ชีวิตเราควรมีมิตร..มากกว่ามีศัตรู

เคยอ่านพบข้อความหนึ่งกล่าวไว้ว่า...

ในบรรดาหลักสูตรทั้งปวง
"ชีวิต" คือเนื้อหาที่ดีที่สุด
"ธรรมชาติ" คือครู...ที่วิเศษที่สุด
และ "โลก" ก็คือสถานศึกษาที่แท้จริง

ขณะที่ก้มมองเท้าของตัวเอง มองโลกที่เป็นทั้งอดีต เป็นทั้งปัจจุบัน
ทำให้ฉันได้เห็นข้อจำกัดที่มีอยู่ ซึ่งก็คือ..ไม่มีอะไรที่จะสมบูรณ์พร้อม
ใช่เพียงแต่คนอื่น แม้กระทั่งตัวเราเองก็ยังไม่มีข้อยกเว้น จึงไม่แปลกอะไรเลย
ถ้าเราจะเคยพลาดพลั้ง มีปัญหาเกิดขึ้นกับใครต่อใคร แม้แต่กับบางคนอาจเกินเลยหนักกว่านั้น
ถึงขั้นทะเลาะหรือขัดแย้งกับตัวเองก็ยังเคยมี แต่เมื่อใดก็ตามที่ เฝ้าดูด้วยสติสำนึกรู้ เราจะสัมผัสได้เองว่า ...
ครั้งใดที่มีความขัดแย้งเกิดขึ้นในใจ..
ครั้งนั้นภายในจิตใจเราเองนั่นล่ะ ที่ไม่มีความสุข
แต่ทั้งๆ ที่รู้...ปัญหาที่ยังอยู่และทุกคนต้องเจอก็คือ
เราจะดับความรู้สึกขัดแย้งในใจเหล่านี้ได้อย่างไร ?

ในฐานะที่เป็นชาวพุทธ
ดิฉันเชื่อว่าการใช้หลักของความเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
หรือที่ภาษาพระเรียกว่า "พรหมวิหาร 4" จะสามารถตอบโจทย์การแชร์พื้นที่ในโลกใบนี้ร่วมกับคนอื่นๆ ได้ แต่ก่อนที่เราจะนำพรหมวิหารธรรมที่ว่านี้มาใช้ได้จริงๆ นั้น จำเป็นอย่างยิ่งที่เราจะต้องข้ามให้ผ่านด่านของการแบ่งแยก มีตัวตน เรา เขา สีนั้นสีนี้...ให้ได้เสียก่อน เพราะสิ่งๆ นี้คือมายาคติที่สำคัญของต้นตอปัญหาทั้งหมด พูดง่าย ๆ คือ...

ตราบใดที่เราเห็นตัวเองเล็กลงกว่าเดิมบ้าง เราก็จะเริ่มมองเห็นคนอื่น รับฟังและเข้าใจในการกระทำของเขา แม้จะไม่ชอบใจ แต่เราก็จะไม่เก็บมาคิดต่อ จนทำให้ความรู้สึกบาดหมางก่อเกิดขึ้น และลุกลามบานปลายออกไปเพราะใจที่เต็มไปด้วยอคติ

ถ้าหากดิฉันจะยกตัวอย่างบุคคลสักคนที่เป็น idol ในเรื่องนี้ขึ้นมา คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก องค์ดาไลลามะ และพระเซนเวียดนาม นามว่า ติช นัท ฮันห์ เพราะท่านทั้งสองต่างต้องเผชิญหน้ากับสัญลักษณ์ของความขัดแย้งเกลียดชังที่ชัดเจนที่สุด นั่นก็คือไฟจากสงคราม และสงครามนี้เองที่เป็นสิ่งสร้างความร้าวฉาน ความเกลียดชังและความหวาดระแวงในจิตใจของผู้คน ในบ้านเกิดของท่านทั้งสองเป็นอย่างมาก ในฐานะผู้นำทางจิตวิญญาณ ท่านจึงได้นำเอาบทเรียนที่ว่าด้วย ความรักความเมตตา ที่พระพุทธองค์ทรงสั่งสอนไว้มาเป็นเครื่องนำทาง และเยียวยาให้ผู้คนที่ตกอยู่ในห้วงความทุกข์เหล่านั้น ได้สามารถมองดูสรรพสิ่งต่างๆ อย่างเชื่อมโยงและมีความเข้าใจมากขึ้น จนสามารถที่จะยอมรับในความไม่สมบูรณ์ของสิ่งต่างๆ เหล่านั้น เพื่อที่จะปรับปรุงชีวิตจิตใจ ของตัวเองให้ดีขึ้นเรื่อย ๆ ในเวลาต่อมา

จากภาพใหญ่ ย่อลงมายังภาพเล็กใก้ล ๆ ตัวเราเองบ้าง กี่ครั้งกัน..? ที่เราต้องเผชิญกับสงครามย่อยๆ ในหัวใจของเราเอง

แน่นอนว่า การรักคนที่ไม่น่ารัก ไม่ใช่เรื่องง่าย
แต่การเริ่มต้นด้วยการ "ไม่เกลียด" ก็คงไม่ใช่เรื่องสุดวิสัยจนเกินไป ไม่ใช่หรือ...

ขอฝากโพสนี้ไว้..เป็นธรรมทาน และเพื่อเตือนตนเองอยู่เสมอๆ ให้คลายอารมณ์ร้อนในช่วงเวลาที่สับสนค่ะ^^

 

อนุโมทนา สาธุกับท่านน้องสีลสิกขาด้วยค่ะ

ไม่มีเหตุผลใด ๆ เลยที่จะทำให้เราต้องโกรธ ต้องเกลียดใคร เพราะการโกรธ การเกลียด ทำให้ใจเราไม่มีความสุข และไม่มีความสงบ ไม่ว่าใครจะเป็นอย่างไร เขาย่อมต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของเขาเอง สิ่งที่เขากระทำต่อคนอื่นย่อมย้อนกลับมาสู่ตัวเขาเสมอ เรียนรู้เรื่องความเมตตาและการให้อภัยกันจะดีกว่า จริงไหมคะ

ท่านมหาตมะคานธี กล่าวไว้ว่า “ผู้ที่อ่อนแอไม่สามารถให้อภัยใครได้ เพราะการให้อภัยได้นั้นนับเป็นความเข้มแข็งแท้จริง”

 

แต่ในโลกความเป็นจริงแล้วหาเป็นเช่นนั้นไม่ คนรักเท่าผืนหนัง คนชังเท่าผืนโลก คะ

ขนาดญาติกันเองยังแย่งสมบัติกันเลยทุกครอบครัว

 

มิตรดี มีเพียงหนึ่ง ถึงจะนัอย

ยังดีกว่า มิตรร้อย คอยคิดริษยา

เหมือนเกลือหนึ่ง กำน้อย ด้อยราคา

ยังดีกว่า น้ำเค็ม เต็มทะเล


บางครั้งรวมกันอาจตายหมู่

แยกๆกันเราอาจอยู่ก็ได้น๊ะครับ.

ยามฝนพรำ เฮ่ๆ.