ตราบเท่าที่ยังมีกายกับมีจิตดับทุกข์ไม่ได้

มีนายแก้วมันลุง55

 

วางตัวมันเอง ก็คือการดับไปเอง
โดยไม่ต้องเข้าไปกระทำให้มันดับหรือเข้าไปกระทำการวางนั้นหละ

อ่านข้อความไม่ใช่ไปนั่งจับคำเป็นท่อนๆ
มาจับเอาท้ายประโยคจิตมันจะวางตัวมันไปเอง

ขึ้นต้นก็พิมพ์ไปก่อนแล้วว่าอาการที่เกิดขึ้นกับจิต
ตัวผู้รู้ที่ปรุงแต่ง กินเผ็ดแล้วผู้รู้ที่รู้อยู่หากไม่กินน้ำ
ปล่อยไว้ซักพักมันดับตัวมันเองได้ป่าวหละ

 

อ่ารับทราบครับ เจตสิกไม่เที่ยง

 

หากแท้เลย รู้เฉยๆตอนตื่นอันนั้นแท้ชั่วคราว แต่ก็ยังถูกบดบังได้
หากหลับอยู่ก็รู้ว่าหลับอยู่ หากนอนฝันอยู่ก็รู้ว่านอนฝันอยู่

อันนี้คงจะอยู่ในส่วนที่แท้ทรู

 

วางตัวมันเอง ก็คือดับไปเอง โดยไม่ต้องเข้าไปกระทำให้มันดับ แล้วทำไมไม่อยู่นิ่งๆเฉยๆไม่ต้องทำอะไรเลยไม่ต้องเรียนอ่านเขียนไม่ต้องศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้า นั่งยืนเดินนอนรอวันตายอย่างเดียวเดี๋ยวมันก็ตายเอง กิเลสยังไม่ดับตายแล้วก็มาเกิดใหม่ เจตสิกทั้งปวงก็มาจากจิตไม่มีจิตเจตสิกจะมาจากไหน อ่านข้อความไม่จับเป็นท่อนๆแล้วจะอ่านยังไงหรือจะให้อ่านทีละตัวอักษรโดยไม่ต้องสะกดคงยุ่งกันไปใหญ่ ตราบใดที่ยังมีปากมีพริกกินเมื่อไหรก็เผ็ดเมื่อนั้น เผ็ดเกิดเผ็ดดับอยู่ร่ำไปไม่มีที่สิ้นสุด กิเลสดับไปเองแล้วจะมีพระพุทธเจ้าอุบัติตรัสรู้ขึ้นบนโลกทำไม ใช้ปัญญาพิจารณาดูเองนะ prtt

 

ไม้ขีดเน่ามันรู้ดีนะเรื่องกับดัก บางเรื่องมันเหมือนกับดัก ตัวอย่างเช่น คำว่า แท้จริง ความเป็นจริงคือ แล้วอะไรแท้จริง จิตเดิมแท้ เป็นคำสมมุติให้ทวนกระแสทวนหาต้นกำเนิดของความแปรปรวนจึงรู้ว่าจิตเดิมแท้ แต่เมื่อเห็นแล้วเขาไม่ใช้คำว่าเดิมแท้อีกแล้ว เพราะว่า มันไม่เคยมีอะไรเดิมแท้มาแต่แรก เหมือนเป็นกับดักแต่ก็ไม่เชิง เพราะใช้แยกแยะอะไรได้หลายอย่าง มันจะเดิมแท้มาแต่ไหน มันก็เป็นไปตามสิ่งที่มันอยากเป็น ที่มันไม่ปกติสำหรับคนทั่วไปคือ ไม่ได้อยากหรือไม่อยากหรืออะไร ก็เห็นก็เป็นตามนั้น ไม่รู้เหมือนกัน เพราะอร่อยของเขากับอร่อยของเราก็ไม่เหมือนกัน เลยบอกไม่ได้ว่า อร่อยคืออะไร อะไรประมาณนั้นนะ

 

ถ้าให้บอกว่าจิตเดิมแท้คืออะไร ก็จะบอกว่าสิ่งใดก็ตามที่มีความสามารถเห็นความแปรปรวนของสิ่งต่างๆ ที่มีจิตเป็นเหตุ นั่นก็เดิมแท้ เพียงแต่นั่นก็ไม่ใช่ที่สุดของสิ่งที่พระศาสดาสอน มันก็แค่สิ่งนึงที่มีอำนาจเห็นแต่ไม่มีอำนาจตัดหรือละหรือยับยั้งความแปรปรวน ที่พระศาสดาสอนคือ รู้และละหรือยับยั้งต้นกำเนิดของความแปรปรวน เพราะความแปรปรวนทั้งหลายให้ผลลัพธ์แบบเดียวกันเสมอ คือ ทุกข์ จะเห็นตรงไหนก็ช่าง แต่เห็นกลับไปที่สาเหตุแล้วรู้ว่าแก้ยังไงวางยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับ จิตเดิมแท้

 

ที่เขาบอกว่าวางตัวมันเองเพราะเขารู้แล้วว่าอะไรทำให้มันเป็นถ้าไม่รู้แล้วคิดเองว่าวางแล้ว มันเหมือนกับแก้ปัญหาผิดจุด น้ำรั่วตรงนี้แต่ทำเป็นไม่เห็น ไปเอากะละมังมาลอง มันไม่ใช่อัตโนมัติ มันแค่ทำให้ผ่านไปแกล้งไป ถ้ารู้แล้วทำเป็นไม่รู้เรียกแกล้งไป ถ้าไม่รู้แล้วทำเหมือนรู้เรียก หลอกตัวเอง ก็ไม่ดีทั้งสองแบบ เพราะเมื่อมันรั่วแล้วมันล้น ความเลอะเทอะก็ตกแก่เราเองผู้เป็นเจ้าของเรือน

 

จิตแท้ตัวนี้ จริงๆ จะชี้ที่ความรู้สึก คือความรู้สึกเฉยๆ
......

ส่วนเรื่องจุดเวลา ไม่ได้พูดถึงที่โพสนั้น เพราะจิตพวกเรายังไม่ถึงธาตุรู้จริงๆ ...เพราะผู้รู้ยังไม่มั่นคง ต้องใช้สติช่วยประคองผู้รู้ให้อยู่กับปัจจุบันบ่อยๆ .. ไม่งั้นมันจะคอยไหลไปอดีต อนาคต ...

จิตรู้ว่าหลับ ว่าฝัน ไม่ได้หมายถึงจิตที่แท้ทรู ..ทุกขณะจิตมีการยึดอยู่ มันจะประชิดเข้ามาตลอดการยึดอันนี้ จิตออกรู้อะไร การยึดจะตามมาทันที แต่เราไม่รู้ตัว ...ตัวนี้ต้องถูกละด้วย......ละแล้วถึงจะเป็นธาตุรู้อิสระที่แท้ทรู และจะไม่มีจุดเวลา (คือมีแค่ปัจจุบันอันเดียว)

 

อ่านแล้วยังงงๆ
พอมาถึง... และจะไม่มีจุดเวลามีแค่ปัจจุบันอันเดียว เลิกงงเป็นปลิดทิ้งคับ

 

เหมือนผมกินผลไม้มัยปลอกเปลือก
กินเนื้อทิ้งเมล็ด
อาจารย์ข้าวโพดผมพึ่งสอนมา55

 

ฝันนี้มันมีสัญญา+อารมณ์ ด้วยอยู่ ผู้รู้ที่รู้สึกในฝันก็ตัวที่เข้าไปยึดว่า ณ ขณะนั้นๆตัวเรา
ไปทำแบบนั้นแบบนี้นะ ไปในสถานที่แบบนั้นแบบนี้นะ มีอารมณ์ที่รู้สึกแบบนั้นแบบนี้นะ

รู้ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงในส่วนผู้รู้ที่ตรงนี้ที่มีความรู้สึกมีช่วงเวลา

ที่มันมีช่วงเวลาก็เพราะความรู้สึกมันมี สัญญา + อารมณ์
รู้ที่เป็นอิสระจากความรู้สึกที่มีธรรมารมณ์ต่างๆ
อันนี้หนะรู้ว่าฝันแต่ไม่ได้เป็นตัวเดียวกับฝัน รู้ที่ไม่ติดไปกับผู้รู้

รู้ที่ไม่ยึดรู้ เห็นที่ไม่ได้ยึดเห็น
ยึดตัวผู้รู้ก็ติดไปกับความเป็นบุคคล สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา
แต่รู้นี้ไม่ได้เป็น สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา อยู่แล้ว

จุดเวลานี้ผมไม่ได้พิมพ์นะ

 

ลางสังหรณ์/เดาสญาณ ผมนบอกว่าคุยยากครับแนวนี้
อุเบกขาได้ก็อุเบกขา

 

ขออนุยากิเสริมความแน่นปึ๋ง

ตอนที่ หลวงปู่ตื้อเดินเข้ามากลางวงการสอน
กรรมฐานโดยมี ลป.มั่น นั่งสอนอยุ่ แล้วหลวง
ปู่ตื้อก็ตรงไปที่ บาตรส่วนกลาง แล้วจกอาหาร
ขึ้นทาน ไม่ได้แบ่งใส่บาตรไปนั่งทาน

ลป.มั่น ท่านก็ต้องรีบบอกว่า ห้ามตำหนิจิต
ลป.ตื้อเด็ดขาด เพราะ ตุ่มท่านน้ำรั่วเลอะ
เทอะเรือนแต่ทว่า พ้นแล้วซึ่ง ปาปมุติ ทั้งปวง

ถามว่า หลวงปู่ มั่น เห็นหรือ !?

ก็ต้อง กล่าวอิงตาม prrt ว่า ลป.มั่น ไม่ได้เห็น
ผู้ที่จะเห็นได้จริงๆ คือ ตถาคต เท่านั้น

แล้ว ลป.มั่นอาศัย อะไรกล่าวว่า ปาปมุติ

ก็ต้องอิงตาม ttrp ว่า "อุเบกขา" เพราะได้
สอบทาน คำพูด กันก่อนหน้าแล้ว(ซึ่ง
การ พินา คำพูด จะสามารถทำให้รู้ได้
ว่า มี ธรรม หรือ ไม่มีธรรม )

ติ๊ง โจ่ะโบะ


ปล ลิง : พุทธวจน "ลำพัง เพียงผู้ปรารภ
ความเพียร เท่านี้ก็เพียงพอแล้วในการรู้ว่า
ผู้ใดมี ธรรม "

 

ผู้รู้ที่คุณเขียนตั้งกะโพสก่อน ไม่เขียนว่าละสังโยชน์ ?

 

สัญญาที่จิตมันจะไปอดีต อนาคต ปัจจุบันตลอด ..เวลาฝึกถ้ามีสติรู้ตัวมันจะอยู่ปัจจุบัน ...ถ้าเผลอไปอยู่กับหลงมันจะไปอดีตอนาคต ...จะเป็นแบบนี้เสมอ

ที่นู๋เคยบอก ผู้รู้ก็เชื่อไม่ได้ ...แม้ใครจะบอกไม่มีตัวตนเราเขา ต่อให้ละลายพฤติกรรมพวกนี้ไปแล้ว ....ยังไงก็ยังยึดที่ผู้รู้อยู่ดี ...เพราะเราต้องมาตั้งป้อมที่มันเสมอ เพียงแต่เราไม่รู้สึกถึงมัน....จะละผู้รู้ได้ก็โน่นแหล่ะ อรหันต์

 

ขออนุยากิเสริมความปึ๋งปั๋ง

หลวงปู่ดูลย์ ฝากไว้

"เราพิจารณาแล้ว พระมีชื่อทั้งหลาย ส่วนใหญ่เป็น ผีใหญ่"

จำไว้นะ พบจิตให้ทำลาย.... พบผู้รู้ให้ทำลาย....
พบพระ.....ให้....ทิ้งเสีย " [ จุดละ 2 คะแนน ]


*********

" พบ วิสุทธิจิต ให้ทำลาย____ " [ จุดละ -6 ตะแนน ]

 

ถ้าอยู่ในระหว่างฝึก ก็ต้องไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหล่ะ นิพพานก้อไม่เอา ...ก็คุยเฉยๆ เอามันส์

 

เทวดา แต้ๆ เหาะมา เหง

ก็จะ เว้า ว่า



"พุทธบริษัทของสมณโคดม
สงบ แต่ กระโถนปลิว ว่อนเบย "



ธรรมะ ของ มหาสมณโคดม เรียนสนุก

ท้าทาย ปราณีต ฯลฯ

 

เสมอในธาตุเคารพในธรรม
ฟังเค้าบ่นมา