จิตสังขาร เกิดดับ เกิดดับควรยึดหรือ

พอกันแหล่ะ จิตอวิชา ผู้รู้ตัวจริง ผู้รู้ตัวปลอม..

จิตมีดวงเดียว.
ผู้รู้มีหนึ่งเดียว..

เอกกังจะรัง.ดวงเดียวท่องเที่ยวไป..

น้ำส้มสายชูกลั่น5%
สภาพ มันก็ เหมือน น้ำกลั่น

นั่งมองเฉยๆ ไม่ทำอะไร มันคงรู้หรอก บอก เป็นอันเดียวกัน..

ตายห้า..
มองไม่ออกของการกำหนดรู้เฉยๆ..กลายเป็นไปเอาแต่ ความเฉย..เฉยทื่อโง่..แต่มองไม่ออกถึง การกำหนดรู้..

มนสิการไม่รู้จัก..

 

..

พุทธองค์ ประจักแจ้งแก่ใจ..

มีแต่สอนถึงความเพียร..

หลวงตามหาบัวแจ้งแก่ใจก้มุ่งสอนที่ความเพียร .

แต่ของปลอมนี่ ..มีแต่คารมก็อปปี้..เหมือนจะเหมือนแต่..
ขว้างงูไม่พ้นคอ

 

ของแท้เขาซัดผู้รู้ ซัดธาตุรู้ไปอีก..

ของปลอมนี่อะไร..

ธาตุรู้ บริสุทธิ์อยู่แล้ว..
สิ่งเกิดดับ อยู่ในธาตุรู้ .
ห้าเลย..กลัวไม่มีผู้รู้ กลัวไม่มีจิต กั๊กๆ

 

หยุดการปรุง ลุงว่าอะไรว่างนะ
ว่างอย่างมีความรู้ ด้วย ลุง ความรู้ กับ ตัวรู้ มันคนละตัวอันน่ะนะ
อ้าวลุง จิตสังขารที่เกิดดับในความว่าง แล้วมันจะว่างได้ยังไงล่ะ

จริงๆ มันไม่มีอะไรเลยว่างเลยนะ ว่างจากอะไร กันนะ

 

ธรรมแท้ไม่มีผู้พยายามทำอะไร เพื่อ
จะได้ครอบครอง เพื่อเป็นเจ้าของสิ่งใหม่
เพียงแต่มีความเข้าใจถูกต้องตรงตามธรรมชาติที่มีจริงของธรรมฝ่ายสมมุติ (ปรุงแต่ง)
กับธรมชาติของธรรมฝ่ายวิมุติที่เป็นความว่าง
ที่ปราศจากการปรุงแต่ง
ซึ่งความจริงของธรรมชาติ 2 ฝ่ายนี้
สัตว์โลกไม่อาจจะล่วงรู้เองได้
ถ้าปราศจาก
การตรัสรู้โดยพระญาณ
(พระอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ)

 

ผู้รู้ จริง ปลอม ก็คือจิตนั่นแหล่ะ
เขาแยกเรียกเพื่อเอาไว้สื่อสาร ว่าแต่ละตัวมีคุณสมบัติยังไง

ธาตุรู้ตัวท๊อปตัวนั้นไม่ต้องฝึกหรอก เขาปังอยู่แล้ว

อยู่ตรงกลางระหว่างผู้รู้ กับสิ่งที่ถูกรู้
ตอนที่ผู้รู้ กำลังจะโดดไปหาสิ่งที่ถูกรู้ ต้องผ่านตรงกลาง
และตรงกลางตรงนั้น เป็นความว่าง ว่างจากอุปปาทาน สงบตัวมาก (รู้สึกถึงความสงบที่รู้อารมณ์ที่เป็นระเบียบ จากการกระทบอารมณ์ข้างนอกที่ไม่เป็นระเบียบ.. แทบไม่ต้องอิงอาศัยการกระทบ จิตผู้รู้ถึงจะตั้งขึ้นเลย อยู่แยกตัวใครตัวมันได้) < อันนี้จิตทำธุรกรรมให้เรารู้เอง


ที่เขาฝึก เขาฝึกจิตอัตตากัน ..จิตเด็กก็จิตอัตตาตัวนี้แหล่ะ เวลาเขาซัดเขาซัดจิตอัตตา

 

ที่ท่านเข้าใจว่าจิตหนึ่ง หรือจิตมีดวงเดียว
นั้นคือหมายถึงจิตเดิมแท้(หรือจิตพุทธะ)
หรือใจ อันเป็นสิ่งที่ไม่ปรากฎ
แต่มีสภาพรู้ (ธาตุรู้)
ซึ่งมีอยู่ในสิ่งมีชีวิตหรือสรรพสิ่ง
ที่มีวิญาณครอง
เพียงแต่ถูกปิดบังไว้ด้วยความยึด
มั่นอวิชชา ตัณหา อุปปาทาน
จึงไม่อาจจะเข้าใจการเกิดดับของธรรมชาติฝ่ายปรุงแต่ง ทั้งหลายทั้งปวงอย่างที่มันเป็นจริง
ทางเดียวที่จะเข้าใจได้ถูกต้องก็คือ
เมื่อเกิดการตรับฟังพระสัทธรรม
เมื่อเกิดพิจารณาไตร่ตรอง
เมื่อมีการน้อมเข้ามาสู่ใจ

 

ถ้าลุงแมว มองแนว ปรัชญาแบบนี้อาจจะขาดความเพียรเพื่อรู้ คนที่เข้ามาอ่าน อาจเข้าใจผิดในการปฎิบัติ ทำให้เนิ่นช้าในการปฎิบัติ การจะปล่อยวาง ต้องมีสมาธิพอที่จะตัดสิ่งที่ยึดไว้ออกได้ ไม่สามารถคิดเองว่า ปล่อยวางได้
เราต้องเรียนรู้ เพื่อ สร้าง สติ สมาธิ ปัญญา สัมปชัญญะ ให้มากขึ้นเรื่อยๆ
พร้อมกับ ลด ละ เลิก สิ่งไม่ดีต่างๆ เพื่อ สร้าง สติ สมาธิ ปัญญา สัมปชัญญะ ให้มากขึ้นเรื่อยๆ รวมทั้ง พยายามสร้าง กุศล ให้มาก

ถ้ามองตลอดสายเลย เริ่มจาก ความว่าง พอมีธรรมชาติ จิตได้สร้าง ขันธ์ 5 มาเพื่อเรียนรู้ธรรมชาติทั้งปวง เมื่อเรียนรู้จบแล้ว จิตก็ปล่อยวางขันธ์ 5

ถ้าเราไปปล่อยก่อนเรียนรู้จบ เราจะขาดกำลังในการเรียนรู้ การปล่อยวางแต่ละระดับ ทำให้มีกำลังสมาธิมากขึ้น
เมื่อปล่อยวางการยึดติดกายบางส่วน จะเริ่มมีสมาธิพอที่จะรับรู้ เวทนา/อุปกิเลส เมื่อปล่อยความยึดติดในอุปกิเลสบางส่วนไป ก็จะเริ่มมีสมาธิมากขึ้นอีก พอที่จะดูจิตได้ เมื่อเข้าใจจิตได้บางส่วน ก็จะเริ่มดูธรรมชาติ โดยเปรียบเทียบกับ ญาณ แล้วจึง ปล่อยวาง สัญญา ออกไป

ถ้าจะไปเฉพาะตัว อย่างน้อย กาย เวทนา จิต ธรรม ต้องรู้หมด

 

ที่ท่านกล่าวมาทั้งหมด ล้วนเป็นสิ่งจำ
เป็นทั้งสิ้น
ความแตกต่างระหว่างบุคคล
ทำให้
ผู้ศึกษาต้องศึกษาทำความเข้าใจ
ตัวเอง(อันสมมุติ)ที่แท้จริง
ด้วยสดับตรับฟังพระสัทธรรมไป
เรื่อยๆ เพื่อสะสมความเข้าใจที่ถูกต้องไปทีละน้อย
จนกว่าจะพบหนทางที่เหมาะกับ
ตนเอง
ทั้งนี้ เมื่อเกิดฉันทะ ในแนวทางใด
ก็มุ่งมั่น
ที่จะเดินบนเส้นทางนั้น เพื่อเพียร
พิจารณาในความจริงของขีวิต(สมมุติ)
เพื่อการลดละปล่อยวางอัตตาตัวตน
(ที่สมมุตินั้น)
อย่างเป็นลำดับ
หรือจะอย่างฉับพลัน เพื่อกลับสู่ตัวตน
ที่แท้จริง คือธาตุรู้อันบริสุทธิ์(วิญญาณธาตุ)
(ข้าเร็วขึ้นอยู่กับวาสนาบารมีคับ)

 

ความว่างของจักรวาล กับความว่างของใจ
คือสิ่งเดียวกัน และเป็นความว่างที่ไม่มีขอบเขต สิ่งใดที่ปรากฎขึ้น
ในความว่างนี้
ล้วนเป็นสิ่งเกิดดับ ตามเหตุปัจจัย
ทั้งสิ้น เช่น ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์
ดาวเคราะห์ ดาวเทียม อุกาบาต
รวมถึง Space.-x และคลื่นไมโครเวฟ
อาคารบ้านเรือน ยวดยานพาหะนะ
ทางอวกาศ ทางอากาศทางบก
ทางเน้ำ ต่างๆ
มนุษย์ และอมนุษย์ เทพ นาค ครุฑ
คนธรรม์ อินทร์ พรหม ยม ยักษ์
ฝุ่น ละอองธุลี
ย่อมเกิดดับอยู่ในความว่างนี้
และธาตุรู้(จิตเดิมแท้ หรือจิตพุทธะ)
ที่ไม่เกิดไม่ดับ
ก็รวมอยู่ในความว่างนี้ แต่ไม่
ปรากฎรูปร่าง รูปลักษณ์สีสรรใดๆ
จึงไม่มีผู้ใดหมายรู้
หรือหมายเอามาครอบครองได้
ดังนั้น ความว่างนี้จึงไม่ใช่อากาศ หรือ
ความว่างที่จิตคิดปรุงขึ้นมา
(อย่างไม่เที่ยง)

 

ลุงเอาแค่ ลุงทันลมหายใจเกิดดับตรงปลายจมูก อารมณ์มา อารมณ์ไป ก่อนดีไหม
เอาเฉพาะที่สัมผัสได้ ไปถึงไหนกันนั้น

เห็นด้วยจิตให้ได้ว่า ว่าง ว่างแบบไหน ความว่างไม่ใช่หนทาง
ไม่ใช่แน่นอน ไม่ใช่หนทางของการหลุดพ้น

 

ใครบอกเล่าว่า ว่างคือหนทาง
การติดข้องทุกชนิด ไม่ใช่หนทาง
ดังนั้น การติดข้องกับความว่าง
จึงไม่ใช่หนทางด้วย
"สิ้นการติดข้อง ต่างหาก คือหนทาง"ฮับ
ติดข้องในลมหายใจก็ไม่ใช่หนทาง

 

เรียนท่านปราบ ถ้าไก่ยังไม่หมดเล้า
ก็แวะเข้ามาปล่อยได้อีกฮับ
หรือว่ากะลังฟักไข่อยู่ คริกคริก

 

ลุงหลุดพ้นแล้ว ลุงจะไปอยู่วัดหรือเปล่าคับ หรือจะยังสามารถใช้ชีวิตได้เหมือนเดิม

 

พระโสดาบันยังไม่ถึงเลยคับ จะพ้นได้ยังงัย

 

55 เห็นเชียให้คนหลุดพ้นกันจิง ขำขำคับ

 

การกำหนดรู้ นี่ก้เรียกว่าพยายาม

เป้นเจตนา เป็นมรรคขั้นตกแต่ง

แค่นี้ ยังไม่รู้เรื่องเลย
แล้วมันจะไปรู้เรื่อง ความพ้นเจตนาได้ยังไง

พุดอะไรไปก็ขว้างงูไม่พ้นคอ

ธรรมทั้งปวงมีฉันทะเป็นรากเหง้า
เรียกว่า มีกิเลสเป็นทุนเดิม

มีมนสิการเป็นแดนเกิด นี่เป็นการกระทำไว้ในใจ
เรียกว่า กำหนดรู้

ธรรมชาติฝ่ายปรุงแต่ง มันมีของมันอยุ่แล้ว

จะให้ไม่ให้มีธรรมชาติฝ่ายปรุงแต่ง นี่พวกหลอกตัวเอง

ธรรมฝ่ายวิสังขาร อาศัย สังขารเป็นเครื่องกำหนดรู้
จึงเกิดธรรมฝ่ายวิสังขาร

ธรรมฝ่ายสังขาร ก็ปรุงแต่ง เรียกว่า ผสมอามีส หรือเจตนาเข้าไปด้วย
ธรรมฝ่ายวิสังขาร อันมีโพฌชงเป็นต้น มีสติมาตัวแรก
นี่ก้มีปัจจัยปรุงแต่งให้เกิด เพราะเป้นเจตสิกอย่างนึง ไม่ได้เกิดลอยๆ ธรรมหลังจาก สติตัวแรก มันก็เป็นฝ่ายปรุงแต่งเป็นปัจจัยส่งต่อกันไปจน สุดทางมีวิมุติเป็นแก่นสาร มีนิพพานเป็นที่สุด นั่น มันจึงพ้นสิ่งปรุงแต่งใดๆ ท่านจึงเรียกว่า จิตหนึ่ง

เอกคตาจิต จึงสามารถเรียกเป็นไวพจน์ของนิพพานได้
เพราะเป้นจิตหนึ่งเอกคตาจิต ไม่ใชเอกคตารมณ์
ถ้าเป้นเอกคตารมร์นี่มันรูปฌาน4 หรือ จิตปภัสร ยังเกิดดับอยู่เป็นนิจ
ที่พวกฉลาดยังไม่พอเข้าใจว่าเป็นนิพพาน

ครูบางท่าน จะบอกว่า จิตในจิต จิตหนึ่งไม่มีสอง
นี่ของจริงเป็นแบบนี้



หากยังฉลาดไม่พอ ก้โอ้ยยยยยยย
เกิดเอง ดับเอง ยังมาอ้างว่าเป้นธรรมแท้
ทุกอย่าง เกิดตามเหตุปัจจัย มันคือ กรรมวิสัย

จะอ้วนจะผอม จะหล่อจะสวย ก็เป้นกรรมวิสัย

 

อ๋อ กลัวไม่มีธรรมเป็นของตนเอง

พอคิดคำขึ้นมาใหม่ จะเรียกไฉไล ว่าธรรมชั้น ธรรมของชั้น

หึ๋ยยยย เละเทะ

 

ลุงเจ้าครับ

จิตมีดวงเดียว แต่เกิดดับ

จิตมีดวงเดียว เพียวๆนั่น ยังไม่ใช่พุทธะ
มันก็จะเข้าอีหรอบเดิมนั่นแหล่ะ

จิตเพียวๆ ธาตุรู้ หรือผู้รู้ นี่คือ จิต ที่เรียกกัน คือจิตเดิมที่เรียกกัน

ที่วนไปในสังสาลาวัดไปเรื่อยๆ ไม่มีวันตายตามภาษาไทยๆ

ความเข้าใจผิดของลุง มันเกินไกล กู้จะไม่กลับแว้ววว

ของจริงไม่ศึกษา ชอบศึกษาแต่ของปลอมๆ

 

ของปลอมมันเป็นยังไง

ก็ เหมาเอา
ความว่างของจักรวาล กับความว่างของใจ
คือสิ่งเดียวกัน และเป็นความว่างที่ไม่มีขอบเขต สิ่งใดที่ปรากฎขึ้น.... เกินเยียวยาจริงๆ

นิพพานไม่มีปัจจัยใดๆ มาปรุงแต่ได้ ไม่มีดิน น้ำ ลมไฟ
มหาภูติตรูปทั้ง4 ที่จะเป็นปัจจัยให้มีได้

กลายเป้น ดินน้ำไฟลม เกิดดับอยู่ในนิพพานได้

โอ้ยยยยยย ยิ่งกว่าห้าเลย