จิตตะภาวนา (หลวงปู่พุธ ฐานิโย)

ทาง คือ การขัดเกลา วิถีชีวิต ความคิด การกระทำ คำพูดและ จิตใจ ให้ออกจากกิเลส

ลำพัง ความคิด ที่เราบอกว่า เป็นปรมัตถ์แล้ว ไม่ต้องดูราคะแล้ว มองเลยสมมติไปแล้ว ล้วนแล้วแต่ยังวนเวียนอยู่ใน ขันธ์ 5 ทั้งสิ้น และ ไม่ใช่องค์ปัญญาที่แท้จริง เป็น สัญญาหลอก แล้วตัวอวิชชาที่ยังอยู่ในจิตนั้น พาให้จิตนั้นหลงคิดว่า ขันธ์ 5 นั้นเป็น ผู้รู้ แท้จริงไม่ใช่

ตัวโง่ยังอยู่ กิเลสยังอยู่ เพราะเข้าไม่ถึงระดับจิต ระดับธรรม

เอาคำที่พูดนี้ไปพิจารณาหลายๆ รอบ ทบทวน เอาให้ได้สติ

 

ตรงไหนหรือ มีคำไหนที่เราให้ยึดปรมัตถ์ หลุดจากปากเราบ้าง

ส่วนสัญญา ความคิด คงไม่ใช่ทาง

โตกันแล้วพูดอะไรเข้าใจ

 

ก็ได้แต่ พูดพร่ำเพ้อ อย่างไรก็ได้
แต่ ใจเจ้าของเป็นอย่างไร อันนี้ก็อีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งพูดให้ฟังแล้ว ชี้ให้ดูแล้ว ต่อไปนี้จะยึดต่อ ก็เรื่องของคนหลง
แต่ อย่าเอาความหลงของตนเอง ไปแพร่ให้คนอื่น มันจะพลอยพากันเข้ารกเข้าพง

 

กลายเป็นเราอวดตัว

เอานะ ท่านหวังดีกับเรา เราก็หวังดีกับท่าน

ที่กล่าวไป เป็นสภาวะปฏิบัติ

เข้าไปรู้ในขันธ์ ไม่ต้องอาศัยสัญญา

รู้ได้ด้วยตัวเอง ธรรมออกมาเหมือนกัน ตรงกัน

เราก็ตอบทุกคำที่ท่านถาม

 

ใจในอุดมคติท่านเป็นอย่างไรหรือ

ทุกวันนี้ความกลัวเกิดในใจเสมอ ที่สติระลึกได้
ถามเราสิ ว่ากลัวอะไร

ความลังเลเกิดในใจเสมอ ด้วยห่วง
ถามเราสิว่า ลังเลอะไร

มองเพศตรงข้าม มีอยู่
ถามเราสิว่ารู้สึกอะไร

จะตอบให้จับใจผู้ใดผู้หนึ่งคงเป็นเรื่องยาก
เรารู้ของเราเอง วิจารณ์ผู้อื่นคงไม่ใช่ทาง

 

ผมไม่ได้หวังดีกับคุณหรอก อย่าไปเข้าใจผิด

ผมหวังดีกับคนอื่น ว่าเขามาฟังคำเพ้อเจ้อแล้วจะงงไป

ส่วน ที่ว่า ธรรมตรงกันนั้น มันเป็นการทึกทักไปเองของคุณ

แต่ ความจริง ธรรมออกจากกิเลส มันจะไปเป็นธรรมได้อย่างไร

วนเวียนอยู่แต่ กับเรื่อง ละสมมติ มันไม่ได้กำหนด รู้สมุทัย และ ดับสมุทัย

ทีนี้ พอไปรู้ เรื่องปรมัตถ์ มันก็กลายเป็น สมุทัยยังอยู่ แต่ไปมอง ปรมัตถ์

อุปมา คนยังมีอารมณ์ขุ่นมัวอยู่ในอก แต่คิดฟุ้ง แล้วดูความคิดตนเอง พอความคิดดับไป ดีใจ ครั้นดีใจ ความขุ่นมัวในอกก็หายไป นึกขึ้นมาว่า ตนเองรู้ธรรมเห็นธรรม ดับความขุ่นมัวได้

ก็นั่นแหละ ขี้เกียจพูดมาก ม้าฝึกยาก เอานะ เท่านั้นพอ

 

ที่ถาม น้าหลงมา

ดูแล้วที่บอกว่า รู้ตรงๆ แต่ ยังไม่ตรง เพราะยังไปช่วยมันคิด แจก แจงให้มันอีก

ไม่ได้รู้ตรงๆ ตามที่ปรากฎ


โดยความเข้าใจ ผมก็มองว่า อาหลง ก็พอมองออกในวิธีการ แต่ในทางปฏิบัติ

ยังยิงไม่ถูกตัวเท่าไร

คำว่ารู้เฉยๆ รู้ตรงๆ เหมือนง่าย แต่ ทำยากส์มาก

ที่จะยอมเป็นผู้รู้ผู้ดูอยู่เฉยๆ กับ สิ่งที่ปรากฎ

สิ่งที่ปรากฎ ถ้าเรียก ในทางอธิบายธรรม จะจำแนกว่า กิเลส ชื่อนั้น ชื่อนี้บ้าง

แต่ในทางเป็นจริง ตัวสิ่งที่ปรากฎนั้น คือ ตัวทุกข์ ล้วนๆ ที่เกิดขึ้น

เพราะฉะนั้น ในการฝึก สติ จึงเอาตัวที่เกิดขึ้นมานั่นล่ะเป็นตัวฝึกสติ ให้เป็นเครื่องรู้ของจิต เป็นเครื่องระลึกของสติ

ไม่ว่าจะเรียกว่า ราคะ โทสะ โมหะ อันไหนเกิดมา ให้รู้อันนั้นที่จิต

รู้ที่จิตตัวเองไม่ไปรู้ที่จิตคนอื่น เป็นการสร้างสติ จนมีกำลังมากขึ้น


ถึงมีคำสอนที่ว่า ทุกข์ให้กำหนดรู้

ส่วน เหตุที่ว่าคือ สมุทัย ไม่ต้องไปควานหา ในขณะที่รู้เท่าทันทุกข์ มันจะความหาทิ้งสมุทัยไปเอง ของมัน เมื่อสมุทัยโดนทิ้ง นิโรธก็แจ้งไปในตัว

ซึ่งก็ยังไม่จบเท่านี้



การรู้เท่าทันทุกข์ จึงเป็นสิ่งสำคัญ

แต่กว่าจะรู้เท่าทันทุกข์ได้นี่สิ ก็ต้องฟัดกันหัวปักหัวปำ



หากถามว่าเห็นทุกข์ กันหรือยัง

ก็ตอบว่าหากรู้ทันปัจจุบันได้ เมื่อไร ก็เริ่มเห็นแล้ว

อยู่ที่ว่า สติจะไวพอเห็นปัจจุบันธรรม จริงหรือไม่เท่านั้นเอง

 

ใครถาม เราก็พูดเรื่องเดิมๆ สภาวะเดิมๆ เพราะเกิดกับตน

ฟังไม่เข้าใจก็มาถาม ถามไม่เข้าใจก็เรื่อยเปื่อย

เหตุทุกข์อธิบายไปแล้ว ลองไปหากระทู้เก่าๆ

พูดซ้ำๆ ไม่เบื่อบ้างหรือ

 

ยกตัวอย่าง มันไม่มีกระโดดไปที่รู้ เพราะจิตมันเป็นธาตุรู้อยู่แล้ว
ยังไงเสียมันก็รู้อยุ่แล้ว

แต่ถ้าจะบอกว่า มันกระโดด จะเป็นที่ว่า
มันไปเห็นที่
ฐานกายบ้าง
ฐานเวทนาบ้าง
ฐานจิตบ้าง
ฐานธรรมบ้าง
แล้วแต่ความพอดีของปัจจุบันธรรม

 

วันนี้เราปวดคอมากตั้งแต่บ่ายแล้ว

ถ้าตอบอะไรหงุดหงิดก้ขออภัย

เรื่องดูจิต ผมไปจบที่ รู้โด่ เวิ้งว้างอยู่อย่างนั้น 3 ครั้ง

ไม่มีกาย ไม่มีเวทนา ไม่ปรุง ไม่รู้สึก มันเลยฉุกใจ

ครั้งนึง หงุดหงิดมาก แต่ทนไป

จนสติรู้ จิตวิ่งพล่านไปที่หู ตอนนั้นเสียงไม้กวาดทำรำคาญ

มันดับไม่ได้ วิ่งไปรับอารมณ์หงุดหงิด จนเข้าไปอยู่ที่ใจรู้

จากนั้นเริ่มมีสมาธิเล็กน้อย เข้าไปพิจารณา จนสงบลง

 

ทำได้ หลับตาปุ๊บ ใช้สมาธิ ระลึกรู้ในฐานจิตเลย

พูดเหมือนง่ายแต่มันยาก หากจำสภาวะรู้ได้ก็ไม่ยาก

แยกออกจากกัน อย่างนั้น

 

ปวดคอ ระวัง ผีเกาะที่คอเถอะ ไม่รู้ตัว

แถม เจ้ากรรมนายเวร ตามอยู่ก็ไม่รู้

ลองดูหน้าตาในกระจกซิ ว่า ตามันคล้ำๆ ทำอะไรเลอะๆเลือนๆ นี่

ให้ไปอาบน้ำมนต์เลย

 

ซีนนี้ ยกให้ ป.ปราบ ทั้งหมดเรยนะเธอว์
ช้านเลิกหวังดีกับคนอื่นแร้ว หัดหวังดีกับตัวเองอย่างเดียวเรย

 

อืมมม มีเหตุผล จะรับไว้พิจารณา

 

วันนี้เราปวดคอมากตั้งแต่บ่ายแล้ว

ถ้าตอบอะไรหงุดหงิดก้ขออภัย


อาหลง ผมไม่คิดมากอยุ่แล้วครับ


เรื่องดูจิต ผมไปจบที่ รู้โด่ เวิ้งว้างอยู่อย่างนั้น 3 ครั้ง

ไม่มีกาย ไม่มีเวทนา ไม่ปรุง ไม่รู้สึก มันเลยฉุกใจ

ต้องบอกว่า เฉยรู้ด้วยว่าเฉย :d


และ ฉุกใจ เพราะ นิวรณ์ ตัวร้ายกาจ


ครั้งนึง หงุดหงิดมาก แต่ทนไป

หงุดหงิดรู้หงุดหงิด :d

จนสติรู้ จิตวิ่งพล่านไปที่หู ตอนนั้นเสียงไม้กวาดทำรำคาญ

รำคาญรู้รำคาญ :d

มันดับไม่ได้ วิ่งไปรับอารมณ์หงุดหงิด จนเข้าไปอยู่ที่ใจรู้

จิตที่ไม่มีกำลังขาด สมถะ มันสู้ นิวรณ์ตรงๆไม่ได้หรอก เจอแบบนี้ต้องค่อยๆหยั่งๆ สลับดูกับ กรรมฐานที่ตั้งไว้

จากนั้นเริ่มมีสมาธิเล็กน้อย เข้าไปพิจารณา จนสงบลง
พิจารณา อะไรต่อเหรอ อาหลง

ที่ว่าพิจารณาจนสงบนี้ ผมเรียกว่า ไปข่มนิวรณ์ ด้วยกระบวนการคิด ให้ความคิด คิดในอารมณ์เดียว นี่ก็เป็นการทำสมถะด้วยการคิด :d

 

ไม่มีไร ก็เอาของเก่ามาเล่ากัน

น้าปราบเขาเก่งแล้ว ต้องเป็นนักดูจิตที่ดีแน่ๆ

 

ตรง นี้ อาหลงเข้าใจว่า เป็น การเดิน วิปัสนาป่าว
ตรงนี้ผมเข้าใจว่า อาหลง ไปทำสมถะ
ลองอ่าน ที่ เพื่อน สมาชิก จูโน่ถอดเทปดูซิ :d

 

เจ้ากรรมนายเวร เขาตามมาทวงหนี้
สวดมนต์อย่างไร ก็แก้ไม่หาย
ยิ่งนั่งสมาธิ ยิ่งแย่ ยิ่งปวดหัวนะ นั่งแล้วยิ่งฟุ้ง คิดอะไรเผลอแป๊บ ไหลไปเรื่องอื่นแล้ว
ทุกข์สุมอก ก็ต้องทนเอาหละ

ทำบุญเยอะๆหน่อยนะ หลง

 

อิอิ หวัดดี ยามดึก อาเค อุย อาม่าด้วยเพลงแบบนี้ป๋มยังฟังอยู่นัคร๊าบบบ

ส่วนลูกเพ่ ลุงขันธ์ ไปนอนแล้ว

 

คุณไปดูบทความเก่าๆนะ ทั้งนายหลง โชแปง ฐาณัฏฐ์

คำตอบผมไม่ต่างจากคุณเลย เจ็บรู้เจ็บ ฟุ้งรู้ฟุ้ง โกรธรู้โกรธ

เผลอไปคิด รู้ว่าคิด สติตัดหายวับ ฯลฯ


ถามว่าตอนนั้นพิจารณาอะไรต่อถูกไหม

ตอบว่า รู้ไปที่จิตเร่าร้อน อยู่ตรงนั้นแล้วมันไม่ค่อยเร่าร้อน รู้สึกได้

มีสติดูสภาวะนั้นไป เหมือนควันอัดแน่นในอก

ดูจนสงบ เหลือแต่รู้

สิ่งที่ติดมาด้วยคือ สงบ เย็น