ตะลอนบุญ 17-23 ตุลาคม 2551

เราได้เข้าไปกราบนมัสการเจดีย์อัฐิธาตุของหลวงปู่สิงห์ทอง
กระดูกของหลวงปู่กลายเป็นอัฐิธาตุงดงาม
ปรากฏเป็นเครื่องแสดงให้ทราบว่าหลวงปู่ท่านเป็นพระอรหันต์อีกองค์หนึ่ง
















<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>




</FIELDSET>

 

เราได้เข้าไปกราบมนัสการเจดีย์อัฐิธาตุของคุณแม่ชีแก้ว เสียงล้ำ
ซึ่งกระดูกของท่านก็เป็นอัฐิธาตุงดงามเช่นกัน
เป็นการยืนยันว่าคุณแม่ชีแก้ว เป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบอีกท่านหนึ่ง
ท่านเป็นอุบาสิกาอรหันต์












<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>



</FIELDSET>

 

เราได้รับแจ้งจากพระครูบาว่าหลวงปู่อุ่นหล้า ฐิตธมฺโม อาพาธ และเพิ่งฉันยายังพักผ่อนอยู่
ไม่เป็นไรอย่างน้อยเราก็ได้มากราบอัฐิหลวงปู่สิงห์ทองแล้ว
เราจึงร่วมถวายสังฆทานพร้อมปัจจัยกับทางพระครูบาไว้แทน




<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>
</FIELDSET>

 

จุดหมายต่อไปของเราคือวัดป่าโชคไพศาล เรามุ่งหน้าไปอำเภอวานรนิวาส
ระหว่างเส้นทางเราได้แวะพักที่โลตัส เพื่อจัดการภาระกิจส่วนตัว
รวมถึงซื้อของเพื่อนำไปถวายสังฆทานเพิ่มเติม
จากจุดนี้เราเกือบได้ปักหลักปลูกข้าวทำนากันที่นี่แล้ว

ขณะที่พลขับของเราเดินเข็นรถที่เต็มไปด้วยของที่เพิ่งซื้อมาเพิ่ม เพื่อมาเก็บไว้ที่รถ
ณ.กับพี่สาเดินออกไปดูของหน้าห้างอีกหน่อย พวกพรมเช็ดเท้า และของใช้จิปาถะ
พี่ชานนเข็นรถกลับมา
"กุญแจอยู่กับ ณ. หรือเปล่า"
"ไม่อยู่พี่ กุญแจรถหายเหรอ"
"หาไม่เจอ"
พี่ชานนหากุญแจรถไม่เจอ เอาล่ะซี่ทำไงล่ะ
"เดี๋ยวพี่เข้าไปหาดูก่อน"
พี่ชานนรีบเดินกลับเข้าไปในห้าง ณ.ก็เข็นรถเอาของไปเก็บ
แต่ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกกังวลหรือตื่นเต้นอะไร มีความรู้สึกแค่เฉยๆ

ครู่หนึ่งพี่ชานนก็เดินกลับมา
"เป็นไงพี่ เจอมะ"
"ไม่เจอ" อ้าว!..ล้อเล่นปล่าวพี่
"เจอแล้วแม่บ้านเก็บไว้" พี่ชานนพูดยิ้มๆ

เฮ้อ...ไม่ต้องอยู่ปลูกข้าวกินหญ้าที่นี่แล้วเรา รอดตายกลับบ้านได้แล้วไอ้ณ.
พี่ชานนเล่าว่า ไปสอบถามที่ประชาสัมพันธ์ ก็ไม่มีใครเอากุญแจมาคืนไว้
จึงไปหาที่ห้องน้ำซึ่งคาดว่าน่าจะตกอยู่แถวนั้น ถามใครก็ไม่มีใครเห็น
รออยู่พักหนึ่งจึงเจอแม่บ้าน พอถามปรากฎว่าแม่บ้านเป็นคนเก็บไป
แต่ไม่รู้ทำไมยังไม่ส่งให้ทางประชาสัมพันธ์ เอาน่าไหนๆก็ได้คืนมาแล้ว
เชื่อว่า...ยังไงซะ พระท่านคงช่วยให้เราจัดการกับภาระกิจตะลอนบุญสำเร็จได้ด้วยดีแหละน่า





<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>
</FIELDSET>

 

รอดจากการเดินตะลอนบุญได้สำเร็จ เราออกเดินทางกันต่อ...
เวลาผ่านจากเที่ยงไปบ่าย แล้วก็บ่าย จากบ่ายแล้วก็บ่ายอีก
ท้องมันก็เริ่มประท้วง เสียงประท้วงดังขึ้นทุกที่...หิวจ้า หิวแล้ว หิว หิว หิว...
เราจึงตกลงแวะหาของใส่ท้องกันก่อน
จานแรกเป็นไก่ย่างหอมกรุ่น มีหมูยอที่พี่ชานนหิ้วมาจากหน้าวัดป่าบ้านตาดด้วย
จานที่สอง-สาม ส้มตำไทย กับสมตำไทยปู
จานต่อมาเป็นน้ำตกหมูติดมัน นี่พี่ชานนเน้นต้องติดมันนะ ไม่ติดมันไม่เด็ด
อีกจานคือลูกชิ้นปลารวก พี่สาหิ้วมาจากโลตัส
ส่วนจานสุดท้ายไม่ได้เก็บภาพมาด้วยคือข้าวมันไก่ จานนี้พี่ชานนสั่งเพื่อซื้อสถานที่
เนื่องจากโต๊ะที่เราไปนั่งเป็นของร้านข้าวมันไก่
หลังจากหนังท้องตึง หนังตายังปิดไม่ได้ เราก็กระโดดขึ้นรถมุ่งหน้ากันต่อไป












<!-- / message --><!-- attachments -->
<FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>



</FIELDSET>

 

เจ้าฮีโร่พาเรามุ่งหน้าไปตามถนนเมนหลัก ที่ยังทอดยาวต่อไป




<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>
</FIELDSET>

 

จากถนนลาดยางซึ่งชาวบ้านจะเรียกว่าถนนดำ
เราก็เข้าสู่ถนนแดงซึ่งกำลังก่อสร้าง...
แล้วก็ออกสู่ถนนแดงอีกสาย ถนนแดง แล้วก็ถนนแดง ไม่พ้นถนนแดงสักที
พี่ชานนขับรถมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ เรามองไม่เห็นปลายทางเลย
มีแต่ชื่อวัดป่าโชคไพศาลเท่านั้นที่เป็นจุดหมาย








<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>


</FIELDSET>

 

ตามเส้นทางถนนแดงที่เราผ่านไป สองข้างทางเป็นทุ่งนาและป่าละเมาะเล็กๆ
แทบไม่มีบ้านคนเลย จะหาคนถามทางก็ไม่ง่ายสักนิด
มองกลับไปข้างหลัง มองไปข้างหน้า มีรถเราแล่นอยู่คันเดียว
เหมือนเราวิ่งอยู่บนถนนของดาวอีกดวงหนึ่งที่เราไม่รู้จัก






<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>


</FIELDSET>

 

ระหว่างเส้นทางเราจะข้ามสะพานข้ามแม่น้ำเล็กๆ เป็นระยะๆ
ถนนแดงยังทอดยาวออกไป ไม่รู้ว่าจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน








<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>


</FIELDSET>

 

จากเส้นถนนแดงที่หาคนถามทางแทบไม่ได้
ป้ายที่พอจะบอกทางให้เราไปสู่จุดหมายได้ก็แทบไม่มี
แต่เราก็ดุ่ยๆ ลุยกันมาจนได้
ในที่สุดเราก็ยิ้มออก...
ป้ายบอกทางไปวัดป่าโชคไพศาล



<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>
</FIELDSET>

 

พี่ชานนพาเจ้าฮีโร่เลี้ยวออกจากถนนแดงสู่ถนนดำ
เรากลับเข้ามาสู่เส้นทางหลวงอีกครั้ง
เจ้าฮีโร่วิ่งเล่นสบายใจอยู่บนถนนดำได้ครู่หนึ่ง
เราก็เจอป้ายบอกทางไปวัดป่าโชคไพศาลอีกป้าย
ใกล้ความจริงเข้ามาทุกทีแล้ว




<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>
</FIELDSET>

 

จากป้ายบอกทางล่าสุด พี่ชานนเบนหัวเจ้าฮีโร่เข้าสู่ถนนแดงอีกครั้ง
เอ...พวกเรานี่หนีไม่พ้นถนนแดงกันเลยแฮะ
เอ้า!...ยังไงใจเกินร้อย พวกเราก็ยังมุ่งหน้ากันต่อไป...ให้มันรู้กันไปสิน่า








<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>


</FIELDSET>

 

หลังจากผ่านถนนแดง ถนนแดง ถนนแดง แล้วก็ถนนแดง
ในที่สุดเราก็มาถึงเขตประตูทางเข้าวัดป่าโชคไพศาลแล้ว



<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>
</FIELDSET>

 

เวลาเกือบสี่โมงเย็น เราเข้าไปถึงเขตวัดป่าโชคไพศาล
ผ่านประตูทางเข้าวัดมา ตลอดสองข้างทางก็เป็นป่า ป่า ป่า แล้วก็ป่า
มีต้นไม้หลายชนิดรวมถึงเถาวัลย์ขึ้นปกคลุมหนาแน่นตลอดทาง







<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>


</FIELDSET>

 

เรามาถึงลานวัด บรรยากาศภายในวัดสงบเงียบ
มีพระสองสามรูปกำลังวาดใบไม้ที่ตกอยู่ตามทาง
มีคนสี่ห้าคนเดินออกมาจากป่า เหมือนเขาจะรู้จุดประสงค์ของเรา
เขาได้บอกกับพวกเราว่าหลวงตาแตงอ่อน กัลยาณธมฺโม ยังรับแขกอยู่
แล้วก็ชี้กลับไปทางเดิมที่พวกเขาออกมา
ซึ่งจริงๆตามเวลาเลยเวลารับแขกของท่านแล้ว
เราก็ไม่รอช้า รีบยกเครื่องสังฆทาน พร้อมปัจจัย ตรงดิ่งเข้าไปตามทาง



<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>
</FIELDSET>

 

ผ่านทางป่ามาได้หน่อยเราก็พบว่าเป็นกุฏิพระ
เราเข้าไปกราบนมัสการและถวายสังฆทานพร้อมปัจจัยกับหลวงตาแตงอ่อน
พี่ชานนเรียนแจ้งให้หลวงตาทราบว่า เราจะมาขอพักค้างคืนที่ศาลาที่นี่หนึ่งคืน
ในตอนแรกหลวงตาปฏิเสธ พี่ชานนอธิบายว่าเรามาปฏิบัติธรรม
และตระเวณกราบครูบาอาจารย์มาเรื่อยๆ ท่านคงเห็นความตั้งใจของพวกเรา
จึงอนุญาตให้นอนพักได้ พี่ชานนเห็นสภาพและบรรยากาศสับปายะมาก
ปราศจากเสียง และความพลุกพล่าน จึงตกลงปลงใจจะถวายพระบรมสารีริกธาตุที่นี่




<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>
</FIELDSET>

 

จากนั้นเราก็จัดการกับภาระกิจส่วนตัว
แม่ชีแจ้งให้เราไปพักในห้องซึ่งติดๆ กับห้องครัวได้
ณ.กับพี่สาตกลงพักที่นั่น ส่วนพี่ชานนพักที่ศาลา

เราร่วมกันทำวัตรเย็นพร้อมหลวงตา หลวงตาได้แสดงธรรมให้ฟังด้วย
สรุปใจความได้ว่า ธรรมมะไม่ได้อยู่ที่ไหน ธรรมมะอยู่ที่เรานี่แหละ
ธรรมมะอยู่ในเรา ให้เราหาธรรมมะในเรานี่แหละไม่ต้องไปดูที่อื่น ไม่ต้องไปหาที่อื่น
เราก็เพิ่งทราบว่าหลวงตาท่านไม่ค่อยแสดงธรรมให้ใครฟังมากนัก
ถือว่าเราโชคดีที่ได้รับฟังธรรมมะจากท่านในครั้งนี้

หลังจากทำวัตรเย็นพร้อมกับหลวงตาผ่านไป ต่างคนก็ต่างตามอัธยาศัย
ที่วัดแทบจะไม่เปิดไฟ จะใช้เทียนหรือไฟฉายกันแทน
ฉะนั้นบรรยากาศหลังจากนี้จึงมืดมาก
พี่สาขอตัวไปก่อนเพราะรู้สึกอ่อนเพลียจากการเดินทางมาก
<!-- / message --><!-- sig -->

 

ความมืดดำที่โรยตัวเข้ามาทุกขณะ ความสงัดเงียบของบรรยากาศ
เสียงกรีดร้องแมลงดังขึ้นเรื่อยๆ ระงม ไปทุกทิศทุกทาง

ณ.เริ่มเดินจงกรมโดยเท้าเปล่า ที่ลานกว้างข้างๆ ศาลา รับรู้ถึงความสงบสงัด
และก้อนกรวดที่เล็กบ้างใหญ่บ้างที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า ณ.เงยหน้ามองฟ้าเบื้องบนเป็นระยะๆ
ดวงดาวทอประกายสดใส ในความมืดสนิทนี้

เดินจงกรมได้พักใหญ่จึงเข้ามานั่งทำสมาธิหน้าพระประธานในศาลา
นั่งๆ อยู่ก็รู้สึกมีอะไรเย็นๆ วิ่งมาชนที่ต้นขา ตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยังนั่งต่อไป
นั่งอยู่ได้สักพักจึงกลับเข้าที่พัก
<!-- / message --><!-- sig -->

 

พี่ชานนนั่งสมาธิ และเดินจงกรมจนตลอดคืน
เล่าให้ฟังว่าตลอดเวลาที่นั่งสมาธิจะมีคางคกหรือกบนี่แหละ
กระโดดเข้ามาหาตลอดเวลา เป็นระยะๆ
จากกระโดดชนก็หลายที แล้วก็กระโดดขึ้นมาเกาะขาบ้าง เกาะแขนบ้าง
แล้วก็กระโดดมาเกาะตัว ซึ่งทำให้ตกใจได้เหมือนกัน
แต่พี่ชานนก็ยังปฏิบัติตามที่พูดไว้ว่าจะปฏิบัติสมาธิตลอดคืน

 

ตีสี่กว่า ณ.กับพี่สาลุกออกมาช่วยแม่ชีหุงหาอาหาร
จากที่เมื่อวานเห็นว่ามีแม่ชีชราเพียงสองสามท่าน
ปรากฎว่ามีผู้คนเริ่มทะยอยมาประมาณสิบคนได้
แต่ละคนก็ต่างหิ้วอาหารมาร่วมที่จะทำบุญในเช้านี้ด้วย

ขณะกำลังเลือกเศษเปลือกข้าวออกจากข้าวเม้าที่ชาวบ้านทำมาสดๆ เพื่อถวายพระ
ก็ได้ยินเสียงพี่คนอุปถากวัดร้องเสียงดัง เสียงอีกหลายเสียงก็ร้องตามกัน
"ตะเข็บ ตะเข็บ ตะเข็บ"
พอหันไปดู ตะขาบสีแดงตัวใหญ่ลำตัวกว้างประมาณหนึ่งนิ้ว ยาวประมาณห้าถึงหกนิ้วได้
มันกำลังวิ่งมาทาง ณ. อยู่ห่างจากที่ ณ.นั่งไม่ถึงฟุต
แต่ตอนนั้นไม่ได้ตกใจอะไร ขยับตัวเลี่ยงมันเล็กน้อย
แต่เสียงสาวๆที่มาช่วยทำครัวก็ยังส่งเสียงร้องกันวีดว้าย
ต่างก็วิ่งหลบมันไปมา เจ้าตะขาบมันก็คงตกใจเสียงสาวๆ ด้วยก็วิ่งวนไปวนมา
ในที่สุดก็มีสาวผู้กล้าใช้ไม้เขี่ยมันเข้ากระป๋องน้ำไป

ทางด้านพี่ชานนก็จัดการทำความสะอาดหยากไย่ใยแมงมุมที่อยู่ตามห้องน้ำ
รวมถึงขัดล้างห้องน้ำซะจนสะอาดเอี่ยม ส่วนพี่สาก็ได้รับช่วงล้างห้องน้ำผู้หญิงต่ออีกด้วย
<!-- / message --><!-- sig -->