

แล้วถามว่า อริยมรรค อริยผล อริยสัจ เจริญให้แจ้งอย่างไร

 

ทีนี้ ถามว่า แล้วจะทำให้คนที่ยังไม่รู้แจ้ง ได้รู้แจ้ง ได้อย่างไร
บางคนว่า ฉันเห็นธรรม ก็เมื่อเวลาฉัน รู้ซื่อๆ แบบนี้แหละ แต่ว่า ลืมไปว่า กว่าจะมารู้ซื่อๆ นี้ตนเอง ต้องบากบั่นอะไรมาบ้าง ( ลืม ระลึกไม่ได้ ระลึกได้แค่ตอนที่มัน รู้ซื่อๆ นี้แล้วเกิดทัสนะ)

เพราะว่า ตนพอใจอยู่กับ สภาวะของตนตอนนี้แล้ว ตนหลงพอใจกับปัญญาในระดับนี้เท่านั้น
ครั้นพอมาแนะนำคนอื่น ก็ท่องอยู่แต่ รู้ซื่อๆ อย่าไปเพิ่มเติม
สุดท้าย จิตตกไปแล้ว ล้มลุกคลุกคลาน ไม่รู้เท่าไร ก็ยังบอกว่า รู้ซื่อๆ

รู้นะ อย่ามาเถียง

 

งง

แยกภูมิก่อน ต่อไปนี้คุยกับท่านขันธ์

ไม่เอาแล้ว ราคะรู้ราคะ ไม่จำแนกแล้ว มองข้ามสมมุติไปเลย

รู้ลงไปที่สภาวะ รู้รูปธาตุ มันเป็นอย่าไร

ทวนขึ้นมาที่นาม เวทนา ใจรับ เร่าร้อนเกิดอย่างไร

ดูไปให้ถึง ชีพจร จี้ไปที่เจตสิก

ทวนขึ้นมาที่ใจรู้ เห็นปัญญาในสภาวะนั้น

ในแค่ละสถาวะ จิต เจตสิก รูป นิพพาน

เป็นสภาวะปรมัตถ์ทั้งนั้น

รู้ตรงๆ เห็นตามจริง ไม่ใช่รู้ซื่อบื้อ เอาสัญญามาจำแนก

อธิบาย ฃ้ำๆ ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องไปพยายามเข้าใจ

ปรมัตถ์อธิบายออกมามันก็เป็นสมมุติแล้ว

เข้าไปรู้เองเถิด

 

ทีนี้ ถามว่า แล้วจะทำให้คนที่ยังไม่รู้แจ้ง ได้รู้แจ้ง ได้อย่างไร
ฟังทิฏฐิเขาก่อน ต้องกล่าวเฉพาะคน เฉพาะกาล

บางคนว่า ฉันเห็นธรรม ก็เมื่อเวลาฉัน รู้ซื่อๆ แบบนี้แหละ แต่ว่า ลืมไปว่า กว่าจะมารู้ซื่อๆ นี้ตนเอง ต้องบากบั่นอะไรมาบ้าง ( ลืม ระลึกไม่ได้ ระลึกได้แค่ตอนที่มัน รู้ซื่อๆ นี้แล้วเกิดทัสนะ)
อุปมา เหมือนปาลูกดอก ตามองเป้า มองไปตรงๆ
สติ สมาธิ ปัญญา หนุนกันเอง
เมื่อเช้าเราอนุโมทนาบทความจินนี่ ในกระทู้มรรค ตรงนั้นชัดเจนมาก มนการเฉือนกิเลส

เพราะว่า ตนพอใจอยู่กับ สภาวะของตนตอนนี้แล้ว ตนหลงพอใจกับปัญญาในระดับนี้เท่านั้น
ไม่เป็นเช่นนั้นเสมอไป จะอยู่คุยมากๆในเวบนี้ ถึงสิ้นเดือนเท่านั้น
จากนั้นจะทำให้แจ้งยิ่งๆขึ้นไป


ครั้นพอมาแนะนำคนอื่น ก็ท่องอยู่แต่ รู้ซื่อๆ อย่าไปเพิ่มเติม
สุดท้าย จิตตกไปแล้ว ล้มลุกคลุกคลาน ไม่รู้เท่าไร ก็ยังบอกว่า รู้ซื่อๆ
รู้ซื่อ คนละทางกับดูจิตริมทะเล
รู้ตรงๆ รู้สึกไปตรงๆ บอกไปแล้ว กล่าวเฉพาะกาล
ผู้ฟังถนัดดูจิต

รู้นะ อย่ามาเถียง

คิดว่าเถียง ก็เถียง หุหุ

 

ยิ้มสวยเหมือนกันนะลุงหลง ตาโช
แม้มุกเยอะเจงๆ เลย ก็อย่างที่เถียง เอ้ยถกอยู่ที่แระเนอะ คะ
ทำไม หลายๆ คนถึงไม่ชอบสมมุติ ถ้าไม่รู้สมมุติ (มันจะได้กลิ่นละมุด=เมา)
หลวงพ่อพุธท่านเทสว่า การรู้สภวะธรรม รู้เฉยๆ จำสภาวะธรรมได้ มันก็คือสัญญา
ให้รู้ไปแบบนี้ๆ ซ้ำๆๆ จนกว่าสัญญาจะเปลี่ยนเป็นปัญญา อันนี้ก็เหมือนๆ กันนะ
แต่การให้หลบภัยไปมองอย่างอื่นอยู่เนี้ย ตาโช ลุงหลง หลบภัยว่า ส่งสมุทัยอยู่ดี
มันทำให้เรารู้แต่สิ่งภายนอก ไม่มาลงใจ ถ้าเรารู้แต่ตัวเรา จะทำให้การรู้แคบลง
และมีพลัง น่ะ จริงๆ นะ ลุงหลง ตาโช
ก็เหมือนประโยคหนึ่งกล่าว ไว้ว่า :โลกหยุดได้ที่ใจเรา :
โลกทั้งใบ ให้ตาโชคนเดียว เอ๊า

 

ไม่เอาตำรามากล่าวนะ

พิจารณา จิต เจตสิก รูป หรือ ขันธ์5 อายตนะ6 หรือย่อลง รูป นาม

ซึ่่งเป็นสภาวะปรมัตถ์

พิจารณา ทวนกระแสใจรับ และ ใจรู้ขึ้นไป

ปัญญา เปรียบเหมือนมีดแหลมคม เข้าไปตัดอัตตา ด้วยอนัตตา

ดุจ แสงสว่างมา ความมืดจักหายไป

ความเร่าร้อน อันเกิดจากอัตตา ยึดว่ากู

เมื่อถึงที่สุด จิตรู้ว่าธรรมชาติ เกิดดับ ทุกขัง หนีไม่ได้

ห้ามไม่ได้ ปัญญาจะเกิด

อุปมากำหมัดแน่นๆ ให้นานที่สุด นั้นสภาวะอัตตา

เมื่อถึงที่สุด คลายลงมือลง นั้นสภาวะอนัตตา

สภาวะนั้น เป็น สังขารนุเบกญาณ

เมื่อนั้นจิตจะสงบ เบา นิ่งเย็น ไม่กินไม่นอน

เสวยวิมุตติกี่วันก็ว่ากันไป

ทีนี้ ให้สังเกตุดู มานะอยากคุยธรรม อยากประกาศธรรมไหม

ถ้ามี แปลว่า ยังมีมานะ หรือ หงุดหงิดไหม ก็ให้พิจารณากันไป



ประเด็นคือเข้าไปรู้ ต้องรู้ว่ารู้อะไร เห็นอะไร ดุจเรือมีทิศมีหางเสือ

ไม่ใช่ รู้ๆไป รู้ว่างๆ

ทุกอย่างลงที่จิต ถูกไหม

ลองตอบหน่อย

ทุกวันนี้ที่เราวิ่งเข้าไปดูจิตกันนั้น นี่โกรธ นี่เฉย นี่ราคะ

เข้าใจกันว่าอย่างไร รู้ทุกข์ หรือ รู้เหตุเกิดทุกข์

หรือ กาย เวทนา จิต แยกจากรู้ นั้นคือทางออกจากทุกข์

 

แจม แจม แจม จินนี่แจมได้ออลทาม:boo::boo: