ชีวิตพระที่ปิดทองหลังพระ

..........พระสุปฏิปันโนที่ถูกลืม..........​

พ.ศ. ๒๔๗๖ สามเณรสำเริงเพิ่งบวช ได้อ่านพบหนังสือพิมพ์ " พระพุทธสาสนา " ของท่านพระอาจารย์พุทธทาส ฉบับที่ ๑ หนังสือออกเป็นรายไตรมาส สามเณรสำเริงติดตามหนังสือนี้เป็นเวลา ๓ พรรษา และแล้วก็ตัดสินใจเดินนับไม้หมอนรถไฟจาก อ. บ่อพลอย จ. กาญจนบุรี วันละ 20 ก.ม. จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน ในที่สุด ๓ เดือนก็เดินเท้าถึงสวนโมกขพลาราม พุมเรียง ขณะนั้นสวนโมกขพุมเรียงก็เพิ่งก่อตั้งได้เพียง ๒ ปีเศษ ​

สามเณรสำเริงได้ฝากตัวกับพระอาจารย์พุทธทาส และได้ศึกษาพระบาลีกับท่านมหาเปรียญธรรม ๖ ประโยคท่านหนึ่งที่วัดพระธาตุไชยา จังหวัดสุราษฏรธานี จนกระทั่งได้สอบผ่านเปรียญธรรม ๕ ประโยค ท่านได้ศึกษาพระไตรปิฏกฉบับบาลีอย่างแตกฉาน จนกระทั่งได้รับอนุญาตจากพระอาจารย์พุทธทาสให้ร่วมงานทำหนังสือชุดสำคัญ " ธรรมโฆษณ์ " และ " จากพระโอษฐ์ " ทั้งชุดและหนังสือเล่มเล็กทุกเล่มที่แยกออกจากชุดใหญ่นี้และชุดอื่น ๆ ผลงานของพระอาจารย์สำเริงรวม ๑๐๐ กว่าเล่มใหญ่กับอีกหลายร้อยเล่มเล็ก เช่น ปฏิจจสมุปบาทจากพระโอษฐ์ พุทธประวัติจากพระโอษฐ์ อริยสัจจากพระโอษฐ์ และเกือบหรือทุกเล่มที่ลงด้วย " จากพระโอษฐ์ " และ " ธรรมโฆษณ์ " และอื่น ๆ ส่วนที่เป็นหนังสือเล่มเล็กที่ย่อยออกมาจากธรรมโฆษณ์ทุกเล่ม ทุกเล่มเป็นหนังสือขายดีติดตลาด ที่พวกเราได้นำความรู้จากหนังสือเหล่านี้มาต่อยอดกันมากมาย หลายคนกลายเป็นอริยบุคคลจากผลงานเหล่านี้ หลายคนเริ่มเป็นผู้เป็นคนทางธรรมะ ก็จากหนังสือชุดนี้ พระอาจารย์สำเริงกลั่นออกมาจากมันสมองและหัวใจ โดยใช้เวลากลั่นนานถึง ๔๐ หรือ ๕๐ กว่าปีหลังการแตกฉานพระไตรปิฏก เมื่อมีผลงานพระอาจารย์พุทธทาสเป็นผู้แสดงพระธรรมเทศนา อัดลงเทป แล้วจึงถอดเทปเป็นหนังสือชุดดังกล่าว จึงไม่มีใครรู้จักพระอาจารย์สำเริงเลย และท่านก็ไม่ต้องการดังแต่ประการใด ในที่สุดเหล่าญาติ ๆ นามสกุล " ชูเอี่ยม " ก็กราบอาราธนานิมนต์พระอาจารย์สำเริงกลับมาเป็นมิ่งขวัญและศิริมงคลแก่คนบ่อพลอยบ้านเกิดของท่าน หลังจากมาอยู่บ่อพลอยได้ ๒๐ กว่าปี ก็พบว่าท่านมีอายุมากขึ้น ไม่มีคนมาคอยดูแลปรนนิบัติท่าน แม้ในยามเจ็บป่วย ​

ประมาณปลายปี ๒๕๔๖ พระอาจารย์โพธิ์ จันทสโร เจ้าอาวาสวัดสวนโมกขพลาราม อ. ไชยา จ. สุราษฏร์ธานี ได้มากราบหวนระลึกถึงพระเดชพระคุณและแสดงกตัญญุตาคุณต่อพระอาจารย์สำเริง เป็นเหตุให้ผมได้มาพบพระสุปฏิปันโนที่ถูกลืมรูปนี้ และได้ค่อย ๆ ออกข่าวมาเป็นระยะ ๆ ในที่สุด ผมได้เรียนเชิญบรรณาธิการสำนักพิมพ์ตามตะวัน เพื่อมาทำประวัติของท่านตามจะเห็นสมควร และได้รับแจ้งว่า ขอให้ผมเขียนเปิดกระทู้เป็นคนแรก แล้วคุณตามตะวันจะเสริมในจุดที่บกพร่อง ผมจึงขอเปิดกระทู้นี้เพื่อแนะนำพระดีที่โลกลืมแบบภาษาชาวบ้านธรรมดา ๆ เป็นการเล่าเหตุการณ์การไปกราบท่านดังนี้​

วันศุกร์ที่ ๑๘ ธ.ค. ๒๕๔๖ ขบวนรถของพวกเราถึงสำนักปฏิบัติธรรม " โพธิธรรม ๓๗ " เวลาประมาณ ๑๒.๐๐ น. แม่ชีสุนันท์ออกมาให้การต้อนรับ พวกเรานั่งคอยที่ศาลา สักพักหนึ่งพระอาจารย์สำเริงเดินเข้ามาที่ศาลา ท่านซวนเซจนแทบจะล้มต่อหน้าพวกเรา คุณตามตะวันรีบถามอาการและปวารณาการนำท่านส่ง ร.พ. ท่านรับปวารณาและเดินซวนเซแทบจะล้มหลายครั้ง ผมต้องรีบเข้าประคองไปขึ้นรถที่คุณหมูเป็นคนขับ คุณตามตะวันนั่งหน้า ผมและท่านพระอาจารย์สำเริงนั่งหลัง ท่านชี้ทางไปถึงสถานีอนามัยบ้านดอนแสลบ อ. ห้วยกระเจา จ. กาญจนบุรี ปรากฏว่าไม่มีแพทย์ปริญญาประจำ บุรุษพยาบาลถวายการวัดปรอท พบว่าไม่มีไข้ จึงถวายยาฉันมา ๓ อย่างคือ ยาแก้แพ้ ( แอนตี้ฮีสตามีน ) ยาลดไข้ ( พาราเซตตามอล ) และวิตามินรวมเกลือแร่ ​

คุณหมูนำพวกเรากลับสู่สำนัก " โพธิธรรม ๓๗ " และท่านลงนั่งที่ศาลาโล่งด้านล่าง คุณหมูตามพวกเราคณะที่นั่งอยู่บนศาลาข้างบนลงมาฟังธรรมะจากท่าน เมื่อทุกคนมาพร้อมเพรียงกัน พวกเราได้ถามคำถามในแง่มุมต่าง ๆ หลายคำถาม เมื่อถามถึงคำถามที่เป็นหัวข้อธรรมะ ท่านจะมีดวงตาที่โตขึ้น เบิกบานและแสดงธรรมะได้อย่างคล่องแคล้ว ผมถวายการบีบนวดเท้าและน่องท่าน ในขณะที่หลาย ๆ คนเรียนถามปัญหา พอได้เวลาอันสมควร จึงกราบลาท่านเพื่อให้ท่านได้พักผ่อน คุณตามตะวันถวายน้ำส้มกล่อง แม่ชีบอกพวกเราว่าวันนี้ท่านไม่ยอมฉันเพลและไม่ยอมฉันน้ำด้วย แต่อาจจะเนื่องจากพวกเราทำให้ท่านต้องแสดงธรรมะ ท่านจึงยอมฉันน้ำส้ม ท่านเดินลงจากศาลาด้วยความกระฉับกระเฉง สีหน้าท่านเต็มไปด้วยความเบิกบาน และเดินกลับขึ้นเขาได้อย่างกับหนุ่ม ๆ พวกเราเห็นแล้วรู้สึกปีติเป็นอย่างมาก​

ก่อนจะกลับ คณะเราได้ถวายเงินไว้เป็นค่าหาหมอค่ารถและค่าใช้จ่ายส่วนตัวของแม่ชีด้วย ทราบมาจากแม่ชีว่า เรียกรถมารับพระอาจารย์สำเริงไปหาหมอ ถ้าไปที่บ่อพลอยหรืออู่ทอง รถเขาคิดค่ารถ ๒๐๐ บาท ค่าหมอต่างหาก แต่ถ้าเป็นสถานีอนามัยเขาไม่คิดเงิน แต่ไม่ค่อยหายเลย คงเป็นเพราะไม่มีแพทย์ปริญญาหรือยาไม่ดีสักอย่าง ​

ขณะที่รายงานท่านอยู่นี้ ผมเองก็กำลังน้ำมูกใสไหลรินเป็นทาง ไม่ทราบว่าคงเป็นเพราะติดหวัดมาจากท่านหรือไม่ ? แต่ผมยินดีและรู้สึกเป็นบุญที่ได้ติดหวัดจากท่านครับ ผมได้ตอบแทนความรู้ที่ท่านพระอาจารย์สำเริงได้ใช้ความอุตส่าหเป็นเวลาถึง ๔๐ กว่าปี ให้พวกเราต่อยอดในทางธรรมะ ผมเห็นว่าอีกหลายหมื่นหลายแสนคนที่ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย จะได้มีโอกาสได้รู้ ได้มาทดแทนบุญคุณของท่านบ้าง ท่านไม่ได้ต้องการหรือหวังอะไรจากพวกเรา เพียงแค่แวะเวียนไปกราบท่าน ให้ท่านได้แสดงธรรมะแก่พวกเรา ท่านจะสดชื่นและมีกำลังต่อไปอีก​

สำนักปฏิบัติธรรม " โพธิธรรม ๓๗ "
หลัก ก.ม. " บ่อพลอย ๑๙ ก.ม. "
มีทางเลี้ยวซ้ายเข้าไป ๔๕๐ เมตร ขวามือมีซอย มีป้าย โพธิธรรม ๓๗ ปักเอาไว้ เลี้ยวขวาเข้าไป ๖๐๐ เมตร มีจีวรพระขึงบอกหลักเขต ตรงเข้าไปอีกจนถึงกุฏิ​

ขออนุโมทนาทุก ๆ ท่านด้วยครับ​

บัดนี้หลวงปู่มหาสำเริง สุทธวาสี มรณภาพแล้วเมื่อประมาณวันที่ 18 มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๓​

กำหนดการฌาปนกิจศพ
วัดเขาใหญ่
(สำนักโพธิธรรม ๓๗ ห้วยกระเจา กาญจนบุรี)
หลวงปู่มหาสำเริง สุทธวาสี
ชาตะ ๒๔ กันยายน พ.ศ.๒๔๖๐
มรณะ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๓
ศิริอายุ ๙๓ ปี ๗๓ พรรษา​

วันที่ ๑๙-๒๕ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๓
๐๕.๐๐-๐๖.๐๐ น. สวดมนต์ ทำวัตรเช้า
๑๖.๐๐-๑๗.๐๐ น. ทำวัตรเย็น
๑๘.๓๐-๒๐.๐๐ น. พระสงฆ์สวดมนต์-เทศน์-สนทนาธรรม​

วันเสาร์ที่ ๒๖ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๓
๑๔.๐๐-๒๐.๐๐ น. ประชุมเพลิง​

​

​

​

 

​

ภาพหลวงปู่มหาสำเริงสมัยอยู่สวนโมกขพลาราม องอาจ ผ่าเผย บัณฑิต ปิดทองหลังพระ

 

หลายปีหลังมา หลวงปู่พักที่วัดเขาใหญ่อย่างสงบ สบาย เป็นมิ่งขวัญของลูกหลาน โดยปรกติท่านแข็งแรงมากเมื่อเปรียบกับวัย อารมณ์ดีอยู่เสมอ เมื่อมีผู้ไปเรียนธรรม ท่านจะกระตือรือล้น กระฉับกระเฉง เปี่ยมด้วยเมตตา ไขข้อข้องใจให้เหมาะสมเฉพาะแก่แต่ละคน

เมื่อศิษย์นำมาประมวลแล้วรวบรวมพบว่า สิ่งที่พวกเราระลึกได้เหมือน ๆ กันจากสิ่งที่หลวงปู่ให้ไว้ คือในการปฏิบัติเพื่อบรรลุมรรคผล ทุกคนต้องปฏิบัติเอง หลวงปู่ก็ไม่ใช่ที่พึ่งต้องพึ่งตัวเองเป็นสำคัญ และความสงบ สนุก-สบาย ร่มเย็น มีความสุขเมื่ออยู่ใกล้ท่าน

ประมาณปลายเดือนมีนาคม หลวงปู่เริ่มมีอาการติดเชื้อทางเดินหายใจ และตามมาด้วยเส้นโลหิตในสมองตีบ เส้นเลือดหัวใจและกล้ามเนื้อหัวใจตีบ หลวงปู่ชอบ สัตตธโน ได้รับเป็นธุระในการดูแลที่ธุดงคสถานชั้นยอด จ.ขลบุรี จวบจนท่านละสังขาร เมื่อ ๑๘ มิถุนายน ๒๕๓๓

กราบคารวะครูอาจารย์ ด้วยกุศลธรรมที่ได้ปฏิบัติมาทั้งหมดทั้งปวง พร้อมอนุโมทนาในกุศลธรรมของทุกท่านด้วย

 

" ในรุ่นแรกนี้ อีกคนหนึ่งก็คือมหาสำเริง มาตั้งแต่ยังเป็นเณร ธุดงค์มาเหมือนกัน อยู่ด้วยกันนาน จนได้เรียนบาลีกับพระครูชยาภิวัฒน์ (กลั่น) ที่วัดใหม่ (พุมเรียง) จนได้เป็นมหาเปรียญ ได้บวชพระ ได้ช่วยงานแปลบาลีในสมัยทำ ขุมทรัพย์จากพระโอษฐ์ระยะแรก เรียกได้ว่าอยู่ยืนมาตั้งแต่ต้น จนย้ายมาสวนโมกข์นี้แล้ว ก็ยังได้มาช่วยงานกันอยู่อีกระยะหนึ่ง "

 

<CENTER>งานแปลหนังสือ

</CENTER> พุทธประวัติจากพระโอษฐ์ นั้น ครั้งแรกผมทำคนเดียวที่สวนโมกข์เก่า (พิมพ์รวมเล่มครั้งแรก ๒๔๗๙)
ตอนเอามาชนกันเป็นงานยากที่สุด มหาสำเริงเคยคิดจะทำก็ทำไม่ได้ มหาวิจิตรก็ทำไม่ได้ ต้องเอามาเรียงต่อกันให้น่าดู ให้อ่านง่ายเหมือนกะรูปต้นไม้ มีโคนหนึ่ง แล้วก็แยกเป็นกิ่งก้านออกไป มันท้าทายคนทั่วประเทศ และท้าทายสติปัญญาของเราเอง มันค่อย ๆ ทำมาเป็นเวลาถึง ๒๐-๓๐ ปี ค่อย ๆ สะสมความรู้ความเข้าใจ เรียกว่าศึกษา ฝึกฝนตนเองมากที่สุด เป็นนักเรียนอย่างยิ่ง

 

<CENTER>ธรรมโฆษณ์เท่าที่ได้จัดพิมพ์ขึ้นไว้ในพระพุทธศาสนามาจนถึงวันนี้

</CENTER> เท่าที่ทราบมายังมีชุดที่ยังไม่ได้พิมพ์อีกจำนวนมาก บางส่วนอยู่ในรูปของเอกสาร บางส่วนอยู่ในรูปของเทปที่ยังไม่ได้ถอดออกมาจากรูปของเทปอนาล็อก ซึ่งคาดว่าน่าจะใกล้เคียงกับการหมดอายุของเทปแล้ว กล่าวคือหากไม่มีการแปลงสัญญาณจากเทปมาเป็นดิจิตอลภายในเร็ว ๆ วันนี้ หลักฐานเหล่านี้ก็จะสูญเสียและสูญหายไปในที่สุด ประโยชน์ที่จะถึงแก่เยาวชนรุ่นหลังก็จะหายไปในที่สุด

 

<TABLE width="100%" bgColor=#e4f3f3 border=0><TBODY><TR><TD colSpan=2>ความคิดเห็นที่ 10 : (ตามตะวัน)

เรามักจะยกย่อง....คนทำความดี..ด้วยการ "อนุโมทนา"..
เมื่อเรารู้ว่า..มีบุคลใดได้กระทำความดี หรือได้กระทำบุญกุศล
คนที่ได้รับการอนุโมทนา.....ก็จะ "ปิติ" มีกำลังใจกับการกระทำดีต่อๆ ไปในอนาคต
แต่...หลวงพ่อสำเริง...ท่านอาจจะไม่ได้รับการ "อนุโมทนา" จากกลุ่มมวลชนเลย...นอกจากพระที่ท่านร่วมงานด้วยกันเท่านั้น
ที่ไม่ได้รับการอนุโทนาจากหลายๆ ท่าน
เพราะไม่มีใครรู้ว่า...ท่านได้ทำอะไรไปบ้าง..ที่เป็นสาธารณกุศล เป็นไปเพื่อพระพุทธศาสนา
ถ้าการแจกจ่าย "ธรรมะ" เป็นการกระทำดี
สมควรที่สาธุชนจะสาธุการ..และร่วมอนุโมทนา
หวงพ่อสำเริง....ก็เป็นบุคคลที่พวกเราควร "อนุโมทนา"
หลวงพ่อสำเริงท่านทำงานเผยแพร่ "ธรรมะ" มานานกว่า 40 ปี
โดยร่วมกับ "ท่านพุทธทาส" และพระอาจารย์ที่เผยแพร่ธรรมะหลายรูป หลายท่าน
กว่า 40 ปีที่ท่านอดทนทำงาน....เพื่อพระพุทธศาสนา เพื่อเผยแพร่ "ธรรมทาน"
โดยไม่ได้ไปป่าวประกาศให้ใครรู้ ด้วยไม่ใช่วิสัยของท่านที่จะโอ้อวดตัว
ท่านไม่ได้ต้องการชื่อเสียง...
ไม่ต้องการลาภสักการะ การสรรเสริญ
ที่ผม และคุณสมบูร์ ออกมาคุยถึงเรื่องนี้...ก็ไม่ได้หวังให้ท่านมีชื่อเสียงหรือหรือได้รับลาภสักการะ..แต่อย่างใด
หลวงพ่อ 86 พรรษาแล้ว !
อายุจนป่านนี้จะต้องการลาภ ยศ ไปทำไม
แต่ที่ออกมาพูดคุยเรื่องนี้ก็เพราะ.....เพียงแค่อยากบอกให้รู้ว่า...
ในโลกนี้ยังมี "คนดี" อีกคนหนึ่งที่ทำงานเพื่อพระพุทธศาสนา โดยไม่หวังผลตอบแทน มาตลอดเกือบชั่วชีวิต
"ธรรมะ" หลายร้อยเล่มที่ท่านได้มีส่วนร่วมจัดทำ เป็นพยานได้เป็นอย่างดี
ท่านเริ่มงานเผยแพร่พระศาสนาตั้งแต่ยังไม่ถึง 20 ปี ! จนป่านนี้อายุ 86 พรรษาแล้ว
บางคน 20 ปี ยังหลงๆ เคลิ้มๆ ไปกับกิเลสเลย
คราวที่ถามท่านว่า...
"ตอนนี้หลวงพ่ออยากได้อะไรครับ"
หลวงพ่อไม่ตอบ...ได้แต่ยิ้ม....
ผม..สังเกตได้จากดวงตา (ที่เริ่มฝ้าฟางแล้ว)ว่า....ท่านยังมีความต้องการอยู่
อาจจะ.....ต้องการทำงานเผยแพร่พระพุทธศาสนา (แต่ตอนนี้สังขารท่านไม่ไหว..แต่ไมได้หมายความท่านจะ "เลิก" เพราะท่านใช้คำว่า "หยุดพักผ่อนก่อน")
และสิ่งที่สังเกตได้.....
คือความรัก...ความเอาใจใส่..จากคนที่เห็นคุณค่า
คุณๆ ที่นับถือครับ.....
ถ้าคุณมีญาติผู้ใหญ่....ลองถามตัวท่านดูซิครับว่า..ในชีวิตบั้นปลายของท่าน..ท่านต้องการอะไร ?
ท่านไม่ตอบหรอกครับ...เพราะท่าน "โต" เกินไปที่จะมาบอกความในใจ
แต่..ท่านลองย้อนถามตัวเองว่า...
ถ้าท่านอายุ 80 ปีขึ้นไปท่านต้องการอะไร ?
ท่านคงไม่ต้องการ.....เงินทองที่มากมาย
ท่านคงไม่ต้องการ.....ชื่อเสียง หรือให้คนมายกยอท่าน
ท่านคงไม่ต้องการ.....กิเลสทั้งหลายทั้งปวง
แต่.........
ท่านคงต้องการ.....ใครสักคนหรือหลายคน......เข้ามาถามท่านเบาๆ ว่า
"วันนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ ?"
"สบายดีหรือเปล่าคะ ?"
"พักผ่อนมากนะครับๆ เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีก"
"ท่านยาหรือยังคะ ?"
"ว่างๆ จะมาสนทนาด้วยนะคะ"
ฯ..........ล.........ฯ
นี่คือ .....
"ความเป็นห่วงใย"
"ความเอื้ออนาทร"
"ความอบอุ่น"
"ความสุขทางใจ"
หลวงพ่อสำเริง ไม่ได้ร้องของให้ผม หรือคุณสมบูรณ์ หรือใครๆ มาขอร้องอย่างนี้
แต่พวกเราเห็นว่า...
เราควร "ทำอะไร" บางอย่าง เ พื่อเป็นการ "ตอบแทน" ปูชนียบุคคลที่ทำประโยช์กับพระพุทธศาสนาอย่างยิ่งยวดมหาศาล
หลายท่านอาจจะเคยผ่านผลงานของ ท่านพุทธทาส...
นั่นแหละครับ..พึงรู้เอาไว้ว่า เป็นผลงานของท่านร่วมด้วยเกือบจะทุกเล่ม (เพียงแต่คนไม่รู้....)
(หมายความว่า..ท่านเป็นคนรวบรวมคำสอน จัดพิมพ์ ตกแต่ง ช่วยตรวจทาน จัดการเรื่องพิมพ์ เรื่องแจกจ่าย ฯลฯ)
ถ้าท่านเป็นคนที่มีความสุขกับ "การให้"
"ความเอื้ออนาทร"
"ความอบอุ่น"
"ความสุขทางใจ"
แค่นี้....ให้กับหลวงพ่อ...ไม่ได้หรือครับ...???​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2> จากคุณ : ตามตะวัน [ 21 ธ.ค. 2546 / 02:17:09 น. ] [SIZE=-1]
[/SIZE]</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

ตัวอย่างพระสุปฏิปันโนรูปหนึ่ง ที่ไร้ซึ่งเสแสร้างและมายาทุกชนิด กราบไหว้ได้อย่างสนิทใจ คิดถึงทีไรก็มีแต่ชื่นใจครับ

 

ผมขอกราบอนุโมทนาสาธุการในกุศลที่ท่านจขกทและหมู่คณะ ได้อุปฐากพระสงฆ์ผู้อาพาธ
และความขนขวายตั้งใจในการทำบุญกุศลของท่านและคณะ มา ณ ที่นี้ด้วยครับ
ขอกราบอนุโมทนาสาธุการในกุศลผลบุญ ของพระภิกษุสงฆ์ ลป มหาสำเริง
ที่ท่านตั้งใจปฎิบัติประพฤติดีปฏิบัติชอบ รักษาศีลภวนา และเผยแพร่พระพุทธศาสนา
มา ณ โอกาสนี้ด้วยครับ ๆๆ สาธุ สาธุ สาธุ สาธุ

ขอลป มหาสำเริง ได้พบนิพานตามที่อันเป้นจุดสูงสุดแห่งพระพุทธศาสนาเทอญ สาธุ สาธุ สาธุ สาธุ

 

๙๘ ปีชาตะการหลวงปู่สำเริง สุทธวาสี

กำหนดการฌาปนกิจศพ
วัดเขาใหญ่
(สำนักโพธิธรรม ๓๗ ห้วยกระเจา กาญจนบุรี)
หลวงปู่มหาสำเริง สุทธวาสี
ชาตะ ๒๔ กันยายน พ.ศ.๒๔๖๐
มรณะ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๓
ศิริอายุ ๙๓ ปี ๗๓ พรรษา

 

ระลึกถึงวันครบรอบ 8 ปี การละสังขารของหลวงปู่มหาสำเริง พระภิกษุผู้ปิดทองหลังพระ