ช่วยด้วยครับ

ขอปรึกษาด้วยครับ ผมกำลังหัดนั่งสมาธิ
ผมมีปัญหาคือ เลวาที่นั่งอยู่จิตพอเริ่มจะรวม
พอผมได้ยินเสียงแปลกๆ ผมก็จะตกใจและออกจากสมาธิเลย(ขี้กลัวและตกใจง่าย)
ผมจะแก้ไงดีครับ

 

ไม่ต้องกลัวค่ะเสียงนั้นทำอะไรเราไม่ได้ค่ะ เคยได้ยินเสียงเหมือนกันค่ะ เป็นคนคุยกัน คนสวดมนต์บ้าง แต่ก็วางเฉยค่ะ ไม่ใส่ใจ และนั่งสมาธิต่อไปเดี๋ยวเสียงก็หยุดไปเอง แต่เดี๋ยวให้คนในนี้อธิบายต่อและชี้แน่ะว่าควรปฎิบัติอย่างไรดี

 

เวลานั่งสมาธิพอจิตเริ่มเข้าถึงอุปจารสมาธิก็สามารถได้ยินหรือเห็นสิ่งที่เป็นทิพย์ได้ เป็นเรื่องปกติค่ะ เสียงที่ได้ยิน ถ้าได้ยินก็วางเฉยเสีย ภาวนาต่อไปค่ะ จะได้ยินหรือเห็นอะไร รู้แล้วก็วาง ภาวนาต่อไปให้จิตอยู่กับคำภาวนาหรือลมหายใจค่ะ

ไม่ต้องกลัว ไม่มีอันตรายอะไรหรอกค่ะ ขณะที่นั่งสมาธิ มีเทวดารักษาอยู่
ผีหรือสัมภเวสีไม่สามารถเข้าใกล้เราได้ในระยะ 1 เมตรค่ะ แต่ถ้าจะมีผีมาขอส่วนบุญ
เค้าก็อยู่ห่างๆเรา ถ้าเห็นก็อุทิศส่วนกุศลให้ไปนะคะ

 

จิตปกติหลุกหลิก ซุกซนเหมือนลิง พอเราจะจับมันผูกเชือกไว้ มันก็ไม่ยอม เป็นธรรมดาครับ
เพราะความเคยชินของมัน แรกๆก็แบบนี้ครับ อีกหน่อยจิตมันจะคุ้นเคยเองไม่ต้องแก้สิ่งใดครับ

 

ได้ยินบ่อยๆ แล้วจะชินไปเอง... ส่วนมากใจเราปรุงแต่งไปเอง ตอนเด็กๆ เคยโดนผู้ใหญ่หลอกมายังไง ก็มาโผล่ตอนนี้แหล่ะ อิอิ

 

ไม่ต้องไปสนใจนะครับ.....ความกลัวเป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้น.....มันไม่มีจริง......

 

วางเฉยไม่ต้องสนใจอะไรกับเสียงต่างๆ

 

บัวเองก็เคยได้ยินเหมือนกันค่ะ ตอนทำสมาธิจิตเริ่มรวมก็ได้ยินเสียงพูด
ตอนนั้นพอได้ยินก็ตกใจ จิตถอนออกจากสมาธิ
แต่พอทำมากขึ้นๆ ทำบ่อยๆ เสียงนั้นก็หายไปเองค่ะ

อนุโมทนาค่ะ

 

ยังไม่ถึงจิตรวม แต่อาจจะอยู่ระหว่างจิตกำลังจะรวม ยังไม่รวม

ถ้าจิตรวมจริงๆ จะรวมลงมาที่ฐาน เสียงอะไรต่างๆ มันไม่สนใจตัดการรับรู้ทั้งหมด เหลือแต่ตัวรู้ เมื่อจิตขึ้นมาจากจิตรวมแล้ว จิตจะตั้งมั่นสักระยะเวลาหนึ่ง


ความรวดเร็วในการที่จิตรวมของแต่ละบุคคลก็ไม่เท่ากัน ขึ้นกับความสามารถที่สั่งสมมาจจากอดีต บางคนรวมช้ามาก บางคนก็รวมเร็วหน่อย บางคนพอจิตเป็นสมาธิก็รวมพรึ่บลงไปเลย

 

จะแก้ไงดี......!

อย่าสนใจ อย่าใส่ใจ.........ให้นิ่ง.....เฉย...อยู่กับกรรมฐานที่ใช้
ที่สำคัญ "อย่ากลัว" ถ้าทนไม่ไหวจริงๆ (สั่นๆ หวั่นๆ.....แต่ใจยังสู้)
ให้ลืมตาขึ้น ค่อยๆ คลายออกจากสมาธิ แล้วนึกถึงพระ ทั้งพระพุทธเจ้าหรือครูบาอาจารย์
ขออาราธนาท่านให้คุ้มครองฯ หรือพิจารณาถึงธรรมะ หลักธรรม ต่างๆขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า
เช่น เกิด แก่ เจ็บ ตาย ไม่มีใครสามารถหลีกลี้หนีไปได้...ยอมรับกฎของสภาพความเป็นจริงต่างๆ
ของชีวิต หรือข้อธรรมที่เราชอบ/ใช้พิจารณาเป็นประจำฯ พอคลาย...หรือจิตเริ่มสงบ...ระงับดีแล้ว
ให้ค่อยๆ หลับตากำหนดสติ แนบเข้าไปกับข้อกรรมฐานที่เราใช้ฝึกนั้น

ถ้ายังหวาดหวั่นอยู่ ให้พิจารณาข้อธรรมะฯหรือสวดมนต์ฯ พอจิตเริ่มจดจ่อกับข้อธรรมฯนั้นๆ
ไม่ส่ายแส่ ไปกับสิ่งแวดล้อมรอบตัว (ทั้งที่เห็น ได้ยิน.....หรือไปรับรู้เข้า) ให้ค่อยๆ วางจิตแลใจ
กำหนดสติอยู่กับข้อธรรม...กรรมฐานที่เราใช้ฝึกนั้น

กรณีที่ยังไม่ไหว...หรือต้องการความเชื่อมั่นแลกำลังใจ ให้ห้อยพระฯ ขณะเจริญพระกรรมฐาน
ทั้งสมาธิแลวิปัสสนาฯ ก็จะช่วยได้มาก

โมทนา...สาธุ..การ

 

รู้ รู้ รู้ ตะพรึด!! มันไปเรื่อยๆครับ
มีปัญญาไว้ประกอบ รู้เห็นตามความเป็นจริงไปนะครับ ไม่ว่าอะไรก็ตาม
มันย่อมไม่เที่ยงอยู่ดี เกิดขึ้นแล้วก็ดับไปเป็นธรรมดา.. ลองปฏิบัติดูนะครับ


อนุโมทนาครับทุกท่าน