ชายชราผู้จุดประกาย

คุณตาคนนั้นรู้ได้อย่างไรว่าตอนนี้แม่ผมป่วย เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนผมอายุได้18 ปี (ตอนนี้ 34)ผมเป็นเด็กเสริฟอาหารที่ภัตตาคารชื่อดังแห่งหนึ่งใน จ.ปทุมธานี เช้าวันนั้นผมยืนเช็ดกระจกด้านที่ติดกับถนน กับเพื่อนอีกคน สังเกตุเห็นมีชายชรา(70อัฟ)แต่งตัวคล้ายเซียนพระ(กางเกงสีเทา เสื้อขาว หิ้วกระเป๋าเจมบอน)
ยืนห่างออกประมาณ 10เมตร คล้ายคนกะลังรอรถอยู่ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากกว่านั้น พักเดียวแกก็เริ่มชวนคุย เอไอ้หนุ่มนี่ มีกุมารทองด้วยนี่ 2องค์ มาไม้ใหนตาคนนี้(ผมคิดในใจ)แล้วตาแกก็ยิ้ม หนุ่มเอ้ย ตอนนี้แม่แกกะลังป่วยนะนี่ จะต้มรัยเราล่ะตานี่(ผมยังไม่ไว้ใจ)ตารู้ได้งัยครับ ว่าแม่ผมป่วย แกก็ว่า ที่หน้าผากของหนุ่มนะสิ มันฟ้อง แม่ลูกมันสื่อถึงกันได้นะ ไม่เชื่อลองโทรไปหาแม่สิ ว่าแม่ปวดท้องจริงมั้ย แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ แค่โรคกระเพาะน่ะ (เย็นวันนั้นผมโทรหาแม่เพื่อพิสูจน์ แม่ปวดท้องจริงครับ) ก็แม่แกกินข้าวไม่ตรงเวลานี่ แกว่าไปเรื่อย ผมชักเริ่มสนใจ เลยหยุดมือมาคุยกะแกจริงจัง แกบอกถูกหมดครับ มีศัตรูอยู่คุ้มเหนือใต้ หมู่บ้านผมเป็นอย่างไร ไร่นาผม ที่ตรงใหนลุ่ม ตรงใหนดอน ตรงใหนผลผลิตดี เลว ทั้งที่แกเป็นพูดอยู่ฝ่ายเดียว โดยที่ผมได้แต่พยักหน้ารับ(เพราะตรงเผง ยังกะกางแผนที่พูดทีเดียว)ตบท้ายด้วย การหันไปหาเพื่อนผมที่นั่งอ้าปากค้างด้วยความทึ่ง แล้วบอกว่า พ่อคนนี้ไม่มีอะไร ก่อนแกขึ้นรถเก๋ง ที่แกแนะนำว่า นี่หลานสาวตามารับแล้ว ตาไปก่อนนะ ขอให้หนุ่มโชคดี ก็จบแค่นี้ล่ะครับ แต่ผมสิยังจบไม่ลง เพราะการแต่งตัวของแกที่คล้าย ชาววัด ทำให้ผมคิดว่า คุณตาท่านนี้ ท่าจะได้วิชาเหล่านี้มาจากวัดแน่ๆ และหลวงพ่อคนใหนนะที่สอนให้ เราอยากรู้อย่างตาคนนี้บ้างจังเลย ก็ทำให้ผมสนใจเรื่องทำสมาธิมาเรื่อยๆครับ
คำถาม ขอถามผู้รู้ทั้งหลายหน่อยครับ คุณตาท่านนี้ ท่านมีวิชาอะไร หรือสมาธิ อภิญญาแบบใหนหรือครับ ถึงมีความรู้แบบนั้นได้ ทั้งๆที่แค่ยืนมองผมไม่นานก็อ่านผมซะทะลุเชียว

 

ปรจิตวิชา อนาคตังสญาณ อดีตาญาณ
เรียกง่ายๆว่าญาณหยั่งรู้ครับ

 

คำถาม ขอถามผู้รู้ทั้งหลายหน่อยครับ คุณตาท่านนี้ ท่านมีวิชาอะไร หรือสมาธิ อภิญญาแบบใหนหรือครับ ถึงมีความรู้แบบนั้นได้ ทั้งๆที่แค่ยืนมองผมไม่นานก็อ่านผมซะทะลุเชียว

+++ตอบ ไม่ว่าท่านลุงจะอยู่ที่ใดขณะนี้ หรือภพภูมิใด (อธิฐานจิตถึงท่าน) ขอเปิดหน่อยนะครับ
+++โปรดใช้วิจารณญาณ คุณลุงท่านนี้มี+++
- คุณลุงท่านได้ญาณ ๘ (กำลังของฌาน)
๑. ทิพยจักขุญาณ (อารมณ์จิตเป็นทิพย์ คล้ายตาทิพย์)
๒. เจโตปริยญาณ (กำหนดรู้วาระจิต)
๓. บุพเพนิวาสานุสติญาณ (ระลึกชาติได้)
๔. จุตูปปาตญาณ (รู้จุติและเกิดของสัตว์)
๕. อตีตังสญาณ (รู้อดีต)
๖. อนาคตังสญาณ (รู้อนาคต)
๗. ปัจจุปันนังสญาณ (รู้ปัจจุบัน)
๘. ยถากัมมุตาญาณ (รู้ผลกรรม)

***อนุโมทนาบุญ***

 

เรื่องรู้ได้อย่างไรกิริยาหลักๆคือ
จิตคลายตัวเองแล้วจิต
ทำหน้าที่เสมือนเป็นผู้ดู
แล้วมันเหมือนๆมีตัวนำ
ส่งออกจากจิตไปยังสิ่งนั้นๆครับ
ซึ่งใช้เวลาแค่เสี้ยววิ และ
ไอ้ที่รู้ๆว่าสิ่งนั้นๆเป็นอย่างไร
เราเรียกผู้รู้ครับ ซึ่งมีวิธีการฝึก
108 หรือเรียกอย่างไรก็ได้
ตามแต่ทีฝึกมาครับ

สังเกตุกิริยาดีๆนะครับ
จิตมันนังไม่รู้อะไรหรอกครับในระดับนี้
และผู้รู้ก็แค่
ไปรู้สิ่งที่จิตส่งออกไปกระทบครับ
พูดง่ายๆคือไม่มีปัญญา

พวกนี้เราถือว่าเป็นโปรแกรมการปรุง
แต่งของจิตอยู่ครับ ซึ่งยังไม่ใช่ทางตรง
ด้านพุทธศสานา แต่ใช้ได้อยู่แต่ว่ายังไม่ใช่ครับ
พุทธเราจะมาต่อเรื่องปัญญาญาน
ที่จะไปรู้ว่ามีผู้รู้ ผู้ดู รู้กิริยามัน
รู้กะบวนการเกิดของมัน
และเข้าใจว่ามันยังมีตัวตนมีการปรุงแต่ง
และที่สำคัญคือรู้เหตุ รู้ผล
ซึ่งการเกิดกะบวนการนี้ครับ

จิตถึงจะวาง จะละ จะคลายได้ครับ
เพื่อให้ง่ายทางปฎิบัติเราจะบอกว่า
แล้วๆไป รู้ก็รู้ไป ไม่ต้องไปยึด

เพื่อให้เจ้าถึงการเกิดปัญญาญาน
ในการรู้เหตุ รู้ผลตรงนี้ครับ
ดังนั้น เราต้องพิจารณาดีๆ
ว่าเราควรให้ความสำคัญตรง
ประเด็นไหนให้ดีๆครับ

ไม่งั้นจะทำให้เราไปติดอยู่กับ
เรื่องที่ขวางปลายทาง จนกลายเป็นตัวเรา
กลายเป็นเรากลืนไปกลับโปรแกรมปรุงแต่ง
พวกนี้ ที่จะหลอกหล่อให้เราเข้าใจว่าพิเศษ
เหนือธรรมชาติได้และ
ติดเรื่องที่สร้างปัญญาทางธรรม
ที่จะเป็นเหตุให้ถึงการพ้นทุกข์
ได้อย่างคาดไม่ถึงครับ
ปล.เข้าใจที่สื่อนะครับ

 

ขอบคุณครับ เข้าใจความหวังดีของเฮียนพครับ เป็นธรรมดาของผู้ฝึกใหม่ครับที่อยากรู้อยากเห็น ถ้ารู้เห็นได้บ้างก็พอเป็นกำลังใจว่ามีความก้าวหน้าบ้าง ส่วนเรื่องปัญญาที่จะพาหลุดพ้นนั้นนั่นแหละที่ต้องการที่สุดครับ แต่ระหว่างทางก็ไม่วายที่จะอยากได้ของแถมน่ะครับ แต่ก็ไม่ได้หมกมุ่นอยู่กับตรงนี้หรอกครับ พ้นได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี

 

เอาว่าพอเข้าใจภาพรวม..
แต่ตอบตัวเองให้ได้ในใจลึกๆก่อนนะ
ว่าถ้ามีแล้วจะปล่อยวางได้จริงๆไหม
และไม่คิดว่าการมีนั้นเพื่อตนเอง...
ถ้าคิดว่าจะมี อย่ามีเพื่อตนเอง
ให้มีเพื่อยังประโยชน์แก่ผู้อื่น
และประโยชน์ทางธรรม...

ไม่ว่าจะรู้อะไร ไม่ว่าจะเห็นอะไร
ไม่ว่าจะทำอะไรได้ ไม่ว่าจะใช้ประโยชน์อะไรได้
มีนัยยะเล่าให้ฟังดังต่อไปนี้..
เรื่องพวกนี้ถ้ามันจะมีก็ให้มันมีไป
เรื่องพวกนี้ถ้ามันจะไม่มีก็เรื่องของมัน
ถ้ามันจะทำได้ก็ช่างมัน ถ้าทำไม่ได้ก็ช่างมัน
ไม่ต้องไปอะไรๆกับมัน..

ถ้ามีได้ก็เรื่องของมัน ถ้าไม่มีก็เรื่องของมัน..
ถ้ามีแล้วจะใช้หรือไม่ใช้ก็เรื่องของมันอีก
ไม่ต้องไปอะไรๆกับมัน

ถ้าไม่มีก็ไม่ต้องใช้ก็เรื่องของมัน
ถ้ามีแล้วใช้แล้วก็แล้วไป
ไม่ต้องไปอะไรๆกับมัน...

ถ้ามีแล้วคิดจะทำให้เกิดประโยชน์ก็ทำให้ไป
ทำให้โดยไม่หวังผลอะไร และไม่คาดหวังอะไร
และก็ใช้แล้วก็แล้วไปอีก

อย่าไปคาดอะไร อย่าไปหวังอะไร
จิตเราถึงจะมีโอกาสบังเกิดมีขึ้นได้
อย่างที่ไม่คิดว่ามันจะมีอะไร....

สมาธิได้แล้วมันจบ
กำลังจิตได้แล้วก็มันจบ
แล้วต้องมาทิ้ง มาวาง
มันถึงจะพัฒนาขึ้นได้
ตามเนื้อหาเดิมแท้ของจิตตน

ทั้งสมาธิทั้งกำลังจิต
มันถึงจะไม่ตกไม่ถอย
เหมือนการที่แค่อยากจะมีเพื่อตัวตน
อยากจะรู้เพื่อตัวตน อยากจะเห็นเพื่อตัวตน
อยากจะทำให้ได้อะไรเพื่อตัวตน
แบบที่ยังคาดหวังอะไรเพื่อตัวตนและ
ยังไปหวังผลเพื่ออะไรๆเพื่อตัวตน..

หวังว่าจะเข้าใจที่พูดนะ...