ด่วน... จิตต้องไม่แช่ในความว่าง

จิตต้องมีสติเห็นทั้งความมีและความไม่มีอยู่ในความว่าง
ไม่ใช่จิตไปพอใจ กับความปลอดโปร่งโล่งสบาย
และพอใจได้แช่อยู่
ในความว่าง
แต่ต้องมีสติเห็นว่ามีความรู้สึกนึกคิดปรุงแต่งเกิดขึ้นใน
จิต
ท่ามกลางความว่างขณะนี้(ไม่ใช่ขณะนั้น
หรือขณะโน้น)
หรือเห็นด้วยสติว่าขณะนี้
ไม่มีความรู้สึกนึกคิดปรุงแต่งใดๆ
เกิดขึ้นในความว่าง( ไม่ใช่ขณะอื่น)
จนกว่าจะเห็นความดับของที่เกิดขึ้น
และมีสติเห็นแล้วเห็นอีก
จนจิตไม่ยึดในความไม่เที่ยง เหลือแค่รู้
ว่าสิ่งใดเกิดขึ้นและสิ่งนั้นย่อมดับไป
จนกว่าจะสิ้นการยึดมั่นถือมั่น
เมื่อนั้นก็จะถึงความสิ้นทุกข์

เล่าให้ฟังซื่อๆ ไม่ได้โม้ฮับ

 

NEOWORLD..แค่บรรทัดแรก ก็ย้อนแย้ง -ในตัวเองแล้ว ฝึกอะไรบ้าๆบอๆหือ..ดูที่คุณโพสต์

..จิตต้องมีสติเห็นทั้งความมีและความไม่มีอยู่ในความว่าง..

ในเมื่อมันว่างอยู่ คุณจะเห็นความมีอะไร-ในความว่าง-ไอ้กะบือเฒ่าเจ้าเล่ห์ หือ ๆๆ

 

จิตใครไม่ป่วงล่ะหลุกเอ๊ย

 

NEOWORLD..ไอ้กะบือ ในเมื่อจิตพบว่างแล้ว จะย้อนจิต-สติ กลับไปดูว่ามีความปรุงแต่งอยู่ในจิตอีกทำส้นTEEN อะไรวะขอถาม..ฝึกแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จิตจะว่างจริง-พอว่างต้องย้อนไปดูใหม่ให้จิตไม่ว่าง ดังข้างล่างนี่นะ สาทุด..

"ในความว่าง
แต่ต้องมีสติเห็นว่ามีความรู้สึกนึกคิดปรุงแต่งเกิดขึ้นใน
จิต"..

 

..จะบ้าตาย..ไปแล้วเว๊ยยยส์ สาทุด..รัวๆๆๆๆ

 

ณ ขณะนี้
การที่ไม่รู้ว่าเกิดอา
การกระเพื่อมขึ้นในใจที่ว่างเปล่า
แล้ว
นั่นคือการไม่มีสติ
จึงไม่มีโอกาสที่จะ
รู้อาการดับของอาการที่เกิดขึ้นที่จิต
ขณะนี้

 

หมดอนาคตแล้วเม้นต์นี้
หลุกเอ๊ยย
ปิดโรงเรียนทำโกดังให้เช่าเถอะนะหลุก

 

ปวีเข้าใจว่า คำว่าว่างของลุงแมวแบบสายดูจิต ที่ใช้แค่การตามรู้ชั่วขณะ ก็คือเฉยๆ (แต่ลุงใช้คำว่าว่าง)
ไม่ใช่ความว่างแบบสมถะเข้าฌาน ถูกต้องไหมคะ

 

มันก็ว่างอันเดียวกันแหล่ะ
แต่การได้มาและการใช้มันต่างกันอยู่
ว่างสมถะเป็นความสงบปฏิบัติเพื่อตัดความวุ่น
ในใจในสมองแต่มันก็โล่งเบาจนน่าเสพ
นักปฏิบัติบางส่วนบางคน
ก็เสพติดและจมในความว่างนี้อารมย์นี้
เเถมคิดว่านี่คือสุดทางของ
ความเป็นพุทธะ
แล้ว

 

สร้างจิตว่าวแบบสมถะ
ว่างด้วยการบริกรรมพุทโธ
นี่สากลเลยฮับ
จะกำกับลมหายใจพุทธเข้า โธออกก็ได้
หรือไม่กำกับลมหายใจก็ได้
คือเอาแค่พุทโธถี่ยิบ ไม่ให้
มีช่องที่ผัสสะภายนอก
จะแทรกเข้ามาจนคิดไปนอกเรื่องได้

หรือว่างแบบมโนก็มีเช่นแบบกสิณต่างๆ
40 อย่างก็ได้
บางคนมีกสิณติดติดตัวมาแค่นึก
ก็เจอว่างได้เลยก็ได้มั้ง 55

 

ถ้ารู้วิธีเหม่อลอย

ก็ว่างแล้ว ลุงแมว

อิอิ

 

ถ้าไม่มีสติ
ก็เป็นว่างแบบ
ฟุ้งด้วยอากาศฮับ ( ฮา)

 

55 ท่านศาสดาปี๊ดแตก

 

ไม่นะ ว่างเฉยๆ แบบดูจิตคือฝึกให้เกิดปัญญาท่ามกลางกิเลสที่แทรกอยู่ตลอดเวลา จิตฟุ้งไปอดีต อนาคต ปัจจุบันตลอดเวลา

ว่างแบบสมถะ มันจะอยู่กะปัจจุบันขณะล้วนๆ ถ้าเอาความว่างนั้นมาฝึกวิปัสสนา อะไรที่มากระทบ ทางทวารทั้ง 6 มันก็จะอยู่แค่ปัจจุบันตรงนี้ กิเลสมันจะถูดกดไว้ ไม่แทรกมาแบบสายดูจิต

นอกจากสายดูจิตฝึกไประยะนึง ตัวสมาธิตั้งมั่นจะมาซัพพอร์ตให้อยู่กะปัจจุบันขณะ นั้นๆ เวลาฝึกแบบสมถะ ก็อีกเรื่อง

อันนี้ลุงพึ่งเปลี่ยนมาสายดูจิต เพราะพึ่งฟัง ลต หรือป่าวคะ

 

สาย แพะ ชน แกะ ไปเรือยเปื่อย

ว่าง แล้วสะดุ้ง

รู้เลย พวก ตีความ สู่รู้

ลต เฮีย!!!

 

ต่างกันหลุกเอ๊ย อยากฟังหลวงตาหลังไมค์
พูดรู้เรื่องกว่า ท่านลุงแมวเยอะ
ลุงแมวแค่จินตะน่ะ หลุกเอ๊ย
ปี๊ดมัยอ่ะหลุ่ก

ใครสั่งมาปี๊ดหือหลุกเอ๊ย

 

ดูจิต มันอยู่กะปัจจุบัน ตลอดนะ

""
ปล่อยวางคือการไม่ยึดมั่นถือมั่นในสังขาร
ขันธ์
โดยมีความ
เข้าใจและเห็นความจริงของจันธ์ 5 ว่าเป็น
อนิจจัง หรืออนัตตาก็ได้
ด้วยการพิจารณากายขันธ์แบบทะลุทะลวง
ก็ทำให้ใจปล่อยวางสิ้นการยึดมั่นถือมั่นได้
หรือพิจรณาการปรุงแต่งที่เกิดขึ้นกับจิต(วิญาญขันธ์)
ก็ทำให้ใจปล่อยวางเลิกยึดมั่นถือมั่น
ได้อีกเช่นกัน
แต่สิ่งสุดท้ายที่ต้องปล่อยวางคือตัวผู้ที่
กำลังปล่อยวาง
ที่ไม่ค่อยยอมปล่อยกัน

ดังนั้น ถ้าหากพิจารณาปล่อยวางกายสังขารได้
ปล่อยวางจิตสังขารก็ได้
แต่ลืมปล่อยวางตัว
ผู้กำลังปล่อยวาง
ก็พ้นทุกข์ไม่ได้หรอกฮับ
แค่มาเล่าให้ฟังไม่ได้โม้ฮับ """

ยกตัวอย่างจากทู้นู้น

ถ้ามาถึงขั้นฟักไข่ ไม่ต้องไปบอกเรย
มันจะคลายตัวปล่อยวางด้วยตัวมันเอง
ความเพียรมันเพียรได้ไปจนสุด เจตนามีได้ไปจนสุดผล4 ถึงจะจบเจตนา
จบแล้วจึงเป็นกริยาล้วนๆ พ้นกรรมเหนือบุญบาป

(อนุมานเอา)

 

ยอดเยี่ยมครับผม

ปล. มีคนเข้าใจลุงแมวแล้ว...

 

ขอสนทนาแลกเปลี่ยนความรู้ ด้วยครับคุณ ปวีรัศม์ชา..เพราะคำกล่าวของคุณมีเหตุผลน่ารับฟัง กล่าวคือน่าสนใจครับ มีเหตุผลที่ยกมาเปรียบเทียบระหว่าง ว่างแบบสมถะ กับ ว่างแบบดูจิต..
..ในความเห็นผมนะครับ ว่างแบบสมถะ ไม่ใช่ว่างแบบกดกิเลสไว้ สมถะ ทำให้จิตเจริญ..นั่นหมายถึงจิตเขาทิ้งนิวรณ์5 ทิ้งกิเลสไปก่อนแล้วครับ เมื่อจิตไม่มีกิเลส จิตจะผ่องแผ้ว เบาสบาย การทรงสมาธิจะเกิดเองครับ(ตรงนี้สภาวะเขาจะบังคับให้เกิดเป็นเอง)

...ว่างแบบสาย ดูจิต ที่คุณ ปวีรัสม์ชา ยกมานี่ผมว่า มันเป็นการฝึกให้เกิดปัญหามากกว่า-เกิดปัญญา-เพราะการใช้จิตหรือความคิดตามดูเหตุการณ์ที่เข้ามาในจิตตลอดเวลานั้น ท่ามกลางกิเลสที่แทรกอยู่ตลอดเวลา จิตจะฟุ้งตลอดทั้งชีวิต เพราะธรรมทั้งหลายเกิดขึ้น ในชีวิตประจำวันนั้น เกิดครั้งละ6ทาง อายตนะ จิตจะวิ่งวุ่นตลอดเวลา อันไหนสนใจมาก น้ำหนักจิตก็จะวิ่งไปเกาะปัญหานั้น เราจะรับยังไงไหว..เกิด-ดับดับ-เกิดๆๆๆๆ
..สติปัฏฐานสี่ ในหมวดธรรมมานุปัสสนา เขาจึงเน้นเรื่อง จิตต้องทรงสมาธิก่อน ไม่วิ่งวุ่นไปทุกอายตนะที่รองรับอารมณ์ที่โคจรมา
แต่ปัจจุบัน มีศาสดาองค์ใหม่ นำหลักสูตรดูจิต แบบจิต ไม่มีสมาธิมาสอนคนเต็มศาลา ศิลก็กระพร่อง-กระแพร่ง-จิตก็เลยนวุ่นหนักไปครับ หลักสูตรใหม่ ดูจิต ที่วิ่งวุ่นไปทั้งชีวิต ไม่ปรากฏผล อะไรเลยกับผู้ฝึกสักคนจนปัจจุบันนี้ครับ
ดูจิตแล้วฟุ้งตลอดชีวิต-เพื่อการเรียนรู้ในปัจจุบันขณะ..คือการไล่ตามความคิด-ไปตลอดชีวิต- ไม่สามารถจะหยุดยั้งเขาได้-เพราะอายตนะรับอารมณ์ครั้งละ6ทาง รับแบบสายฟ้าแล็บ แต่เรามีจิตเดียว..จิตเดียว-ที่รองรับอารมณ์ และไม่มีทางตัด ละ เลิก กิเลสได้เลยหากจิต มีสมาธิไม่พอที่จะตัดกิเลสนั้นๆได้..(ความเห็นส่วนตัวครับ)

 

หลวงตาหลังไมค์เคี่ยวลูกศิษย์ของท่าน
ในคลิปฮับ
ฟังแล้วเหมือนตัวเองโดนเคี่ยวไป
กะเค้าด้วยฮับ
ฟังบ่อยๆ ค่อยๆ เข้าใจฮับ